hard steps to take

Βαρκελώνη 2009.

Υπάρχουν ορισμένα ταξίδια που δυσκολεύομαι να κάνω. Είναι όπως τα κείμενα που δυσκολεύομαι ν’ αρχίσω, ενώ έχω τόσα πολλά να γράψω. Ποτέ δεν αφορούν στον προορισμό “προς”, αλλά το “από”, ούτε και αφορούν στις ώρες ή την ταλαιπωρία που απαιτείται για να ολοκληρωθούν. Ένα από αυτά είναι και το “Βαρκελώνη – Αθήνα”, στην πραγματικότητα μόλις τριών ωρών, αλλά στην ουσία πολύ περισσότερου χρόνου. Εσκεμμένα δεν γράφω “Βαρκελώνη – Ηράκλειο” γιατί είμαι σίγουρος ότι στην Αθήνα η έλξη του Ηρακλείου θα είναι μεγαλύτερη από αυτή της Βαρκελώνης βάσει των νόμων της Φυσικής.

Ο Lao Tzu έλεγε πώς ένα ταξίδι χιλίων μιλίων ξεκινάει με ένα βήμα. Το πρόβλημα έγκειται στο που θα κάνεις αυτό το βήμα για να το ξεκινήσεις – δυστυχώς υπάρχουν τόσα πολλά μέρη στη Βαρκελώνη, που καθιστούν την επιλογή δύσκολη. Βγαίνω από το διαμέρισμα της lleida, πίσω από την Espanya, ξετρυπώνω στην Parallel από τα Carrer de l’ Oliveira, Ricart και περνάω απέναντι στο Manso μέχρι την αγορά του Αγ. Αντωνίου. Από ‘κει συνεχίζω μέσω των οδών Sant Antoni Abat και Carme για τη Las Ramplas. Αφήνω πίσω μου τη σκεπαστή αγορά (La Boqueria) και μπαίνω στο Carrer de Ferran. Στα δεξιά οι αψίδες της πλατείας Reial. Συνεχίζω στη Ferran, μέχρι την πλατεία Jaume I και τον ομώνυμο δρόμο, διασχίζω κάθετα τη Via Laietana για να πάρω τo Carrer de l’ Argenteria μέχρι τη Santa Maria del Mar και από ΄κει πίσω στο Passeig del Born.

Αυτή πρέπει να είναι και η διαδρομή που έχω ακολουθήσει τις περισσότερες φορές και προς τις δυο κατευθύνσεις. Μπορεί τα παραπάνω να φαίνονται γραμμές στο χαρτί ή το χάρτη, αλλά σε κανένα σημείο της διαδρομής δεν μπορώ να ξεκινήσω το πρώτο βήμα, μια και κρύβουν ένα σορό παραλειπόμενες στιγμές στο χρόνο. Από το del Born βγαίνω πίσω στη Via Laietana προς τα πάνω, μέσω της Ronda de Sant Pere από το Passeig de Gracia μέχρι την Gran de Gracia, στη Gracia. Φτάνω μέχρι το σταθμό του μετρό Fontata και στρίβω δεξιά στο Carrer d' Asturies για να χαθώ άλλη μια φορά στα στενά δρομάκια της Gracia. Βρίσκω την Travessera de Gracia και την ακολουθώ μέχρι το Carrer de la Marina. Στρίβω δεξιά για τη Sagrada Famiglia. Μέσω του Carrer de Mallorca βγαίνω ξανά στο Passeig de Gracia και στην παράλληλή του, την Rambla de Catalunya. Στα δεξιά μου φαίνεται και η εκκλησία ψηλά στο λόφο του Tibidabo. Την αφήνω πίσω μου και προχωράω προς τα κάτω μέχρι την Gran Via de les Corts Catalanes που με βγάζει στην Espanya και το Carrer de Lleida,. Ουπς… λάθος στροφή!

Έζησα τη Βαρκελώνη να αλλάζει. Μερικά στιγμιότυπα αυτής της αλλαγής “έπιασαν” και φίλοι, που κρίνω ότι σχημάτιζαν διαφορετική άποψη για το ίδιο ακριβώς σημείο της πόλης. Ίσως να φταίω εγώ, καθώς άλλαζα μαζί με την πόλη. Οι τελευταίοι επισκέπτες πιθανώς να ήταν οι πιο τυχεροί, καθώς αισθανόμουν όλο και περισσότερο στο “σπίτι μου” που το γνωρίζω καλά, ενώ με τη δουλειά να βγάζει αποτελέσματα μου έφευγε το άγχος. Έχω την εντύπωση ότι διάβαζα ένα βιβλίο. Σε όποιον ερχόταν έδινα να διαβάσει πρώτα μια περίληψη στο τέλος, ενώ στη συνέχεια διαβάζαμε μαζί πέντε με έξι σελίδες από εκεί που το είχα αφήσει. Δύσκολα ένα βιβλίο σε κρατάει προσφέροντάς σου τα ίδια ερεθίσματα, σου προκαλεί τα ίδια συναισθήματα ή εμπειρίες από την πρώτη μέχρι και την τελευταία σελίδα. Ας πάρουμε για παράδειγμα τις αρχαίες τραγωδίες. Διαφέρουν σημαντικά, στην αντιμετώπιση από τον αναγνώστη, η εισαγωγή, το δράμα και η κάθαρση, άσχετα αν αφορούν στο ίδιο ακριβώς σκηνικό και τα ίδια πρόσωπα. Ίδια πόλη, ίδιος ξεναγός, άλλες ιστορίες. Ακόμα και για τους ανθρώπους που συναντάς μπορεί να αποκτήσεις διαφορετική εντύπωση ανάλογα με τις συνθήκες. Η στιγμή και το μέρος φαίνεται να παίζουν μεγάλη σημασία στο πως εκτιμούμε το ωραίο. Για να αποδείξει κάτι αντίστοιχο, η Washington Post στρατολόγησε τον παγκοσμίου φήμης βιολονίστα Josh Bell να παίξει με το Stradivarius του σε ένα σταθμό του μετρό της Αμερικανικής πρωτεύουσας, ώστε να διαπιστώσει πώς θα αντιδρούσαν οι επιβάτες. Στα τρία τέταρτα της ώρας που ο Joshua έπαιζε, επτά άνθρωποι σταμάτησαν, για ένα λεπτό τουλάχιστο, ώστε να παρακολουθήσουν την παράσταση. Είκοσι επτά έδωσαν χρήματα, οι περισσότεροι βιαστικά. Συνολικά μαζεύτηκαν $32. Αυτό σημαίνει ότι 1070 άνθρωποι προσπέρασαν με ελάχιστους να ρίχνουν έστω και ένα βλέμμα. Μόνο τα παιδιά ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στον καλλιτέχνη, καθώς οι γονείς τους απομακρύνονταν, μάταια όμως, προσπαθώντας να τους τρενάρουν για λίγο. Νομίζω εγώ έχω μια ολοκληρωμένη εικόνα αυτής της πόλης.
Έτσι, τελικά, δύσκολα κρίνεις στο σύνολό της μια πόλη από την επίσκεψη μιας εβδομάδας. H κρίση σου δύσκολα αφήνεται ανεπηρέαστη από τους συνταξιδιώτες σου, τους ανθρώπους που συναντάς, ακόμα και τον καιρό.
Βγαίνω από το διαμέρισμα της lleida, πίσω από την Espanya...