Η Κυριακή της πορείας στη Sants

Βαρκελώνη, Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2008

Ξυπνάω απότομα από φωνές έξω στο δρόμο. Πορεία; Μάλλον! Μα περνάνε από τη lleida; Α ίσως ακούγονται από την Paral‐el. Σήμερα είναι και η μέρα του Κολόμβου ή της Ισπανίας, δεν ξέρω. Κοιτάζω το ρολόι. Εννέα παρά τέταρτο. Νωρίς είναι ακόμα. Την επόμενη φορά που κοίταξα το ρολόι, έδειχνε δέκα και σαράντα πέντε. Ε ώρα να σηκωθώ. Ετοιμάζω το σάντουιτς με χαμόν, μοτσαρέλλα, τομάτα και μαρούλι, ανοίγω τον φορητό. Ελέγχω τα e‐mails μου σε τρείς λογαριασμούς. Τι; Πάλι η Swiss e‐mail να πληρώσω τα εισιτήρια; Μα την Παρασκευή πήγα στο El Prat και τα πλήρωσα! EUR156.11 έδωσα μετρητά! Απαντάω στο email αμέσως και τους εξηγώ ότι έχω ήδη ένα e‐ticket number και ένα reference code. Σε 1‐2 λεπτά μου έρχεται η απάντηση «Μας συγχωρείτε, ξεχάσαμε να βγάλουμε την ειδοποίηση για την πληρωμή από το σύστημα όταν τα πληρώσατε, όλα είναι εντάξει με την πτήση σας και την κράτηση, δεν χρειάζεται κάτι άλλο». Όπως λέμε όλα δουλεύουν σαν ελβετικό ρολόι; Για να δούμε! Συνδέομαι και στον υπολογιστή του εργαστηρίου. Όλα καλά. Φαίνεται η ενέργεια να συγκλίνει σε καλή διαφορά και τα νερά να μη δημιουργούν πρόβλημα στις πρωτεΐνες. Παίζει και να τελειώσουν σε καμιά δεκαπενταριά μέρες… μετά άλλες τριάντα δομές! Μπαίνω στο MSN να πάρω το δελτίο της ημέρας των συμβάντων στην Κρήτη. Να δω στην Κρήτη μια κορφή… όλοι ετοιμάζονται να πάνε για καφέ. Πέφτει η χθεσινή απόδειξη από El Corte Inglés στα χέρια μου. Τι; Μου χρέωσε διπλό τον σολωμό; Α την πανηλίθια την υπάλληλο! Χρυσάφι θα πληρώσω τα πρωινά σάντουιτς! Εγώ τώρα τι να κάνω; Πάω να φτιάξω καφέ, βγάζω την Azúcar Moreno, αλλά την βάζω αμέσως στη θέση της και αποφασίζω να πάω μια βόλτα.

Ντύνομαι και κατεβαίνω στην Espanya. Παίρνω την Creu Coberta μέχρι την πλατεία Sants. Περπατωντας στα μισά βλέπω περιπολικά και ασθενοφόρα. Τι στο καλό; Δυο αστυνομικοί δίνουν τις πρώτες βοήθειες σε μια γυναίκα που φαίνεται να έχει χτυπήσει σε κεφάλι και χέρια. Βλέπω ένα Supermercado ανοιχτό και μπάινω μέσα. Παίρνω ένα Cappuccino latte από το ψυγείο. Α ωραίο ποτήρι, να το πάρω στο εργαστήριο να πίνω νερό. Μέχρι να φτάσω στην Sants μέτρησα είκοσι Mosso d’ Escuadra (κάτι σαν τις δικές μας κλούβες των ΜΑΤ), δεκαπέντε περιπολικά Policía Guardia Urbana, καμιά εικοσαριά μηχανάκια αστυνομικά και πέντε ασθενοφόρα. Στο δρόμο πεταμένα μπουκάλια και χαρτιά, ενώ στην πλατεία μια πορεία σε εξέλιξη με πανό “Compramos el Fetichismo”. Τι ακριβώς θέλει να πει ο ποιητής; Δεν καταλαβαίνω! Πάντως δεν εξελίχτηκε καλά! Κάθομαι σε ένα παγκάκι στην πλατεία Sants και βλέπω την πορεία. Δύο φωτογράφοι έρχονται και κάθονται στο διπλανό. Μιλάνε… Χμμ… νορβηγικά είναι αυτά; Σαν βόρεια γλώσσα ακούγεται. Χτυπάει το τηλέφωνο. Α επαφή με Κρήτη; Παρακαλώ; Pillar; ¿puedo hablar con Pillar? Ποια Pillar ρε κοπελιά, σου φαίνομαι για Pillar; Wrong Number, sorry! Πάλι καλά που το κατάλαβες… Έχω και μήνυμα; Α, ωραία σινεμά στις 18.20, Τι; Με τα δεκάχρονα θα πάμε; Πιο αργά δεν γίνεται; Ε… πάλι καλά που θα πάμε να λέω! Στο Corts; Μμμ… πιο κοντά δεν γίνεται; Στην Floridablanca που είναι και κοντά στο σπίτι μου και είναι το ίδιο σινεμά; Α, καλά, οκ Les Corts, λοιπόν (που προφέρεται Las Kors… αχ αυτοί οι Καταλανοί!). Ούπς! Μόλις ψόφησε το ποντίκι! Μάλλον οι μπαταρίες… που θα βρω τώρα Κυριακάτικα μπαταρίες… τι να κάνω; Θα συνεχίσω με το touchpad του φορητού! AAAAAAAA πάει η προηγούμενη παράγραφος… τι άθλια αυτά τα touchpads των φορητών!
Γυρίζοντας σπίτι κάνω μια βόλτα από το Passeig St. Antoni και βγάζω λεφτά από την ‘La Caixa’ με το σωστό pin για να αγοράσω αύριο τα εισιτήρια για τη συναυλία των Kean στις 9 Νοέμβρη. Μπαίνω σπίτι και ετοιμάζω την μακαρονάδα με το σπανάκι. Τσιγαρίζω τα κρεμμύδια, το σκόρδο και το σπανάκι με πολύ αλάτι και πιπέρι. Ρίχνω και το Mató που κατά λάθος αγόρασα για γιαούρτι, αλλά μου βγήκε ξινή μυζήθρα (οπότε μια χαρά με βόλεψε για την συνταγή) και αρχίζω να γράφω τις περιπέτειες της μέρας. Ωχ πάλι για πέντε άτομα μαγείρεψα… τρεις μέρες θα το τρώω πάλι… θα το βάλω σε τάπερ να το φάω και αύριο το μεσημέρι στη δουλειά. Ωχ πήγε πέντε! Καλύτερα να αρχίσω να ετοιμάζομαι για το σινεμά…Vicky Cristina Barcelona. Παίρνω τηλ μια φίλη μου στο Λονδίνο. Βρήκες τα εισιτήρια για Λισαβωνα; Άντε δεν θα προλάβουμε καλές τιμές…
Φτάνω στο σταθμό Les Corts. Οι υπόλοιποι είναι απ’ έξω. Ορίστε δεν σε κούρεψαν χάλια που έλεγες… Ναι καλά, εδώ έπρεπε να ήταν πιο κοντά και εκεί πιο μακριά… χάλια είναι, αλλά θα επιζήσω… Φτάνουμε στο σινεμά. Ήρθε και ο τελευταίος αργότερα (καλό παιδί, αλλά αργεί). Το εισιτήριο στα EUR6.80 και η αίθουσα έτσι κι έτσι. Δείχνει τα προσεχώς και λέω στα ελληνικά δυνατά: Ναι, μην παραλείψουμε να έρθουμε… what? Κάνει ο διπλανός… oops sorry, I was thinking in greek! Μια χαρά, πέρασε η ώρα. Άντε καληνύχτα, ‘geia sou’ με ιταλική προφορά. Παίρνω την Carrer de Sants, την Creu Coberta πίσω στην Espanya. Ωχ, έχει και Paul’s… Να θυμηθώ να περάσω να πάρω μια λεμονόπιτα κανα απόγευμα. Αρχίζει και ψιχαλίζει λίγο… ελπίζω να μην αρχίσει να βρέχει μέχρι να φτάσω στο σπίτι.