Μια φορά και έναν καιρό... "Ουφ κουραστικό. Γιατί
όλα τα παραμύθια πρέπει να αρχίζουν έτσι;", είπε το κοριτσάκι που καθόταν
στο παράθυρο. "Δεν ξέρω", απάντησε το αγοράκι, στη διπλανή θέση.
"Τι σημαίνει «κουραστικό;". "Κουραστικό... να είναι αυτό... αυτό
που κάνουμε τώρα". "Δηλαδή;". "Δηλαδή, να είμαστε μέσα σε
τούτο το μεγάλο αεροπλάνο με τους 12 κινητήρες και τα τέσσερα φτερά τόσες
μέρες, να περνάμε από πάνω από κάθε χώρα, πόλη, χωριό, φάρμα, θάλασσα ή λίμνη,
για να επιλέξουμε που θα γεννηθούμε. Εσύ έχεις επιλέξει;". "Α νομίζω
δεν ξέρεις τι λες. Αφού δεν μπορούμε να γεννηθούμε σε θάλασσα ή λίμνη, δεν
είμαστε ούτε ψάρια, ούτε μύδια, αλλά άνθρωποι. Για παράδειγμα, αν ήμασταν ψάρια θα επιλέγαμε να γεννηθούμε σε Δέλτα. Να, βλέπεις, σε εκείνο το μεγάλο Δέλτα από κάτω. Νομίζω είναι το Δέλτα του Νείλου, βρίσκεται στην Αφρική. Όχι, δεν έχω
επιλέξει ακόμα. Μου φαίνεται δύσκολο. Θες ένα γλειφιτζούρι; Να πάρε".
"Ευχαριστώ πολύ! Ω! Κοίτα κάτω! Πω, πω τι ωραία χώρα που φαίνεται! Γαλάζια
νερά, αμμουδιές, ωραία άσπρα-μπλε σπίτια. Κοίτα τα τόσα ωραία νησάκια που
περνάνε από κάτω! Εδώ θέλω να γεννηθώ, είναι υπέροχ...", λέει το
κοριτσάκι, ενθουσιασμένο.
Δεν πρόλαβε να τελειώσει την πρόταση. Τσουπ
εξαφανίστηκε. "Α! Έφυγε! Μου πήρε το γλειφιτζούρι, ούτε ένα ‘γεια’", είπε
λίγο λυπημένα το αγοράκι. Μια ζεστή αγκαλιά το περίμενε ακριβώς κάτω από το
αεροπλάνο που τώρα περνούσε τα σύνορα για άλλες χώρες. "Είναι κοριτσάκι,
είναι κοριτσάκι!". "Ουά, Ουά, Ουά...", ακούστηκε να λέει, ενώ
πραγματικά ήθελε να πει "Α δεν πρόλαβα να χαιρετήσω τα άλλα μωράκια, δεν
πρόλαβα να τελειώσω καν το γλειφιτζούρι μου που εξαφανίστηκε! Τι
αγένεια!"... "Ουά, Ουά, Ουά...". "Καλώς όρισες στην Ελλάδα
και τη Σαντορίνη", ακούγεται μια γλυκιά φωνή να του λέει. "Ουά, Ουά,
Ουά...". Όπως καταλάβατε, πάλι κάτι άλλο ήθελε να πει το κοριτσάκι.
Ευτυχώς, όμως, είμαι εγώ εδώ για να βοηθήσω τον αναγνώστη. Λοιπόν, ήθελε να πει
"πεινάω, θέλω το γλειφιτζούρι μου", αλλά δυστυχώς εκείνη τη στιγμή
έλειπε ο μεταφραστής από το δωμάτιο. "Ουά, Ουά, Ουά", που θέλει να
πει "σε ποιά χώρα να επέλεξε τώρα το αγοράκι που μου έδωσε το γλειφιτζούρι
να γεννηθεί;". "Ουά, Ουά, Ουά"...
Την ίδια στιγμή, επάνω στο περίεργο αεροπλάνο, το αγοράκι
μιλούσε με τον συνταξιδιώτη του στο πίσω κάθισμα. "Πώς σε λένε;".
"Α δεν με λένε ακόμα, δεν έχουν αποφασίσει οι γονείς μου. Δηλαδή, για να
λέμε την αλήθεια, ούτε εγώ έχω αποφασίσει σε ποιά χώρα θα γεννηθώ, οπότε δεν
έχω βρει ακόμα όνομα. Το όνομα, λένε, προέρχεται συνήθως από τη χώρα που θα
γεννηθείς. Θέλω μια πόλη με μεγάλα κτήρια, πολλά φώτα, αυτοκίνητα, μηχανές,
λεωφορεία, μ’ αρέσει να έχει πολύ θόρυβο, όπως βλέπουμε στις ταινίες εδώ στο
αεροπλάνο". "Ουφ εγώ θέλω ησυχία. Θες να σου δώσω μια ζωγραφιά που
έκανα πριν λίγο;". "Α ναι ευχαριστώ, πολύ ωραία! Ευχαριστώ!".
"Τι λέτε εσείς εδώ;", ρώτησε ένα τρίτο αγοράκι που περνούσε εκείνη τη
στιγμή από δίπλα τους, με ένα ποτήρι χυμό μήλου στο δεξί του χέρι.
"Συζητάμε σε ποιά χώρα θέλουμε να γεννηθούμε". "Πω, πω έχει
νυχτώσει. Τι ωραίο που φαίνεται το φεγγάρι και τα άστρα στον ουρανό". "Α,
δεν ξέρω τι λέτε εσείς, εμένα μου αρέσει η φύση", λέει το αγοράκι με το
νερό. "Θέλω να βρίσκομαι σε ένα λιβάδι, ανάσκελα, όλη μέρα, να βλέπω τ'
άστρα στον ουρανό". "Χα, χα! Μα δεν γίνεται αυτό που λες! Τα άστρα
δεν φαίνονται τη μέρα, παρά μόνο τη νύχτα. Τη μέρα ο ήλιος είναι τόσο φωτεινός
που τα καλύπτει", του λέει ένα μωράκι από τη μπροστινή θέση". Τώρα
πια είχε πάρει τη θέση στο παράθυρο, όπου καθόταν πριν το κοριτσάκι από την
Ελλάδα. "Ε, εντάξει, δεν εννοούσα αυτό. Βολεύομαι να είμαι ξαπλωμένος, να
βλέπω τ' άστρα μόνο τη νύχτα. Θέλετε να γίνουμε φίλοι;". "Ναι, μα
φυσικά!".
"Κοιτάχτε! Ποιά είναι αυτή η πόλη από κάτω;", φωνάζει
το αγοράκι από το πίσω κάθισμα που του αρέσει ο θόρυβος. "Δεν ξέρω, αλλά
φαίνεται πολύ μεγάλη. Πω, πω φώτα! Θα έχει θόρυβο, αμάξια, ψηλά κτήρια. Θα σου αρέσει!
Εμένα πάλι όχι, είναι τεράστια και θέλω ησυχία!". "Πάμε μαζί, θέλω
παρέα!". Τσουπ, το αρπάζει από το δεξί μπράτσο και φωνάζει δυνατά
"θέλω να γεννηθούμε εδ...". Δεν προλαβαίνει να τελειώσει ούτε αυτός
τη φράση. Τσουπ... εξαφανίστηκαν, ενώ το μωράκι που κρατούσε το νερό έμεινε να
κοιτάζει με ανοιχτό το στόμα τα άδεια καθίσματα! "Μα που πήγαν τώρα; Δεν
προλάβαμε να πούμε ένα 'γεια'! Τι αγένεια!". "Ουά, Ουά, Ουά!",
το ένα, "Ουά, Ουά, Ουά", το άλλο μωράκι σαν να βρίσκονταν σε
συναυλία. "Ουά, Ουά, Ουά, μα γιατί με τράβηξες; Εγώ ήθελα μια ήσυχη πόλη,
χωρίς αυτοκίνητα ή θόρυβο, τι είναι όλα αυτά τα ψηλά κτήρια;". "Ουά,
Ουά, Ουά, μα εγώ ήθελα παρέα! Να αν κλείσουν αυτά τα παράθυρα δεν θα μπαίνει
μέσα ο θόρυβος και θα είναι ήσυχα, θα σου αρέσει". "Είναι αγοράκια!
Καλώς ήρθατε στο Κυότο και την Αυτοκρατορική Ιαπωνία", τους λέει μια
γλυκιά φωνή. "Αχ είναι δίδυμα! Τι χαριτωμένα", λέει η μαμά τους.
"Υ-πε-ρο-χά", φωνάζει ο μπαμπάς τους με τη γιαπωνέζικη προφορά του.
Την επόμενη στιγμή το αεροπλάνο περνούσε πάνω από τη Νέα
Ζηλανδία. "Έι εσύ;", φωνάζει ένα κοριτσάκι μέσα στο αεροπλάνο.
"Διψάω. Μπορείς να μου δώσεις λίγο νερό, αν δεν το θες όλο αυτό που έχεις
στο ποτήρι σου;". "Μα, ναι φυσικά, , δεν θέλω άλλο, ορίστε".
"Α ευχαριστώ, είσαι πολύ ευγενικός". "Εσύ είσαι που ήθελες
λιβάδια για να ξαπλώνεις, να βλέπεις τα άστρα στον ουρανό;". "Ναι,
ναι...". "Κοίτα από κάτω μια ωραία χώρα!", φωνάζει το κοριτσάκι.
"Ουάου, Ουάου! Θες να γεννηθούμε εδώ μαζί;". "Α όχι, εγώ ψάχνω
ένα μικρό νησί, εξωτικό, σε μια μεγάλη θάλασσα". "Ουάου! Υπέροχη
χώρα! Ουάου! Εγώ Θέλω να γεννηθώ εδ.... Ουάου! Ουά, Ουά, Ουά ου!". Πάει κι
αυτός. "Καλώς ήρθες στο Κράισττσερτς της Νέας Ζηλανδίας". "Είναι
αγοράκι! Πω, πω κοίτα κάτι μεγάλα μάτια. Τι ωραίο που είναι", ακούει κι
αυτό μια γλυκιά φωνή.
Την ίδια σχεδόν στιγμή, το κοριτσάκι που ζήτησε το νερό
στο αεροπλάνο βρήκε αυτό που έψαχνε. Τα νησιά Φίτζι. Μόλις άνοιξε τα μάτια του
αντίκρισε δύο στρατιώτες με τα όπλα τους να το σημαδεύουν. "Φύγετε από
‘δω! Το νοσοκομείο εκκενώνεται τώρα! Όλο το μέρος θα πλημμυρίσει!".
"Ουά, Ουά, Ουά, τι έγινε; Γιατί φωνάζουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι και με
φοβίζουν; Θέλω λίγο ακόμα νερό". "Φύγετε τώρα! Μα δεν ακούτε; Το
νοσοκομείο θα γεμίσει νερά σε λίγο, θα πνιγούμε όλοι αν δεν φύγουμε!".
"Ουά, Ουά, Ουά, δεν μ’ αρέσει αυτή η χώρα, θέλω να πάω πίσω στο αεροπλάνο,
Ουά, Ουά, Ουά, θέλω να επιλέξω άλλη χώρα, δεν μ’ αρέσει καθόλου εδώ, όλο
φωνάζουν, αυτοί οι κύριοι με τα όπλα με φοβίζουν, θέλω να φύγω! Θέλω να πάω στη
χώρα με τα λιβάδια, να ξαπλώνω κι εγώ να βλέπω τα άστρα, Ουά, Ουά, Ουά".
"Δυστυχώς δεν γίνεται", του λέει μια φωνή, όχι τόσο γλυκιά, όπως
άκουσαν τα προηγούμενα παιδάκια. "Επέλεξες ήδη τη χώρα που θα ήθελες να
γεννηθείς, αφού έκανες την επιλογή σου, καθώς πετούσε το αεροπλάνο από πάνω
της, πριν γεννηθείς, δεν μπορείς τώρα να αλλάξεις. Δεν μπορείς να μπεις πίσω
στο αεροπλάνο που μεταφέρει τα μωράκια στις οικογένειές τους. Είσαι πια μεγάλη!
Δεν θα αντέξει. Εκείνο δεν ήταν ένα κανονικό αεροπλάνο που πάμε ταξίδια. Είναι
ένα αεροπλάνο μόνο για προ-γέννητα, με 12 κινητήρες και 4 φτερά. Δεν
προσγειώνεται, δεν απογειώνεται ποτέ, πάντα πετάει. Κάθε άνθρωπος μπαίνει μία
φορά μέσα, όταν γεννιέται, μετά δεν ξαναβλέπει ποτέ αυτό το αεροπλάνο. Όλα τα
άλλα αεροπλάνα απλά μας ταξιδεύουν για τις διακοπές ή τις δουλειές μας, δεν μας
αφήνουν να επιλέξουμε χώρα για να ξανα-γεννηθούμε, μόνο να
μεταναστεύσουμε".
Λίγο αργότερα, σε μια χώρα που λέγεται Κόστα Ρίκα
γεννιόταν άλλο ένα κοριτσάκι. Φυσικά, εκεί δεν υπάρχουν στρατιώτες με όπλα για
να φωνάζουν και να το τρομάζουν. Ο στρατός είχε καταργηθεί χρόνια πριν γι’ αυτό
και ήταν η πιο ήρεμη χώρα του κόσμου. Το μωράκι γεννήθηκε σε ένα τεράστιο σπίτι
στη μέση μιας μεγάλης ζούγκλας, δίπλα σε πανέμορφους καταρράκτες. Μόλις άνοιξε
τα μάτια του αντίκρισε ένα στολισμένο δωμάτιο με όλων των ειδών τα παιχνίδια,
ροζ κουρτίνες, ροζ τοίχους και γλυκές φωνές. "Καλώς όρισες στην Κόστα
Ρίκα. Τη χώρα με τους πιο ευτυχισμένους κατοίκους του κόσμου. Εδώ θα χαμογελάς
όλη μέρα". "Ουά, Ουά, Ουά, κάνει ζέστη, θέλω νερό, Ουά, Ουά, Ουά,
θέλω νερό και εκείνο το μεγάλο ελεφαντάκι έξω από το παράθυρο. Είχαμε
αναταράξεις όταν περνούσαμε τον Ειρηνικό με το αεροπλάνο και δεν μας έδωσαν
παιχνίδια, ούτε νερό για αρκετή ώρα, Ουά, Ουά, Ουά".
Έτσι, γεννήθηκε η
μικρή μας παρέα. Ένα παιδάκι στην Ελλάδα, δύο στην Ιαπωνία, ένα στη Νέα Ζηλανδία,
ένα στα νησιά Φίτζι, που έχουν σχεδόν πλημμυρίσει, ενώ ένα άλλο στην Κόστα
Ρίκα, την πιο ευτυχισμένη χώρα του κόσμου. Α! Ναι, συγνώμη! Λοιπόν, ναι! Η
παρέα μας δεν είναι συμπληρωμένη. Λείπει το παιδάκι από την Αφρική! Η Αφρική
είναι μια τεράστια ήπειρος. Μεγαλύτερη και από την Ευρώπη σε μέγεθος, αλλά σε
χρόνια μεγαλύτερη από τον μεγαλύτερο άνθρωπο πάνω στη γη. Μπορείτε να σκεφτείτε
τον μεγαλύτερο σε ηλικία άνθρωπο που έχετε δει; Ε λοιπόν, πιο γριά είναι η
Αφρική. Την Αφρική επέλεξε ο πρώτος άνθρωπος που γεννήθηκε στη γη, καθώς το
μεγάλο αεροπλάνο με τους 12 κινητήρες και τα 4 φτερά, στην πρώτη έκδοσή του,
πετούσε για πρώτη φορά από πάνω της. "Να εδώ θέλω να γεννηθώ με όλα αυτά
τα δάση, τη ζούγκλα, τα ζώα, τα φυτ...". Να σου τον από κάτω, με το γνώριμο
"Ουά, Ουά, Ουάου", που θέλει να πει "Πώς μαύρισα έτσι;".
"Α δεν το ξέρατε; Όσοι επιλέγουν την Αφρική και μάλιστα το κέντρο της,
όπως π.χ. το Κονγκό, το Νίγηρα, το Σουδάν, την Ταζανία ή την Αιθιοπία ως χώρες,
μαυρίζουν για να προστατευτούν από τον ήλιο. Ο Ήλιος στην Αφρική καίει πάρα
πολύ, έτσι σκουραίνουν στο δέρμα για να μην τους καίει. Το πιο φυσικό
αντηλιακό! Εξαιρετική επινόηση της φύσης. Φυσική Επιλογή, που λέμε. Τι έλεγα; Α
ναι, δεν ολοκληρώθηκε η παρέα μας!
Επτά θέσεις μακριά
και πιο πίσω από το κοριτσάκι με τα σπίρτα, ωχ, συγνώμη, το κοριτσάκι με το
γλειφιτζούρι ήθελα να πω, μια και όπως όλοι ξέρουμε τα σπίρτα απαγορεύονται στα
αεροπλάνα, βρισκόταν ένα αγοράκι που είχε ξυπνήσει λίγο στραβά εκείνο το πρωί.
Ήταν όλο νεύρα. Ό,τι και να του έλεγαν έφερνε αντίρρηση. Μαύρο του έλεγαν,
άσπρο έλεγε. Κόκκινο του έλεγαν, πράσινο έλεγε. "Θες νερό;".
"Όχι, θέλω πάγο!". "Πάρε πάγο", "όχι θέλω νερό!".
"Θες να γεννηθείς στην Ευρώπη;". "Όχι θέλω να γεννηθώ στην
Αφρική, να εκεί με τα πολλά ζώα, το λιοντάρι, το ρινόκερο, τις τίγρεις, τους
ελέφαντες, τους ιπποπόταμους, τα πουλιά, να εκεί στο ψηλό βουνό θέλω να
γεννηθ...". Να σου το στην κορυφή του Κιλιμάντζαρο να αγναντεύει τις
απέραντες σαβάνες της Κένυας και της Τανζανίας. "Ουά, Ουά, Ουά, πω πω ψηλό
που είναι αυτό το βουνό! Σαν να είμαι ακόμα στο αεροπλάνο είναι!".
"Καλώς ήρθες στην Τανζανία και την κορυφή του Κιλιμάντζαρο", ακούει
μια γλυκιά φωνή και αμέσως κουνάει τα μαύρα ποδαράκια του σα να ευχαριστιέται
πολύ για την επιλογή του.
Τώρα μάλιστα,
ολοκληρώθηκε η παρέα μας! Μέγιστη παράλειψη η Αφρική! Πέρασαν τα χρόνια με τα
παιδιά να μεγαλώνουν. Απέκτησαν και ονόματα. Η Αντιγόνη από την Ελλάδα, τα
δίδυμα αδερφάκια Τακεχίρο και Τέιζο από την Ιαπωνία, ο Λεόν από την Τανζανία, η
Αλεγρία από την Κόστα Ρίκα, η Ανσιού από τα νησιά Φίτζι και τέλος ο Τζόν από τη
Νέα Ζηλανδία. Ο Τζόν καθόταν στο αεροπλάνο ακριβώς δίπλα στον Λεόν. Μόνο που
δεν επέστρεψε ποτέ στη θέση του, καθώς με το νερό στο χέρι, αντίκρισε τη χώρα
όπου ήθελε να γεννηθεί. Με τον Λεόν είχαν συζητήσει για τα σχέδιά τους. Τι θα
γίνονταν όταν μεγάλωναν, σε ποιά χώρα θα ήθελαν να ζήσουν, για τα άστρα, τον
ουρανό, την ωραία μέλλουσα Χατισέ στο παραδίπλα κάθισμα και τα λοιπά. Είχαν
γίνει φίλοι τις πρώτες δυο ώρες που βρέθηκαν μέσα στο αεροπλάνο. Αντάλλαξαν
χωνάκια παγωτό μια που ο Λεόν προτιμούσε τη γεύση κεράσι, ενώ ο Τζον τη
βανίλια. Τους τα είχαν δώσει λίγο ανάποδα. Τι λίγο, δηλαδή, πιο πολύ δεν
γίνεται! "Μπλιάχ", είχε πει ο Τζον μόλις δοκίμασε από το δικό του,
"θες να αλλάξουμε; Μάλλον έγινε λάθος με τα παγωτά μας", είπε στον
Λεόν. "Ναι, μα φυσικά, δεν μ' αρέσει καθόλου το δικό μου! Ευχαριστώ".
Στο αεροπλάνο εκείνο υπήρχαν ακόμα άλλα πολλά μωράκια που
επέλεξαν χώρες όπως η Τουρκία, το Μεξικό, η Κίνα και άλλες. Μάλιστα η Αντιγόνη
είχε γίνει αχώριστη φίλη με την Χατισέ που επέλεξε την Τουρκία. Είχαν
συναντηθεί περιμένοντας τη σειρά τους να μπουν στην τουαλέτα στο πίσω μέρος του
αεροπλάνου. Η Χατισέ μάλιστα της χάρισε ένα πάρα πολύ ωραίο φιογκάκι για τα
μαλλιά της. "Αχ, τι ωραίο! Θα το βάλω αμέσως πάνω στα μαλλιά μου",
είχε πει η Αντιγόνη.
Πέρασαν τα χρόνια. Τα παιδιά μεγάλωσαν κι άλλο. Εντάξει, δεν έγιναν μεγάλα σαν
την Αφρική, αλλά μεγάλωσαν αρκετά, ώστε να τελειώσουν το σχολείο, να βρουν μια
δουλειά. Η Αντιγόνη από την Ελλάδα έγινε δημοσιογράφος, τα δίδυμα από την
Ιαπωνία ίδρυσαν μια εταιρία που πουλούσε ηλεκτρονικούς υπολογιστές με σηματάκι
ένα φαγωμένο ανθό κερασιάς, η Χατισέ έγινε τραγουδίστρια, ο Λεόν έγινε αθλητής
δρομέας του στίβου, ο Τζον απέκτησε μια φάρμα και έβοσκε προβατάκια στα λιβάδια
της Νέας Ζηλανδίας, η Ανσιού έγινε γιατρός, ενώ τέλος η Αλεγρία σπούδασε
τουριστικά οργανώνοντας εκδρομές με τουρίστες στη χώρα της, την Κόστα Ρίκα. Η
Αντιγόνη βρισκόταν για δεύτερη μέρα στην Κόστα Ρίκα, που την είχε ήδη
εντυπωσιάσει, σε αποστολή συγγραφής ενός ταξιδιωτικού οδηγού. Ναι, μα φυσικά,
την οργάνωση του ταξιδιού την είχε αναλάβει εξ ολοκλήρου η Αλεγρία. Δεν είχε
καμία ανάμνηση από το αεροπλάνο των 12 κινητήρων και των 4 φτερών, μα ούτε και
η Αντιγόνη. Παρόλα αυτά έγιναν από την πρώτη μέρα κιόλας φίλες. Στην Κόστα Ρίκα
βρέθηκαν και τα άλλα παιδιά, που ήταν πια μεγάλοι. Δεν είναι τώρα λογικό από
τα 7 δισεκατομμύρια ανθρώπων πάνω στη γη αυτά τα 8 παιδιά, άντε μεγάλοι τώρα
πια, να βρεθούν στην ίδια χώρα για διακοπές. Ωστόσο, συμβαίνουν αυτά, η
πιθανότητα υπάρχει. Βρέθηκαν, μάλιστα, ακόμα και στο ίδιο αεροπλάνο της
επιστροφής στα σπίτια τους! Αυτό το τελευταίο είναι πιθανότερο. Γιατί; Με ποιές
χώρες έχουμε να κάνουμε; Τουρκία, Ελλάδα, Ιαπωνία, Τανζανία, Νέα Ζηλανδία και
Νησιά Φίτζι, σωστά; Θέλουμε ένα ταξίδι επιστροφής με μια κοινή αφετηρία την
Κόστα Ρίκα, σωστά;
Λοιπόν, επειδή η Κόστα Ρίκα είναι πολύ μικρή χώρα και δεν διαθέτει μεγάλο
αεροδρόμιο, δεν μπορείς εύκολα να πας απ’ ευθείας από όλες τις χώρες του κόσμου
ή να επιστρέψεις σε αυτές χωρίς καμία στάση. Έτσι, πρέπει να μετακινηθείς από
και προς μέσω μιας μεγαλύτερης, ενός σταθμού! Ορίστε!
Το Μεξικό που είναι
μεγάλη χώρα και διαθέτει ένα μεγάλο αεροδρόμιο αποτελεί ένα τέτοιο σταθμό. Όλοι
οι φίλοι μας, λοιπόν, μπήκαν στο ίδιο αεροπλάνο για το Μεξικό, από όπου θα πάρουν
στη συνέχεια διαφορετικά αεροπλάνα για τις χώρες τους. Θα τους βάλω όλους τους
φίλους μας να καθίσουν δίπλα, δίπλα στις θέσεις του αεροπλάνου. Εγώ δεν είμαι ο
συγγραφέας; Ε ό,τι θέλω κάνω! Είναι λίγο δύσκολο και κουραστικό να τους βάλω να
περπατάνε πάνω κάτω μέσα στο αεροπλάνο και να κινούνται για να συναντηθούν.
Τόση κούραση είχαν στις διακοπές τους, να κολυμπήσουν στους ωκεανούς, να
εξερευνήσουν τις ζούγκλες και τα τροπικά δάση της Κόστα Ρίκα, να δοκιμάσουν
όλες τις σπεσιαλιτέ της τοπικής κουζίνας, να τρέξουν στις αμμουδιές, να ανέβουν
σε βουνά, να κατέβουν λόφους... για λύπηση. Μην τους βάλω να πηγαινοέρχονται
στο αεροπλάνο για ανταλάξουν μια κουβέντα... Επίσης, η Αλεγρία πάει
διακοπές στο Μεξικό! Όλοι,
λοιπόν, συναντήθηκαν ξανά στο αεροπλάνο, χωρίς να γνωρίζονται
"Θυμάσαι το βραδινό μπάνιο στον Ειρηνικό Ωκεανό;
Νομίζω από τα καλύτερα που έχω κάνει", λέει η Αντιγόνη. "Μα
ναι!", απαντάει η Αλεγρία. "Ανάσκελα να επιπλέεις στη θάλασσα και να
κοιτάς τον έναστρο ουρανό τη νύχτα, χωρίς να ακούγεται τίποτα άλλο εκτός από
την αύρα της θάλασσας. Τόσα πολλά άστρα! Μα τόσα πολλά!". "Συγνώμη
που ενοχλώ, μιλάτε για τα άστρα; Νομίζω είμαι ειδικός στα άστρα",
πετάγεται ο Τζον από τη Νέα Ζηλανδία. "Ξέρετε είμαι από τη Νέα Ζηλανδία,
μ’ αρέσει να κάθομαι ανάσκελα στο λιβάδι και να παρατηρώ τα άστρα! Το βράδυ στα
απέραντα λιβάδια δεν έχουμε πολύ φως από τις πόλεις, φαίνεται ξεκάθαρα μέρος
του γαλαξία. Είναι ένα υπέροχο θέαμα". "Αυτό ακριβώς λέγαμε και
εμείς! Απαντάνε οι φίλες Αντιγόνη και Αλεγρία με μια φωνή. Το κάναμε πριν μερικές
μέρες, ανάσκελα να επιπλέουμε στον ωκεανό". "Υπέροχο! Από πού
είστε;". "Εγώ είμαι από την Ελλάδα, η Αλεγρία από την Κόστα
Ρίκα". "Α, Αλεγρία, έχετε μια υπέροχη χώρα! Πραγματικά πέρασα τέλεια
στις διακοπές μου!". "Ευχαριστώ", του απαντάει η Αλεγρία,
κοκκινίζοντας. "Ξέρετε", συνεχίζει ο Τζον, "πολλές φορές
μπορούμε να δούμε κομήτες να πέφτουν στη γη! Αν κοιτάξουμε πολύ καλά στον
ουρανό τη νύχτα. Πέφτουν και τη μέρα, αλλά είναι δυσκολότερο να τα δούμε, λόγω
του ήλιου που φωτίζει τα πάντα. Πέφτουν στη γη, είναι τυχαίο σε ποια χώρα,
όμως, θα πέσουν. Σαν τους ανθρώπους, είναι λίγο-πολύ τυχαίο σε ποια χώρα θα
γεννηθούν, δε νομίζετε;". "Μα ναι! Οι άνθρωποι σαν τους κομήτες λέτε
ότι πέφτουν στη γη; Είναι όλα τόσο όμορφα στον ουρανό. Δεν μπορεί κανείς να
επιλέξει το καλύτερο. Τα βλέπεις σε ομάδες ή και μόνα τους να φωτίζουν. Όπως
εμάς που είμαστε μέσα σε αυτό το αεροπλάνο, στον ουρανό, σε ομάδες ή μόνοι μας,
θα καταλήξουμε σε διαφορετικά μέρη στον κόσμο, σε διαφορετικές χώρες και
πόλεις, παρόλα αυτά ήμασταν μια ομάδα!". "Έχεις δει ποτέ κομήτη να
πέφτει; Όταν πέφτουν οι κομήτες είναι που δείχνουν όλο τους το μεγαλείο.
Φωτίζουν περισσότερο από ποτέ στον ουρανό και κάνουν αισθητή την παρουσία τους
με μια φλεγόμενη ουρά", απαντάει ο Τζον στην Αλεγρία.
"Λοιπόν, μου δώσατε
μια ιδέα για ένα παραμύθι!", πετάγεται η Αντιγόνη, "θα γράψω μια
ιστορία! Φανταστείτε να ερχόμασταν στη γη έτσι, σαν τα άστρα που πέφτουν! Όλοι
ίδιοι στην αρχή και μετά να επιλέγουμε τη χώρα μας από ψηλά. Ένα παραμύθι που
θα προσπαθεί να διηγηθεί τις περιπέτειες 8 παιδιών από τη στιγμή που αρχίζουν
να διαλέγουν χώρα για να γεννηθούν! Πώς σας φαίνεται;". "Ακούγεται
παράξενη ιστορία!", πετάγεται ο Τακεχίρο από το πίσω κάθισμα που έτυχε να
ακούει τη συζήτηση. "Και γιατί παρακαλώ 8 παιδιών και όχι 7, 9 ή 10;",
μπαίνει στη συζήτηση η Χατισέ. "Διότι το 8 αν το φυσήξεις και πέσει δεξιά
ή αριστερά, μετατρέπεται στο σύμβολο του άπειρου (∞). Αυτό δηλαδή, που
βρίσκει εφαρμογή σε μια μικρή ομάδα 8 ατόμων, βρίσκει στην ουσία εφαρμογή σε
άπειρα άτομα. Όποιο άλλο νούμερο και αν φυσήξεις, δεν θα βγάλεις το
άπειρο", είπε, χαμογελώντας η Αντιγόνη. "Όλοι ήμασταν ίδιοι ε; Τότε
γιατί καταδικάζουμε τους ανθρώπους ανάλογα με το χρώμα του δέρματός τους ή τα
χαρακτηριστικά, τη χώρα και τις επιλογές τους; Το σκούρο δέρμα ή τα σχιστά τους
μάτια για παράδειγμα;", είπε και κοίταξε μια το δέρμα του και μια τα
αδέρφια από την Ιαπωνία, κλείνοντάς τους το δεξί του μάτι. "Ίσως το έχουμε
ξεχάσει πώς όλοι είμαστε ίσοι και πρέπει να έχουμε τις ίδιες ευκαιρίες
ανεξάρτητα από τη χώρα όπου γεννηθήκαμε", λέει η Ανσιού που μπαίνει και
αυτή με τη σειρά της στη συζήτηση...
