το αεροδρόμιο

"Το αεροδρόμιο" Έκθεση του μαθητή...

Καλά "μαθητή" με την έννοια του δημοτικού, γυμνασίου, λυκείου δεν με λες, αλλά μια και η γνώση για να γίνει δύναμη πρέπει να είναι δυναμική, δηλαδή να υπάρχει, να κινείται, να δημιουργείται, να συγκρούεται και να συνδυάζεται, να απωθείται και να ανακατασκευάζεται, ε μαθητής είμαι, οπότε θα γράψω μια έκθεση. Θα μου πείτε δεν υπάρχουν μόνο οι μαθητικές εκθέσεις, αλλά και οι επιστημονικές, οι τεχνικές, κτλπ ε εγώ θα γράψω μια μαθητική. Πώς είναι αυτές που γράφουν οι μαθητές, τόσο απλοϊκά, αλλά πίσω κρύβουν βαθύτερες έννοιες; Ε κάτι τέτοιο, χωρίς τις βαθύτερες έννοιες θα γράψω. Η γνώση που λέτε πρέπει να είναι δυναμική και συνδυαστική. Δεν μ αρέσει να διαβάζω επιστημονικά βιβλία που γράφτηκαν ένα χρόνο και πριν, έστω και μισό, προτιμώ να διαβάζω έρευνες που γίνονται αυτή τη στιγμή, που εξελίσσονται και προσθέτουν γνώση συνεχώς. Νομίζω ένα βιβλίο που περιέχει γνώση (π.χ. μαθηματικά, φυσική, χημεία κτλπ) πρέπει να είναι το υγραέριο σε ένα αναπτηρα, με το μυαλό να δίνει τη σπίθα για να δημιουργηθεί νέα γνώση. Σκέτο το βιβλίο είναι άχρηστο, όπως άχρηστο είναι και το υγραέριο χωρίς σπίθα. Ίσως γι' αυτό μου είναι αδύνατο να διαβάσω ένα manual ή εγχειρίδιο χρήσης. Με κουράζει στις πρώτες 5 γραμμές. "Αν δεν δουλέψει τίποτε άλλο, δες το manual" αυτό υποστηρίζω. Τα βιβλία είναι πολύ καλά μέχρι το επίπεδο του δημοτικού, γυμνασίου, άντε και λυκείου που περιέχουν βασικές γνώσεις, όπως τη βαρύτητα του Νεύτωνα που μαθαίνουμε λίγο πολύ απ έξω. Από εκεί και πέρα πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν υγραέριο και στο Πανεπιστήμιο οι φοιτητές να καλούνται στις εξετάσεις να παράγουν σπίθες από τα ανοιχτά βιβλία που έχουν μπροστά τους. Δύσκολο. Ξεφυγαμε; Ναι, από την έκθεση του μαθητή, ξεφύγαμε, απλά καθυστερώ για να περάσουν οι 5 ώρες αναμονής στο αεροδρόμιο... πίσω στα δικά μας... και την έκθεσή μας.

----------------Σήμερα ήρθαμε στο αεροδρόμιο Λάρνακας. Δηλαδή δεν ήρθαμε μαζί, μόνος μου ήρθα, αλλά είναι και άλλοι άνθρωποι εδώ που επίσης ήρθαν, λιγο πριν, λίγο μετά από εμένα, οπότε μου επιτρέπεται ο πληθυντικός "ήρθαμε", αν και δεν τους γνωρίζω προσωπικά, ούτε μας θεωρώ μια παρέα. Το αεροδρόμιο μου αρέσει πάρα πολύ. Όταν φτάνω σημαίνει πως θα ταξιδέψω και αυτό με ευχαριστεί. Πολλοί ήρθαν να πετάξουν, άλλοι απλά να παραλάβουν κόσμο που έχει ήδη πετάξει. Ήρθα κι εγώ να πετάξω, αλλά η πτήση έχει καθυστέρηση. Είναι σα να έχεις ξυπνήσει πρωί, πρωί, έχεις βάλει το μαγιώ σου, να πάτε με τους γονείς στη θάλασσα για μπάνιο και παγωτό, πολύ παγωτό, και ξαφνικά να βρέξει πριν φύγετε. Να βρέξει μεσοπρόθεσμα και να σου χαλάσει τα σχέδια. Πέντε ώρες καθυστέρηση και από 15.45 η πτήση έχει πάει 21.00. Από το καλημέρα δηλαδή στο καλησπέρα στο σχεδόν καλημέρα της επόμενης μέρας για να φτάσω στον προορισμό μου. Βλέπω όμως άλλα αεροπλάνα και απογειώνονται, προσγειώνονται. Στο δικό μου φταίει ο προορισμός. Θέλω να πετάξω τώρα! Τελικά μήπως έχει σημασία και ο προορισμός και όχι μόνο το ταξίδι; Γιατί όλοι ταξιδεύουμε εδώ που ήρθαμε, αλλά μερικοί θα μείνουμε με την αναμονή για πολλές ώρες. Χμμ. Εμένα μ' αρέσει να ταξιδεύω, δεν μ αρέσει, όμως, να περιμένω. Μόλις μου ήρθε ένα e-mail από το newsletter του Lonely Planet, "Does travel make you more attractive?". Αναρωτιέται στον τίτλο του άρθρου ο συγγραφέας. Δεν είναι σου λέει το μαύρισμα που σε κάνει sexy, αλλά οι ιστορίες από ταξίδια. Εγώ ήδη μπροστά μου βλέπω καμιά 500αριά sexy άτομα, αλλά τώρα ντρέπομαι να κάτσω να τους ρωτήσω για ιστορίες. Από που έρχονται, που πάνε, πώς πέρασαν τις διακοπές, αν βρέχει στον πλανήτη τους κτλ. Μια οδηγός λεωφορείου στην Κύπρο με ρώτησε πώς είναι ο καιρός στην Κρήτη, μεταξύ άλλων ερωτήσεων. "Συγνώμη που ρωτάω, αλλά επειδή δεν ταξιδεύω μ' αρέσει να ρωτάω τους ξένους πώς είναι η χώρα τους για να μαθαίνω". Της απάντησα. Ε εγώ που ντρέπομαι να ρωτάω τους ανθρώπους, ταξιδεύω για να το διαπιστώσω μόνος μου, οπότε όλο και σε κάποιο αεροδρόμιο βρίσκομαι να περιμένω.

Πάντως εγώ προτιμώ καλύτερα τη λέξη "αερολιμένας", παρά "αεροδρόμιο". Το "αεροδρόμιο" μου δίνει την αίσθηση κάποιου σχετικού με δρόμους στον αέρα χωρίς επαφή με το έδαφος, ενώ ο "αερολιμένας" είναι το αντίστοιχο του θαλάσσιου λιμανιού όπου αράζουν τα πλοία. Έτσι και τα αεροπλάνα, κάπου, σε κάποιο λιμένα αράζουν.  Μου εκφράζει περισσότερο την πραγματική σημασία της έννοιας το "αερολιμένας". Οπότε λέω να αλλάξω τίτλο στην έκθεση σε "Ο Αερολιμένας". Σήκωσε μεσοπρόθεσμο αέρα, λοιπόν, σήμερα και "έδεσαν" τα αεροπλάνα στο λιμένα. Όχι όλα, μόνο αυτά με προορισμό την Ελλάδα. Cancelled, Cancelled, Delayed, Delayed, οι αντίστοιχες πτήσεις στον πίνακα ανακοινώσεων πτήσεων. Μου θυμίζει τότε με τα επεισόδια στο Κάϊρο και την ανατροπή του "δημοκρατικού" δικτάτορα Μουμπάρακ. Οι πτήσεις για Κάϊρο cancelled, cancelled. Στο videowall στο καφέ που κάθομαι δείχνει τις αναταραχές με τα επεισόδια στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο Σύνταγμα μέσω του BBC Word. Μια κυρία στο διπλανό μου τραπέζι λέει στα ελληνικά με προφορά αμερικανική "Κοίτα, κοίτα Νίκο, που θα πάτε! Καλύτερα που καθυστέρησε η πτήση". Συνεχώς κάνει "τς, τς, τς, τς. Γιατί βιάζεστε να φύγετε;". Με έπιασε ένα σφίξιμο στο στομάχι. Αυτή είναι δυναμική γνώση, συμβαίνει τώρα και τη "χωνεύεις".
Η ίδια διαδικασία πάντα στα αεροδρόμια. Έρχεσαι, πηγαίνεις στα check-in counters, δίνεις ταυτότητα, διαβατήριο, τον κωδικό της κράτησης αν τον έχεις, σου δίνουν την κάρτα επιβίβασης, αφήνεις τη βαλίτσα σου, προχωράς προς τον έλεγχο διαβατηρίων, τον έλεγχο χειραποσκευών μη τυχόν και αντί να θες να ταξιδέψεις στη γη, θες να ταξιδέψουν οι συνεπιβάτες σου σε άλλο κόσμο, μπάινεις στο χώρο με τα μαγαζιά duty-free, χαζεύεις, αγοράζεις κάτι που σου χτυπάει στο μάτι, πηγαίνεις στη θύρα που βρίσκεται το αεροπλάνο σου, μπαίνεις μέσα, κάθεσαι στη θέση σου κτλπ... αυτά θα έπρεπε πια να είναι ξεπερασμένες διαδικασίες, εγώ δεν έχω φτάσει καν στο check-in. Η διαδικασία πρέπει να αναθεωρηθεί. Σκέφτεσαι ένα προορισμό, προγραμματίζεις το ατομικό σου beamer, με τις αντίστοιχες συντεταγμένες, φορτώνεις στην onchip sim card τον 16-bit κωδικό της ανανέωσης μονάδων "πτήσης" που αγόρασες και τσουπ, να 'σαι. Πόσο πίσω είμαστε; Εδώ τα γεγονότα τρέχουν, τα βλέπεις στην τηλεόραση, σε επηρεάζουν από μακριά, ενώ εσύ περιμένεις στο check-in. Ελπίζω να πάρω καλό βαθμό στην έκθεση γιατί δεν μ' αρέσουν δύο αναποδιές την ίδια μέρα. Λάθος, τρείς γιατί οι όμορφες χώρες, όμορφα καίγονται (από τους πολιτικούς...) όπως ξαναβλέπω στο videowall. Δυστυχώς η κυρία με τα "τς, τς, τς" τελείωσε το φαγητό της και έφυγε. Ποιός θα σχολιάζει τώρα; Γιατί ναι, μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις, αλλά το να τις επιλέξεις ως "υπότιτλους" ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλες έχει και αυτό τη σημασία του. "Θέλω να πετάξω τώρα;"----------------

Στάση "τρίτος φοίνικας αριστερά", εξυπηρετεί...

Είναι σαν τους πολιτικούς στην Ελλάδα, τους "επιβάλλει" η "Δημοκρατία". Δεν χρησιμεύουν σε τίποτα, αλλά δημιουργούν μόνο προβλήματα, κυρίως σε αυτούς που πιστεύουν πως "δουλεύουν" και τους εμπιστεύονται. Έτσι και τα λεωφορεία στην Κύπρο. Τα επιβάλλει η Ευρωπαίκή Ένωση. Δεν χρησιμεύουν σε τίποτα, αλλά ταλαιπωρούν αυτούς που τα εμπιστεύονται. Κάνω ένα google τα δρομολόγιά τους κοντά στο σπίτι μου, διοργανώνω ολόκληρο σχέδιο μετακίνησης στην άλλη άκρη της πόλης, τσουπ, να 'μαι στη στάση, στην ώρα μου, στις 10.45. Περιμένω, περιμένω, "λάθος το πρόγραμμα, σκέφτομαι". Κοιτάζω τις ώρες στην πινακίδα, "ωχ, άλλο πρόγραμμα... Μάλιστα". Ε εντάξει σε μισή ώρα ήμουν μέσα στο πρώτο λεωφορείο. Τι σου είναι μισή ώρα κάτω από τον καυτό ήλιο της Ανατολικής Μεσογείου; Τίποτα, μια ελαφριά ηλίαση. "Ένα σκέπαστρο Χριστιανοί!!! Θα βόλευε, η αλήθεια είναι... τέλος πάντων". "Θέλω μετά να πιάω το 19, κάνετε στάση κάπου που να βολεύει;". "Ναι, φυσικά. Θα σου δείξω". Η αλήθεια είναι πως όλοι οι οδηγοί είναι εξυπηρετικοί και ευγενικοί. Κατεβαίνω από το όχημα. "Απέναντι θα περπατήσεις λίο και θα τη δεις τη στάση για το 19 προς Mall". "Ευχαριστώ". Περπατάω, περπατάω, πάνω, κάτω, αριστερά, δεξιά... τίποτα. "Υπάρχει κάποια στάση λεωφορείου εδώ κοντά;". "Τι στάση;". "Στάση πληρωμών" που είναι και της μόδας στην Ελλάδα. "Κατάλαβα...".

Τελικά, μετά από δεκαπέντε λεπτά, την είδα! "Στάση φοίνικας". Με προσφορά κουλουράκια για την αναμονή, όπως φαίνεται και στη φωτογραφία. Εμ, που να τη δω; Τελικά ήταν ακριβώς μπροστά στο μαγαζί του ανθρώπου που ρώτησα για "στάση". "Τραγικό".

Περιμένω, περιμένω. Βγαίνει ο άνθρωπος έξω. "Τη βρήκατε;". "Α, ναι εδώ είναι". "Που;". "Στον φοίνικα". Κάθε δέκα λεπτά έβγαινε από το μαγαζί και με περιεργαζόταν. Λες και ήμουν κατάσκοπος για τη βραδινή ληστεία στο μαγαζί του. Εμ βέβαια, πως να πιστέψει ότι περιμένω το λεωφορείο. Πώς βρίσκεις τον εραστή της γυναίκας σου στην τουλάπα και σου λέει "περιμένω το τρένο"... δεν τον πιστεύεις! Πάλι καλά που δεν κάλεσε την αστυνομία. Μετά από 48 λεπτά ακριβώς είμαι μέσα στο δεύτερο λεωφορείο. Είχα και τη σκιά από το φοίνικα, τα κουλουράκια, τον περίεργο μαγαζάτορα, ε πέρασε η ώρα... (λέμε τώρα). Επιτέλους φτάνω στον προορισμό μου. Κάνω τα ψώνια μου, μια χαρά. Υποθέτω, σωστά, πως το information desk θα γνωρίζει τις διαδρομές από και προς το Mall, οπότε πάω και ρωτάω "Καλησπέρα, συγνώμη, πότε είναι το επόμενο λεωφορείο για την παραλιακή από εδώ;". "Πέντε και σαράντα". "Τι πέντε και σαράντα;". "Το απόγευμα". "Μα, είναι μια μιση το μεσημέρι... το επόμενο είναι 17.40;". "Ναι, σε 4 ώρες". "Α, μάλιστα, Ευχαριστώ". Δύσκολη ώρα, που σε πιάνει ένας μίνι πανικός, μια μίνι απελπισία για μερικά δευτερόλεπτα, αλλά σε λίγο όλα γίνονται ξεκάθαρα. Θα περπατήσω για να βρω κάποια στάση, σκέφτομαι. Έτσι και έκανα. Σε ένα τεταρτάκι με τα πόδια, είχα επιτυχία.

Περιμένω, περιμένω... στη στάση χωρίς σκέπαστρο κάτω από τον ήλιο της Ανατολικής Μεσογείου και σε 75 λεπτά να σου το πρώτο λεωφορείο, μετεπιβίβαση, αναμονή στην άλλη στάση, σε 10 λεπτά να σου και το δεύτερο για την παραλιακή (το 30), που μετά τις 5 το απόγευμα γίνεται νυχτερινό (Ν30) μέχρι τις 22.45! Δεν μπορώ να πω, σε 5 ώρες και 5 λεωφορεία από τότε που έφυγα το πρωί, ήμουν στο σπίτι μου για ψώνια 15 λεπτών. Αν αναρωτιέστε τι διακριτικό έχουν τα λεωφορεία μετά τις 12 το βράδυ (η αλήθεια είναι πως τα βρίσκει κανείς σπάνια και μόνο αν η επομένη είναι αργία), η απάντηση είναι ΔΕ (από το Δράκουλας, Eξυπηρετεί).

Όχι και άσχημα, αν φανταστεί κανείς ότι το λεωφορείο του αεροδρομίου Λάρνακας σταματάει στη Βιομηχανική Περιοχή, όπου δεν υπάρχει καμιά πιάτσα ταξί, κανένας κόμβος λεωφορείων, κανένα άλλο λεωφορείο, αλλά οι τουρίστες βγαίνουν και ρωτούν "Ιs this the touristic area? Ιs this the center of the town?". "Α, όχι, πρέπει να καλέσετε ταξί!". Μα που να το πεις και να το πιστέψουν! Που; Τι να κάνει ο τουρίστας στη Βιομηχανική; Να πάει στις εκθέσεις επίπλων;  Θα μου πείτε συμφέροντα των οδηγών ταξί, που αναιρούν τη χρησιμότητα του λεωφορείου; Τι το βάζεις; Σου 'ρχεται ο τουρίστας, πέφτει στο δόλομα, τον αφήνεις στη μέση του πουθενά και αναρωτιέται "Tι κάνω τώρα; Που βρίσκομαι; Από που έρχομαι; Που πάω;  Από 'δω, όχι από 'δω!". Συγχίζεται!


P.S. Ναι, τελικά πήρα coffee grinder και όχι αμάξι... μζχσμς με το shopping therapy, να σε αναγκάζει να ζητήσεις στην κυριολεξία therapy.

ο κόσμος στην κούπα μου

Το κλασικό σκηνικό που με φαντάζομαι να γράφω είναι: στο Macbook Pro από Ιαπωνία, με την κούπα από το Σαν Φρανσίσκο, δίπλα. Και τα δυο σχεδιασμένα στις Η.Π.Α., συναρμολογημένα στην Κίνα. Η κούπα γεμάτη καφέ Latte, προέλευσης Σουμάτρας, αλεσμένο σε γερμανικό grinder Krups, εκχυλισμένο σε Ιταλική μηχανή Bialetti, να αχνίζει. Η αλήθεια είναι πως αυτή τη στιγμή δεν αχνίζει , διότι είναι  παγωμένος, αλλά εντάξει, ο καπνός δημιουργεί άλλη ατμόσφαιρα, οπότε ας  υποθέσουμε πως αχνίζει και έχει μυρίσει όλο το δωμάτιο. Στην ουσία, μόνο εγώ αχνίζω από τη ζέστη και την υγρασία. Έξω να  βρέχει καταρρακτωδώς. Ωραία, εντάξει, ούτε βρέχει, αλλά θα μπορούσε. Δημιουργεί ατμόσφαιρα, οπότε το αφήνω. Φέρνω την κούπα στο στόμα μου και κατεβάζω μια γερή γουλιά καφέ. Παράλληλα διαβάζω και ένα αφιέρωμα του National Geographic για τον καφέ. Ταξιδεύω σε όλα σχεδόν τα μήκη μεταξύ των Τροπικών Καρκίνου και Αιγόκερω, σαν να κάνω ανάλυση DNA στους εκχυλισμένους κόκκους. Φτου! Μια τρίχα, από τις κατσίκες που χοροπήδησαν για πρώτη φορά, σαν τρελές, όταν τον δοκίμασαν στην Αιθιοπία, και μια Θεία Φώτιση από τους μοναχούς που έμειναν ξάγρυπνοι με τη βοήθειά του, αμέσως μετά. Τι είναι αυτό ανάμεσα στα δόντια; Αλάτι και άμμος! Από το περασμα της Ερυθράς θάλασσας στην Αραβική χερσόνησο, το 1000 μ.Χ. Εκεί ξεκίνησε και το ψήσιμο για να τον φέρει στη σημερινή του μορφή (ευτυχώς δηλαδή που δεν προσπέρασε για Ιαπωνία, γιατί ακόμα θα μασούσαμε ωμούς τους κόκκους, σαν τα κατσίκια). Από εκεί, μέσω των Μουσουλμάνων ταξιδευτών και όπου υπήρχε το Ισλάμ, μεταφέρθηκε πίσω στην Αφρική, την Ανατολική Μεσόγειο και... ωχ γεύση κάρυ; ...την Ινδία (ωχ η κοιλιά μου, με γαστρεντερίτιδα με κόβω). Έφτασε στους Τούρκους και από εκεί στην Ιταλία από έναν έμπορο (της Βενετίας) το 1615. Ma Que Caffè!

Τον έμαθαν και οι Ολλανδοί, οι οποίοι φύτεψαν το πρώτο καφε-ό-δεντρο το 1616 (μη δουν αυτοί δενδρίλιο, να το φυτέψουν! Καφε-σίς), ενώ το 1696 ίδρυσαν μια βιομηχανία καφέ στην Ιάβα της Ινδονησίας. Τέτοια επιτυχία σου λέει, που ο Λουδοβίκος ο 14ος δέχτηκε με χαρά ως δώρο ένα καφε-ό-δεντρο το 1714 στο Βασιλικό Βοτανικό κήπο. Αυτό ζήλεψε ένας αξιωματικός του Ναυτικού (ονόματι Gabriel Mathieu de Clieu) που οραματίστηκε τη Μαρτινίκα ως "Ιάβα της Καραϊβικής", έτσι πήρε μαζί του τμήμα του δέντρου περνώντας το απέναντι στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Ένας καβγάς... ωχ το μάτι μου... που έκοψε το δέντρο στα δύο, κάτι πειρατές, ένα μισο-βούλιαγμα του πλοίου... γκλου, γκλου... και η Γαλλική Γουϊνέα αποκτά τη δική της παραγωγή καφέ. Από εκεί 'κλέβει' ο Francisco  de Melo Palheta μερικούς σπόρους για λογαριασμό της Βραζιλίας. Έτσι, από το 1800 η Βραζιλία με τις τεράστιες καλλιέργειες καφε-ό-δεντρων αποτελεί την κυριότερη παραγωγό χώρα καφέ, μετατρέποντας το ρόφημα από προνόμιο μιας ελίτ ομάδας, σε ένα καθημερινό ρόφημα του απλού λαού. Ορίστε πες μας τώρα και απλό λαό!

Η αλήθεια είναι πως στη δική μου περίπτωση δεν είναι μόνο οι κόκκοι του καφέ σαν τους ταξιδιωτικούς οδηγούς του Lonely Planet. Το γάλα που δίνει το όνομα στο "Latte" είναι και αυτό που συνεχώς παίζει σε εθνικότητα και τόπο, τελικά. Αυτή τη στιγμή υψηλής παστερίωσης από τις Άλπεις, προχθές ελληνικό από Ροδόπη, πριν τρείς εβδομάδες αποκλειστικά κυπριακό (αλλά είπα να το κόψω, διότι κάτι δεν μου καθόταν καλά στους γευστικούς υποδοχείς της γλώσσας, υποθέτω ασυμβατότητα των TAS1R1-3 και TAS2R1-64 μου με τα συστατικά του κυπριακού γάλατος), το Πάσχα ελληνικό, το Φλεβάρη λίγο αμερικάνικο, πριν καιρό καταλονικό και πριν πολύ καιρό ιαπωνικό (που όταν έκλεινα το φως στο δωματίου, για εξοικονόμηση ενέργειας, εξυπηρετούσε και ως λαμπάκι νυχτός λόγω ραδιενέργειας). Σκέφτομαι next weekend να το κάνω βελγικό, αλλά χλωμό το βλέπω... είναι και οι προσφορές για το αμερικανικό cluster σε εξέλιξη, που να βρεθεί χρόνος... αν και δεν έχει περάσει ακριβώς ένας μήνας από το τελευταίο μου ταξίδι (εκεί ήταν βρετανικό...). Αλλά είναι αυτό που με πιάνει και δεν μπορώ να κάθομαι σε ένα μέρος για πολύ καιρό. Πάει αυτό είναι! Είμαι εθισμένος στον καφέ ή τα ταξίδια (θα αποφασίσει ο ψυχίατρος). Έχουν decaf στα αεροπλάνα;

Η Χώρα μου.

Στις 3 Ιουνίου 2011, η Chosun Central TV, της Βόρειας Κορέας ανακοίνωσε την κατάταξη των χωρών του κόσμου βάσει του «παγκοσμίου δείκτη ευτυχίας» (Gross Happiness Index: GPI). Αποτέλεσμα μιας έρευνας-δημοσκόπησης που διενεργήθηκε στη Βόρεια Κορέα. Ποιες είναι οι πιο ευτυχισμένες χώρες στον κόσμο μας; Ποιες είναι οι χώρες όπου ζουν οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι στον κόσμο; Την πρώτη θέση καταλαμβάνει η Κίνα (100 πόντοι), με δεύτερη τη Βόρεια Κορέα (98 πόντοι). Τρίτη έρχεται η Κούβα (93) και ακολουθούν το Ιράν (88) και η Βενεζουέλα με 85 πόντους. Η Νότια Κορέα έρχεται στην 152^η θέση, ενώ οι Η.Π.Α. στην τελευταία της κατάταξης. Πάρα πολύ ωραία.

Εμένα κάτι δεν μ’ αρέσει σε αυτή την έρευνα, δεν ξέρω. Πώς ξεκινάς μια ερευνητική δουλειά; Περιμένεις κάποια αποτελέσματα βάσει της θεωρίας σου. Ωστόσο, προκύπτουν διαφορετικά και αναρωτιέσαι «μα που έκανα λάθος;» ή «λες απλά να είναι λάθος η θεωρία μου;». Ας μελετήσουμε τα πράγματα επιστημονικά. Η δημοσκόπηση πραγματοποιήθηκε, όπως ανέφερα, στη Βόρεια Κορέα όπου οι πρώτες και οι τελευταίες καθημερινές λέξεις κάθε βορειοκορεάτη πολίτη είναι "Είμαστε οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι στον κόσμο. Θα υπακούω και θα εμπιστεύομαι τον ‘Στρατηγό ’ και πάντα θα ακολουθώ μόνο αυτόν. Να είναι πάντα καλά ο Kim Jong-il, όπως ήταν και ο πατέρας του ο Kim II-sung". Επιπλέον, οι βορειοκορεάτες δεν επιτρέπεται να ταξιδέψουν σε άλλη χώρα, αλλά γνωρίζουν τις υπόλοιπες χώρες μέσω της τηλεόρασης, του σχολείου, των λόγων του Kim Jong-il. Α! Μάλιστα, τώρα ξεκαθάρισε η κατάσταση. Το σωστό αποτέλεσμα είναι: Οι κάτοικοι της βόρειας Κορέας πιστεύουν πως την πρώτη θέση καταλαμβάνει η Κίνα (100 πόντοι), με δεύτερη τη Βόρεια Κορέα (98 πόντοι). […]. Ακόμα πιο σωστό; Έχουν πείσει τους κατοίκους της βόρειας Κορέας πως την πρώτη θέση καταλαμβάνει η Κίνα (100 πόντοι), με δεύτερη τη Βόρεια Κορέα (98 πόντοι). […]. Πιο σωστό το θέλετε; Εντάξει. Το σωστό αποτέλεσμα είναι πως στη Βόρεια Κορέα έχουμε δικτατορία και συμβαίνει εκτενής πλύση εγκεφάλων μέσω пропаганда.

Ας έρθουμε τώρα στη χώρα μου. Αν γινόταν η ίδια δημοσκόπηση, φυσικά, ελάχιστοι θα πίστευαν πως η Ελλάδα είναι στην πρώτη, ή έστω, στη δεύτερη θέση με τους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους στον κόσμο. Γιατί άραγε; Μήπως επειδή δεν ξυπνάμε και κοιμόμαστε με τη φράση «Είμαστε οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι στον κόσμο. Θα υπακούω και θα εμπιστεύομαι τον πρωθυπουργό και πάντα θα ακολουθώ μόνο αυτόν. Να είναι πάντα καλά ο πρωθυπουργός, όπως ήταν και ο πατέρας του;». Χμμ, ίσως. Μήπως επειδή μας επιτρέπεται (ακόμα λόγω οικονομικών) να ταξιδεύουμε γνωρίζοντας πως ζουν ή έχουμε ζήσει (από εδώ και πέρα περισσότεροι) και σε άλλες χώρες; Χμμ, ίσως. Εγώ νομίζω μια τροποποιημένη δημοσκόπηση θα είχε το αντίστοιχο αποτέλεσμα αν διεξαγόταν στην Ελλάδα. Σε ποια χώρα ζουν οι πιο ευτυχισμένοι πολιτικοί; Την πρώτη θέση καταλαμβάνει η Ελλάδα (100 πόντοι), με δεύτερη τη […]. Πάρα πολύ ωραία. Ή μήπως θα είναι η ίδια ακριβώς δημοσκόπηση με αυτή στη Βόρεια Κορέα αν το δούμε από τη σωστή οπτική γωνία;

Πάντως την 4η Ιουλίου 2009, η Κόστα Ρίκα ανακηρύχτηκε ως η  πιο πράσινη και η πιο ευτυχισμένη χώρα στον κόσμο, βάσει του Happy Planet Index (HPI) που μετρά τις χώρες συνδυάζοντας το οικολογικό τους αποτύπωμα με την ευτυχία των κατοίκων τους. Οι Η.Π.Α. βρίσκονται στην 114^η θέση (αμάν σε καμιά έρευνα να μην είναι μπροστά; Μήπως να διενεργήσουν μια για τον εαυτό τους, όπως τους βορειοκορεάτες;). Η λίστα των top10 κυριαρχείται από χώρες της Λατινικής Αμερικής, ενώ οι Αφρικανικές χώρες βρίσκονται στο τέλος της λίστας. Η Κόστα Ρίκα συνταγματικά κατάργησε μόνιμα το στρατό της το 1949, ενώ ο Human Development Index (HDI) για τη χώρα αυξήθηκε με το UNDP (United Nations Development Program) να την κατατάσσει στις χώρες που κατάφεραν την περισσότερη ανάπτυξη με το χαμηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα. Τυχαίο; Δεν νομίζω!