Για να σωθεί η Ελλας, η Πατρίς, και η Θρησκέια, προσπαθούσε κάποιος παρανοϊκός να μας πείσει το 1967 για τον ‘‘ασθενή που εβρίσκετο επί της κλίνης του κομμουνισμού’’. "Δια" να σωθεί έπρεπε να του εφαρμόσει ‘‘γύψον’. Από το ένα κακό στο άλλο, δηλαδή. Επτά χρόνια κράτησε το παραμύθι. Για άλλους ακόμα κρατεί η "χρυσή εποχή". Τέτοιες στιγμές, όχι, δεν έζησα. Τα γνωρίζω από το διαδίκτυο ή προσωπικές γνώμες άλλων που ακούω. Ο φασισμός είναι εξ ορισμού κάτι απεχθές. Ο κομμουνισμός πάλι όχι. Είναι στη βάση του ίσως από τις σωστότερες πολιτικές ιδέες, ωστόσο σχεδόν πάντα αποτυγχάνει η εφαρμογή του για να καταλήξει στη δικτατορία. Δύο ημικύκλια που ενώνονται, χωρίς να ξέρεις την αρχή ή το τέλος. Είναι η ανθρώπινη φύση, λένε πολλοί για τον κομμουνισμό, που δεν ευνοεί τη σωστή εφαρμογή του. Το ίδιο πιστεύω για το χρήμα. Είναι το σωστότερο μέσο συναλλαγής. Πώς αλλιώς θα δούλευε το εμπόριο σε μεγάλο πληθυσμό; Το να ανταλλάζεις ραπανάκια με υπολογιστές μπορεί να δουλέψει για δέκα άτομα, όχι δισεκατομμύρια. Αλλά, η ανθρώπινη φύση αποτελεί πάλι το πρόβλημα.
Παραδείγματα πολλά για κομμουνιστικές ή υπό δικτατορικό καθεστώς χώρες, όπως η Κούβα, το Λάος, η Κίνα, το Βιετνάμ, η Βόρεια Κορέα, η Σαουδική Αραβία. Ο κοινός παρονομαστής είναι το πλούσιο κράτος και οι πλούσιοι ακόλουθοι, με ένα φτωχό λαό ή μετανάστη, καθώς ο πλούσιος θα βρει διέξοδο στην εξουσία. Οι οικονομικά ισχυροί κινούν τα νήματα με τους πολιτικούς στις μαργιονέτες. Σε αυτές τις χώρες κατά κανόνα καταπατώνται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Επιπλέον, υπάρχουν πάντα σε ισχύ περιορισμοί στη διακίνηση νομίσματος εκτός της χώρας (πολύ συχνά και πολιτών).
Η Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα αναφέρει στα άρθρα 17-27 πως "Κάθε άτομο, μόνο του ή με άλλους μαζί, έχει το δικαίωμα της ιδιοκτησίας. Κανείς δεν μπορεί να στερηθεί αυθαίρετα την ιδιοκτησία του", "Καθένας έχει το δικαίωμα να προστατεύονται τα ηθικά και υλικά συμφέροντά του που απορρέουν από κάθε είδους επιστημονική, λογοτεχνική ή καλλιτεχνική παραγωγή του". Με τις ευλογίες, λοιπόν, τις Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.), εφαρμόστηκαν στην Κύπρο ορισμένα περιοριστικά μέτρα: α) Απαγορεύεται η ανάληψη μετρητών ανά πρόσωπο πέραν των €300 ημερησίως, β) Πληρωμές η/και μεταφορές χρημάτων μέσω πιστωτικών / χρεωστικών / προπληρωμένων καρτών απαγορεύονται πέραν του ποσού των €5000 ανά πρόσωπο ανά μήνα, γ) Απαγορεύεται η μεταφορά χαρτονομισμάτων σε Ευρώ ή και σε ξένο συνάλλαγμα πέραν του ποσού των €1.000 ή του ισόποσου σε ξένο συνάλλαγμα, ανά φυσικό πρόσωπο, ανά ταξίδι στο εξωτερικό, βάσει του "περί επιβολής περιοριστικών μέτρων στις συναλλαγές σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης νόμου του 2013". Οι πολίτες χαρακτηρίστηκαν υπόλογοι σε οικονομικά εγκλήματα για να τιμωρηθούν. Στερήθηκαν για πάντα μέρος της περιουσίας τους ή βλέπουν την περιουσία τους να αποτελείται από τίποτα περισσότερο από νούμερα σε ένα ηλεκτρονικό τραπεζικό σύστημα χωρίς άμεσο αντίκρισμα. Θα μου πείτε "εσύ χρειάζεσαι 6,000 ευρώ το μήνα στο εξωτερικό για να ζήσεις αξιοπρεπώς; Όχι, πολύ, πολύ λιγότερα, ωστόσο, στερείσαι του δικαιώματος της ελευθερίας να διαχειριστείς όπως θες την περιουσία σου, σαν ένας κοινός εγκληματίας σε φυλακή. Αν αυτό δεν αποτελεί "αυθαίρετη στέρηση της ιδιοκτησίας" ή της ελευθερίας, ποιό αποτελεί; Ούτε δάνεια πήρα, ούτε σπατάλες έκανα για να φτάσω να μην μπορώ να αγοράσω αυτά που θέλω. "Ο ασθενής εβρίσκετο επί της κλίνης της χρεοκοπίας’’. "Δια" να σωθεί έπρεπε να του εφαρμόσει ‘‘γύψον’ η Ε.Ε. Το 1974 πολλοί είχαν στερηθεί τότε πάλι τις περιουσίες τους στην Κύπρο, μετά από πραξικόπημα και εισβολή. Σε τι διαφέρει το 2013; Ότι δεν χάθηκαν επιπλέον ζωές; Θα χαθούν εν καιρώ, όταν οι Τράπεζες εκτός από καταθέσεις αρχίσουν να παίρνουν τα αυτοκίνητα, τις επαύλεις ή τις πισίνες από τα δάνεια.
Από την άλλη εγώ πιστεύω πως το τοπικό νόμισμα υποβαθμίστηκε. Ας υποθέσουμε πως κάποιος έχει τραπεζικό λογαριασμό 50,000 ευρώ στην Κύπρο (κάτω του μετρίου θα έλεγα). Στην ουσία εκτός Κύπρου μπορεί να ξοδέψει ένα μέγιστο ποσό 5,000 ευρώ με τη μορφή "πλαστικού χρήματος", ανά μήνα, λόγω των περιορισμών. Αν προσθέσουμε τα 1,000 ευρώ σε μετρητά που μπορεί να πάρει μαζί του ανά ταξίδι (συνοδευόμενα από δικαιολογητικά έγγραφα, δηλαδή;), το ποσό ανέρχεται στις 6,000 ευρώ. Αυτόματα το "κυπριακό ευρώ" υφίσταται μια υποτίμηση της τάξης του 88% στο εξωτερικό! Αν αυτό είναι καλύτερο από μια χρεοκοπία στο τοπικό νόμισμα και μετέπειτα υποτίμηση, θέλω να σκεφτώ τη λογική αρκετή ώρα για να την κατανοήσω. Όπως και τη λογική ενός "Όχι" που έγινε "Ναι". Αυτήν αρχίζω να την καταλαβαίνω. Ίσως να μην ήταν τόσο "θαρραλέο" όπως έτρεξαν να πουν πολλοί, αλλά "ανάσα" μιας εβδομάδας στους δισεκατομμυριούχους να τραβήξουν τις "παγωμένες" καταθέσεις τους από υποκαταστήματα Κυπριακών Τραπεζών που λειτουργούσαν σε Λονδίνο και Μόσχα. Όταν λες "Όχι", έχεις ακούσει κάπου αλλού το "Ναι", διαφορετικά έχει "λάκο η φάβα". Τελικά η Κυβέρνηση αποδεικνύεται πιο κομμουνιστική κι από την προηγούμενη.
Η Ιστορία, πάντως, έχει δείξει πως οι πετρελαιοπαραγωγές χώρες έχουν μαργιονέτες πολιτικούς-δικτάτορες με φτωχό λαό. Διότι οι κυβερνώντες θα έχουν πάντα πλήρη πρόσβαση στην περιουσία τους για λόγους "ασφάλειας ή εθνικής σωτηρίας", σε αντίθεση με το λαό. Επιπλέον, αν η μετέπειτα πολιτική της Ε.Ε. είναι να μετατρέψει το τραπεζικό σύστημα σε ένα καζίνο μετοχών όπου οι πολίτες θα ρισκάρουν τις περιουσίες τους, μια λογική μετεξέλιξη - ίσως μονόδρομος - του καπιταλισμού, πρέπει να εξασφαλίσει έστω μια τράπεζα, λέγε με Deutsche Bank, που δεν θα έχει να φοβηθεί τίποτα, εξασθενώντας τις υπόλοιπες. Αυτό το τελευταίο είναι και το παράνομο. Αντί να μαζεύει ρωσικά κεφάλαια η Κύπρος στις Τράπεζές της, θα μαζεύει ευρωπαϊκά η Γερμανία. Έτσι είναι. Πριν μερικά χρόνια έρεε ρωσικό χρήμα στην Κύπρο ανενόχλητο, με τις ευλογίες της Ε.Ε, διότι έχτιζε μια Αχίλλειο πτέρνα, ένα Δούρειο Ίππο στα μάτια τους. Δίνονταν ανεξέλεγκτα δάνεια. Αφού δεν ήταν σε θέση οι αρμόδιοι να δράσουν μόνοι τους χρεοκοπώντας τις προβληματικές Τράπεζες, η Ε.Ε. άρπαξε την ευκαιρία με το βάφτισμα του ρωσικού χρήματος "παράνομου" για να εξοντωθεί, όπως τον Σαντάμ, τον Καντάφι... κτλπ. Μόνο που η μπάλα τα πήρε όλα... όχι μόνο το ρωσικό.
Νομίζω πως το 1996 όταν περνούσα τα σύνορα της Γαλλίας με λεωφορείο για το Βέλγιο και μας σταμάτησαν στρατιώτες για έλεγχο διαβατηρίων, με τα παραπετάσματα στο δρόμο να ανοίγουν ελεγχόμενα, αισθανόμουν πιο ελεύθερος από σήμερα που δεν βλέπω σύνορα.
Όσο πιο μακριά από την Αιθιοπία ταξιδεύουμε, τόσο περισσότερο διαφοροποιείται το γενετικό υλικό των ανθρώπων. Αυτό σημαίνει πως η περιοχή αυτή της Αφρικής είναι το λίκνο της ζωής. Τουλάχιστο του Ανθρώπου. Αν οι Θεοί είχαν γενετικό υλικό, το ίδιο θα συνέβαινε με την Ιερουσαλήμ. Τέσσερεις εποχές σε μια ημέρα. Ξεκινάει να ψιχαλίζει, φυσάει. Σταματάει, βγαίνει ο ήλιος, ζέστη. Πετάω το μπουφάν. Συννεφιάζει, πέφτει η θερμοκρασία, κρύο με δυνατή βροχή. Φεύγουν τα σύνεφα για να βγει πάλι ο ήλιος. Άνοιξη. Όπως περνούσαν οι εποχές, περνούσαν από μπροστά μου οι θρησκείες του δυτικού και εγγύς ανατολικού κόσμου, μία-μία. Δίπλα, δίπλα, με τον αέρα να αναμιγνύει αρώματα με ηχητικά κύματα από όλες.
Ρωτώντας στο τραμ, μου είπαν να κατέβω στο δημαρχείο. Μπήκα στην πρώτη πύλη (Jaffa) που βρήκα μπροστά μου. Η παλιά πόλη είναι γεμάτη σοκάκια με πανύψηλους τοίχους. Δεν προσανατολίζεσαι εύκολα με την πρώτη, πρέπει να περάσει ώρα. Ήθελα να τη δω από πάνω, να έχω μια πλήρη εικόνα. Μόλις μπήκα με έπνιξε. Ήθελα να ανεβώ κάπου ψηλά.
Επιλογές σε ένα λαβύρινθο, ένα-δυο στενά μετά βρίσκομαι μπροστά στο Ελληνικό Πατριαρχείο. Μπαίνω μέσα. Πρέπει να έχουν κάποια εκδήλωση. Ρωτάω που είναι η εκκλησία του Παναγίου Τάφου. Μου δίνουν ακριβείς οδηγίες. "Μόλις βγεις δεξιά, μετά πάλι δεξιά, στο πρώτο αμέσως αριστερα". Μα βρίσκομαι σε μια στοά που καταλήγει στο μουσουλμανικό Ομέρ τζαμί. Προχωράω προς τα εκεί. Αμέσως στ' αριστερά κόσμος μαζεμένος. Η εκκλησία που ψάχνω. Δεν χρειάζονται εικόνες για να σου επιβάλει την κατάνυξη. Ο χώρος όπου γεννιέται ένας Θεός στην πίστη των ανθρώπων από μόνος του σου μεταδίδει κάτι το απόκοσμο. Δεν απαιτείται προσπάθεια να νιώσεις τα παρακάλια, τις ευχαριστίες, τη συγκίνηση, το ρίγος των παρευρισκομένων. Αδύνατον να μη σε επηρεάσει. Δεν μπορεί, δίκιο έχουν. Μόνο να σκεφτεί κανείς πόσοι σταυρώθηκαν σε αυτό το σημείο. Ακούγονται και τα δικά τους παρακάλια, αν σκύψεις να αφουγκραστείς τις πέτρες.
Βγαίνω έξω προς άγνωστη πάλι κατεύθυνση. Η συνοικία των Αρμενίων. Στα μεγάφωνα ακούγεται μια προσευχή. Δεν μπορείς να την αγνοήσεις. Ακολουθώ τον ήχο. Φτάνω στο Πατριαρχείο των Αρμενίων, μπαίνω μέσα, κάνω μια βόλτα, βγαίνω. Προχωράω προς την Ιουδαϊκή συνοικία. Μπροστά μου Τείχος. Το Δυτικό Τείχος. Κάποτε προστάτευε το χώρο όπου βρισκόταν ο δεύτερος Ναός, αυτός του Ηρώδη. Πριν από αυτόν, ο πρώτος χτισμένος από τον Σολομώντα. Είχε βοήθεια από τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ. Θεμελιώθηκε βάσει οδηγιών που έδωσε ο Θεός στον Δαβίδ. Αποτελούσε μόνιμη στέγη της Κιβωτού της Διαθήκης και τόπος λατρείας του Γιαχβέ των Ιουδαίων, του Θεού της Παλαιάς Διαθήκης. Άλλο ένα μέρος γέννησης Θεού. Η γη της Επαγγελίας, ως υπόσχεση στους Ισραηλίτες, μετά την έξοδο από την Αίγυπτο, είναι εδώ. Χτυπάνε το κεφάλι τους στο Τείχος θρηνώντας για την καταστροφή του Ναού. Φοράω ένα καπέλο, το kippah, ίσα να καλύπτει λίγα μαλλιά, προχωράω προς το προστατευμένο τμήμα του Τείχους. Ακούω τους λιγμούς τους. Δεν μπορεί, δίκιο έχουν.
Κατεβαίνω σκαλιά. Περνάω από έλεγχο λες και θα πετάξω. Ανεβαίνω στο Όρος του Ναού, μπροστά μου ο Θόλος του Βράχου. Από αυτό το σημείο "Ανελήφθη εις τους Ουρανούς" ο προφήτης Μωάμεθ. Άλλη μια γέννηση Θεού. Επικρατεί απόλυτη ησυχία. Καμία σχέση με την οχλαγωγία κάτω από το βράχο. Απέναντι βλέπω το ορος των ελαιών. Λες πως παλεύουν οι Θεοί στο ίδιο μέρος. Πιστοί βγάζουν τα παπούτσια τους να μπουν στο Τζαμί. Προχωράω να τα βγάλω κι εγώ. "As-salam alaykum". Δεν απαντάω τίποτα. "Μόνο Μουσουλμάνοι από αυτό το σημείο, συγνώμη". Καλούνται για προσευχή, ακούγεται το "Allah o Akbar..." και κοράκια σηκώνονται ταυτόχρονα από το έδαφος. Κι εδώ το ίδιο ρίγος. Δεν μπορεί, δίκιο έχουν. Βγαίνω από μια πύλη στην Ισλαμική συνοικία. Μου μύρισε φαλάφελ. Ουρές έξω από ένα μαγαζί. Το ωραιότερο φαλάφελ που έχω φάει. Συνεχίζω προς την Αρμένικη συνοικία πάλι. Της είχα αφιερώσει πολύ λίγο χρόνο. Λουκουμάδες και σιροπιαστά με κρέμα. Το τέλος ενός μεσημεριανού γεύματος.
Νιώθω γεμάτος, πλήρης. Όχι από το φαγητό, αλλά πνευματικά. Στο αμέσως προηγούμενο ταξίδι μου, στις Η.Π.Α., δεν είχα αλλάξει την ώρα στη φωτογραφική μου μηχανή, ενώ ο φορητός υπολογιστής μου είχε την τοπική. Όταν περνούσα τις φωτογραφίες στον υπολογιστή, παρατήρησα στις λεπτομέρειες μιας από αυτές να αναγράφει "Αύριο, ώρα: 05.24". Δεν ξέρω τι θα ταίριαζε στις φωτογραφίες της Ιερουσαλήμ, δίπλα στις λεπτομέρειες. Δεν είναι ούτε μια φωτογραφία, αλλά ούτε χίλιες λέξεις να την περιγράψουν. Η Ιερουσαλήμ έχει πολλές πύλες που σε φέρνουν σε μια πρώτη επαφή με μία θρησκεία. Έτσι, ακριβώς όπως γεννιόμαστε τυχαία περνάμε πρώτα μια πύλη της Ιερουσαλήμ, τουλάχιστο στο δυτικό και εγγύς ανατολικό κόσμο. Αν έπαιρνα το λεωφορείο ή ρωτούσα κάποιον άλλο στο τραμ, σίγουρα θα έμπαινα από διαφορετική πύλη στην Ιερουσαλήμ, σε διαφορετική θρησκεία από τον Χριστιανισμό και το Ελληνικό Πατριαρχείο. Αλλά πιστεύω το ίδιο θα ένιωθα.
"Τα 'μαθες παλληκάρι μου τα θλιβερά μαντάτα; Ριάλια η τράπεζα σου 'ξόρισε σ' τση ξενιτιάς τη στράτα (Γερμανία μεριά). Tέσσερεις μέρες μοναχάς σου 'δωκε ν' ανιμένεις... την Τρίτη μετά την Καθαρά Δευτέρα, δηλαδή, μη φανταστείς...". Έτσι με ξύπνησε το πρωί η μάνα μου. "Όλοι πάνε στα ATM να βγάλουν λεφτά, δεν έχει μείνει τίποτα! Εσύ πρόλαβες να βγάλεις για το Τελ Αβίβ; Έχεις λεφτά για το ταξίδι;"... Τότε τα είδα όλα καθαρά. Με φαντάστηκα στο αεροδρόμιο με ένα κουτί κόκα κόλα σχισμένο δίπλα σε ένα χαρτόκουτο "Με έκλεψαν, δεν έχω χρήματα, σας παρακαλώ βοηθήστε με" στα αγγλικά. Με είκοσο ευρώ στο πορτοφόλι που πάω; Αλήθεια, βρέθηκα με είκοσι ευρώ και κάτι ψιλά. Ετοιμάζω το σάντουιτς ζαμπόν, τυρί φέτα, μαρούλι και κάθομαι για πρωινό. Διότι ο πανικός, πανικός, αλλά χωρίς σάντουιτς εγώ από το σπίτι δεν βγαίνω. Ειδήσεις στην τηλεόραση δεν έβαλα. Δεν υπάρχει λόγος να εκνευριστώ, ούτε να αγχωθώ. Ό,τι έγινε, έγινε. Το βράδυ θα φάω στο αεροπλάνο, βολευτήκαμε για σήμερα. Ένα φαλάφελ την Κυριακή, άλλο ένα τη Δευτέρα... ε μετά έρχεται η Τρίτη. Έχει ο Θεός, πάω και στο χωριό του.
Κατεβαίνω με τ' άλογο, sorry, τ' αμάξι σε δύο τράπεζες... τα ATM για κάποιο λόγο λυπόντουσαν. Αντί να λυπούνται οι καταθέτες, λυπόντουσαν τα ΑΤΜ. Το 'δαμε κι αυτό! Μια χαρά. Επιστρέφω σπίτι, δοκιμάζω να αγοράσω αεροπορικά εισιτήρια με τη χρεωστική και την πιστωτική κάρτα της Τράπεζας Κύπρου (για το Πάσχα βρε αδερφέ, αμέσως... ). "Ελέγξτε τα στοιχεία της πιστωτικής σας κάρτας". Τα στοιχεία τα έλεγξα, αγαπητέ, το υπόλοιπο δεν μπορώ να ελέγξω και αγχώνομαι. Με είκοσι ευρώ στο Τελ Αβίβ. Ορίστε τώρα τιμωρία που δεν παρακολούθησα τη σειρά "Τσιπ Τράβελς Αμπρόαντ, φάιβ γιούρος περ ντέϊ", σε διάφορες χώρες του κόσμου. Τώρα θα ήξερα τι να κάνω. Δεν μένει και τίποτα άλλο... αποφασίζω να πάω στο αεροδρόμιο. Λογικά σκεφτόμενος το ATM εκεί θα δουλεύει, βγάζει επιπλέον δολάρια αν το επιλέξεις, οπότε εν ανάγκη θα βγάλω δολάρια. Οι Ισραηλίτες τα πάνε καλά με τις Ηνωμένες Πολιτείες, οπότε θα τους δώσω δολλάρια προς σεκέλ. Το ένστικτό μου επιβεβαιώθηκε. Όντως το ΑΤΜ στο αεροδρόμιο δεν λυπόταν καθόλου. Μα ναι... σε αεροδρόμιο είναι, πώς να λυπάται; Ευτυχώς, δηλαδή, διότι είχα αποφασίσει να αρχίσω να κάνω πρακτική το ζητιάνο από τη Λάρνακα κιόλας. Θα μου πείτε "την περίπτωση να μην πας καν στο Τελ Αβίβ και να καθίσεις σπίτι, τη σκέφτηκες;". "Όχι...", είναι η απάντηση.
Τι θα καταλάβαινα αν φύλαγα τόσο καιρό χρήματα και δεν πήγαινα ταξίδια; Θα τα χαίρονταν οι τράπεζες τώρα κατά 6.75-10%, ενώ όσα ξόδεψα μέχρι τώρα τα χάρηκα 100% σε αεροπορικά εισιτήρια, σε ξενοδοχεία, σε πόλεις και χωριά, σε φίλους και γνωστούς που είδα. Δεν με θλίβει ή αγχώνει το γεγονός του "χαρατσιού" στις καταθέσεις. "Ήτανε θέλημα Θεού οι καταθέσεις να κουρευτούνε...". Αυτό όμως που δεν καταλαβαίνω είναι το πως αφήνεις ένα τριήμερο χωρίς λεφτά κάποιον; 'Κόψε το λαιμό σου". Φαντάζομαι σαν τη δική μου θα υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις. Πλάκα κάνω. Δεν είναι αυτό. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι πως αφήνεις μια χώρα να καταρεύσει μόλις ανέλαβες την εξουσία; Διότι θα καταρεύσει. Ακόμα και αυτό το χαράτσι να είναι το ένα και μοναδικό, ακόμα και να μην παρθούν άλλα μέτρα, ακόμα και να μη ζητήσουν άλλο ευρώ, δεν υπάρχει περίπτωση να εμπιστευτεί κανείς πια χρήματα σε Κυπριακές Τράπεζες, όσες εγγυήσεις κι αν δώσουν. Ο "παράδεισος" μόλις έγινε... στάχτη εν μία νυχτί. Διότι είναι χειρότερο να κουρεύεις καταθέσεις από το να κόβεις μισθούς, συντάξεις, έστω κι αν το ποσό είναι το ίδιο και λιγότερο. Βάζεις μια ταμπέλα "Το παρόν κατεδαφίζεται. Πληροφορίες Δεν δίνονται εντός, ούτε εκτός". Ποιός έχει λαμβάνειν από το φυσικό αέριο όταν πέσει στα χέρια των βορειοευρωπαιων; Αποσταθεροποίησαν τη Μέση Ανατολή, αποσταθεροποίησαν τον Αραβικό κόσμο, αποσταθεροποιούν τη Νότια Ευρώπη... τι άλλο μένει να κάνουν; Η σταυροφορία τους προς τους Άγιους Τόπους (λέγε με ΑΟΖ) έχει ένα δρόμο στρωμένο χωρίς εμπόδια...
Να κι ο πατέρας μου, τηλέφωνο "Στο Γιουρονιούζ δείχνει ξύλο στην Ιερουσαλήμ"... "Δεν πειράζει, εδώ να δεις τι θα δείχνει σε λίγο...". Άντε αυτά... έχω σοβαρότερα θέματα από τα παιχνίδια κακών πολιτικών με την ευλογία της εκκλησίας... μια πτήση να προλάβω...
