το συνεχές του χωροχρόνου

Χθές το κινητό μου από smartphone κατέληξε να λέει το πολύ ένα 'ντα, ντα, ντα', σαν μπέμπης ενός χρόνου μόλις του δείχνεις τον κόσμο. Έπαθε ένα μίνι Alzheimer's για ό,τιδήποτε τεχνολογικά έξυπνο. Ξεχνούσε τηλέφωνα, ξεχνούσε γενικές ρυθμίσεις, ξεχνούσε πως είχα πάρει τηλέφωνο και επαναλάμβανε τις κλήσεις από μόνο του, ξεχνούσε την έννοια 'διαδίκτυο'. Μέχρι και τα ελληνικά ξέχασε. Μόνο αγγλικά μιλούσε κι αυτά με λάθη. Το δε PC μου λες και κάθε φορά ήταν η πρώτη που το έβλεπε. Άντε να τους συστήνω από την αρχή και να μην τα πάνε καθόλου καλά. Μνήμη χρυσόψαρου 20 sec και πολύ λέω. Ευτυχώς έφαγε ένα γερό format, επανεγκατάσταση λειτουργικού και εφαρμογών, σε 24 ώρες συνήλθε. Σαν καινούριο. Ωστόσο, πριν την ανάσταση, είχα αρχίσει να συμβιβάζομαι στην ιδέα πως το μόνο που θα κάνει από 'δω και πέρα θα είναι κλήσεις και SMS στα αγγλικά. Πριν 5-6 χρόνια θα αναρωτιόμουν, τι άλλο να κάνει ένα τηλέφωνο, δηλαδή; Χθές, όμως, μου φαινόταν αδιανόητο σε σημείο να πάω να αγοράσω ένα άλλο.

Αυτό ακριβώς είναι το θέμα. Είχα συνηθίσει να αποθηκεύω τις επαφές μου στο PC, να σερφάρω το διαδίκτυο από το κινητό στα αεροδρόμια που βρίσκομαι, αν δεν έχω πολύ χρόνο να χρησιμοποιήσω το φορητό. Να βάζω στην οθόνη επαφής τη λέξη 'Brazil' και να μου εμφανίζει πληροφορίες για τη χώρα που θα επισκεφτώ. Να βγάζω φωτογραφίες όταν δεν κρατάω μαζί μου την φωτογραφική μηχανή. Δεν γίνεται να μεταβείς από αυτή την κατάσταση σε μια κατάσταση 'ντα, ντα, ντα'.
Πολλοί επιτίθεντε στις νέες τεχνολογίες, το διαδίκτυο, την ψηφιοποίηση των βιβλίων, αλλά είναι θέμα συνήθειας. Αν έδινες ένα περιοδικό σε ένα παιδάκι πριν 10 χρόνια, θα ξεφύλλιζε τις σελίδες. Αν το δώσεις σε 10 χρόνια από τώρα, θα προσπαθεί με το δάκτυλο να μετακινήσει τις εικόνες σαν σε οθόνη επαφής. Είναι θέμα συνήθειας και ερεθισμάτων. Θα μας λείψουν τα τυπωμένα βιβλία; Γιατί θα λείψουν σε εμάς και δεν θα λείψουν σε μελλοντικές γενιές; Διότι είναι καλύτερα; Όχι, αλλά διότι έχουμε μεγαλώσει με αυτά και έχουμε αναμνήσεις. Θα μου έλειπαν πριν 6 χρόνια τα 'smart' χαρακτηριστικά του τηλεφώνου μου; Όχι, φυσικά. Νομίζω πως είναι στη φύση του ανθρώπου να εξελίσσεται λόγω της φυσικής επιλογής. Η φυσική επιλογή (natural selection) της θεωρίας της εξέλιξης, πως ο καλύτερος επιβιώνει, είναι χρονοεξαρτώμενη. Στην εποχή των σπηλαίων, όποιος είχε τη φωτιά επιβίωσε γιατί δεν πέθαινε από το κρύο, ούτε αρρώσταινε από το ωμό κρέας. Όσοι δεν είχαν τη νοητική ικανότητα να την ανακαλύψουν, πέθαιναν και δεν διαιώνιζαν το 'είδος' και την περιορισμένη νοητική τους ικανότητά. Έτσι, έμειναν αυτοί που είχαν τη φωτιά, τον τροχό και τα γονίδια να τα χρησιμοποιήσουν.

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με την Τεχνολογία. Μου είναι αδιανόητο να πάω σε ένα ταξιδιωτικό γραφείο για να οργανώσω ένα ταξίδι μου. Προτιμώ να βλέπω τις επιλογές, να ελέγχω τα πάντα που αφορούν στο ταξίδι, στο διαδίκτυο. Έχουμε συνηθίσει στην ύπαρξη του διαδικτύου και έχουμε βασίσει τη δουλειά, τις οικονομικές συναλλαγές σε αυτό. Αν σταματήσει να υπάρχει, θα είναι λες και έκλειναν όλα τα Super markets και αναγκαζόμασταν να φυτέψουμε λαχανικά, να κυνηγήσουμε ζώα, να ψάξουμε για φρούτα στην εξοχή. Δεν αμφισβητώ το γεγονός πως το ανθρώπινο είδος επέζησε χωρίς φωτιά, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, χωρίς Super markets κτλπ... ωστόσο όλες αυτές οι εξελίξεις δεν διαμόρφωσαν απλά μια 'απλούστερη' και 'ευκολότερη' ζωή, αλλά και τη φυσική επιλογή. Αν όλοι επιστρέφαμε στις σπηλιές θα επεβίωναν λίγοι, όπως λίγοι ζουν σήμερα σε σπηλιές. Όσο 'άχρηστες ανάγκες' και να είναι που δημιουργήσαμε, έχουν συμβάλει στην αλλαγή των κανόνων της φυσικής επιλογής. Σήμερα όποιος δεν έχει γνώσεις χρήσης ηλεκτρονικών υπολογιστών, μπορεί να θεωρηθεί ο αναλφάβητος του μέλλοντος με σημαντική δυσκολία στην επιβίωση στις σημερινές μεγαλουπόλεις. Βέβαια, αν αναλογιστεί κανείς πως το 30.2% (Μάρτιος 2011) του πληθυσμού της γης (περίπου 2,1 δις άνθρωποι από τα 7 δις) χρησιμοποιούν το διαδίκτυο, η φυσική επιλογή δεν έχει μπει σε εφαρμογή παγκοσμίως στη δημιουργία ενός 'homo electonicus', αλλά μόνο σε συγκεκριμένα τμήματα του πλανήτη, όπου η επιβίσωη δεν εξαρτάται πια από το κυνήγι και έχουν εξασφαλιστεί τα προς το ζειν. Πολύς πληθυσμός χωρίς τα προς το ζειν, όμως δεν συμφωνείτε σε μια τεχνολογικά εξελιγμένη κοινωνία; Σε αυτό δεν φταίει η ανάπτυξη της Τεχνολογίας, όμως, αλλά οι χρήστες αποκλειστικά.


Ψάχνουμε συνταγές σε βιβλία, πληροφορίες για προορισμούς σε ταξιδιωτικούς οδηγούς, ειδήσεις σε εφημερίδες, έχουμε μια άμεση 'εύκολη' πρόσβαση μέσω του διαδικτύου. Καταργούμε όμως πολλά... όπως την πρωινή κυριακάτικη βολτα στο περίπτερο (καλύτερη εναλλακτική ή απλά ανάμνηση;)... ε αντίστοιχα καταργήθηκε και η καθημερινή βόλτα στο παγοποιείο για τον εφοδιασμό του ψυγείου (καλύτερη εναλλακτική ή ανάμνηση;).
Η επιστήμη, από τις απαρχές της, εξελίσσεται βάσει των διαλόγων μεταξύ επιστημόνων. Βάσει των απόψεών τους πάνω στις θεωρίες των συναδέλφων τους που τις απορρίπτουν ή τις χρησιμοποιούν για τη δημιουργία καινούριας και επαναστατικής γνώσης. Πριν το διαδίκτυο και την ηλεκτρονική αλληλογραφία, οι απόψεις ανταλλάσσονταν μέσω συμβατικής αλληλογραφίας με χρονοβόρες διαδικασίες και δη σε περιορισμένο αριθμό επιστημόνων. Σήμερα αυτή η καθυστέρηση δεν υφίσταται, με αποτέλεσμα την αλματώδη εξέλιξη των επιστημών. Η επιστροφή της επιστήμης στη συμβατική λόγου χάριν αλληλογραφία θα μας βύθιζε σε ένα μεσαίωνα.


Νομίζω η συνήθεια και η φυσική επιλογή με αλλαγμένους κανόνες αποτελεί και την αιτία 'καθυστερημένης' αντίδρασης στα περιβαλλοντικά προβλήματα. Μέχρι να διαπιστώσει η επιστήμη πως τα καύσιμα επαναφέρουν το διοξείδιο του άνθρακα πίσω στην ατμόσφαιρα, ενώ είχε αποθηκευτεί στα έγκατα της γης για να τη μεταβάλει σε βιώσιμο πλανήτη εκατομμύρια χρόνια πριν, ο άνθρωπος είχε ήδη αλλοτριωθεί με φυσική επιλογή στις 'νέες τεχνολογίες'. Χωρίς άμεσα εφαρμόσιμο αντίλογο κανένας δεν ήταν σε θέση να επιστρέψει στις σπηλιές... μέχρι που η αρκούδα ψάχνει το σπίτι της. Θα μου πείτε, 'μα δεν μπορούσαν να προβλέψουν με ένα μοντέλο την επερχόμενη κατασροφή;'. Πρώτον η πρόβλεψη δεν σημαίνει και άμεση λύση, δεύτερον η Φύση και η επιστημονική προσέγγισή της είναι τόσο δυναμική που πολλές θεωρίες και προβλέψεις μετατρέπονται σε σκουπίδα μέσα σε μια δεκαετία. To 1818 η Νέα Υόρκη αντιμετώπιζε ένα σοβαρότατο πρόβλημα στους δρόμους της όπου κινούνταν αποκλειστικά άμαξες με άλογα. Η 5η λεωφόρος μετατρεπόταν σε ένα τεράστιο αφοδευτήριο αλόγων που απειλούσε την υγεία των κατοίκων της Μητρόπολης. Αναπτύχθηκαν μοντέλα και μέθοδοι αντιμετώπισης του προβλήματος που στοίχιζε τη ζωή σε 20,000 πολίτες το χρόνο. Οι απαισιόδοξες προβλέψεις των μοντέλων για το έτος 1888 έφεραν γέλια και σαρκασμό όταν ήρθε το αυτοκίνητο πολλών ίππων και... ρύπων, δημιουργώντας ένα εντελώς καινούριο πρόβλημα σε βάθος χρόνου. Ωστόσο, αν έχεις χρησιμοποιήσει αυτοκίνητο, πηγαίνεις εύκολα πίσω στο άλογο; Θα μου πείτε, θα βρει πάλι η 'φυσική επιλογή' τρόπο να έρθει στο προσκήνιο. Αν το ανθρώπινο είδος δεν επιβιώσει των περιβαλλοντικών προβλημάτων, σημαίνει πως στην εξέλιξη το συγκεκριμένο είδος δεν ήταν ικανό, όπως τον 'μη εξελιγμένο γονιδιακά' άνθρωπο των σπηλαίων που τρώει ωμό κρέας και πεθαίνει από μόλυνση, χωρίς να του δωθεί η ευκαιρία να διαιωνίσει το 'είδος' του.
Νομίζετε πως η τεχνολογία δεν μπάινει μέσα στα γονίδια, ώστε να αλλάξει τους κανόνες διαβίωσης-επιβίωσης; Κάνετε λάθος! Σήμερα τα κρούσματα αχρωματοψίας είναι πολύ περισσότερα. Χάνουμε την αίσθηση των χρωμάτων. Γιατί; Μα για τον απλό λόγο πως δεν χρειάζεται πια να ξεχωρίζουμε τα δηλητηριώδη από τα βρώσιμα μανιτάρια ή τις όριμες τομάτες. Μας παρέχουν, την ασφάλεια, του 'βρώσιμου' τα Super markets...

Τα "ανάποδα" ενός λαού

Δεν είμαι οικονομολόγος. Από το Οικονομικό Πανεπιστήμιου ούτε απ' έξω έχω περάσει. Βάζω κάτω την κοινή μου λογική, να σκεφτώ. Έχω δέκα προϊόντα (σπίτια, αυτοκίνητα, υπολογιστές, ποτά, καρότα, μαρούλια) με φόρο 23%. Δύσκολο να τα πουλήσω. Το κράτος από το 23% θα πάρει το... 0%. Σαν το γιαούρτι 0%, που του αξίζει. Αν αυτά τα δέκα προϊόντα αποκτήσουν 15% φόρο, γίνονται προσιτά στο αγοραστικό κοινό. Θα πωληθούν 4-5, με το κράτος να έχει λαμβάνειν. Λοιπόν, γιατί το κράτος για να κερδίσει ανεβάζει το φόρο από 18-19 σε 23-25%; Δεν βγάζει νόημα στα my little gray cells (κατά Hercules Poirot). Με την κοινή λογική - τα βασικά μαθηματικά που ξέρω - θα υπάρχει μια "χρυσή τομή", δηλαδή μια τιμή φόρου που μεγιστοποιεί το κέρδος για το κράτος. Αυτή δεν μπορεί να είναι πολύ μικρή - αγοράζονται περισσότερα προϊόντα, αλλά το κράτος θα απολαμβάνει λίγα - ούτε όμως και μεγάλη - δεν θα αγοράζει κανένας, με το κράτος να χάνει. Πρέπει να βρίσκεται αυτή η τιμή στην κορυφή μιας καμπύλης σαν μια πανάκριβη καμπάνα εκκλησίας, με τον άξοχα x να έχει τις διάφορες τιμές φόρου, ενώ ο άξονας y το κέρδος του κράτους. Στη "λογική" του υψηλού φόρου, δεν θα πλησιάσουν εταιρίες από το εξωτερικό, για να επενδύσουν. Θα κλείσουν και αυτές που ήδη υπάρχουν. Πάει η ανάπτυξη.
Επιπλέον, όταν αρχίζεις να κόβεις μισθούς, να κόβεις συντάξεις, πάλι μειώνεται το αγοραστικό κοινό και χάνεις φόρους, χάνεις κέρδος με μια αντίστοιχη καμπύλη. Δεν κάθισε κάποιος να το σκεφτεί; Δηλαδή, με το ταπεινό, μη οικονομικό μυαλό μου, υποθέτω ότι αν οι φόροι έπεφταν χαμηλά, επενδυτές από το εξωτερικό θα οργίαζαν στην Ελλάδα. Από ΄κει αρχίζεις, διαφορετικά πριν αρχίσεις, έχεις ήδη τελειώσει. Πώς οι αεροπορικές εταιρίες όταν βλέπουν μια περίοδο ή μια διαδρομή να έχει χαμηλή κίνηση, με τα αεροπλάνα να πηγαινοέρχονται άδεια, βγάζουν αμέσως προσφορές; Εκεί που θα "έπιαναν" 2-3 ταξιδιώτες με το ακριβό εισιτήριο, ρίχνουν τις τιμές στο μισό και "πιάνουν" 40-50. Πάλι κερδίζουν φυσικά! Μα είναι κοινή λογική!

Common Sense, αλά Κυπριακά.
Κάποιο καλοκαίρι η Κύπρος βρέθηκε αντιμέτωπη με τρομερή λειψυδρία. Αναγκάστηκε, λοιπόν, να δανειστεί νερό από την Ελλάδα. Το κόστος μεγάλο - ούτε στο χειρότερο εχθρό σου, που λέει ο σοφός λαός. Μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, είχαν φροντίσει να επενδύσουν σε εταιρίες αφαλάτωσης. Χτίστηκαν δύο εργοστάσια, με πολύ χαμηλότερο συνολικά κόστος για νερό. Δεν μπήκε καμιά γραφειοκρατία στη μέση, για ελαχιστοποίηση του χρόνου. Στους δύσκολους καιρούς που διανύουν οι οικονομίες πολλών χωρών, η Κύπρος εκ νέου αφαιρεί κάθε γραφειοκρατικό εμπόδιο και βάζει μπροστά τη διπλωματία. Επισπέυει τις διαδικασίες εξόρυξης φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο. Βλέπει τα δύσκολα, το θέλει ΤΩΡΑ. Ούτε να δούμε πόσο θα βάλω στην τσέπη εγώ, πόσο εσύ, πόσο θα κλέψω, πόσο θα φάω. Το θέλω τώρα, θα το έχω τώρα. Στην Ελλάδα, βλέπουμε τα δύσκολα και μας δελεάζει το ΔΝΤ. Επαναπαυόμαστε στο "μπορεί άλλος να βγάλει το φίδι από την τρύπα, έχει ο Θεός"...

Ο Θεός νομίζω δεν έχει. Τι να έχει δηλαδή; Λάθος έκφραση. Τον Θεό δεν τον ενδιαφέρουν τα υλικά αγαθά. Το ανάποδο ισχύει. "Έχουν οι παπάδες και η εκκλησία" είναι η σωστή φράση, ενώ με τόσους θρησκόληπτους στην Ελλάδα, δεν τολμάει κανένας να τα βάλει μαζί τους ή να τους φορολογήσει. Σα να τα βάζεις με μικρούς Θεούς. "Φωνή λαού, οργή Θεού" στο ανάποδό του. Μάλιστα, σε μια πρωινή ειδησεογραφική εκπομπή, ένας παπάς είπε "μα εμείς ποτέ δεν είχαμε πρόβλημα με τη φορολογία, πάντα ήμασταν συνεπείς μάλιστα σε όλες τις πληρωμές". Γιατί άραγε ήταν συνεπείς; "Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος" στο ανάποδό του. Έχω μια προσωπική εμπειρία, σε μια μικρή εκκλησία, όπου η λειτουργία μεταδιδόταν παράλληλα από κλειστό κύκλωμα σε δύο τηλεοράσεις (περιοχές δεν λέμε, ονόματα "αγίων" παπάδων δεν θίγουμε). Τελειώνει η λειτουργία με τον παπά να προτρέπει τις Άγιες αυτές μέρες (του Πάσχα), τους πιστούς, να αγοράσουν προς δέκα ευρώ τα κεριά μέλισσας που προσφέρονται. Μόνο αυτά θα μπορούσαν να προστατέψουν το σπίτι από καιρικά φαινόμενα, κακά πνεύματα, ατυχίες και δυσκολίες. Το άρχισε καλά. "Σας παρακαλώ να προτιμήσετε τα κεριά από μέλισσα που παρέχονται στο ναό προς δέκα ευρώ...". Υπέθεσα ο ανήδεος τη συνέχεια: "...για να προσφερθούν τα έσοδα στους φτωχούς". Με πρόλαβε η αλήθεια: "...διότι μόνο αυτά προστατεύουν από το κακό...". Συνεχίζω νοητά "... σήμα μιας αναλογικής τηλεόρασης κλειστού κυκλώματος. Θέλουμε ψηφιακή LED 200Hz. Είναι αυτές οι αναθεματισμένες παρεμβολές σήματος στον Άι Γιάννη Ελεήμονα Ηρακλείου ΤΚ 713 05...".

Παντού όλοι βάζουν στις τσέπες. Αυτό δεν έχει αλλάξει από τα χρόνια του Πλάτωνα, δεν θα αλλάξει ποτέ. Γι' αυτό δεν έγραψε την Πολιτεία; Το θέμα είναι όμως πέρα από αυτό να γίνεται κάποιο έργο σωστό (όχι απλά έργο). Εκεί είναι η διαφορά στην Ελλάδα. Λάθος επιλογές, αρνητικό έργο. Μα είναι ηλίθιοι ή κάτι άλλο συμβαίνει; Δεν μπορεί να είναι τόσο ηλίθιοι. Ο άνθρωπος που είναι ηλίθιος (αλά Ντοστοέβσκι), ενώ έχει φτάσει σε καίρια θέση είναι συνάμα επικίνδυνος. Είμαστε εγκλωβισμένοι με ένα χαζό που παίζει τον Πρωθυπουργό και κάποιους έξυπνους που εκμεταλλεύονται τα πάντα; Ή κάτι χάνουμε; Δεν μπορεί να είναι ηλίθιοι, δεν θέλω να το πιστέψω, άρα υπάρχει κάποιο άλλο σχέδιο που δεν γνωρίζουμε. Μπαίνει υπουργός Οικονομικών κάποιος Συνταγματολόγος που ήταν στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας. "Ποιός είναι καπετάνιος στα βουνά;" που λέει ο στίχος. Σαν να έρθει κάποιος σε εμένα, να τον συμβουλέψω για ταξίδια με καράβι. Ε δεν το 'χω βρε παιδιά με τα καράβια, τι να κάνω; Εγώ σχεδόν αποκλειστικά με αεροπλάνο ταξιδεύω. Δηλαδή, σε όλη την Ελλάδα, δεν υπήρχε κανένας άλλος καταλληλότερος για Υπουργός Οικονομικών; Come on guys, you know better than this.

 Όχι, είμαι πεπεισμένος, μας δουλεύουν. Κάτι άλλο ισχύει και δεν μας το λένε. Δεν μπορεί [να υπάρξει] τόση ηλιθιότητα συσσωρευμένη σε ένα σημείο. Κάποτε θα γίνει ένα Big Bang για νέα δημιουργία. Τόση συσσωρευμένη μάζα ηλιθιότητας, βάσει της Φυσικής, είναι ασταθής. Θα πρέπει να διασταλεί με ένα Big Bang. Οπότε; Ε... "έχει ο Θεός", που θα είμαστε τότε...

το αεροπλάνο χάλασε, το αεροπλάνο πέφτει...

Λένε πως "getting there is half the fun" ενός ταξιδιού, αλλά έχω μια ερώτηση. Αν φτάσεις μέχρι τα μισά και σε γυρίσουν πίσω; Τι χαρά είναι; Το ένα τέταρτο; Γιατί εμένα σαν 'zero fun' μου φάνηκε! Μόντρεαλ, Καναδάς, transit από Βανκούβερ. Η ώρα 6 το απόγευμα και εμείς μέσα στο αεροσκάφος (767), έτοιμοι για την αναχώρηση προς Αθήνα. Περιμένουμε, περιμένουμε. Τίποτα. 'Πρόβλημα στον υπολογιστή του αεροσκάφους, Θα περιμένουμε να τον αντικαταστήσουμε με κάποιον από άλλο αεροσκάφος', η ανακοίνωση του Κυβερνήτη. Κάτι μου θύμισε αυτό από Air Crash Investigations, αλλά είπα να μην το σκεφτώ περισσότερο και να απολαύσω το τζάμπα ποτήρι νερό που μου προσέφεραν (από τα λίγα τζάμπα στις πτήσεις της Air Canada). Στη συνέχεια μου ήρθε στο μυαλό μια σκηνή από το IT Crowd (What kind of Operating System does it use? Windows Vista. We are going to die! http://www.youtube.com/watch?v=H_KrSMdxqf0). Μετά από δυόμιση ώρες 'Ο υπολογιστής αντικαταστάσθηκε, έγιναν όλα τα tests, είμαστε έτοιμοι για την αναχώρηση'. Ωραία, σκέφτομαι. Θα φτάσουμε Αθήνα σε δέκα ώρες. Αμ δε!

Απογειωνόμαστε, νυχτώνει, μας σερβίρουν δείπνο, μαζεύουν τα υπολείμματα, μας προσφέρουν καφέ και αναψυκτικά. 'Hi Folks, from the cockpit, this is the captain. I am afraid I have bad news'. Το λες τώρα αυτό πάνω από τον Ατλαντικό σε 300 άτομα; Ε δεν το λες. Συνεχίζει 'The faulty part replaced previously on the aircraft did not fix the problem, computer is still malfunctioning. We cannot make it through the Atlantic due to safety reasons. We have to land in Toronto'. Ε ωραία, πες το πιο κομψά. Άρχισε πιο κομψά. 'Hi Folks, from the cockpit, this is the captain. I am sure many of you haven't enjoyed the nightlife in Toronto, especially on a Saturday night of full moon, like this. Air Canada is pleased to offer you a complementary one night's stay in Toronto. We are returning back to Canada and landing in Toronto. Please enjoy the flight back'. Ε μα ναι! Τώρα καλύτερα. Μη μας μπλέκεις με faulty parts. Προσγείωση, αναζήτηση αποσκευών, κουπόνια για ξενοδοχείο, 17C$ κουπόνι για πρωινό και 2 ώρες στο τηλέφωνο για να αλλάξω το connecting flight από Αθήνα. Βλέπετε δεν ήταν ενιαίο το εισιτήρο, οπότε η Air Canada είχε την υποχρέωση να με πάει μέχρι Αθήνα και μόνο. Δεν την ενδιέφεραν τα υπόλοιπα connections από Αθήνα, εκτός και αν ήταν στο ίδιο εισιτήριο που εκδόθηκε από αυτήν. Είδαμε και τα προάστια του Τορόντο, είδαμε και το full moon. Τι άλλο; Γίναμε και φίλοι με αρκετούς από τους συνεπιβάτες. Ένα περιστατικό και τσουπ γνωρίζεις άτομα που φυσιολογικά δεν θα γνώριζες σε μια πτήση 10 ωρών.
Το επόμενο μεσημέρι είμαστε στο ίδιο αεροσκάφος, καθώς στην Air Canada δεν περισσεύει αεροπλάνο ούτε για ανταλλακτικά που λέει ο λόγος. Ευτυχώς φεύγουμε στην ώρα μας, περνάμε πάνω από τα παγόβουνα της Γροιλανδίας, τις βόρειες ακτές τις Σκοτίας και τσουπ στην κεντρική Ευρώπη και επιτέλους την Αθήνα μετά από 10 ώρες. Τρέξιμο για την επόμενη πτήση σε 30 λεπτά. Δυστυχώς οι βαλίτσες δεν έχουν πόδια, οπότε και έχασαν την πτήση. Μετά από 41 ώρες ταξιδιού επιτέλους σπίτι. Οι βαλίτσες είπαν να επεκτείνουν κατά 6 ώρες το ταξίδι τους, οπότε και έφτασαν αργότερα, ευτυχώς την ίδια ημέρα.

Τα στατιστικά στοιχεία που έχουν ανακοινωθεί στο site http://www.planecrashinfo.com/cause.htm, αναφορικά με τα αεροπορικά ατυχήματα, συγκλίνουν στο ότι πετώντας με αεροπλάνο υπάρχει μέσος όρος πιθανότητας να λάβεις μέρος σε ένα δυστύχημα (Odds of being involved in a fatal accident): (1/9200200+1/843744)=1/772863. Δηλαδή 1 στις 772863 πτήσεις. Αυτό το ποσοστό είναι αρκετά μικρό και ασφαλές. Ωστόσο, αν έχεις ήδη πετάξει 772863 φορές, στην επόμενη πτήση οι πιθανότητες μένουν οι ίδιες; Εγώ πάντως Βανκούβερ ξαναπάω against all odds!

Βανκούβερ 2 ή αλλιώς 'ψυχή, φτάσαμε, ξύπνα'

Ήρεμο δεν με λες, μέσα στο άγχος, με λες. Από το 0 στο 200 σε 2 δευτερόλεπτα. Για κυβικά, κατανάλωση καυσίμου και εκπομπές CO2 δεν με έχω μετρήσει, ωστόσο θέλω τα χάπια μου για να χαλαρώσω. Είναι μετρημένα τα μέρη στον κόσμο που έχω επισκεφτεί και δεν θα τους έλεγα ποτέ 'αντίο', 'No Te Digo Adiόs'. Είναι τα μέρη που ηρεμώ σαν να έχω πιει lexotanil και το χλώριο περνάει ανενόχλητο από τα GABA χωνιά για να χαλαρώσουν οι νευρώνες μου. Παλιότερα, καθόμουν και αγνάντευα τη θάλασσα στο φεγγαρόφωτο, σε μια παραλία της Νότιας Κρήτης (λέγε με Τσούτσουρας). Όταν μεγάλωσα, βρήκα και άλλα φάρμακα. Η θέα του Angor Wat με τους ορυζώνες της Καμπότζης, οι θερμές πηγές στα βουνά και το Κυότο με τους κήπους του στην Ιαπωνία, ο Λαβύρινθος Horta στη Βαρκελώνη. Η θέα των λιμνών στα δάση της βροχής, με τα Rockies στο βάθος ή τα τοτέμ των Ινδιάνων στο Βανκούβερ.  Ακριβή αγωγή θα μου πείτε. Αλλά, έτσι είμαι εγώ, αγχωμένος, υπερβολικός και σε όποιον αρέσει. Το χαπάκι-Βανκούβερ είναι το τελευταίο που ανακάλυψα με ιδιαίτερα έντονη δράση στην περίπτωσή μου. Μεθοδολογία και δοσολογία όσο απλές γίνεται. Κάθομαι σε μια πέτρα, ένα παγκάκι και κοιτάζω. Η επίδραση είναι άμεση και με διάρκεια. 'Ψυχή ξύπνα, φτάσαμε'. Ο ορισμός της Νιρβάνας.

Μια και ανακάλυψα νέο χάπι, πρέπει να το προωθήσω σαν ιατρικός επισκέπτης. Είναι λίγο από Λονδίνο (το καλύτερο κομμάτι, διότι εμένα το Λονδίνο δεν μ' αρέσει), λίγο από Καμπότζη, λίγο από Ιαπωνία, λίγο από Αργεντινή της Γης του Πυρός, λίγο από Βαρκελώνη, λίγο από Θεσσαλονίκη, λίγο από Νότια Κρητη. Όλα στις σωστές δόσεις, σαν γλυκό που ικανοποιεί όλους τους γευστικούς υποδοχείς και απαιτεί ακριβή χημεία για το 'δέσιμο', με τα υλικά του να αναγνωρίζονται ένα-ένα. 'Νέα Υόρκη είναι αυτό ή Μπουένος Άιρες;'. 'Σε ποιό ταξίδι σ' έχω ξαναδεί;', που λέει και ο Μάλαμας (μάλλον).

Ενώ, λοιπόν, έχω ηρεμήσει σε σημείο νιρβάνας από τη θέα πολλών Τοτέμ, επιστρέφω στο δωμάτιο του ξενοδοχείου. Περνάω τις φωτογραφίες των Τοτέμ στο macbook pro και χτυπάει συναγερμός στην οροφή. Αναβοσβήνει ένα κόκκινο λαμπάκι. Πλησιάζω. "Fire Alert!". Τι; Μαζεύω το laptop, το διαβατήριο και το πορτοφόλι λες και δεν συνέβαινε τίποτα, απλά για να τα φυλάξω. Περπατάω μέχρι την έξοδο κινδύνου με τα απαραίτητα στον ώμο. Από τον 13ο στον 0ο σε λίγα δευτερόλεπτα. Μαζί μου και άλλοι. Εγώ ένιωθα όμως χαλαρός. Που να φύγει η επίδραση του χαπιού-Βανκούβερ; Παρθένος οργανισμός στο Βανκούβερ... στον κόσμο μου εγώ και κόσμος να χάνεται στις στροφές. Η αναισθησία σε ολο της το μεγαλείο. Τίποτα δεν ήταν, τελικά. Άρπαξε λίγο το λάδι στο τηγάνι μιας κοπελίτσας. Don't Worry! Ήρθε και η πυροσβεστική. Πανικός. Ήρεμος εγώ. Να ήταν κάτι πιο σοβαρό, από το διαβατήριο θα με αναγνώριζαν. Είπαμε διαμαρτυρήθηκα λίγο για το κρύο στην Air Canada (βλ. 'Βανκουβέρτες' από κάτω), μη καούμε κιόλας...

Με τους πέντε-έξι καφέδες την ημέρα (για το jet-lag, ξέρετε) κανονικά έπρεπε να τρέμω από την πολλή καφεΐνη, αλλά δεν. Γνώρισα τα καλύτερα καφέ που έχω πάει μέχρι τώρα. Να περνάς από τα Starbucks μπροστά και να μην μπαίνεις! Ούτε καν να τα μυρίζεις. Το ένα καλύτερο από το άλλο. Μ' ένα καφέ στο χέρι, λοιπόν, στη στάση του λεωφορείου για τη Yaletown του Βανκούβερ. Γεμάτη με μπιραρίες και μπαρ. Ο σολομός στα κάρβουνα και το μοχίτο με ανανά. Το κυριλέ με τη βερμούδα και το λερωμένο παντελόνι δίπλα στη γραβάτα. Η ευγένεια παντού στα επίπεδα της Νοτιο-Ανατολικής Ασίας και τα σούσι μπαρ να θυμίζουν πως η Άπω Ανατολή έχει στείλει πάρα πολλούς απογόνους στην άλλη πλευρά του Ειρηνικού. Στο λεωφορείο ένας Βραζιλιάνος μοιράζει κομμάτια αραβικής πίτας. "Do you want a bite?". "Σπούδαζα στο Σάου Πάουλο, ήρθα εδώ για ένα μήνα με ανταλλαγή φοιτητών. Αποφάσισα να μείνω μέχρι να λήξει η βίζα μου, μετά ίσως πάω στην Καλιφόρνια, ίσως στο Τέξας, να δω το Grand Canyon, θα επιστρέψω πάλι εδώ με νέα βίζα, μόλις λήξει πάλι, ίσως πάω Μεξικό, μετά με καινούρια βίζα πάλι εδώ. Ε θα έρθει ο καιρός να επιστρέψω και Βραζιλία, όταν μου λείψει. Αλλά θα έρθω πάλι εδώ". Ζήλεψα. 'No Te Digo Adiόs, Vancouver'. Βαρύ χειμώνα μου είπαν δεν έχει, λόγω του Ειρηνικού. Αλλά καλού κακού, εγώ καλοκαιρι θα έρχομαι, διότι Αυγουστιάτικα με σόμπες έξω στα εστιατόρια και 14-20 oC μέρα μεσημέρι δεν μου φαίνεται να αντέξω τον 'ελαφρύ' χειμώνα τους.
Τώρα πρέπει να βρω ένα γιατρό να μου γράφει τζάμπα αυτά τα χάπια στυλ Βανκούβερ. Να τα δικαιολογούν άραγε τα ταμεία; Ξέχασα και τα αεροπλάνα που βαριέμαι πια, ξέχασα και τις ταλαιπωρίες των ταξιδιών. Restart, boot και... σε ποιό ταξίδι θα σε ξαναδώ; Μπορεί να φταίει που δεν έψαξα τίποτα σχεδόν για το Βανκούβερ πριν έρθω εδώ. Μόνο ονόματα σε ταξιδιωτικούς οδηγούς και αυτά στα πεταχτά. Δεν είδα φωτογραφίες, δεν διάβασα απόψεις. Ο καλύτερος ταξιδιωτικός οδηγός δεν έχει γραφτεί ακόμα σε τέτοια μέρη, διότι όσο κι αν προσπαθήσει κάποιος να τα περιγράψει τα χάπια μου, θα χάσει στις 'παρενέργειες'.

(Βαν)Κουβέρτες δεν έχετε;

Τι είναι αυτό το χάλι με τις Αμερικάνικες αεροπορικές εταιρίες; Τέτοιος ξεπεσμός πια; Άντε να καταπιώ το "chicken or pasta" της Delta που το ζήλεψε και η Air Canada και το 'χει τώρα κι αυτή 'ψωμοτύρι'. Μα η αλήθεια είναι πιο πολύ θα χορταίναμε με το ψωμοτύρι, παρά με το "chicken or pasta". Σε κάθε πτήση το ίδιο φαγητό; Μα δεν βαρέθηκαν πια οι αεροσυνοδοί να λένε "chicken or pasta"; Η δε ποσότητα... για να χορτάσει ένα άτομο θέλει από 2 chicken  και από 3 pasta μερίδες. Τα κατάπιαμε μια μπουκιά λοιπόν στην Delta τον Φλεβάρη, να 'σου άλλη μια μπουκιά και στην Air Canada. Καλέ κυρία τα ίδια θα λέμε; "Πεινάω!!!!'. Τον Ατλαντικό περνάμε, δεν πάμε βόλτα με τ' αμάξι στο τετράγωνο, πρέπει να διατηρήσω τα 80 kg μου. Μετά από λίγο ήρθε και το χειρότερο. Πείνα και κρύο. Κρύο και πείνα. Να θες να φας να ζεσταθείς, τίποτα! Να θες να σκεπαστείς... τι να σκεπαστείς; Το σεμέν για κουβέρτα; Τι να σου κάνει; 11 ώρες σχεδόν πτήση Αθήνα-Τορόντο να πεινάω και να κρυώνω! Κρύο λες και στην Air Canada οι πιλότοι έχουν normal operational temperature κάτω από τους 15 oC. Αφού προς το τέλος που μας σέρβιραν και παγωτό, το είχαν επί μια ώρα εκτός ψυγείου, στα trolleys, και δεν είχε καν αρχίσει να ιδρώνει όταν μας το έδωσαν.

Επί μια ώρα το έβλεπα στα trolleys, όλο και το πλησίαζα να αρπάξω 2-3 κουτιά μπας και κόψω την πείνα, αλλά ντράπηκα να κάνω την κίνηση. Τέλος πάντων. Όποιος ντρέπεται κακά περνάει. Αυτό ξέρω εγώ. Διότι εντάξει, οκ να πεινάς, πες κρατάς από το σπίτι το κάτι τις σου, ένα ταπεράκι με κεφτέδες βρε παιδί μου για να ζηλεύει ο διπλανός, αλλά με το κρύο τι κάνεις; Να προβλέψεις τις πολικές συνθήκες και να κουβαλάς καλοκαιριάτικα χοντρό μπουφάν; Πώς είναι στην Air Arabia που το 'χουν το Air Conditioning System στους 38 oC και αρχίζεις και βγάζεις το σακάκι, βγάζεις το πουκάμισο, βγάζεις το φανελάκι, βγάζεις το παντελόνι, σε βγάζουν έξω; Ε καμία σχέση όμως! Εδώ αρχίζεις και βάζεις. Αφού όλοι ήμασταν με δυο μπλούζες, τρεις ζακέτες, μπουφάν, γάντια, σκούφους, ό,τι είχε φέρει ο καθένας.
Το κερασάκι στην τούρτα; Στην εσωτερική πτήση Τορόντο-Βανκούβερ των 5 ωρών πληρώσαμε και το φαγητό! Low Cost εταιρία η Air Canada στα 1450 ευρώ η πτήση; Δε νομίζω! Low Temperature μπορεί, Low Cost δεν το λες για να πληρώνεις και το φαγητό. Τέλος πάντων. Ευτυχώς ήταν ζεστό, το αφήσαμε στα τραπεζάκια μπροστά να αχνίζει και βάλαμε από πάνω τα χέρια, τα τρίβαμε, για να ζεσταθούν. Μην πάθουμε και κανένα κρυοπάγημα και τρέχουμε!
Τώρα ελπίζουμε μόνο σε κακοκαιρία στο Μόντρεαλ, στην πτήση της επιστροφής από Βανκούβερ, να μας βάλουν σε καμιά Lufthansa για Φρανκφούρτη, μπας και ζεσταθεί το κωλ... κοκκαλάκι μας, φάμε και τίποτα. Το μόνο που μπορούσα να κάνω για να ζεσταθώ ήταν να σηκώνομαι και να τρέχω πάνω κάτω στο διάδρομο. Την πρώτη φορά σκέφτηκα "πολλά  e-readers". Στο δεύτερο κύκλο, διαπίστωσα "μα κανένα χάρτινο βιβλίο; Λάθος κάνω". Ξανατρέχω πάνω κάτω. Μόνο e-readers! Το 30% των επιβατών. Μα βέβαια, λογικό μου φαίνεται. Αν δεν βάλεις φωτιά στο χάρτινο βιβλίο δεν θα σε ζεστάνει, αφήστε που γυρίζοντας τις σελίδες κάνεις και ρεύμα (α πα πα!), ενώ ο e-reader έχει επεξεργαστή, ζεσταίνεται, ζεσταίνει κι εσένα. Αφού ένας επιβάτης γύριζε τόσο γρήγορα τα ηλεκτρονικά φύλλα για να υπερθερμανθεί ο e-reader του μπας και γλιτώσει κανένα κρυοπάγημα. Έβγαλα και το δικό μου. Αμάν αυτό το βιβλίο του Coelho. Τον ατελείωτο έχει. The Winner Stands Alone και καλά κάνει τέτοιος βαρετός που είναι. Αρχίζω να το βαριέμαι, αλλά έχω κι αυτό που δεν μπορώ να αφήσω βιβλίο στη μέση όσο χάλια και να είναι... τουλάχιστο να ζεσταθώ, αν δεν ψυχαγωγηθώ. Γυρίζω κι εγώ τις ηλεκτρονικές σελίδες γρήγορα, μπας και ζεσταθεί ο επεξεργαστής. Χμμ... κάτι γίνεται...
Να την και την άλλη με τα νερά. No Ice, please. Μας δουλεύουν; Ice χειμωνιάτικα; Αύγουστο μήνα; Παγάκια φτύνουμε ήδη, δεν χρειάζεται κι άλλος πάγος.

Πάντως τι σου είναι η ηλεκτρονική εποχή, να επιστρέψω στους e-readers. Μόλις έγινε η επανάσταση με το διαδίκτυο και τα ηλεκτρονικά μέσα, άρχισαν να βγαίνουν εκτός δουλειάς μουσικές βιομηχανίες, ταξιδιωτικοί πράκτορες (ποιός τους χρησιμοποιεί πια για να κλείσει εισιτήρια;), υπάλληλοι στα check-in σημεία των αεροδρομίων (σε δευτερόλεπτα επιλέγεις τη θέση σου και τυπώνεις την κάρτα επιβίβασή σου), σε λίγο τα βιβλιοπωλεία, τραπεζικοί υπάλληλοι (e-banking rules), πωλητές (e-shop rules), εφημεριδοπώλες (e-news/ e-reader rules), τι ακολουθεί; Τα πάντα αντικαθίστανται από το ένα (1) και το μηδέν (0). Μια φορά και ένα καιρό ήταν ο άνθρωπος, τώρα τα ψηφία.
Έτσι κάνει και ψηφιόκρυο, που λέτε, στην Air Canada 10 το πολύ (σε oC). Βγαίνουμε από το αεροπλάνο. Μια ζέστη, σα να ήμουν στην έρημο. Άρχισα να βράζω. Κοιτάζω το θερμόμετρο σε ένα τοίχο του αεροδρομίου. 20 oC. Καύσωνας μου φάνηκε. Τι σου είναι το ανθρώπινο σώμα και η βιοχημεία του. Όλα σχετικά. Υπό άλλες συνθήκες θα κρύωνα. Αν το αίμα τρέχει στις φλέβες για να σε ζεστάνει (υπεραιμία) στους 10 oC, ενώ απότομα αλλάξεις θερμοκρασία στο περιβάλλον +10 oC, το ίδιο αίμα θα το αισθανθείς καυτό, με αποτέλεσμα να ζεσταίνεσαι! Κλασικό παράδειγμα που μετά το χιονοπόλεμο, 'καίνε' τα χέρια μας.

Βγαίνοντας, λοιπόν, ένιωσα μια απίστευτη ζέστη. Αφού είχα αρχίσει να ιδρώνω. Όντως, στις ειδήσεις λένε για καύσωνα που θα χτυπήσει το Βανκούβερ τις επόμενες μέρες. "Οι θερμοκρασίες ρεκόρ των 25 oC. Παρακαλείστε να πίνετε πολλά υγρά και να αποφεύγετε τον ήλιο. Κίνδυνος θερμοπληξίας". Η θεωρία της Σχετικότητας. "Αυτό στην Κύπρο το αποκαλούμε βαρύ χειμώνα...". Όπως βολεύεται ο καθένας. Αφού πήγα και μπάνιο στους 19 oC και μου φάνηκε ζεστός ο Ειρηνικός! Δεν είναι το jet-lag, όχι, το ελέγχω όσο μπορώ. Κοιμάμαι 1-2 το πρωί και ξυπνάω 8.30, πίνω κατά μέσο όρο 6 καφέδες την ημέρα, όχι δεν είναι το jet-lag... λετε να πάγωσε ο εγκέφαλος στην Air Canada; Να ζητήσω αποζημίωση...

Ευτυχώς το Βανκούβερ είναι τέλειο και αποζημιώνει... με Τοτέμ. "Η λέξη Τοτέμ προέρχεται από ινδιάνικες φυλές του Καναδά και περιγράφει κάθε φυσικό αντικείμενο, ζώο, ή φυτό, για το οποίο πιστεύουν ότι έχει ιερές ιδιότητες κι έτσι το εκτιμούν ως προστάτη της πατριάς, της φυλής, και, γενικότερα ως γενάρχη. Κάθε φυλή έχει και το δικό της τοτέμ κι απαγορεύεται κανείς να το πειράξει ή να το θίξει ακόμη και να αναφέρει τ' όνομά του". Διαβάζω στη Wikipedia. Ορίστε πάλι στο ψηφιακό, ηλεκτρο-εγκυκλοπαίδια πήγε η γραφή μου. Να προσθέσω πως τα Τοτέμ στη μορφή του ενός πάνω στο άλλο (σα μακριά γαϊδούρα στο όρθιό της) χρησιμοποιούνταν και ως κολόνες στα σπίτια των Ινδιάνων του Καναδά, πριν τους ριμάξουν οι Ευρωπαίοι. Ποιό είναι το Τοτέμ της 'φωτιάς' να το πάρω μαζί μου στην πολική επιστροφή;

στα σύννεφα πετάω... τα δεδομένα μου.

Οι περισσότεροι έχουμε ακούσει για τους αδερφούς Wright και την πρώτη επιτυχημένη, επανδρωμένη, πλήρως κατευθυνόμενη, μηχανική πτήση στην ιστορία. Μετά από δύο αποτυχημένες προσπάθειες να πετάξει η μηχανή που κατασκεύασαν, ο Orville Wright πέταξε με το Flyer για 12 δευτερόλεπτα, στις 17 Δεκεμβρίου του 1903. Τότε αν τους έλεγες πως σε περίπου 100 χρόνια κάποιος θα μπορούσε να πετάξει από το Μπουένος Άιρες της Αργεντινής, στη Μαδρίτη της Ισπανίας, από εκεί στη Φρανκφούρτη της Γερμανίας και μετά θα έφτανε στη Ναγκόγια της Ιαπωνίας μέσα σε κάτι λιγότερο από 48 ώρες, λίγο ζαλισμένος, λίγο αποπροσανατολισμένος, λίγο "χμμ... να θυμηθώ να μην το ξανακάνω", θα απορούσαν και με το δίκιο τους (κάθε σχέση με υπαρκτά πρόσωπα, είναι εντελώς εσκεμμένη).

Αντίστοιχα, δεν θα φανταζόταν τις σημερινές εξελίξεις και στην περίπτωση της πρώτης μετάδοσης ψηφιακών δεδομένων μεταξύ υπολογιστών. Μέσω του ARPAnet στάλθηκαν στις 29 Οκτώβρη 1969 από τον SDS Sigma 7 Host computer στο University of California, Los Angeles (UCLA) στον SDS 940 Host computer στο Stanford Research Institute (SRS). Ο πρώτος πρέπει να ξύπνησε "στραβά" καθώς ήταν μισομίλητος. Ο καθηγητης Leonard Kleinrock και ο μεταπτυχιακός του Charley Klein προσπάθησαν να στείλουν τη λέξη "log". Στο SRI, οι ερευνητές έλαβαν τα γράμματα "lo" με τη σύνδεση να "παγώνει" πριν προλάβει να φτάσει και το "g". Κάτι σαν το "καλημέρα" και το "μέρα", "άσε με βρε παιδί μου δεν έχω πιει ακόμα και καφέ". Η δεύτερη προσπάθεια ήταν απόλυτα επιτυχής. Ολόκληρη η λέξη "log" στάλθηκε από τον ένα υπολογιστή στον άλλο. Τρελή επιτυχία που γιορτάστηκε με σαμπάνιες και hamburgers. Μόλις 3 bytes είχαν σταλεί. Πριν από λίγο κατέβασα σε λιγότερο από μισή ώρα πληροφορία 1505 Mb ή 1.578.106.880 bytes. Ενώ, σήμερα, ανεβοκατέβαζα φωτογραφίες, κείμενα, ταινίες. Φέτος φτάσαμε όσο πιο κοντά γίνεται στην έννοια του Cloud Computing. Πλακώσανε σύννεφα, και νομίζω θα βρέξει!
Η ιδέα είναι πολύ απλή, αλλά εμένα δεν με ενθουσιάζει το ίδιο όσο η μετάβαση από τους αδερφούς Wright στην Iberia και τη Lufthansa του Αργεντινή-Ιαπωνία σημειώσατε X με ένα ζαλισμένο travalair μόλις πάει 22.00 τοπική να μην ξέρει που πατάει και που βρίσκεται για καμιά εβδομάδα.

Αλλά, ας γυρίσουμε στο Cloud. Ποιά είναι αυτή η απλή ιδέα; Ένα "ζόμπι" laptop ή desktop που περιμένει να "τραφεί" με προγράμματα και δεδομένα από το διαδικτυακό Cloud. Δεν έχει τίποτα. Δεν χρειάζεται καν σκληρός δίσκος. Τα πάντα υπάρχουν αποθηκευμένα στο Cloud: E-mails, γραφήματα από δεδομένα του τελευταίου πειράματος, θέματα προόδου, ηλεκτρονικά βιβλία, το Word, το Excel, το Paint και η πασιέντσα. Θα πατάς το κουμπί power και το "ζόμπι" θα σου ζητάει όνομα και κωδικό. Θα σε ψάχνει στη βάση δεδομένων, θα βρίσκει τι λογισμικό έχεις αγοράσει ή επιλέξει να τρέχεις, ποιά δεδομένα σου να προσπελάσει και να σου δώσει στην οθόνη (ταινίες, κείμενα, e-mails) σε όποιο σημείου του κόσμου και αν είσαι ή όποιο "ζόμπι" υπολογιστή χρησιμοποιείς. Στο πανεπιστήμιο, στο σπίτι, στο ξενοδοχείο στις διακοπές, στη ζούγκλα και το σαφάρι. Παντού. Στη νοοτροπία του gmail και του yahoo ή του hotmail, ωστόσο γενικευμένο σε ο,τιδήποτε έχεις στον υπολογιστή σου. Θα τα βλέπεις όλα online. Ενθουσιάστηκες; Εγώ πάλι όχι. Με μια διακοπή της υπηρεσίας Internet/ Cloud αυτόματα έχεις μπροστά σου ένα ψώφιο κουτί και όχι υπολογιστή. Τι να σου υπολογίσει; Άντε το πολύ πολύ να σου λέει την ώρα. "Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι...". Φυσικά όλα σου τα ηλεκτρονικά υπάρχοντα θα βρίσκονται σε υπολογιστές χιλιόμετρα μακριά σου, σε πολυεθνικές εταιρίες. Στους υπολογιστές αυτούς φυσικά θα υπάρχουν δίσκοι για να χωρέσουν όλου του κόσμου την πληροφορία και να σου προσφέρουν τα αντίγραφά της όπου κι αν βρίσκεσαι. Εμένα αυτό με αγχώνει και αποτελεί ένα περίεργο και μη αναγκαίο συγκεντρωτισμό προσωπικών δεδομένων, συνηθειών σε υπολογιστές που εσύ δεν θα έχεις φυσική, αλλά μόνο ηλεκτρονική πρόσβαση. Ποιός μου εγγυάται ότι δεν θα γίνει κάτι αντίστοιχο που γίνεται τώρα με την οικονομία; Τα χρήματα μας είναι αριθμοί στην οθόνη ενός υπολογιστή ή στα τυπωμένα χαρτιά επιταγών, ή πιστώσεων σε κάρτες, αλλά χωρις άμεσο αντίκρισμα. Τραγικό! Κάτι σαν το Facebook. Έτσι και κλείσεις τη σύνδεση στο διαδίκτυο έχεις χάσει και 500 φίλους που δεν έχεις δει ποτέ σου στην πραγματικότητα. Άνετα η νέα τρομοκρατία του μέλλοντος θα μπορούσε να πάρει τη μορφή "απαγωγής" δεδομένων και ταυτότητας. Πόσο ηλίθιος θα αισθανθείς αν έρθει κάποιος και σου πει "έχω απαγάγει τον 678ο φίλο σου στο Facebook, δεν μπορείς να του κάνεις poke", αλλά πόσο χαμένος όταν έρθει κάποιος και σου πει "για να πάρεις την ηλεκτρονική σου ταυτότητα ή αποτύπωμα πίσω, θα πληρώσεις". Θα είναι μια μετάβαση από τα χάρτινα νομίσματα στο "πλαστικό χρήμα" των πιστωτικών καρτών.

Όλη σου η περιουσία σε 16 αριθμούς και ένα CVV. Ωστόσο, πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει για "υποκλοπές" αριθμών πιστωτικών; Μήπως θα δημιουργηθούν περισσότερα προβλήματα από αυτά που θα λυθούν; Όταν πληρώνεις με χάρτινα νομίσματα δεν σου έρχεται στο τέλος του μήνα μια αδιάκριτη λίστα με το που πήγες, τι αγόρασες, πόσο το αγόρασες. "Γεια σας, από την Τράπεζα Π τηλεφωνώ σχετικά με τις κινήσεις της πιστωτικής σας κάρτας. Στις 23 ήστασταν στο Μπουένος Άιρες;", "Ναι...", "Στις 24 ήστασταν στη Μαδρίτη;", "Ναι...", "Στις 25 ήστασταν στην Φρανκφούρτη;", "Ναι...", "...και στις 26 ήσασταν στη Ναγκόγια, στην Ιαπωνία;". "Ε ναι...", "Α, οκ, συγνώμη για την ενόχληση, απλά έλεγχο κάνουμε...". (κάθε σχέση με υπαρκτά πρόσωπα και τράπεζες, είναι και πάλι εντελώς εσκεμμένη)
Το αντίστοιχο θα είναι "Στις 13.07 έγραψες ένα κείμενο στο word που δεν έπρεπε, στις 14.09 επεξεργάστηκες μια φωτογραφία και έβαλες το πρόσωπο του πρωθυπουργού στο κεφάλι ενός γαϊδάρου...", "Ναι...", "Α, οκ, συγνώμη για την ενόχληση, απλά έλεγχο κάνουμε... και σας πληροφορούμε πως δεν θα θέλατε να δημοσιεύεσετε το περιεχόμενο". Τουλάχιστο προς το παρόν έχουμε τη δυνατότητα να βγάλουμε το καλώδιο του διαδικτύου και να "απομονωθούμε" για λίγο από τον έξω κόσμο, στον προσωπικό ψηφιακό υπολογιστή μας και να γράψουμε ένα κείμενο που μπορεί να μη δημοσιευτεί ποτέ, σα να το γράφαμε σε μια γραφομηχανή. Με το Cloud αυτή η δυνατότητα δεν θα υπάρχει.

Για τις επιστήμες που χρησιμοποιούν υπολογιστική ισχύ και σημαντικό αποθηκευτικό χώρο (μοντέλα πρόγνωσης καιρού, υπολογιστική φαρμακευτική, βιοχημεία, βιολογία, χημεία, φυσική κτλ), εδώ και χρόνια χρησιμοποιείται ήδη ένα σύστημα "cloud" που ονομάζεται European GRID (παιδί του CERN). Η ιδέα πίσω από το παιδί του CERN είναι απλή. "Υπολογιστές ανά την Ευρώπη, ενωθείτε". Τι γίνεται σε αυτή την περίπτωση; Η πρόβλεψη του αυριανού καιρού δεν είναι τίποτα άλλο από την επίλυση εξισώσεων x+32=56 (κάπως πιο πολύπλοκων), με το x να αναπαριστά, για παράδειγμα, την αυριανή θερμοκρασία. Αν η πρόβλεψη απαιτεί την επίλυση πολλών τέτοιων εξισώσεων, μια επιλύεται στην Αυστρία, μια στην Ελλάδα, μια στην Ελβετία, μια άλλη στη Βαρκελώνη (δεν είπαμε "υπολογιστές ανά την Ευρώπη, ενωθείτε";), οπότε δεν χρειάζεται να έχεις κάποιο δικό σου Υπερυπολογιστή, απλά ένα λογαριασμό εισόδου στο GRID με τα άτακτα δεδομένα σου να έχουν πάει για "διακοπές" στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και να σου στέλνουν postcards από τα "τρεξίματά" και τους απογόνους που σπέρνουν σε ξένες χώρες (σαν τους Βρετανούς τουρίστες σε Μάλλια, Φαληράκι και Αγία Νάπα). Τα δεδομένα επεξεργάζονται μακριά από εσένα, τα αποτελέσματα εμφανίζονται στην οθόνη σου. Απλό. Χρειάζεσαι δηλαδή ένα απλούστατο αδύναμο "χαζό" τερματικό, απλά για να δεις την αυριανή θερμοκρασία. Ακόμα όμως χρησιμοποιούμε τοπικά υπολογιστικά συστήματα για να επιλύσουμε αντίστοιχες εξισώσεις στην έρευνα ή Υπερυπολογιστές σε Ερευνητικά Κέντρα. Χμμ... ίσως γιατί πάντα θα μας αρέσει να πηγαίνουμε διακοπές, σε διάφορα μέρη στoν κόσμο, αλλά και να γυρίζουμε σε κάτι "σταθερό" και δικό μας, το σπίτι μας, όπου μπορούμε να έχουμε προσωπικές και μοναχικές στιγμές μακριά από το Μεγάλο Αδερφό του "Big Brother is watching you" (George Orwell, "1984").

το αεροδρόμιο

"Το αεροδρόμιο" Έκθεση του μαθητή...

Καλά "μαθητή" με την έννοια του δημοτικού, γυμνασίου, λυκείου δεν με λες, αλλά μια και η γνώση για να γίνει δύναμη πρέπει να είναι δυναμική, δηλαδή να υπάρχει, να κινείται, να δημιουργείται, να συγκρούεται και να συνδυάζεται, να απωθείται και να ανακατασκευάζεται, ε μαθητής είμαι, οπότε θα γράψω μια έκθεση. Θα μου πείτε δεν υπάρχουν μόνο οι μαθητικές εκθέσεις, αλλά και οι επιστημονικές, οι τεχνικές, κτλπ ε εγώ θα γράψω μια μαθητική. Πώς είναι αυτές που γράφουν οι μαθητές, τόσο απλοϊκά, αλλά πίσω κρύβουν βαθύτερες έννοιες; Ε κάτι τέτοιο, χωρίς τις βαθύτερες έννοιες θα γράψω. Η γνώση που λέτε πρέπει να είναι δυναμική και συνδυαστική. Δεν μ αρέσει να διαβάζω επιστημονικά βιβλία που γράφτηκαν ένα χρόνο και πριν, έστω και μισό, προτιμώ να διαβάζω έρευνες που γίνονται αυτή τη στιγμή, που εξελίσσονται και προσθέτουν γνώση συνεχώς. Νομίζω ένα βιβλίο που περιέχει γνώση (π.χ. μαθηματικά, φυσική, χημεία κτλπ) πρέπει να είναι το υγραέριο σε ένα αναπτηρα, με το μυαλό να δίνει τη σπίθα για να δημιουργηθεί νέα γνώση. Σκέτο το βιβλίο είναι άχρηστο, όπως άχρηστο είναι και το υγραέριο χωρίς σπίθα. Ίσως γι' αυτό μου είναι αδύνατο να διαβάσω ένα manual ή εγχειρίδιο χρήσης. Με κουράζει στις πρώτες 5 γραμμές. "Αν δεν δουλέψει τίποτε άλλο, δες το manual" αυτό υποστηρίζω. Τα βιβλία είναι πολύ καλά μέχρι το επίπεδο του δημοτικού, γυμνασίου, άντε και λυκείου που περιέχουν βασικές γνώσεις, όπως τη βαρύτητα του Νεύτωνα που μαθαίνουμε λίγο πολύ απ έξω. Από εκεί και πέρα πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν υγραέριο και στο Πανεπιστήμιο οι φοιτητές να καλούνται στις εξετάσεις να παράγουν σπίθες από τα ανοιχτά βιβλία που έχουν μπροστά τους. Δύσκολο. Ξεφυγαμε; Ναι, από την έκθεση του μαθητή, ξεφύγαμε, απλά καθυστερώ για να περάσουν οι 5 ώρες αναμονής στο αεροδρόμιο... πίσω στα δικά μας... και την έκθεσή μας.

----------------Σήμερα ήρθαμε στο αεροδρόμιο Λάρνακας. Δηλαδή δεν ήρθαμε μαζί, μόνος μου ήρθα, αλλά είναι και άλλοι άνθρωποι εδώ που επίσης ήρθαν, λιγο πριν, λίγο μετά από εμένα, οπότε μου επιτρέπεται ο πληθυντικός "ήρθαμε", αν και δεν τους γνωρίζω προσωπικά, ούτε μας θεωρώ μια παρέα. Το αεροδρόμιο μου αρέσει πάρα πολύ. Όταν φτάνω σημαίνει πως θα ταξιδέψω και αυτό με ευχαριστεί. Πολλοί ήρθαν να πετάξουν, άλλοι απλά να παραλάβουν κόσμο που έχει ήδη πετάξει. Ήρθα κι εγώ να πετάξω, αλλά η πτήση έχει καθυστέρηση. Είναι σα να έχεις ξυπνήσει πρωί, πρωί, έχεις βάλει το μαγιώ σου, να πάτε με τους γονείς στη θάλασσα για μπάνιο και παγωτό, πολύ παγωτό, και ξαφνικά να βρέξει πριν φύγετε. Να βρέξει μεσοπρόθεσμα και να σου χαλάσει τα σχέδια. Πέντε ώρες καθυστέρηση και από 15.45 η πτήση έχει πάει 21.00. Από το καλημέρα δηλαδή στο καλησπέρα στο σχεδόν καλημέρα της επόμενης μέρας για να φτάσω στον προορισμό μου. Βλέπω όμως άλλα αεροπλάνα και απογειώνονται, προσγειώνονται. Στο δικό μου φταίει ο προορισμός. Θέλω να πετάξω τώρα! Τελικά μήπως έχει σημασία και ο προορισμός και όχι μόνο το ταξίδι; Γιατί όλοι ταξιδεύουμε εδώ που ήρθαμε, αλλά μερικοί θα μείνουμε με την αναμονή για πολλές ώρες. Χμμ. Εμένα μ' αρέσει να ταξιδεύω, δεν μ αρέσει, όμως, να περιμένω. Μόλις μου ήρθε ένα e-mail από το newsletter του Lonely Planet, "Does travel make you more attractive?". Αναρωτιέται στον τίτλο του άρθρου ο συγγραφέας. Δεν είναι σου λέει το μαύρισμα που σε κάνει sexy, αλλά οι ιστορίες από ταξίδια. Εγώ ήδη μπροστά μου βλέπω καμιά 500αριά sexy άτομα, αλλά τώρα ντρέπομαι να κάτσω να τους ρωτήσω για ιστορίες. Από που έρχονται, που πάνε, πώς πέρασαν τις διακοπές, αν βρέχει στον πλανήτη τους κτλ. Μια οδηγός λεωφορείου στην Κύπρο με ρώτησε πώς είναι ο καιρός στην Κρήτη, μεταξύ άλλων ερωτήσεων. "Συγνώμη που ρωτάω, αλλά επειδή δεν ταξιδεύω μ' αρέσει να ρωτάω τους ξένους πώς είναι η χώρα τους για να μαθαίνω". Της απάντησα. Ε εγώ που ντρέπομαι να ρωτάω τους ανθρώπους, ταξιδεύω για να το διαπιστώσω μόνος μου, οπότε όλο και σε κάποιο αεροδρόμιο βρίσκομαι να περιμένω.

Πάντως εγώ προτιμώ καλύτερα τη λέξη "αερολιμένας", παρά "αεροδρόμιο". Το "αεροδρόμιο" μου δίνει την αίσθηση κάποιου σχετικού με δρόμους στον αέρα χωρίς επαφή με το έδαφος, ενώ ο "αερολιμένας" είναι το αντίστοιχο του θαλάσσιου λιμανιού όπου αράζουν τα πλοία. Έτσι και τα αεροπλάνα, κάπου, σε κάποιο λιμένα αράζουν.  Μου εκφράζει περισσότερο την πραγματική σημασία της έννοιας το "αερολιμένας". Οπότε λέω να αλλάξω τίτλο στην έκθεση σε "Ο Αερολιμένας". Σήκωσε μεσοπρόθεσμο αέρα, λοιπόν, σήμερα και "έδεσαν" τα αεροπλάνα στο λιμένα. Όχι όλα, μόνο αυτά με προορισμό την Ελλάδα. Cancelled, Cancelled, Delayed, Delayed, οι αντίστοιχες πτήσεις στον πίνακα ανακοινώσεων πτήσεων. Μου θυμίζει τότε με τα επεισόδια στο Κάϊρο και την ανατροπή του "δημοκρατικού" δικτάτορα Μουμπάρακ. Οι πτήσεις για Κάϊρο cancelled, cancelled. Στο videowall στο καφέ που κάθομαι δείχνει τις αναταραχές με τα επεισόδια στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο Σύνταγμα μέσω του BBC Word. Μια κυρία στο διπλανό μου τραπέζι λέει στα ελληνικά με προφορά αμερικανική "Κοίτα, κοίτα Νίκο, που θα πάτε! Καλύτερα που καθυστέρησε η πτήση". Συνεχώς κάνει "τς, τς, τς, τς. Γιατί βιάζεστε να φύγετε;". Με έπιασε ένα σφίξιμο στο στομάχι. Αυτή είναι δυναμική γνώση, συμβαίνει τώρα και τη "χωνεύεις".
Η ίδια διαδικασία πάντα στα αεροδρόμια. Έρχεσαι, πηγαίνεις στα check-in counters, δίνεις ταυτότητα, διαβατήριο, τον κωδικό της κράτησης αν τον έχεις, σου δίνουν την κάρτα επιβίβασης, αφήνεις τη βαλίτσα σου, προχωράς προς τον έλεγχο διαβατηρίων, τον έλεγχο χειραποσκευών μη τυχόν και αντί να θες να ταξιδέψεις στη γη, θες να ταξιδέψουν οι συνεπιβάτες σου σε άλλο κόσμο, μπάινεις στο χώρο με τα μαγαζιά duty-free, χαζεύεις, αγοράζεις κάτι που σου χτυπάει στο μάτι, πηγαίνεις στη θύρα που βρίσκεται το αεροπλάνο σου, μπαίνεις μέσα, κάθεσαι στη θέση σου κτλπ... αυτά θα έπρεπε πια να είναι ξεπερασμένες διαδικασίες, εγώ δεν έχω φτάσει καν στο check-in. Η διαδικασία πρέπει να αναθεωρηθεί. Σκέφτεσαι ένα προορισμό, προγραμματίζεις το ατομικό σου beamer, με τις αντίστοιχες συντεταγμένες, φορτώνεις στην onchip sim card τον 16-bit κωδικό της ανανέωσης μονάδων "πτήσης" που αγόρασες και τσουπ, να 'σαι. Πόσο πίσω είμαστε; Εδώ τα γεγονότα τρέχουν, τα βλέπεις στην τηλεόραση, σε επηρεάζουν από μακριά, ενώ εσύ περιμένεις στο check-in. Ελπίζω να πάρω καλό βαθμό στην έκθεση γιατί δεν μ' αρέσουν δύο αναποδιές την ίδια μέρα. Λάθος, τρείς γιατί οι όμορφες χώρες, όμορφα καίγονται (από τους πολιτικούς...) όπως ξαναβλέπω στο videowall. Δυστυχώς η κυρία με τα "τς, τς, τς" τελείωσε το φαγητό της και έφυγε. Ποιός θα σχολιάζει τώρα; Γιατί ναι, μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις, αλλά το να τις επιλέξεις ως "υπότιτλους" ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλες έχει και αυτό τη σημασία του. "Θέλω να πετάξω τώρα;"----------------

Στάση "τρίτος φοίνικας αριστερά", εξυπηρετεί...

Είναι σαν τους πολιτικούς στην Ελλάδα, τους "επιβάλλει" η "Δημοκρατία". Δεν χρησιμεύουν σε τίποτα, αλλά δημιουργούν μόνο προβλήματα, κυρίως σε αυτούς που πιστεύουν πως "δουλεύουν" και τους εμπιστεύονται. Έτσι και τα λεωφορεία στην Κύπρο. Τα επιβάλλει η Ευρωπαίκή Ένωση. Δεν χρησιμεύουν σε τίποτα, αλλά ταλαιπωρούν αυτούς που τα εμπιστεύονται. Κάνω ένα google τα δρομολόγιά τους κοντά στο σπίτι μου, διοργανώνω ολόκληρο σχέδιο μετακίνησης στην άλλη άκρη της πόλης, τσουπ, να 'μαι στη στάση, στην ώρα μου, στις 10.45. Περιμένω, περιμένω, "λάθος το πρόγραμμα, σκέφτομαι". Κοιτάζω τις ώρες στην πινακίδα, "ωχ, άλλο πρόγραμμα... Μάλιστα". Ε εντάξει σε μισή ώρα ήμουν μέσα στο πρώτο λεωφορείο. Τι σου είναι μισή ώρα κάτω από τον καυτό ήλιο της Ανατολικής Μεσογείου; Τίποτα, μια ελαφριά ηλίαση. "Ένα σκέπαστρο Χριστιανοί!!! Θα βόλευε, η αλήθεια είναι... τέλος πάντων". "Θέλω μετά να πιάω το 19, κάνετε στάση κάπου που να βολεύει;". "Ναι, φυσικά. Θα σου δείξω". Η αλήθεια είναι πως όλοι οι οδηγοί είναι εξυπηρετικοί και ευγενικοί. Κατεβαίνω από το όχημα. "Απέναντι θα περπατήσεις λίο και θα τη δεις τη στάση για το 19 προς Mall". "Ευχαριστώ". Περπατάω, περπατάω, πάνω, κάτω, αριστερά, δεξιά... τίποτα. "Υπάρχει κάποια στάση λεωφορείου εδώ κοντά;". "Τι στάση;". "Στάση πληρωμών" που είναι και της μόδας στην Ελλάδα. "Κατάλαβα...".

Τελικά, μετά από δεκαπέντε λεπτά, την είδα! "Στάση φοίνικας". Με προσφορά κουλουράκια για την αναμονή, όπως φαίνεται και στη φωτογραφία. Εμ, που να τη δω; Τελικά ήταν ακριβώς μπροστά στο μαγαζί του ανθρώπου που ρώτησα για "στάση". "Τραγικό".

Περιμένω, περιμένω. Βγαίνει ο άνθρωπος έξω. "Τη βρήκατε;". "Α, ναι εδώ είναι". "Που;". "Στον φοίνικα". Κάθε δέκα λεπτά έβγαινε από το μαγαζί και με περιεργαζόταν. Λες και ήμουν κατάσκοπος για τη βραδινή ληστεία στο μαγαζί του. Εμ βέβαια, πως να πιστέψει ότι περιμένω το λεωφορείο. Πώς βρίσκεις τον εραστή της γυναίκας σου στην τουλάπα και σου λέει "περιμένω το τρένο"... δεν τον πιστεύεις! Πάλι καλά που δεν κάλεσε την αστυνομία. Μετά από 48 λεπτά ακριβώς είμαι μέσα στο δεύτερο λεωφορείο. Είχα και τη σκιά από το φοίνικα, τα κουλουράκια, τον περίεργο μαγαζάτορα, ε πέρασε η ώρα... (λέμε τώρα). Επιτέλους φτάνω στον προορισμό μου. Κάνω τα ψώνια μου, μια χαρά. Υποθέτω, σωστά, πως το information desk θα γνωρίζει τις διαδρομές από και προς το Mall, οπότε πάω και ρωτάω "Καλησπέρα, συγνώμη, πότε είναι το επόμενο λεωφορείο για την παραλιακή από εδώ;". "Πέντε και σαράντα". "Τι πέντε και σαράντα;". "Το απόγευμα". "Μα, είναι μια μιση το μεσημέρι... το επόμενο είναι 17.40;". "Ναι, σε 4 ώρες". "Α, μάλιστα, Ευχαριστώ". Δύσκολη ώρα, που σε πιάνει ένας μίνι πανικός, μια μίνι απελπισία για μερικά δευτερόλεπτα, αλλά σε λίγο όλα γίνονται ξεκάθαρα. Θα περπατήσω για να βρω κάποια στάση, σκέφτομαι. Έτσι και έκανα. Σε ένα τεταρτάκι με τα πόδια, είχα επιτυχία.

Περιμένω, περιμένω... στη στάση χωρίς σκέπαστρο κάτω από τον ήλιο της Ανατολικής Μεσογείου και σε 75 λεπτά να σου το πρώτο λεωφορείο, μετεπιβίβαση, αναμονή στην άλλη στάση, σε 10 λεπτά να σου και το δεύτερο για την παραλιακή (το 30), που μετά τις 5 το απόγευμα γίνεται νυχτερινό (Ν30) μέχρι τις 22.45! Δεν μπορώ να πω, σε 5 ώρες και 5 λεωφορεία από τότε που έφυγα το πρωί, ήμουν στο σπίτι μου για ψώνια 15 λεπτών. Αν αναρωτιέστε τι διακριτικό έχουν τα λεωφορεία μετά τις 12 το βράδυ (η αλήθεια είναι πως τα βρίσκει κανείς σπάνια και μόνο αν η επομένη είναι αργία), η απάντηση είναι ΔΕ (από το Δράκουλας, Eξυπηρετεί).

Όχι και άσχημα, αν φανταστεί κανείς ότι το λεωφορείο του αεροδρομίου Λάρνακας σταματάει στη Βιομηχανική Περιοχή, όπου δεν υπάρχει καμιά πιάτσα ταξί, κανένας κόμβος λεωφορείων, κανένα άλλο λεωφορείο, αλλά οι τουρίστες βγαίνουν και ρωτούν "Ιs this the touristic area? Ιs this the center of the town?". "Α, όχι, πρέπει να καλέσετε ταξί!". Μα που να το πεις και να το πιστέψουν! Που; Τι να κάνει ο τουρίστας στη Βιομηχανική; Να πάει στις εκθέσεις επίπλων;  Θα μου πείτε συμφέροντα των οδηγών ταξί, που αναιρούν τη χρησιμότητα του λεωφορείου; Τι το βάζεις; Σου 'ρχεται ο τουρίστας, πέφτει στο δόλομα, τον αφήνεις στη μέση του πουθενά και αναρωτιέται "Tι κάνω τώρα; Που βρίσκομαι; Από που έρχομαι; Που πάω;  Από 'δω, όχι από 'δω!". Συγχίζεται!


P.S. Ναι, τελικά πήρα coffee grinder και όχι αμάξι... μζχσμς με το shopping therapy, να σε αναγκάζει να ζητήσεις στην κυριολεξία therapy.

ο κόσμος στην κούπα μου

Το κλασικό σκηνικό που με φαντάζομαι να γράφω είναι: στο Macbook Pro από Ιαπωνία, με την κούπα από το Σαν Φρανσίσκο, δίπλα. Και τα δυο σχεδιασμένα στις Η.Π.Α., συναρμολογημένα στην Κίνα. Η κούπα γεμάτη καφέ Latte, προέλευσης Σουμάτρας, αλεσμένο σε γερμανικό grinder Krups, εκχυλισμένο σε Ιταλική μηχανή Bialetti, να αχνίζει. Η αλήθεια είναι πως αυτή τη στιγμή δεν αχνίζει , διότι είναι  παγωμένος, αλλά εντάξει, ο καπνός δημιουργεί άλλη ατμόσφαιρα, οπότε ας  υποθέσουμε πως αχνίζει και έχει μυρίσει όλο το δωμάτιο. Στην ουσία, μόνο εγώ αχνίζω από τη ζέστη και την υγρασία. Έξω να  βρέχει καταρρακτωδώς. Ωραία, εντάξει, ούτε βρέχει, αλλά θα μπορούσε. Δημιουργεί ατμόσφαιρα, οπότε το αφήνω. Φέρνω την κούπα στο στόμα μου και κατεβάζω μια γερή γουλιά καφέ. Παράλληλα διαβάζω και ένα αφιέρωμα του National Geographic για τον καφέ. Ταξιδεύω σε όλα σχεδόν τα μήκη μεταξύ των Τροπικών Καρκίνου και Αιγόκερω, σαν να κάνω ανάλυση DNA στους εκχυλισμένους κόκκους. Φτου! Μια τρίχα, από τις κατσίκες που χοροπήδησαν για πρώτη φορά, σαν τρελές, όταν τον δοκίμασαν στην Αιθιοπία, και μια Θεία Φώτιση από τους μοναχούς που έμειναν ξάγρυπνοι με τη βοήθειά του, αμέσως μετά. Τι είναι αυτό ανάμεσα στα δόντια; Αλάτι και άμμος! Από το περασμα της Ερυθράς θάλασσας στην Αραβική χερσόνησο, το 1000 μ.Χ. Εκεί ξεκίνησε και το ψήσιμο για να τον φέρει στη σημερινή του μορφή (ευτυχώς δηλαδή που δεν προσπέρασε για Ιαπωνία, γιατί ακόμα θα μασούσαμε ωμούς τους κόκκους, σαν τα κατσίκια). Από εκεί, μέσω των Μουσουλμάνων ταξιδευτών και όπου υπήρχε το Ισλάμ, μεταφέρθηκε πίσω στην Αφρική, την Ανατολική Μεσόγειο και... ωχ γεύση κάρυ; ...την Ινδία (ωχ η κοιλιά μου, με γαστρεντερίτιδα με κόβω). Έφτασε στους Τούρκους και από εκεί στην Ιταλία από έναν έμπορο (της Βενετίας) το 1615. Ma Que Caffè!

Τον έμαθαν και οι Ολλανδοί, οι οποίοι φύτεψαν το πρώτο καφε-ό-δεντρο το 1616 (μη δουν αυτοί δενδρίλιο, να το φυτέψουν! Καφε-σίς), ενώ το 1696 ίδρυσαν μια βιομηχανία καφέ στην Ιάβα της Ινδονησίας. Τέτοια επιτυχία σου λέει, που ο Λουδοβίκος ο 14ος δέχτηκε με χαρά ως δώρο ένα καφε-ό-δεντρο το 1714 στο Βασιλικό Βοτανικό κήπο. Αυτό ζήλεψε ένας αξιωματικός του Ναυτικού (ονόματι Gabriel Mathieu de Clieu) που οραματίστηκε τη Μαρτινίκα ως "Ιάβα της Καραϊβικής", έτσι πήρε μαζί του τμήμα του δέντρου περνώντας το απέναντι στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Ένας καβγάς... ωχ το μάτι μου... που έκοψε το δέντρο στα δύο, κάτι πειρατές, ένα μισο-βούλιαγμα του πλοίου... γκλου, γκλου... και η Γαλλική Γουϊνέα αποκτά τη δική της παραγωγή καφέ. Από εκεί 'κλέβει' ο Francisco  de Melo Palheta μερικούς σπόρους για λογαριασμό της Βραζιλίας. Έτσι, από το 1800 η Βραζιλία με τις τεράστιες καλλιέργειες καφε-ό-δεντρων αποτελεί την κυριότερη παραγωγό χώρα καφέ, μετατρέποντας το ρόφημα από προνόμιο μιας ελίτ ομάδας, σε ένα καθημερινό ρόφημα του απλού λαού. Ορίστε πες μας τώρα και απλό λαό!

Η αλήθεια είναι πως στη δική μου περίπτωση δεν είναι μόνο οι κόκκοι του καφέ σαν τους ταξιδιωτικούς οδηγούς του Lonely Planet. Το γάλα που δίνει το όνομα στο "Latte" είναι και αυτό που συνεχώς παίζει σε εθνικότητα και τόπο, τελικά. Αυτή τη στιγμή υψηλής παστερίωσης από τις Άλπεις, προχθές ελληνικό από Ροδόπη, πριν τρείς εβδομάδες αποκλειστικά κυπριακό (αλλά είπα να το κόψω, διότι κάτι δεν μου καθόταν καλά στους γευστικούς υποδοχείς της γλώσσας, υποθέτω ασυμβατότητα των TAS1R1-3 και TAS2R1-64 μου με τα συστατικά του κυπριακού γάλατος), το Πάσχα ελληνικό, το Φλεβάρη λίγο αμερικάνικο, πριν καιρό καταλονικό και πριν πολύ καιρό ιαπωνικό (που όταν έκλεινα το φως στο δωματίου, για εξοικονόμηση ενέργειας, εξυπηρετούσε και ως λαμπάκι νυχτός λόγω ραδιενέργειας). Σκέφτομαι next weekend να το κάνω βελγικό, αλλά χλωμό το βλέπω... είναι και οι προσφορές για το αμερικανικό cluster σε εξέλιξη, που να βρεθεί χρόνος... αν και δεν έχει περάσει ακριβώς ένας μήνας από το τελευταίο μου ταξίδι (εκεί ήταν βρετανικό...). Αλλά είναι αυτό που με πιάνει και δεν μπορώ να κάθομαι σε ένα μέρος για πολύ καιρό. Πάει αυτό είναι! Είμαι εθισμένος στον καφέ ή τα ταξίδια (θα αποφασίσει ο ψυχίατρος). Έχουν decaf στα αεροπλάνα;

Η Χώρα μου.

Στις 3 Ιουνίου 2011, η Chosun Central TV, της Βόρειας Κορέας ανακοίνωσε την κατάταξη των χωρών του κόσμου βάσει του «παγκοσμίου δείκτη ευτυχίας» (Gross Happiness Index: GPI). Αποτέλεσμα μιας έρευνας-δημοσκόπησης που διενεργήθηκε στη Βόρεια Κορέα. Ποιες είναι οι πιο ευτυχισμένες χώρες στον κόσμο μας; Ποιες είναι οι χώρες όπου ζουν οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι στον κόσμο; Την πρώτη θέση καταλαμβάνει η Κίνα (100 πόντοι), με δεύτερη τη Βόρεια Κορέα (98 πόντοι). Τρίτη έρχεται η Κούβα (93) και ακολουθούν το Ιράν (88) και η Βενεζουέλα με 85 πόντους. Η Νότια Κορέα έρχεται στην 152^η θέση, ενώ οι Η.Π.Α. στην τελευταία της κατάταξης. Πάρα πολύ ωραία.

Εμένα κάτι δεν μ’ αρέσει σε αυτή την έρευνα, δεν ξέρω. Πώς ξεκινάς μια ερευνητική δουλειά; Περιμένεις κάποια αποτελέσματα βάσει της θεωρίας σου. Ωστόσο, προκύπτουν διαφορετικά και αναρωτιέσαι «μα που έκανα λάθος;» ή «λες απλά να είναι λάθος η θεωρία μου;». Ας μελετήσουμε τα πράγματα επιστημονικά. Η δημοσκόπηση πραγματοποιήθηκε, όπως ανέφερα, στη Βόρεια Κορέα όπου οι πρώτες και οι τελευταίες καθημερινές λέξεις κάθε βορειοκορεάτη πολίτη είναι "Είμαστε οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι στον κόσμο. Θα υπακούω και θα εμπιστεύομαι τον ‘Στρατηγό ’ και πάντα θα ακολουθώ μόνο αυτόν. Να είναι πάντα καλά ο Kim Jong-il, όπως ήταν και ο πατέρας του ο Kim II-sung". Επιπλέον, οι βορειοκορεάτες δεν επιτρέπεται να ταξιδέψουν σε άλλη χώρα, αλλά γνωρίζουν τις υπόλοιπες χώρες μέσω της τηλεόρασης, του σχολείου, των λόγων του Kim Jong-il. Α! Μάλιστα, τώρα ξεκαθάρισε η κατάσταση. Το σωστό αποτέλεσμα είναι: Οι κάτοικοι της βόρειας Κορέας πιστεύουν πως την πρώτη θέση καταλαμβάνει η Κίνα (100 πόντοι), με δεύτερη τη Βόρεια Κορέα (98 πόντοι). […]. Ακόμα πιο σωστό; Έχουν πείσει τους κατοίκους της βόρειας Κορέας πως την πρώτη θέση καταλαμβάνει η Κίνα (100 πόντοι), με δεύτερη τη Βόρεια Κορέα (98 πόντοι). […]. Πιο σωστό το θέλετε; Εντάξει. Το σωστό αποτέλεσμα είναι πως στη Βόρεια Κορέα έχουμε δικτατορία και συμβαίνει εκτενής πλύση εγκεφάλων μέσω пропаганда.

Ας έρθουμε τώρα στη χώρα μου. Αν γινόταν η ίδια δημοσκόπηση, φυσικά, ελάχιστοι θα πίστευαν πως η Ελλάδα είναι στην πρώτη, ή έστω, στη δεύτερη θέση με τους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους στον κόσμο. Γιατί άραγε; Μήπως επειδή δεν ξυπνάμε και κοιμόμαστε με τη φράση «Είμαστε οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι στον κόσμο. Θα υπακούω και θα εμπιστεύομαι τον πρωθυπουργό και πάντα θα ακολουθώ μόνο αυτόν. Να είναι πάντα καλά ο πρωθυπουργός, όπως ήταν και ο πατέρας του;». Χμμ, ίσως. Μήπως επειδή μας επιτρέπεται (ακόμα λόγω οικονομικών) να ταξιδεύουμε γνωρίζοντας πως ζουν ή έχουμε ζήσει (από εδώ και πέρα περισσότεροι) και σε άλλες χώρες; Χμμ, ίσως. Εγώ νομίζω μια τροποποιημένη δημοσκόπηση θα είχε το αντίστοιχο αποτέλεσμα αν διεξαγόταν στην Ελλάδα. Σε ποια χώρα ζουν οι πιο ευτυχισμένοι πολιτικοί; Την πρώτη θέση καταλαμβάνει η Ελλάδα (100 πόντοι), με δεύτερη τη […]. Πάρα πολύ ωραία. Ή μήπως θα είναι η ίδια ακριβώς δημοσκόπηση με αυτή στη Βόρεια Κορέα αν το δούμε από τη σωστή οπτική γωνία;

Πάντως την 4η Ιουλίου 2009, η Κόστα Ρίκα ανακηρύχτηκε ως η  πιο πράσινη και η πιο ευτυχισμένη χώρα στον κόσμο, βάσει του Happy Planet Index (HPI) που μετρά τις χώρες συνδυάζοντας το οικολογικό τους αποτύπωμα με την ευτυχία των κατοίκων τους. Οι Η.Π.Α. βρίσκονται στην 114^η θέση (αμάν σε καμιά έρευνα να μην είναι μπροστά; Μήπως να διενεργήσουν μια για τον εαυτό τους, όπως τους βορειοκορεάτες;). Η λίστα των top10 κυριαρχείται από χώρες της Λατινικής Αμερικής, ενώ οι Αφρικανικές χώρες βρίσκονται στο τέλος της λίστας. Η Κόστα Ρίκα συνταγματικά κατάργησε μόνιμα το στρατό της το 1949, ενώ ο Human Development Index (HDI) για τη χώρα αυξήθηκε με το UNDP (United Nations Development Program) να την κατατάσσει στις χώρες που κατάφεραν την περισσότερη ανάπτυξη με το χαμηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα. Τυχαίο; Δεν νομίζω!

κόφι γκρίντερ αλά κυπριακά

Θέλεις να αγοράσεις μια μηχανή που αλέθει καφέ για να μυρίζει κάθε πρωί το σπίτι φρεσκοκομμένο Σουμάτρα. Τελειώνεις τη δουλειά στις 17.30. Μπαίνεις στο αυτοκίνητο, βάζεις μπροστά, κοιτάς πίσω, δεξιά, μπροστά και αριστερά, και βζούν... να ΄σαι στο δρόμο. Το πολύ σε κανα 20λεπτο είσαι στο κατάστημα ηλεκτρικών 1, ρωτάς στην υποδοχή "μηχανή που αλέθει καφέ, έχετε;", "Α, όχι" σου λένε, βγαίνεις έξω, μπαίνεις στο αμάξι, βάζεις μπροστά, κοιτάς πίσω, δεξιά, μπροστά και αριστερά, και βζούν... να ΄σαι στο δρόμο. Το πολύ σε κανα 30λεπτο είσαι στην άλλη άκρη της πόλης, σε ένα άλλο κατάστημα ηλεκτρικών 2, ρωτάς στην υποδοχή "μηχανή που αλέθει καφέ, έχετε;", "Α, όχι" σου λένε... και συνεχίζει η ιστορία. Άντε σου βάζω συνολικά 1,5 ώρα για να βρεις αυτό που ψάχνεις. Στην καλύτερη, δε, περίπτωση, όπου όλα τα καταστήματα ηλεκτρικών βρίσκονται κοντα το ένα στο άλλο, η 1,5 ώρα γίνεται 20 με 30 λεπτά. Άψογα. Αν δεν έχεις αυτοκίνητο; Ε εντάξει, θα μου πείτε, υπάρχουν τα λεωφορεία και το μετρό. Μπορεί να σου πάρει λίγο παραπάνω σε χρόνο (η 1,5 ώρα να γίνει 2 ώρες) ή ακόμα και λιγότερο (η 1,5 ώρα να γίνει 1), αλλά θα βρεις αυτό που ψάχνεις και πάλι. Ξεκινάς από τη δουλειά στις 17.30... λογικά πάντα στις 20.00 είσαι σπίτι και αλέθεις τον καφέ Σουμάτρα σου. Παράδεισος. Έχει μυρίσει και όλο το σπίτι το επόμενο πρωί.

Αν δεν έχεις αμάξι, ενώ για τα λεωφορεία αν ρωτήσεις 200 κατοίκους, οι 100 τα ξέρουν μόνο θεωρητικά, ο ένας και πρακτικά, τότε τι συμβαίνει; Φεύγεις Δευτέρα 17.30 από τη δουλειά, περιμένεις το λεωφορείο των 18.20, φτάνεις στο κατάστημα ηλεκτρικών 1 19.00, "λυπούμαστε, μόλις κλείσαμε". Πίσω με τα πόδια στο σπίτι γιατί δεν υπάρχει άλλο λεωφορείο. Φεύγεις Τρίτη 17.30 από τη δουλειά, περιμένεις το λεωφορείο των 18.20, ευτυχώς περνάει ένα άλλο που "ψιλοβολεύει" και σε πάει κοντά στο κατάστημα ηλεκτρικών 1, πιο νωρίς, μπαίνεις μέσα, "μηχανή που αλέθει καφέ, έχετε;". "Όχι, μόνο coffee grinders, αν θέλετε". "Για να δω", "Αυτά είναι coffee grinders", "Α ναι, αυτά θέλω, αλλά έχετε κάποιο που ρυθμίζει το μέγεθος;". "Α, όχι...". Άντε πίσω σπίτι με τα πόδια γιατί τα λεωφορεία μας τελειώνουν στις 19.00. Όπως υποθέτω, φεύγεις Πέμπτη 16.30 (φεύγεις νωρίτερα για να προλάβεις και τίποτα ανοιχτό - την Τετάρτη είναι τα πάντα κλειστά το απόγευμα), περιμένεις το λεωφορείο των 17.10, περνάει 17.15, πας στην άλλη άκρη της πόλης, μπαίνεις στο κατάστημα ηλεκτρικών 2. "Coffee Grinders De'Longhi, έχετε;" (Μια και το έχεις κάνει google το "coffee grinder" και έχεις βρει τελικά αυτό ακριβώς που θες, ένα mini σα μίξερ με διαβαθμίσεις κοψίματος καφέ...). "Α όχι, έχουμε μόνο αυτούς, αλλά δεν καθορίζουν το μέγεθος...", "χμμ... δεν μου κάνουν".

 Παίρνεις το λεωφορείο των 18.00 για το κέντρο, δεν προλαβαίνεις το τελευταίο των 18.20 για το σπίτι... επιστροφή με τα πόδια σπίτι σε 45 λεπτά. Φεύγεις Παρασκευή από τη δουλειά, 15.30 για να προλάβεις να πας στο Εμπορικό Κέντρο στην άλλη άκρη και μετά στην επιστροφή να προλάβεις το λεωφορείο των 17.30 μέχρι το κέντρο και από εκεί, για να προλάβεις το τελευταίο λεωφορείο των 18.20 για το σπίτι... ουφ κουράστηκα και μόνο στην ιδέα...πάω σπίτι... έχει αύριο μέρα (Σάββατο, δεν έχει και δουλειά). Φεύγεις Σάββατο πρωί 11.00 από το σπίτι, πας στην αντιπροσωπεία αυτοκινήτων της γειτονιάς σου. Ε ναι... λάθος focus. Δεν θέλω coffee grinder... θέλω ΑΜΑΞΙ!!!!! Θέλεις να αγοράσεις μια μηχανή που αλέθει καφέ για να μυρίζει κάθε πρωί το σπίτι φρεσκοκομμένο Σουμάτρα και καταλήγεις να αγοράσεις αυτοκίνητο...

ληγμένο ανθελληνικόν... (από τα παλιά)

Τιν, τιιιτι τιν, τουφ, τα τουφ. Κιόλας 9.15; Μα πώς είναι δυνατόν; Σηκώνομαι από το κρεβάτι με τον άθλιο ήχο του Sony Ericsson. Κάθε φορά λέω να τον αλλάξω και κάθε φορά το ξεχνάω, όταν αρχίζει το στομάχι μου να επιβάλει τα θέλω του. Τι να κάνουμε; Ένα σάντουιτς με σολομό έρχεται σε προτεραιότητα από την αλλαγή ήχου στο ξυπνητήρι του κινητού τα χαράματα 9.15. Σήμερα πριν πέσω για ύπνο, θα το αλλάξω (ναι καλά…). Ανεβάζω τις γρίλιες του παραθύρου στο υπνοδωμάτιό μου. Ήλιος. Α ωραία μέρα! Κλείνω το φωτάκι νύχτας, ανοίγω την πόρτα. Η τοστιέρα με περιμένει. Ετοιμάζω το σάντουιτς σολομού, με τη γνωστή σύσταση: μαρούλι, τυρί κίτρινο, καπνιστό σολομό, φέτα και τομάτα, όλα αυτά ανάμεσα σε τρεις στρώσεις ψωμιού του τοστ, με τη δεύτερη ανάμεσα στο σολομό και τη φέτα και τυλιγμένα σε αντικολλητικό χαρτί για να μην καθαρίζω την τοστιέρα κάθε πρωί. Υπάρχουν, φυσικά, και οι παραλλαγές με λάχανο αντί μαρούλι, τυρί φιλαδέλφεια αντί για φέτα, χαμόν αντί για σολομό και η «ωχ μας τελείωσε το αντικολλητικό χαρτί, θα έχει πλύσιμο σήμερα!» που συνήθως δεν την προτιμώ. Στη συνέχεια, έρχεται η σειρά του καφέ, από την ποικιλία Σουμάτρας των Starbucks. Γέμισμα της machina espresso italiana, στο μάτι της κουζίνας και… αναμονή. Βγαίνω στο μπαλκόνι και χαζεύω τους περαστικούς μέχρι να ολοκληρωθεί το δέσιμο των υλικών στη φωτιά. Η γνωστή εικόνα κάθε πρωί. Οι γριούλες με τα καροτσάκια να τα σέρνουν στο απέναντι πεζοδρόμιο με προορισμό είτε το σούπερ μάρκετ, ή το κρεοπωλείο, ή ακόμα και το μαγαζάκι του ψαρά από κάτω. Συναντιούνται και πιάνουν την κουβέντα δυο-δυο, τρεις-τρεις. Δύο εργάτες ανεβασμένοι σε μια σκαλωσιά συντηρούν, μάλλον βάφοντας, τμήματα της απέναντι πολυκατοικίας. Το περίεργο που παρατηρώ είναι πώς άλλοι φορούν μακρυμάνικα, άλλοι ακόμα και ζακέτες, άλλοι πάλι κοντό παντελόνι και κοντομάνικο ή τιραντάκια, μια φοράει ακόμα και μπουφάν. Τι στο καλό; Αν δεν ήξερα πώς ήταν Σεπτέμβρης και παρατηρούσα μόνο τους περαστικούς στο δρόμο, θα είχα μεγάλη δυσκολία να αποφασίσω ποια εποχή του χρόνου είναι. Μυρίζει το σάντουιτς και χύνεται ο καφές! Πάλι μέσα.

Μετά το χορταστικό πρωινό, το τσεκάρισμα της ηλεκτρονικής αλληλογραφίας στο μηλαράκι των 13 ιντσών, το πλύσιμο και το αποσμητικό, είμαι έτοιμος για το Πανεπιστήμιο. Γραμμή L3 με προορισμό το βασιλικό παλάτι στη Διαγώνιο λεωφόρο της Βαρκελώνης. Σε ακριβώς μία μιση ώρα από τότε που χτύπησε το ξυπνητήρι, βρίσκομαι στο γραφείο μου. Ελέγχω τη ροή των υπολογισμών στον υπερυπολογιστή και φεύγω για τη στάση του λεωφορείου 74 με προορισμό το C/ FREIXA και τον αριθμό 6. Το Άμισθο Προξενείο της Ελλάδος στη Βαρκελώνη, όπως πληροφορεί και η ταμπέλα στην εξώπορτα. Περιμένω στο χώρο υποδοχής. Έρχεται μια κυρία κάποιας ηλικίας και κάποιας οικονομικής κατάστασης, αν κρίνω από τα ρούχα που φοράει. «Καλημέρα, ξέρετε δουλεύω στο Υπερυπολογιστικό Κέντρο και με πληροφόρησαν πως είμαι επίσης στην εφορευτική επιτροπή σε κάποιο εκλογικό τμήμα στην Ελλάδα. Φυσικά, δεν μπορώ να παρευρεθώ, τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό; Υπάρχουν κυρώσεις;». «Θα μπορούσατε να υπογράψετε μια υπεύθυνη δήλωση του Ν. 105 και να την επικυρώσουμε εμείς εδώ, αλλά θα σας κοστίσει 10 ευρώ». «10 ευρώ; Μα θα στείλω εγώ το φαξ, εσείς πρέπει να το στείλετε;», απάντησα νομίζοντας ότι χρέωναν την υπηρεσία φαξ. «Αχ, όχι καλέ μου, το χαρτόσημο είναι 10 ευρώ. Ναι, κύριέ μου, φαίνεται στην Ελλάδα είναι 50 χρόνια πίσω καλέ μου, δεν μας αφήνουν να ψηφίσουμε εμάς του εξωτερικού και μας βάζουν και πληρώνουμε και πολλά χρήματα για βλακείες, όπως να αυτή. Τι να σας πω, εγώ θα σας έλεγα να μην κάνετε τίποτα τέτοια που είναι η κατάσταση, αλλά αν θέλετε να είσαστε καλυμμένος, θα πρέπει να δώσετε 10 ευρώ, να ετοιμάσουμε την υπεύθυνη δήλωση». «Ε, ας την ετοιμάσουμε, ξέρετε ταξιδεύω αρκετά, χρειάζομαι και το διαβατήριό μου, μη δημιουργηθεί κανένα πρόβλημα». «Ναι, σας είπα, είναι 50 χρόνια πίσω! Ποτέ δεν ξέρετε». «Ναι, το ξέρω… Περιμένετε, θα σας ετοιμάσω την αίτηση, τα 10 ευρώ παρακαλώ». «Μπορεί η επικύρωση π.χ. να γίνει και στην Ελλάδα;», «Ε, όχι, πώς θα αποδειχτεί ότι είσαστε εδώ;», «Α, οκ. Ορίστε είκοσι ευρώ, χρειάζεστε ταυτότητα;», «Όχι, καλέ μου, δεν είμαστε στην Ελλάδα». Μέχρι να ετοιμαστεί η υπεύθυνή μου δήλωση προς υπογραφή κοιτάζω γύρω. Μια τεράστια ελληνική σημαία δεσπόζει στο νότιο τοίχο του μικρού δωματίου. Από κάτω ένα τραπεζάκι με τεύχη του περιοδικού “Ελλάδα Παντού – Ενημερωτική έκδοση της Γενικής Γραμματείας Απόδημου Ελληνισμού”. Ο κεντρικός τίτλος στο εξώφυλλο και πρώτο θέμα «Χωρίς πλειοψηφία η ψήφος των απόδημων». Διαβάζω το άρθρο που αρχίζει ως εξής: Απορρίφθηκε αφού δεν συγκέντρωσε την προβλεπόμενη από το Σύνταγμα αυξημένη πλειοψηφία των 200 βουλευτών το νομοσχέδιο για την ψήφο των απόδημων…

Στα καλά καθούμενα, λοιπόν, ενώ σηκώθηκα ένα πρωί και η ρουτίνα της ημέρας άρχιζε με το σάντουιτς σολομού μου, αναγκάστηκα να δώσω 10 ευρώ γιατί; Γιατί παρακαλώ; Διότι κάποιος υπεύθυνος που κατέχει κάποια θέση με μέσο (σίγουρα τώρα) αποφάσισε ότι έπρεπε να υπηρετήσω τζάμπα ως εφορευτική επιτροπή σε ένα εκλογικό τμήμα. Τι τζάμπα; Όχι, ακριβώς τζάμπα, αλλά έπρεπε να πληρώσω κιόλας! Ξέρετε πόσα σάντουιτς σολομού θα έφτιαχνα και θα απολάμβανα με 10 ευρώ; Τώρα τι ακριβώς θα απολαύσω; Το ότι νόμιμα δεν μπορώ να ψηφίσω για να καταδικάσω τις παρανομίες ή να πω τη γνώμη μου; Ναι, θέλω να πω τη γνώμη μου, διότι παρά το ότι είμαι μακριά από την Ελλάδα, φαίνεται ότι δεν με αφήνει σε ησυχία και μου ζητάει και χρήματα. Όχι μόνο με διώχνει μια και με δυσκολεύει στο να βρω δουλειά όπου θα πληρώνομαι το ποσό που αξίζω, αλλά επιπλέον αντί να μου πει «πάρε παιδί μου και 10 ευρώ να πιεις ένα καφέ, με την ευχή μου, στο εξωτερικό», μου τα παίρνει! Ε εντάξει! Φτάνει πια!

Εξηγούσα στον Αμερικανό φίλο μου πώς πριν μερικά χρόνια αν δεν ψήφιζες είχες κυρώσεις στην έκδοση διαβατηρίου και με κοίταζε με γουρλωμένα μάτια! Του έδειξα και το χαρτί που πήρα από το προξενείο εδώ με το χαρτόσημο των 10 ευρώ. Πάλι με κοίταζε με γουρλωμένα μάτια! «Μα γιατί δεν μπορείς να ψηφίσεις εδώ;». «Διότι φαίνεται πως στο εξωτερικό, όλοι οι έλληνες που βλέπουμε την κατάσταση και απ’ έξω, τον τρόπο ζωής και απ’ έξω, έχουμε άποψη που τους φοβίζει». Εμ βέβαια, σου λέει ο εκάστοτε αρχηγός κόμματος, αν δεν με έχει δει στο debate, πώς θα με κρίνει; Άδικα αγχώνονται, η χάρη τους φτάνει μέχρι τα πέρατα της γης, όπου υπάρχουν Έλληνες… εγώ λοιπόν έδωσα την ψήφο μου σχεδόν μια εβδομάδα πριν τις εκλογές της 4ης Οκτώβρη. Δεν μου έδωσαν, βέβαια, πολλές επιλογές. Ήταν μονόδρομος. Ένα δεκάευρω. Το καλύτερο της υπόθεσης είναι πώς από το εικοσάρικο που μου χάλασαν πήρα ρέστα 10 ευρώ. Το συγκεκριμένο δεκάευρω έχει μια σφραγίδα με μπλε μελάνι και γράφει Consul Honoraire. Αχ, Ελλάδα… και αν το Προξενείο και αυτοί που δουλεύουν σε αυτό έχουν τέτοια γνώμη για τη χώρα που υπηρετούν, εντάξει, I rest my case που θα έλεγε και ο Αμερικανός φίλος μου… το κακό είναι ότι δεν μιλάμε για μια χώρα όπως το Darfur, το Kongo, την Καμπότζη, όπου πολλοί έχουν την ατυχία να ζουν στη φτώχεια και τους πρόσφατους πολέμους, αλλά μια χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το 2009! Πραγματικά αρκεί να έχουμε Δημοκρατία και όποιος και να βγει δεν με νοιάζει…! Αλλά στη Δημοκρατία όλοι μπορούν να πουν τη γνώμη τους… εγώ γιατί δεν μπορώ; Ψηφίζω ΑΚΥΡΟ σε όλους όμως, όχι υπέρ της πλειοψηφίας!