Το αεροπλάνο προσγειώνεται, τροχοδρομεί σε φυσούνα. Το σήμα για τις ζώνες ασφαλείας μόλις έσβησε. Είσαι καθόλα έτοιμος να σηκωθείς από τη θέση 12Α, να προχωρήσεις, να βγεις από την πόρτα σε μια νέα χώρα, σε μια νέα πόλη. Έχεις ήδη αλλάξει το ρολόι στη ζώνη ώρας με την οποία μάταια προσπαθεί τις πρώτες ώρες να ρυθμιστεί το βιολογικό σου ρολόι. Αλλά, πικρές οι βουλές του Αλλάχ και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων. Η κυρία μπροστά αποφάσισε τη συγκεκριμένη στιγμή να σηκωθεί, να βάλει τα γυαλιά, να φέρει το κινητό σε απόσταση dx από τη μύτη της και να αρχίσει να ψάχνει τον τηλεφωνικό κατάλογο για να ειδοποιήσει πως έφτασε. Τρείς φορές λάθος pin, κλείδωσε. Το φέρνει πιο κοντά στη μυτη. Κυρία μου, δεν υπάρχει μικρότερο διάστημα από dx, εξ ορισμού. Η ουρά από πίσω να αυξάνεται. Να μην έχουν καταλάβει τι γίνεται, εσύ να μυρίζεις τη νέα χώρα απ' έξω. Το κάρυ στην Ινδία, τα κρουασάν βουτύρου στη Γαλλία, τα ακαραχέ στη Βραζιλία, τη σοκολάτα στο Βέλγιο, το ντούλθε ντε λέτσε στην Αργεντινή, κ.ά. Είσαι έτοιμος να της φέρεις στο κεφάλι τον τουριστικό οδηγό του Lonely Planet, αλλά ευτυχώς πλησιάζει η αεροσυνοδός να σώσει τη μέρα. Τη μέρα, τη νύχτα, δεν ξέρεις. Είναι κι αυτό το αναθεματισμένο βιολογικό ρολόι που κουρδίζεται αργά.
Επιτέλους, έξω από το αεροπλάνο. Μπροστά σου όλες οι φυλές του Ισραήλ κι ακόμα τόσες. Τρέχουν δεξιά, αριστερά, μπρος, πίσω σου. Ψάχνεις τις πινακίδες "Flight Transits", "Immigration", "Baggage Claim", "Exit". Είσαι στο σωστό δρόμο, στα ίδια βήματα που ακολούθησαν πάρα πολλοί. "Γιατί μας επισκέπτεσαι παιδί μου;", ρωτάει ο αστυνόμος στο Αλλοδαπών. "Τουρίστας", απαντάς. "Τουρίστας ή Ταξιδιώτης;", χαμογελάει και σφραγίζει το διαβατήριο. Στην αρχή δεν καταλαβαίνεις την ερώτηση, αλλά προχωράς μπροστά, ψάχνοντας την πτήση σου στους πινακες με τον αντίστοιχο αριθμό του ιμάντα, για να παραλάβεις τη βαλίτσα σου. Αγωνία. Λες να χάθηκε; Δυο σκυλιά γαβγίζουν σε μια βαλίτσα πιο 'κει. Πάει αυτός. Ναρκωτικά ή Σουβλάκια. Θυμάσαι πως πεινάς. Το ταξίδι πάντα ανοίγει την όρεξη. Απ' έξω από το αεροδρόμιο, δίπλα στη στάση των ταξί, υπάρχει ένα κιόσκι με φαγητό του δρόμου. Μερικοί υπολογισμοί, για το πόσα χάπια bactrimel πρέπει να πιεις το βράδυ για την επικείμενη γαστρεντερίτιδα, δεν σε πτοούν. Νοστιμότατο.
Ταξί για το αεροδρόμιο, ένα γρήγορο μπάνιο και έξω στην πόλη με ένα χάρτη στα χέρια. Σημειωμένα με κόκκινο είναι όλα τα μέρη που πρέπει να επισκεφτείς. Όμως, αν πραγματικά δεν επι-σκεφτείς, θα είναι επισκέψεις στραγγισμένες από κάθε ενδιαφέρον. Φαντάζεσαι να προχωράς από το ένα σημείο στο άλλο και να ανεβάζεις φωτογραφίες στο twitter και το Facebook για πολλά likes, χωρίς πραγματικά να καταλαβαίνεις τι βλέπεις ή να συνειδητοποιείς τα δρώμενα γύρω σου. Τις ίδιες φωτογραφίες έχουν ανεβάσει χιλιάδες άλλοι. Δεν χρειαζόταν τόσος κόπος, υπάρχει το PhotoShop. Δεν αντιλαμβάνεσαι το ρυθμό της πόλης, δεν τη ζεις, δεν την κρίνεις, έχεις χαράξει ήδη συγκεκριμένη πορεία. Σαν να διαβάζεις ποίηση, να τη μαθαίνεις απ' έξω για να την αντιγράψεις στην έκθεση ιδεών και να χαρεί ο "καθηγητής" την επομένη που θα τα διαβάζει, σαν σε φωτοτυπία, ή να την απαγγείλεις στους φίλους σου όπως στο βιβλίο, αντί να γράψεις μια δική σου στροφή. Σαν καλογρασαρισμένη αλυσίδα παραγωγής σε εργοστάσιο. Μα μ' αυτό το ρυθμό είναι αδύνατο να παράγεις κάτι, απλά αναπαράγεις όλους τους άλλους. Το χειρότερο; Υπάρχει πιθανότητα να "στολίσεις" το άσκοπο περπάτημά σου με φανταστικά δρώμενα για να το κάνεις πιο πικάντικο.
Όχι. Πετάς το χάρτη και τον τουριστικό οδηγό. Γυρίζεις πίσω. Στρίβεις αριστερά σε ένα στενό δρομάκι. Βγαίνεις σε μια πλατεία, παίρνεις τον ηλεκτρικό και κατεβαίνεις σε μια στάση που σε εξιτάρει τ' όνομα. Μια υπαίθρια παράσταση ξετυλίγεται μπροστά σου. Γύρω από μια ερασιτεχνική μπάντα μαζεύεται κόσμος. Είναι πολύ καλοί. Παίζουν το "Get Up, Stand Up". Την ίδια ώρα από το μπαλκόνι ενός διαμερίσματος πετάει μια κόλλα χαρτί και προσγειώνεται στα πόδια σου. Ένας χάρτης της πόλης του 1244. Μια γιαγιά βγαίνει από το μπαλκόνι "Δικός σου, στον χαρίζω. Είναι αυθεντικός. Μην τον πουλήσεις. Αν θες έχω μαγειρέψει, έλα να φάμε". "Αν μου την πέσει θα φωνάξω, κάποιος θα ακούσει". Ανεβαίνεις. Σου διηγείται την ιστορία της. Αρχίζεις να ζεις την πόλη, την έχεις ήδη γευτεί.
Γυρίζεις στο αεροδρόμιο, περνάς από το Αλλοδαπών. "Ταξιδιώτης", λες. "Σίγουρα, ταξιδιώτης". Είναι σαν την επιστήμη, σκέφτεσαι. Δεν μπορεί να μετατραπεί σε γραμμή παραγωγής, διότι έτσι κάθε βήμα σου γίνεται όλο και πιο τουριστικό. "Σ' άρεσε; Δεν ανέβασες καμιά καλή φωτογραφία, ακόμα;". "Δεν ανεβαίνει έτσι εύκολα", Απαντάς.
