Η χώρα αυτή, δυστυχώς, χίλια χρόνια να περάσουν μπροστά δεν πάει, ξέχασέ το. Όσες μεταρρυθμίσεις να εφαρμοστούν, απλά θα κάνουν περισσότερο δύσκολη τη ζωή των κατοίκων της, τίποτα το ουσιώδες δηλαδή. Μας πήραν χαμπάρι οι Ευρωπαίοι, βρήκαν ευκαιρία να αλωνίσουν τα χωράφια μας με το α ή β πρόσχημα. Εικοσιτέσσερις ώρες είμαι στην Ελλάδα, αλλά είναι υπεραρκετές για να το διαπιστώσω.
Από τα πρώτα κιόλας λεπτά που πατάς το πόδι σου στο αεροδρόμιο Αθηνών, καταλαβαίνεις πως δουλεύει η Ελλάδα. Την τελευταία μιαμιση εβδομάδα έτυχε να περάσω πέντε φορές από το Ελ. Βενιζέλος (συμβαίνουν αυτά...). Γενικά έχω περάσει εκατό πέντε (πάλι, συμβαίνουν αυτά...). Στον έλεγχο χειραποσκευών δεν εφαρμόστηκε ούτε μία φορά η ίδια διαδικασία. Μαζί μου το λάπτοπ 13.3'' με το τάμπλετ 7.7''. Μόνο δύο φορές μου ζήτησαν να περάσω χώρια το τάμπλετ, όλες τις υπόλοιπες πέρασε από το μηχάνημα ακτίνων x μέσα στην τσάντα ώμου που κουβαλούσα, χωρίς καμία ένσταση. "Σας έδωσα το δικαίωμα να ανοίξετε το καπάκι στο λάπτοπ μου; Μάλιστα με τα δάκτυλά σας στην οθόνη;". Η υπάλληλος κλείνει το καπάκι στο λάπτοπ. "Μη φωνάζετε. Μπορώ, να το ανοίξω τώρα;". "Τώρα αν μπορείς να το ανοίξεις; Όχι δεν μπορείς!". Σαν σε δωμάτιο που μπαίνεις χωρίς να χτυπήσεις, για να βγεις να χτυπήσεις μετά την παρατήρηση. Πέρασε έτσι, κλειστό, χωρίς καμιά ένσταση. Μόνο με μια αλλαγή στον τόνο ή την ένταση της φωνής. Άλλες φορές ούτε καν το ακουμπούσε υπάλληλος. Καμία συνοχή, καμία οργάνωση, κανένα κοινό σημείο αναφοράς. Όλα αυτά σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα για να αλλάζουν οι οδηγίες ασφαλείας. Ανάλογα τον υπάλληλο, πάει η ασφάλεια, έτσι ακριβώς "πάει η ασφάλεια". Αλήθεια, τι ακριβώς ελέγχουν από κάτω όταν σηκώνουν το λάπτοπ; Το σειριακό αριθμό μην είναι του διαβόλου; Αυτά τα πράγματα είναι του διαβόλου εξ ορισμού. Ή μήπως δεν το έχω βιδώσει καλά μετά που τοποθέτησα τα εκρηκτικά; Πουθενά αλλού στον κόσμο. Όλα αυτά μόνο στο Ελ. Βενιζέλος, εκεί όπου τα καταστήματα αφορολόγητων ειδών και οι αίθουσες αναμονής μπίζνες βρίσκονται πρίν τον έλεγχο ασφαλείας, όπως σε κανένα άλλο αεροδρόμιο στον κόσμο. Δηλαδή τι ακριβώς με αποτρέπει από το να αντικαταστήσω το μπουκάλι λαδιού ή ούζου πάνω από λίτρο στα αφορολόγητα με ένα δικό μου εκρηκτικό, να το πάω στο ταμείο, να μου το σφραγίσουν, να το πληρώσω, να το πάρω μαζί μου νόμιμα στο αεροπλάνο, αφού θα περάσει χωρίς καμία ερώτηση στη "σακούλα ασφαλείας" των αφορολόγητων; Ή να τινάξω το λόκαλ μπίζνες σοσάετι στον αέρα με μια χειροβομβίδα;
"Πόσα αποτυπώματα πήρα αυτή τη φορά στην οθόνη του λάπτοπ ή του τάμπλετ μου; Σαν τις σφραγίδες στο διαβατήριο από τις χώρες που περνάω". Ηρεμείς για μερικές ώρες από τον εκνευρισμό της άφιξης, για να ξυπνήσεις με τον εφιάλτη της ταλαιπωρίας σε μια ΔΟΥ. Ξέρεις, τις υπηρεσίες "Δώστε Όσοι Υποφέρετε" μόνο. Έληξε ο κλειδάριθμός μου. Το μήνυμα στο ηλεκτρονικό σύστημα "τάξις" - και ασφάλεια των πλουσίων πάνω απ' όλα - ήταν σαφές. "Μέχρι την 31η Δεκ 2013 να απευθυνθείτε στις ΔΟΥ για παραλαβή νέου κλειδάριθμου". Απευθύνθηκα στο Μητρώο της ΔΟΥ που ανήκω. "Δεν έχει λήξει. Πώς έχει λήξει; Κι εγώ τέτοιο κλειδάριθμο έχω, από το 2010, δεν λήγει". Γυρίζει στη συνάδερφό της. "Μα λήγει; Έχει λήξει κι ο δικός μου; Μα βλέπω στο σύστημα πως έχετε κλειδάριθμο". "Έχω, αλλά θα λήξει επειδή είναι από τους παλιούς". "Μα δεν λήγει... ρωτήστε στο δίπλα γραφείο... Ελένη μα λήγει;". Μπαίνω στο διπλανό γραφείο, κάνω την ίδια ερώτηση. "Α συγνώμη εγώ δεν δουλεύω εδώ, απλά ήρθα να εκτυπώσω κάποια πράγματα. Μάλιστα μου τελείωσαν οι κόλλες, που θα βρω τώρα;". "Εμένα ρωτάτε; Ποιός είναι εδώ;". "Πετάχτηκε για ένα λεπτό σε μια εξωτερική δουλειά, επιστρέφει". Το ένα λεπτό έγινε μισή ώρα, με την ουρά απ' έξω να μεγαλώνει απειλητικά σαν τη μύτη του Πινόκιο. Ίσως από τα ψέματα του "ενός λεπτού". Έρχεται ο κυριούλης του γραφείου. "Πω... φαντάσου να μην έριχνα κι αλάτι πόσοι θα μαζεύονταν". "Έλα κουμπάρε". Απάντησε το κινητό του. "Ναι, ρε σου λέω, αν τα καταφέρεις να βρεις κανένα άλλο δίπλωμα θα πληρώσεις 164 αντί 168 ευρώ. Ναι ρε, δεν αξίζει, βρες ένα ό,τι να 'ναι να το φέρεις, θα στο περάσω το απόγευμα. Μα ναι, δεν αξίζει να πληρώσεις τα 4 ευρώ. Φέρτο θα στο κάνω εγώ το απόγευμα". Κλείνει το τηλέφωνο. "Εσύ τι θες;". "Έχει λήξει ο κλειδάριθμός μου". "Αρχίζει από W κτλπ;". "Ναι". "Έχει λήξει, πρέπει να τον αλλάξεις". Ακούς Ελένη...; Να αλλάξεις και το δικό σου! "Γι αυτό ήρθα". "Δεν γίνεται εδώ, να πας στον υπολογιστή σου να ζητήσεις νέο... πες πως τον έχασες τον παλιό, να κάνεις από την αρχή εγγραφή". "Τι; Ανανέωση θέλω". "Δεν γίνεται. Να πας στον υπολογιστή σου". "Μα πως; Αφού μου έβγαλε μήνυμα να επικοινώσω με τη ΔΟΥ...". "Α δεν με ενδιαφέρει τι σου είπε ο Θεοχάρης στον υπολογιστή σου, δεν ήμουν μπροστά, να πας...". "Στο διάολο".
Με συμβούλεψαν να κρατιέμαι σε τέτοιες περιπτώσεις. Δεν αντέχω πολύ όμως, ένα διάολο τον έριξα. "Ποιός Θεοχάρης; Εγώ OS X Mavericks, τα Windows 8.1 και το OpenSuSE 13.1 τρίπλ μπούτ έχω. Θεοχάρης OS πρώτη φορά ακούω". Έφυγα για να μην το συνεχίσω. Αυτός συνέχιζε να λέει κάτι. Δηλαδή το συμπέρασμα; Στη ΔΟΥ δουλεύουν άσχετοι που δεν ξέρουν τη δουλειά τους (Μητρώο, Ελένη ακούς; Να αλλάξεις και τον δικό σου), υπάρχουν άσχετοι που δεν δουλεύουν εκεί, αλλά εκτυπώνουν. Τέλος, υπάρχουν αυτοί που λείπουν για ένα λεπτό, αλλά καλύτερα να έλειπαν γενικά. Όλα αυτά για μια απλή διαδικασία που θα επιλυόταν με ένα ηλεκτρονικό μήνυμα στο λάπτοπ μου, το γεμάτο αποτυπώματα από υπαλλήλους της υπηρεσίας ασφαλείας του αεροδρομίου Ελ. Βενιζέλος, που να λέει "ο νέος σας κλειδάριθμος είναι ο... σε αντικατάσταση του παλαιού...".
Να πάμε που μπροστά έτσι; Πόσο πιθανό είναι; Πες μου... όχι, πες μου Ελένη... για ένα πουκάμισο αδειανό οι μεταρρυθμίσεις... πίκρες που 'δωκ[αν] στους Αχαιούς περίσσιες και πλήθος αντρειωμένες έστειλ[αν] ψυχές στον Άδη κάτω παλικαριών, στους σκύλους ρίχνοντας να φάνε τα κορμιά τους και στα όνρια ολούθε...
