Γκούχου, Γκουχούχου. "ο νονός, ο νονός". Ναι, ο Νονός ο ίδιος κάθεται δίπλα μου στο τρένο από Φιλαδέλφεια για Νέα Υόρκη. Μόλις πριν λίγο μπήκε υποβασταζόμενος από δύο μπράβους. Φαίνεται να έχει κάποιο πρόβλημα στο περπάτημα. Καπέλο, σακάκι, παλτό. O Δον Κορλεόνε αυτοπροσώπως. Το κόκκινο τριαντάφυλλο του λείπει από το πέτο. Ίσως του έπεσε καθώς έμπαινε. Κάθισε δίπλα μου, οι μπράβοι ακριβώς από πίσω του. Πάλι καλά που δεν με σήκωσαν. Προορισμός του, το διεθνές αεροδρόμιο Νιούαρκ Λίμπερτι, στο Νιου Τζέρσεϋ. "Ντοντ λούζ ιτ μπόιζ", διέταξε. Όπως ακριβώς στις ταινίες. Αυτή είναι η Αμερική, ή μάλλον οι Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς η λέξη "Αμερική" περιλαμβάνει όλη την ήπειρο, όχι μόνο ένα κράτος (άδικο για τα υπόλοιπα της ηπείρου, να χρησιμοποιείται έτσι).
Τα πάντα έχουν παρουσιαστεί τόσο πολύ στο σινεμά ή την τηλεόραση που ο ταξιδιώτης ξέρει πια τι να περιμένει. Μερικές φορές νιώθει να παίζει ο ίδιος σε ταινία, με τους μπάτσους να βγαίνουν από το Dunkin' Donuts με μια σακούλα γεμάτη ντόνατς κι ένα καφέ στο χέρι. Άλλους δύο, απέναντι στο δρόμο κάτω από το επιβλητικό κτιριο του Δημαρχείου, στο αυτοκίνητο να τρώνε ντόνατς. Κάθε πρωί, μα κάθε πρωί η ίδια εικόνα όταν βγαίνω από το ξενοδοχείο στη Φιλαδέλφεια. Ή όταν πέφτει η νύχτα στη Νέα Υόρκη, γυρίζεις το κεφάλι σου βλέποντας το Empire State Building στο βάθος φωτισμένο, σιδερένιες εξωτερικές σκάλες που ανεβαίνουν στους ορόφους ενός κτιρίου σε ένα έρημο σοκάκι με τους αεραγωγούς στο δρόμο να βγάζουν ατμούς δίνοντας ατμόσφαιρα στην ταινία σου. "Μα αλήθεια είμαι εδώ; Ή το βλέπω σε ταινία;".
Η Ηλεκτρική Εταιρία της Νέας Υόρκης παρέχει ατμό σε ορισμένα κτίρια για σκοπούς κλιματισμού ή ενέργειας. Όλοι αυτοί οι παροχείς είναι υπόγειοι, με αποτέλεσμα όταν σπάει κάποιος από αυτούς ή εκτονώνεται κάποια βαλβίδα να εμφανίζεται η κλασσική εικόνα των ατμών. Επιπλέον, στο πρωινό, το μεσημεριανό, το βραδίνο "Χουάτ κέν άι γκέτ γιου χάνεϊ;", έρχεται η Σάρον, ξανθιά κοπελίτσα γύρω στα 25, με μια κανάτα γεμάτη καφέ. "Γουϊ ντού ριφίλς χάνεϊ". "Σιούρ άι γουίλ μίς γιου χάνεϊ, σάντ του σι γιορ τέιμπλ γκέτινγκ έμπτυ". Να τα τυχερά μας! Χαμογελάω, 20% τίπ καλά είναι. Στις τιμές των εστιατορίων δεν περιλαμβάνεται φόρος, αλλά ούτε το "υποχρεωτικό" τιπ του περίπου 18%. Βλέπεις δηλαδή ένα παραδοσιακό philadelphia cheesesteak 8$ αλλά σου φεύγουν από το πορτοφόλι τουλάχιστο 11$ με το "Σιούρ άι γουίλ μίς γιου χάνεϊ". Το ίδιο συμβαίνει με την πλειοψηφία των εμπορικών αγαθών, αν και εξαρτάται από την εκάστοτε Πολιτεία. Άλλη τιμή στη βιτρίνα, άλλη φεύγει από την πιστωτική. Μα να δώσω τίπ στο φαρμακείο; Γιατί; Επειδή μου κουβάλησε 25 κάψουλες Tylenol των 500 mg; Υπεβολή! Θυμάμαι την πρώτη φορά στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν το μόνο πράγμα που μου έκανε εντύπωση. Γιατί; Διότι δεν υπάρχει στις ταινίες. Ευτυχώς υπάρχουν όμως μερικά πράγματα που τα βλέπεις μόνο ταξιδεύοντας στις Η.Π.Α. Δεν υπάρχουν όλα στις ταινιες, ώστε να σε εκπλήξουν ευχάριστα, όπως διαπίστωσα τις επόμενες επισκέψεις. Επίσης, εδώ δεν υφίσταται η ασφάλεια των συναλλαγών στις πιστωτικές κάρτες. Η δική μου "ζητάει" πάντα pin στην Κύπρο ή την Ελλάδα, όπως σε αρκετές χώρες της Ευρωπης που την έχω δοκιμάσει. Δεν γίνεται δεκτή η συναλλαγή διαφορετικά. Εδώ; Ούτε pin, ούτε ταυτότητα... τίποτα δεν ζητάει. Μια χαρά! Σε ένα κατάστημα Tumi όπου δοκίμαζα μια τσάντα ο πωλητής μου είπε πως έχει προστασία από ασύρματη κλοπή RFID δεδομένων από τις πιστωτικές κάρτες ή τα διαβατήρια (νέα μόδα στις Η.Π.Α. με περαστικούς-κλέφτες να σκανάρουν πιστωτικές μέσα από τσάντες-πορτοφόλια). Ωστόσο, με μια τιμή 350$ σου τα παίρνουν νόμιμα από την Tumi. Φυσικά, προτίμησα μια χωρίς τη συγκεκριμένη προστασία, καθώς η ασφάλεια είναι πάντα ένα πολύ σχετικό πράγμα, όπως η ηλιθιότητα.
Μια που είπα "ηλιθιότητα"... Έχουν εξελιχθεί κατά πολύ οι φίλοι του αμερικανού εξαδέρφου μου από την πρώτη φορά που ήρθα πριν 12 χρόνια. Από το "Έχετε DVDs στην Ελλάδα; Δεν το ήξερα! Δεν ντύνεστε χλαμύδες με σανδάλια; Δεν το ήξερα" προχωρήσαμε στο "Πώς είναι τα πράγματα στην Ελλάδα με την οικονομία; Καλύτερα; Πάντως να πεις στους φίλους σου πως δεν είμαστε όλοι ηλίθιοι στην Αμερική, υπάρχουν και κάποιοι έξυπνοι, όχι η πλειοψηφία, αλλά να τους το πεις", όπως μου είπε ένας από τους φιλους του μετά το Super-Bowl, τον τελικό του "American football" την Κυριακή που πέρασε στην Ουάσινγκτον. Να βλέπεις ένα μεταλλαγμένο ποδόσφαιρο, τρώγοντας τζάνκ φούντ, πίνοντας μπίρες. Καταλαβαίνω τον Ιάπωνα φίλο που μου είχε πει "το φαγητό στην Αμερική δεν παλεύεται... έχει υπερβολική γεύση και αλάτι", για να του απαντήσω "στην Ιαπωνία δεν έχει καθόλου γεύση μα ούτε αλάτι"... Τζάνκ φούντ, λοιπόν, με διαλείμματα από διαφημίσεις ειδικά σκηνοθετημένες για τη βραδιά. Ψηφίζουν, μάλιστα, την καλύτερη διαφήμιση. Το 'δα κι αυτό. Αλλά, όπως λένε "Όταν είσαι στη Ρώμη, κάνε όπως τους Ρωμαίους".
Προσωπικά δεν μου άρεσε καμία διαφήμιση. Είμαστε ένα κλικ παραπάνω στην Ευρώπη. Να κάτι άλλο που δεν δείχνουν στις ταινίες από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι διαφημιστές εδώ έχουν το δικαίωμα να συγκρίνουν ή να κάνουν αρνητική κριτική σε επώνυμα προϊόντα ανοιχτά, σε επίπεδο "ξεκατινιάσματος". Μπαμ και κάτω ο αντίπαλος.
Μια και είπα "Μπαμ και κάτω", πάμε πίσω στο Νονό. Μια μέρα έχει περάσει από το πρωινό τρένο για Νέα Υόρκη. Υποθέτω αυτή τη στιγμή οι μπράβοι του Ντον Κορλεόνε βρίσκονται στα κρύα νερά κάτω από τη γέφυρα του Μπρούκλιν, με τσιμέντο στα πόδια, καθώς ο αγαπητός Νονός την έχασε τη στάση, πολύ πιθανώς και την πτήση του από το Νιούαρκ. Δεν χρειαζόταν να πει πολλά, μόνο το βλέμα του να δει κανείς όταν ρώτησε τον υπεύθυνο "Ιζ δις Νιούαρκ;". "Νόου, δις ιζ δε λάστ στόπ, Νιου Γιόρκ".
Προς το παρόν ο αέρας μένεται έξω από το παράθυρο, με το χιόνι να μην μπορεί να κατακαθίσει. Δυο σημαίες των Ηνωμένων Πολιτειών ανεμίζουν δαιμονισμένα στο δρόμο. Την πατήσαμε! Πάνω από 3.500 πτήσεις ακυρώθηκαν για σήμερα και αύριο. Με βλέπω να παίζω αύριο σε παλιό blockbuster. Κι ένα κρύο... μα ένα κρύο... τα "ντουϊνανάκια" στη βαλίτσα μου βρίσκονται στις φυσικές τους πολικές θερμοκρασίες. Έρχεται το "The Day After Tomorrow" του 2004... το βλέπω στα προσεχώς!
