Εν αρχή ην το σιτάρι. Έδινες ζώα, έπαιρνες σιτάρι. Έδινες σιτάρι, έπαιρνες νερό, έδινες νερό, έπαιρνες καράβι, για που το 'βαλες καρδιά μου μ' ανοιχτά πανιά και δεν συμμαζεύεται... Αν όμως ο άλλος είχε σιτάρι, ήθελε τσουκάλια, ενώ εσύ είχες ζώα, ήθελες σιτάρι, το εμπόριο δεν προχωρούσε, πεινούσαν τα ζώα, χαλούσε το σιτάρι, έμεναν κάπου αλλού άδεια τα τσουκάλια. Οπότε; Εν αρχή ην το Φως. Το πιο λαμπερό απ' όλα, ο χρυσός. Κοινό σημείο αναφοράς για τις συναλλαγές με μη συσχετιζόμενα αγαθά. Ο χρυσός ως κάτι ιδιαίτερα πολύτιμο για να μεταφέρεται, όπως πολλά άλλα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν για τον ίδιο σκοπό, αποφασίστηκε να φυλάσσεται. Μια "απόδειξη" αναλογίας δινόταν στον κάτοχό του... τα χρήματα, τα μετρητά. Show me the money... Δεν έχω... δηλαδή έχω, αλλά αντιστοιχούν σε νούμερα μόνο που τα κοιτάω που και που σε ένα ηλεκτρονικό υπολογιστή, όταν θέλω να ελέγξω συναλλαγές. Όπως σήμερα που τα μείωσα με την αγορά ενός καινούριου φορητού υπολογιστή που με περιμένει (ελπίζω) όταν φτάσω στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Καμία επαφή με νομίσματα. Ούτε καν φυσική επαφή του πωλητή με το "πλαστικό" μου χρήμα... Όλα έγιναν σε κωδικούς 0, 1 μέσω ηλεκτρονικών υπολογιστών. Μάλιστα, αν πήγαινα σε ένα κατάστημα σε Κύπρο ή Ελλάδα να τον αγοράσω, θα πλήρωνα 27% παραπάνω, όσο μου κόστισε το εισιτήριο για Νέα Υόρκη. Μ' ένα σμπάρο, δυο (ακριβά) τρυγόνια. Λάθος, δύο ντουϊνανάκια μου παρήγγειλαν και το τρένο cho cho - Mickey... να το θυμηθώ!
Από τη στιγμή που άρχισα να κάνω συνειδητά ταξίδια, μη εξαρτώμενα από τους γονείς δηλαδή, σε όλα τα επίπεδα, διαπίστωσα πως η χρήση πιστωτικών ή χρεωστικών καρτών ήταν η συνετή λύση. Όταν πρωτοήρθα στην Κύπρο (ή ακόμα από την Ισπανία ή τα ταξίδια σε Ηνωμένες Πολιτείες), μου έκανε τεράστια εντύπωση η ευρέως διαδεδομένη χρήση του "πλαστικού" χρήματος. Μια τσίχλα από περίπτερο να ήθελα να αγοράσω, η πιστωτική κάρτα γινόταν δεκτή. Στην Ελλάδα του σήμερα δεν διαθέτουν όλοι την "πολυτέλεια" ενός μηχανήματος αποδοχής καρτών. Την αμαρτία μου θα την πω. Αρχικά ήμουν επιφυλακτικός στις διαδικτυακές ή μη συναλλαγές με "πλαστικό χρήμα", ωστόσο με την εμπειρία της χρήσης απαλάχθηκα από τις προκαταλήψεις. Μου φαινόταν μάλιστα πρωτόγονο το γεγονός πως επιστρέφοντας στην Ελλάδα δεν είχα την ίδια δυνατότητα. Η δύναμη της συνήθειας!
Με την εμπειρία των περιοριστικών μέτρων στη διακίνηση "κυπριακών" μετρητών εντός - εκτός και επί τα αυτά της χώρας και με αφορμή ένα άρθρο για τη Σουηδία που έχει μειώσει τις εμπορικές στο 20%, ενώ τις Τραπεζικές συναλλαγές με μετρητά στο 5%, συνειδητοποίησα κάποια πράγματα. Ας υποθέσουμε αύριο πως ψηφίζεται ευρωπαϊκός ή εθνικός νόμος (το μόνο εύκολο) για την απαγόρευση των συναλλαγών με μετρητά. Αμέσως οι απειλές των Ευρωπαίων Ηγετών για "κόψιμο" της παροχής ρευστότητας σε Τράπεζες, με αποτέλεσμα μια άτακτη χρεοκοπία παύουν να έχουν σημασία. Η "ανακεφαλαιοποίηση" μιας Τράπεζας αποκτά μια άνευ ουσίας έννοια, με τα δισεκατομμύρια που "πέταξαν" με ειδική πτήση στο αεροδρόμιο Λάρνακας για τη ρευστότητα των Κυπριακών Τραπεζών ένα βράδυ να μπορούσε να αντικατασταθεί με προσομοιωτή πτήσης (A propos να θυμηθώ να εγκαταστήσω έναν καλό στον καινούριο φορητό - θα μου χρειαστεί, έτσι που πάει το πράμα, ώστε να έχω κάτι να γράψω για την ψηφιακή αναπαράσταση του αεροδρομίου της Τεχεράνης, μην πεθάνει και το ταξιδιωτικό μου blog). Επιπλέον, ο "περιορισμός" στη διακίνηση μετρητών εντός - εκτός χώρας εφαρμόζεται αυτόματα. Τι να μεταφέρεις; Παίρνεις μαζί σου μόνο τις πιστωτικές ή χρεωστικές σου κάρτες για να μετατρέψεις τα νούμερα σε υλικά ή πνευματικά (π.χ. ένα βιβλίο...) αγαθά. Φυσικά, όπως συμβαίνει με τις πιστωτικές κάρτες, ο λόγος (Μ+λΚ)/Α διατηρείται σε σταθερή τιμή, όπου Μ ο μισθός, Κ οι καταθέσεις, Α το όριο αγορών, λ ένας συντελεστής αναλογίας βασισμένος στις επικρατούσες συνθήκες σταθερότητας της εθνικής οικονομίας. Ο μισθός δεν χρειάζεται συντελεστή, αυτός έτσι κι αλλιώς ρυθμίζεται ανάλογα.
Ο Μαρξ έλεγε φυσικά πως το καπιταλιστικό σύστημα θα καταρεύσει κατ ανάγκη κάποια στιγμή. Ναι, κατέρευσε. Του είχε δωθεί τότε (1938-1958) μια δυνατή ένεση με την εισαγωγή της έννοιας της "πιστωτικής κάρτας" μετά το κραχ του 1929. Άντεξε για αρκετό καιρό, να όμως τώρα που καταρρέει πάλι στο βωμό μιας Ενωμένης Ευρώπης. Χρειάζεται άλλη μια ένεση. Ίσως το αποκλειστικά ηλεκτρονικό ή "πλαστικό" χρήμα για να αντέξει λίγο ακόμα. Γιατί μας ταλαιπωρούν; Άντε να του κάνουν την ένεση, όπως σωστά θα παρατηρήσει ένας φίλος. Δεν είναι έτοιμη; Μπα... έτοιμη είναι, απλά θα πρέπει να βρεθεί τρόπος ελέγχου. Δεν εισάγεις ένα νέο σύστημα χωρίς να μπορείς να το ελέγχεις. Η συσσώρευση προς το παρόν είτε χαρτονομισμάτων, ή "ηλεκτρονικών" αριθμών σε καταθέσεις ενισχύει μια Τράπεζα, ώστε ως κεντρική να μπορεί να ασκήσει τον έλεγχο στο μέλλον του ηλεκτρονικού χρήματος. Μαζεύει νομίσματα, τα μετατρέπει σε αριθμούς, ενώ μετά τα καταργεί. Σε μια επικείμενη κατάρρευση της οικονομίας ο απλός λαός δεν θα μπορεί να "συγκεντρώνει" νομίσματα σε στρώματα ή μαξιλαροθήκες για να "σωθεί" από την υποτίμηση του τοπικού νομίσματος ή τα κουρέματα. Το μόνο που θα μπορεί να κάνει είναι οι αγορές, που φυσικά έτσι κι αλλιώς είναι περιορισμένες. Σε αντίθετη περίπτωση, αν ο κάθε δικαιούχος πήγαινε στις Τράπεζες να ζητήσει τα μετρητά που του αντιστοιχούν, θα κατέρρεε η οικονομία καθώς καμία Τράπεζα δεν θα είχε τόση "ρευστότητα", τόσες "αποδείξεις χρυσού" να δώσει. Στην περίπτωση του ηλεκτρονικού χρήματος, τι να ζητήσει; Γράψτε μου τα νούμερα σε δυο DVDs να τα 'χω; Δεν γίνεται. Επιπλέον, δεν μπορεί να αγοράσει ένα τόνο κόκκους καφέ Σουμάτρας ο καθένας... θα χαλάσουν! Οι ισχυροί, λοιπόν, επιπλέον "προστατεύονται" από τη διατάραξη της "ρευστότητας" του συστήματος που θα δημιουργούσε χάος. Το πλαστικό χρήμα τους προστατεύει από αυτό. Αγοράζουν οι υπόλοιποι με μέτρο, ενώ αυτοί κινούν ανεξέλεγκτα τα νούμερα.
Με αυτό τον τρόπο καταντάς να παίζεις στο σενάριο της ταινίας "In Time", όπου πληρώνεσαι κάθε μέρα μόνο για "χρόνο ζωής" 24 ωρών. Αν δεν δουλέψεις την επομένη ή τον χάσεις, πέθανες. Έτσι απλά. Η μόνη ένεση επιβίωσης του συστήματος είναι αυτή, η μετατροπή του σε ηλεκτρονικό-πλαστικό 100%, όπου οι Τράπεζες θα εξακολουθούν ανενόχλητες να χρησιμοποιούν τα ηλεκτρονικά νούμερα σε επενδύσεις, προστατευμένες από το γεγονός πως ένας τόνος κόκκων καφέ Σουμάτρας θα χαλάσει γρήγορα, οπότε αγοράζονται 250 γραμμάρια κάθε φορά. Αγοράζονται διότι προσωπικά μου είναι αδιανόητο να τα καλλιεργήσω. Για τις μεγαλύτερες, φυσικά, αγορές θα γίνεται η χρήση της ηλεκτρονικής μεταφοράς ψηφίων μεταξύ λογαριασμών... έπειτα από "έγκριση" της Τράπεζας. Ηλεκτρονική, λοιπόν, η χρεοκοπία στο μέλλον, με τον Γ' Παγκόσμιο να γίνεται με όπλα 0, 1. Άντε μετά να ψάχνεις σε καμμένες μητρικές και SSD δίσκους τα λεφτά σου... τότε θα αναγκαστώ να μάθω να καλλιεργώ κόκκους καφέ Σουμάτρας, να πετάγομαι επιπλέον που και που στο Borobudur να βρίσκω τη νιρβάνα... δυο καφέ λάτε δρόμος θα 'ναι από 'κει.
