Το πρωί του Σαββάτου έρχεται μήνυμα στο κινητό μου από την αεροπορική
εταιρία TAP. "Η σημερινή πτήση σας για Λισαβόνα θα έχει καθυστέρηση 16 ώρες". Αυτό ήταν, έγινε από σημερινή, αυριανή, σκέφτηκα. Οι επόμενες πτήσεις για Λάρνακα άλλαξαν. Αλυσιδωτή αντίδραση. Το Σάββατο το βράδυ κοιμήθηκα σε ένα ξενοδοχείο στο Νατάλ της Βραζιλίας. Την Κυριακή το βράδυ σε ξενοδοχείο στη Λισαβόνα της Πορτογαλίας, ενώ σήμερα το πρωί (Τρίτη) ξύπνησα στο Park Hotel της Ζυρίχης, στην Ελβετία. «Σοκολατάκι κανείς; Κανένα Ελβετικό σουγιά; Πάρτε κάτι». «Τι να πάρω; Εγώ μια πτήση για Λάρνακα θέλω να πάρω». Από το Σάββατο είμαι «Αϊ θινκ αϊ θω ενάδερ μπόρντινγκ πας, αλλά δεν πας …πουθενά». Βλέπετε, σε κάθε αεροδρόμιο - ενδιάμεσο σταθμό από Βραζιλία για Λάρνακα έχανα ή ακυρωνόταν από μια πτήση. Στο Νατάλ ο πιλότος έχασε το διαβατήριό του, στη
Λισαβόνα φτάσαμε αργά, στη Ζυρίχη έπεσε ομίχλη με αποτέλεσμα να χάσω μια πτήση για Αθήνα, ακυρώθηκε επιπλέον
η εναλλακτική
πτήση μου για Βιέννη, λόγω καθυστερημένης αύξησης του αεροσκάφους. Σε κάθε σταθμό όμως είχα δωρεάν μεταφορές
με ταξί, 5* ξενοδοχείο, γεύμα, δείπνο και νερό. Το τελευταίο είναι που λένε "TAP water"; Παλιότερα θα θεωρούσα το "κάθε βραδιά σε μια πρωτεύουσα" εντυπωσιακό. Λες και είμαι στην MI6 ο πρωταγωνιστής του Λε Καρέ. Τώρα απλά με ανακατέβει η μυρουδιά του γαλλικού καφέ στο αεροπλάνο. Νομίζω δεν θα ξαναπιώ γαλλικό καφέ ποτέ πια. Ευτυχώς, υπάρχει ο εσπρέσο ή ο λάτε μακιάτο.
Όλα ξεκίνησαν από την καθυστέρηση της TAP με το χαμένο διαβατήριο. Καλά κι αυτός, το
διαβατήριο έχασε; Τέλος πάντων. Μετά την καθυστέρηση των 16 ωρών της TAP με έβαζαν σε όποια πτήση έβλεπαν μπροστά τους. Έλα τώρα κληρώνει Σάου Πάουλου - Μιλάνο, ποιός το θέλει; Δύο μπίζσες για Σάου
Πάουλου-Σικάγο έχω, λέμε τώρα που γυρίζει. Έλα έχω Ζυρίχη, έχω, πάρε, πάρε, ευκαιρία, το αφεντικό τρελάθηκε, πάρε. Μάζεψα γύρω στις είκοσι κάρτες
επιβίβασης (boarding passes). Τρεις για Λισαβόνα, μια για
Σάου Πάουλου, δύο για Ρώμη, δύο για Ζυρίχη, δύο για Βιέννη, τρεις για Αθήνα, μια για Μαδρίτη, μια κατά λάθος για Βαλένθια, πέντε για Λάρνακα. Τώρα
που τα κοιτάζω βρήκα μια ακόμα, Ζυρίχη-Βιέννη-Ζυρίχη την ίδια μέρα και ώρα (;).
Μάλιστα. Έχω επίσης ένα συλλεκτικό για Λισαβόνα που αναγράφει αναχώρηση 27/9 20:25
από Νατάλ με επιβίβαση 28/9
09:30! Μάλιστα. Το 'χα παρακάνει με τις πτήσεις, αλλά ποτέ δεν είχα είκοσι κάρτες επιβίβασης σε τρεις μέρες...
Με τα πολλά, περνάω τον
Ατλαντικό φτάνω Λισαβόνα,
την επόμενη μέρα Ζυρίχη. Μα εγώ δεν έπρεπε καν να βρίσκομαι Ζυρίχη. Εκεί ανά μία ώρα μου έδιναν από δύο κάρτες επιβίβασης. Πάρε να έχεις. Το
κερασάκι στην τούρτα ήταν πως σε κάθε πτήση που με έβαζαν σε λίστα αναμονής,
δεν μπορούσαν να με βγάλουν μετά, δεν μπορούσε να «κλείσει» η πτήση και δεν
μπορούσε να φύγει το αεροσκάφος. Έπρεπε να πηγαίνω στις θύρες μαζί με τον
προϊστάμενο να βλέπω τους άλλους να φεύγουν, στο τέλος να κάνει κάτι μαγικά
στους υπολογιστές, ενώ μετά από 822 εντολές στον υπολογιστή να με βγάζει αφού
συναινέσω. Κάτι με το star alliance gold status, μου είπε.
Μετά το έμαθαν και με έβαζαν «no status», ούτε καν «άσπρο». Στην τρίτη αλλαγή του εισιτηρίου μου στο αεροδρόμιο της Ζυρίχης, ο υπάλληλος μου λέει "σας κανόνισα, μέσω Μαδρίτης. Στις δέκα θα είσαστε Βαλένθια". "Α ευχαριστώ πολύ", λέω, φεύγω προς τη θύρα Α23. Μου πήρε 2-3 λεπτά μέχρι να το συνειδητοποιήσω. Επιστρέφω. "Συγνώμη, αλλά τι να κάνω στη Βαλένθια;".
"Βαλένθια δεν πηγαίνετε; Α Λάρνακα, ναι συγνώμη, λάθος". Σαν πως ξέρω πια που πηγαίνω; Ήταν να φύγω Σάββατο βράδυ από Βραζιλία, να φτάσω Κυριακή στη Λάρνακα. Τώρα είναι Τρίτη μεσημέρι, είμαι στα 35,000 πόδια κάπου πάνω από το Ζάγκρεμπ. Όπου προσγειωθούμε λέω να ψάξω για σπίτι, μια σταθερή δουλειά στο χώρο του modeling διότι δεν ξέρω να κάνω και τίποτα άλλο. Θα σας στείλω την καινούρια μου διεύθυνση, όταν με το καλό τακτοποιηθώ.
Ήταν σοφή επιλογή να ταξιδέψω μόνο με χειραποσκευή, έστω για τόσες μέρες. Αν είχα δώσει βαλίτσες τώρα θα άρχιζαν φθινοπωρινή περιοδεία ανά την Ευρώπη. "Μαζί σας πάλι από το επόμενο καλοκαίρι, σε σταθερές εμφανίσεις". Το άλλο σοφό ήταν το ενιαίο εισιτήριο μέχρι τον τελικό προορισμό (Λάρνακα) και όχι χωριστά κομμάτια για να γλιτώσω καμιά εκατοστή ευρώ. Διαφορετικά, οι αεροπορικές δεν θα είχαν καμία υποχρέωση να με πάνε μέχρι Λάρνακα, θα πλήρωνα πολλά παραπάνω για να φτάσω, μια που θα έχανα τις τελικές ανταποκρίσεις, ενώ θα έπρεπε να πληρώνω κάθε αλλαγή και ξενοδοχείο. Μου ΄χει τύχει πέντε φορές... δεν είναι λίγες για να είμαι
προσεκτικός.
Το καλύτερο ήταν το εισιτήριο για Βαλένθια. Είχα τις υποψίες μου, αλλά τότε επιβεβαιώθηκαν. Μάλλον έχω κοιμηθεί βαριά στην πτήση από Νατάλ για Λισαβόνα, βλέπω εφιάλτη. Τόσο ζωντανό.
Σε λίγο ελπίζω να μας ξυπνήσουν για το πρωινό. Αργεί όμως, αργεί. Δεν λέω έφαγα παστέις στη Λισαβόνα, σοκολατάκια και τυριά στη Ζυρίχη, αλλά τόσες πτήσεις μου άνοιξαν την όρεξη ...σεφταλιές πάντως δεν το βλέπω για σήμερα... Αν με συναντήσετε σε κάποιο αεροδρόμιο ή αεροπλάνο, μιλήστε μου. Σας χαιρετώ
