Σαν βγεις στον πηγαιμό για τα χόρτα

Βαρκελώνη 06‐Δεκ. 2008

Έφτασε η εποχή για το μάζεμα των ελιών, αλλά εγώ σήμερα πήγα στα “χόρτα” (Horta). Παίρνω την πράσινη γραμμή (L3) του μετρό από την Espanya στην κατεύθυνση Trinitat Nova. Ο ανηφορικός δρόμος μέχρι τον κήπο ξεκινάει καμιά εκατοστή μέτρα στα δεξιά και απέναντι από την έξοδο του Mundet, καμία σχέση δηλαδή με τον, ομώνυμο του κήπου, τερματικό σταθμό της γραμμής L5 Horta! Πανέξυπνο… δεν μπορώ να πω! Ποιος το σκέφτηκε; Για να χάνεται ο κόσμος; Χμμ… ίσως να το έκαναν επίτηδες μια και στον κήπο υπάρχει ένα λαβύρινθος από… χόρτα. Όση “ζέστη” και να είχε στην πόλη, κοντά στα βουνά το κλίμα άλλαξε λίγο με το θερμόμετρο να υπακούει στα “θέλω” της εποχής. Στην είσοδο του κήπου οι υδρατμοί από τις εκπνοές μου γίνονταν όλο και πιο ορατοί, θες το χαμήλωμα της θερμοκρασίας, θες η ανηφόρα... Το ένζυμο που μελετάω μετατρέπει, στο κέντρο του, το οξυγόνου που αναπνέουμε σε νερό και η διαδικασία αυτή μας δίνει ενέργεια. Αυτό το νερό εκπνέουμε με τη μορφή υδρατμών. Την ίδια ώρα μέσα στην εκκλησία Torre Girona ο Υπερυπολογιστής, των 10244 επεξεργαστών, Mare Nostrum, του Ερευνητικού Υπολογιστικού Κέντρου της Βαρκελώνης, κινούσε σε μια προσομοίωση του ενζύμου τα ίδια μόρια νερού σύμφωνα με τους νόμους του Νεύτωνα και τις οδηγίες που του είχα δώσει δύο ώρες πριν. Άραγε θα βρω κάποια συσχέτιση της οξειδωτικής κατάστασης του κέντρου με τα μονοπάτια που ακολουθούν τα νερά για να βγουν έξω από το ένζυμο και τελικά να γίνουν υδρατμοί; Θα δείξει…

Το εισιτήριο 2.11€. Δύο έντεκα; Τι “δύο έντεκα”; Ίσως και να ‘ναι το πιο περίεργο ποσό σε εισιτήριο που έχω πληρώσει. Φτάνω στο λαβύρινθο. Στην είσοδο μια σκαλιστή απεικόνιση της Αριάδνης να δίνει τον μίτο στον Θησέα. Φαίνεται να του λέει “Πρόσεχε!”, κουνώντας το δάκτυλο. Το μυαλό μου ταξιδεύει περνώντας πάνω από τη μεσόγειο στις Βαλεαρίδες νήσους, τη Νότια Γαλλία, τη Σαρδηνία, τη Ρώμη, τη Μεσίνα της Σικελίας, νότια της Πελοποννήσου στο Ιόνιο πέλαγος για να φτάσει στο παλάτι της Κνωσού, τον πρότυπο λαβύρινθο και το σημείο αναφοράς. Μπαίνω μέσα στο λαβύρινθο. Μπρος – πίσω αμέτρητες φορές και φωνές να ακούγονται γύρω μου. Δεν μπορώ να βρω την έξοδο. Το μυαλό μου ταξιδεύει πάλι. Φεύγει από την Κρήτη, περνάει το Κάιρο, την Ιορδανία, τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, πάνω από το Δελχί της Ινδίας, τον Ινδικό Ωκεανό, τη Μαλαισία και τη Σιγκαπούρη, την Ταϊλάνδη, τη θάλασσα του Σιάμ και καταλήγει στην Καμπότζη. Όπως τότε, στο ναό Τα Προμ στο Άνγκορ Τομ. Η ζούγκλα λες και τον έχει καταπιεί, χάνεις τον προσανατολισμό σου. Δύσκολα βρίσκεις την έξοδο. Μια αριστερή στροφή και να την! Επιτέλους! Ένα διπλανό κτήριο φαίνεται να το έχει τυλίξει κισσός, πάλι η εικόνα του Τα Προμ μπροστά μου. Ανεβαίνω τα σκαλιά στο παλάτι και βλέπω τους κήπους από κάτω. Κι άλλο ταξίδι; Κάτσε παιδί μου σ΄ ένα μέρος! Βάζει φτερά πάλι το μυαλό.

Αφήνει την Καμπότζη, περνάει τα σύνορα με το Βιετνάμ, τη θάλασσα της Νότιας Κίνας, τη Σαγκάη και το Πεκίνο με προορισμό το νησί Χονσού της Ιαπωνίας και τους κήπους του Κιότο. Αξεπέραστοι σε ομορφιά και γαλήνη! Ωστόσο, αυτοί εδώ τους θυμίζουν. Ίσως το πιο ωραίο πάρκο – κήπος που έχω δει στη Βαρκελώνη. Ποταμάκια, μικρές γέφυρες, λιμνούλες, πέτρες, πολλά χρώματα και ποικιλία στα δέντρα. Να κάθεσαι σε ένα πέτρινο παγκάκι και να απολαμβάνεις το πράσινο. Γυρίζω αριστερά το κεφάλι μου. Τα δέντρα αραιώνουν και φαίνονται τα ψηλότερα κτήρια της Βαρκελώνης. Ψάχνω τη Sagrada Famiglia… μπα είμαι πολύ βόρεια για να τη δω. Μόνο τα τρία περίεργα φουγάρα στο λιμάνι ξεχωρίζουν. Πρέπει να ψάξω πώς τα λένε, γιατί περιλαμβάνονται και σε διαφημιστικά της Βαρκελώνης στο πανοραμικό περίγραμμα των κτηρίων της.

Ώρα να πηγαίνω. Σε μιάμιση ώρα πρέπει να επανεκκινήσω τους υπολογισμούς. Στο μετρό της επιστροφής κάθονται δίπλα μου δυο Αμερικάνοι. O μεγαλύτερος μεγεθύνει με τα δάκτυλα ένα ψηφιακό χάρτη της Βαρκελώνης στο iPhone. To μυαλό μου έχει ήδη κάνει check‐in και απογειώνεται από το Κιότο που είχε μείνει. Αφήνει πίσω του το Οκαζάκι, το Τόκιο, ακόμα και το νησί Χοκάιντο της Ιαπωνίας, υπερίπταται του Πετροπαυλώσκ της Ρωσίας, ανοίγεται στον Ειρηνικό και βρίσκεται στην άλλη όχθη στο Άνκορατζ της Αλάσκας. Κατηφορίζει προς το Σηάτλ με τελικό προορισμό το Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνιας. Λίγο πιο κάτω από τη Union Square της πόλης, σε ένα μαγαζί της CompUSA προσπαθούσα να κάνω ακριβώς το ίδιο με ένα χάρτη του Λος Άντζελες κάτι παραπάνω από ένα χρόνο πριν, χωρίς καμιά επιτυχία. Μάλλον αναβάθμισαν το λογισμικό σε καλύτερη έκδοση… Κατεβαίνω στην Espanya. Μια διαφήμιση της EasyJet και το μυαλό μου έχει φύγει. Διασχίζει την Αμερική από το Λος Άντζελες διαγώνια και περνάει από το Μαϊάμι της Φλόριντα στη Νέα Υόρκη και μέσω του Ατλαντικού στην άλλη όχθη, στο Εδιμβούργο, πάνω από το άθλιο Λονδίνο, τη θάλασσα της Μάγχης για το Παρίσι, το Άμστερνταμ, την Κολωνία, με προορισμό το Βερολίνο. Να τυπώσω τα boarding passes για Βερολίνο την Πέμπτη!

«Με κούρασες με τα ταξίδια!», «Μα τι λες;», «Ξέχασες το σημαντικότερο μέρος των ταξιδιών που σε
κάνει να ξεχνάς την κούραση!», «Ποιο;» «Τις έξι ώρες στην κουζίνα για τα ντολμαδάκια που μαγείρεψες για το group στη Βαρκελώνη και τη φασαρία στο κατάστημα Springfield για το υπό διάλυση παλτό που δεν δεχόταν για επιστροφή χρημάτων, το κυνήγι των ταύρων με τα παιδιά σε ένα χωριουδάκι της Νότιας Γαλλίας, τη βόλτα με την Enduro του Guido στη Μεσίνα, το βρίσιμο στην απολίτιστη ξεναγό στην Κνωσό που υπέθεσε ότι της έπαιρνα τη δουλειά εξηγώντας σε φίλους τον πολιτισμό μας, τον εικοσιτετράωρο πυρετό 38 και 5 στο Κάιρο και τα χάπια του Δημήτρη που τα θεραπεύουν όλα, τις φωνές στην Πέτρα της Ιορδανίας στη Ζένια από το κινητό του ταξιτζή και τον διοικητή στο στρατόπεδο στο Αμμάν, τις Καταριανές στις μαύρες μπούρκες, τον τύπο στο Δελχί που πλενόταν, σφουγκάριζε, ξεσκόνιζε και ντυνόταν με το ίδιο κομμάτι ύφασμα, τον ξεναγό με τα αρωματικά στικ και βότανα για να συνέλθω από τη ζάλη της βόλτας με βάρκα στο ποτάμι δίπλα στο
Ναό της Αυγής στην Ταϋλάνδη, το κοριτσάκι του ταξιτζή με το πιο πλατύ χαμόγελο του κόσμου όταν έτρωγε την πίτσα ένα βράδυ στην Καμπότζη, τα παιδιά που έτρεχαν σε όλο το χουτόνγκ να σου βρουν γουόκ στο Πεκίνο, το ζευγάρι Κινέζων στο Οκαζάκι που σου έκανε τραπέζι με τα μανιτάρια που τους είχε στείλει η μητέρα τους από το χωριό τους στην Κίνα και αγγούρια τηγανιτά με αυγό, το κόψιμο στο Kodak Theatre των Όσκαρ του Λος Άντζελες και το περίεργο βλέμμα της καθαρίστριας της 4ης τουαλέτας που σε έβλεπε για δεύτερη φορά μπροστά της, το μαστίγωμα του Άμστερνταμ, τους κύκλους στην Κολωνία “Για Ρίο ντε Τζανέϊρο καλά πάμε;”… γιατί ταξίδι είναι οι άνθρωποι που συναντάμε καθ’ οδόν». Α! Ρίο ντε Τζανέιρο δεν θυμάμαι να έχω πάει, πότε θα πάμε; Α! Τελικά είμαι εθισμένος! Το πρώτο στάδιο είναι να το παραδεχτείς… Έτσι μου ’ρχεται να πάω να κλειστώ σε κανένα αεροπλάνο να μη το σκέφτομαι...".