Ο προορισμός έχει σημασία!

Ερώτηση: Ποιό αυτοκίνητο έχει πρoτεραιότητα;
Απάντηση: Αυτό που έχει τον πιο ηλίθιο οδηγό!

Δεν ξέρω για εσάς, εμένα ωστόσο στα μαθήματα οδήγησης μου έμαθαν τις προτεραιότητες  αναφορικά με το "σου ΄ρχεται από δεξιά ή αριστερά", τα STOPs στο δρόμο, την ανηφόρα και την κατηφόρα. Αμ δε! Λάθος μου τα μάθαμε, όπως φαίνεται, ή τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ από τότε που πήρα το δίπλωμα οδήγησης.
Βρίσκομαι σε δρόμο προτεραιότητας με δύο λωρίδες ανά ρεύμα, καθώς φεύγω από το Πανεπιστήμιο. Στα αριστερά μου η είσοδος προς εθνική και στα δεξιά μου ένας παράδρομος με ΝΑ (μετά συγχωρήσεως, ένα κατακόκκινο STOP. Καλά, εντάξει, για το χρώμα όρκο δεν παίρνω κιόλας, διότι ήταν ολίγον ξεθωριασμένο, αλλά δεν έχει σημασία). Καθώς προχωράω, βλέπω μια "καθώς πρέπει" κυριούλα να βγαίνει από τον παράδρομο στα δεξιά, κοιτάζοντας μόνο προς τα δεξιά της. Eμένα, δηλαδή, όπως και το διπλανό μου αυτοκίνητο, ούτε να μας δώσει την παραμικρή σημασία! Σκέφτομαι "ωχ βλακεία θα γίνει", επιβραδύνω με την ελπίδα "μπα θα σταματήσει, δεν μπορεί"... και τσούπ πετάγεται στη μέση του δικού μας ρεύματος! Ι Ι Ι Ι Ι Ι Ι Ι το στρίγκλισμα από 8 λάστιχα (τα δικά μου και του διπλανού)... "Που πας κυρά μου; Θα μας σκοτώσεις!". Η "καθώς πρέπει" κυρία που έχει γίνει εν τω μεταξύ "καθώς δεν πρέπει" μας δείχνει τη δυσαρέσκειά της με μια επαναλαμβανόμενη παλινδρομική κίνηση του χεριού της. "Μα που πας; Το STOP δεν το βλέπεις κυρά μου;". Η αλήθεια είναι πως "κυρά μου" δεν την είπα, αλλά ντρέπομαι να επαναλάβω τώρα τον ακριβή χαρακτηρισμό, έχω και κάποιο επίπεδο όταν γράγω (μόνο όταν γράφω όμως... όταν οδηγώ το χάνω διότι βλέπω επιβεβαιώσεις του χαρακτηρισμού αυτού). "Εγώ θέλω να πάω εθνική και έχω προτεραιότητα!", να ωρύεται. "Κι εγώ θέλω να πάω Ζανζιβάρη, 8 ώρες από Κωνσταντινούπολη, έχω προτεραιότητα; Μα τι μας λες τώρα [μπιπ];", της απαντάω. Ο διπλανός οδηγός να αρχίζει τα γέλια και να κουνάει το κεφάλι του, ενώ αυτή, η "καθώς δεν πρέπει", επαναλαμβάνει την παλινδρομική κίνηση με το αριστερό της χέρι, βάζει μπροστά (μια που της είχε σβήσει κιόλας), "Να μάθετε να οδηγείτε και μετά να φωνάζετε", συνεχίζει το παραλήρημα και τσουπ... βρίσκεται στο αντίθετο ρεύμα... κι άλλα κορναρίσματα...
Μα αφού η κυριούλα θέλει να πάει εθνική... τι λέμε τώρα! Να αδειάσει ο δρόμος, έχει προτεραιότητα! Εγώ; Να σπίτι πάω... και ο άλλος, ο διπλανός μου; Να πάρει την κόρη του από το σχολέιο... τι να συναγωνιστούμε τώρα; Την εθνική; Μα δεν γίνεται! Μην επιμένετε, είχε δίκιο! Χίλια συγνώμη της ζητώ.
"Κυρά, κυρά, εγώ θέλω να πάω Super Market, έχω προτεραιότητα; Να, να! Αυτόν σίγουρα για Mini Market τον κόβω, να του βγω από δεξιά, ε μα όχι και να με περάσει το Mini Market!". Όχι, μα δεν το δέχομαι, μην επιμένετε τώρα... θα του τη βγω από δεξιά...!