Από το checkpoint charlie στο Βερολίνο, μέχρι την οδό Λήδρας της Λευκωσίας, τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για το Panmunjom με το "δωμάτιο των διαπραγματεύσεων" και τη "γέφυρα της μη επιστροφής" στο check point 4 του 38ου παραλλήλου, στην Κορέα. Είναι το ίδιο συναίσθημα της ανατριχίλας, όπως όταν έχεις πλησιάσει κάτι τόσο απόμακρο που λες "δεν μπορεί, πλάκα μου κάνουν". Στο ένα μέτρο είναι άνθρωποι που δεν έχουν ποτέ πιάσει στα χέρια τους μια Coca Cola, ενώ έχουν για Θεούς τους τους Kim-Jongs. Είμαι σίγουρος πως όλοι αυτοί έκλαιγαν με μαύρο δάκρυ στην κηδεία του Kim-Jong-il πριν μερικούς μήνες.Υπάρχουν στ' αλήθεια! Άρχισα από το τέλος του ταξιδιού στην Κορέα διότι αυτό πραγματικά αποτελεί την εντονότερη εικόνα στο μυαλό μου. Οι σφιγμένες γροθιές των στρατιωτών. "Βρίσκονται σε μια συγκεκριμένη στάση του τάε κβο ντο, για να απαντήσουν γρήγορα στον εχθρό". Το μόνο εκνευριστικό στην όλη υπόθεση ήταν τα αμερικανάκια με σύνθημά τους "We are in front of them all!". Μήπως γιατί φυτρώνετε εκει που δεν σας σπέρνουν; Λέω εγώ τώρα...
Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ Βόρειας και Νότιας Κορέας δεν έχει αλλάξει μόνο τους ανθρώπους, αλλά και το τοπίο. Δεν υπάρχει ούτε ένα δέντρο από την Βόρεια πλευρά. "Τα έφαγαν όλα ή τα χρησιμοποίησαν για να ζεσταθούν πολύ καιρό πριν". Επειδή όμως δεν περιγράφεται με λόγια κάτι τέτοιο, σταματάω εδώ... "Δεν περιγράφω άλλο". Ισχύει το "what you see is what you get". Νομίζω κανένας ταξιδιωτικός οδηγός δεν μπορεί να σου περιγράψει το αίσθημα να βλέπεις ένα χάσμα μεταξύ ανθρώπων, που δεν επικοινωνούν, ενώ βρίσκονται τόσο κοντά. Παραφράζοντας τον Τολστόι: "Χάσαμε, διότι δεν είπαμε στους εαυτούς μας πως χάσαμε".
Ας περιγράψω, λοιπόν, κάτι που μπορώ. Σε-ούλα τα ασανσέρ μπήκα στο ξενοδοχείο. Δεν μπορούσα να επιλέξω τον 8ο όροφο. Πάνω, κάτω ο ανελκυστήρας. Έμπαινε κόσμος, έβγαινε κόσμος. Εγώ σταθερά μέσα. Ανεβοκατέβαινα μεταξύ των ορόφων Β3, Β2, Β1, 1, 2, 3, 4 και 6 για κανα μισάωρο (δεν κάνω πλάκα). Είχα απελπιστεί. Με έβλεπε ο πορτιέρης να μπαινοβγαίνω, να δοκιμάζω τα τρία ασανσέρ. Να 'μαι πάλι στον πρώτο. "Μα τι γίνεται ρε παιδιά;". Ευτυχώς αποφάσισε να έρθει μαζί μου, ίσως για να ανακαλύψει τι στο καλό σκαρώνω. "Πουτ κάρντ ντάουν σλόουλι...". "Ε πες το, μισή ώρα ανεβοκατεβαίνω... οι οδηγίες στην πόρτα του ανελκυστήρα, σε άπταιστα κορεάτικα. Τα αγγλικά δεν τα πολυχρησιμοποιούν. Το κατάλαβα από την πρώτη μέρα. Επιπλέον, λόγω, πρότερου Ιαπωνικού βίου, άρχισα τις υποκλίσεις. Τίποτα αυτοί. Ένα "καν σαμ χάμνι ντα", μισή υπόκλιση κι έξω από τον ανελκυστήρα. Μόνος μου χτυπιόμουν στις υποκλίσεις. "Α δεν το 'χουν, ούτε με τις υποκλίσεις εδώ". Ωστόσο, χωρίς τις υποκλίσεις, είναι πάλι ευγενέστατοι. Όπως όλοι οι Ασιάτες. Να μιλούσαν και αγγλικά, τα πράγματα θα ήταν ευκολότερα...
Επιτέλους ανέβηκα στο δωμάτιο. Η αλήθεια είναι πως δεν μύριζε τσιγάρο (άρα, άξιζε η μια εβδομάδα αναζήτηση ξενοδοχείου. Πάντως παιδιά δεν είδα...). Ωστόσο, σε καφέ και μερικά εστιατορια το κάπνισμα δημιουργούσε σύνεφο. Μάλλον ήμουν καλά πληροφορημένος (βλέπε 38ος παράλληλος Σεούλ).
Η τουαλέτα με επεξεργαστή Intel Xeon II στα 2.66 GHz. Έχει economy mode, μάλλον για τις "δύσκολες" περιπτωσεις. Ζεστό (ολίγον αηδιαστικό) το κάθισμα. Η τουαλέτα, φυσικά, κλέμμένη από τους δίπλα (Ιάπωνες). Προχωράω να δω τη θέα από το παράθυρο. Τι είναι αυτό στον τοίχο; "Descending life line". Παρακαλώ; Από κάτω μια εργαλειοθήκη με πλήρη εξάρτηση αναρίχησης. "Αν δείτε τα δύσκολα, πηδάτε", σε συντομία οι οδηγίες. "Από τον όγδοο;" Δεν πάμε καλά! Στην πόρτα, αντί το γνωστό escape plan προς τις εξόδους κινδύνου, συμβούλευε για το παράθυρο. Ωραιότατα! Φεύγω για μια πρώτη επαφή με τη Σεούλ. Στο μετρό παρατήρησα κάτι ενδιαφέρον: "Αν δείτε τα δύσκολα, φορέστε τη μάσκα", σε συντομία οι οδηγίες. Σα πολλά "δύσκολα να μαζεύτηκαν εδώ"...
Το αντίθετο! Θα έλεγα πως η Κορέα είναι η "easy going" Ιαπωνία. Ούτε παρανοϊκοί με την ανακύκλωση, ούτε πενήντα κάδοι ανακύκλωσης διαφορετικών χρωμάτων και ειδών πλαστικών, ούτε πενήντα υποκλίσεις το δευτερόλεπτο, ούτε άνθρωποι-ρομπότ, λένε ένα "όχι", αν χρειαστεί. Οι Ιάπωνες το ΄χουν σε κακό να ξεστομίσουν τέτοια λέξη. "Να αφήσω τη βαλίτσα στο ξενοδοχείο την Τετάρτη;", "Ναι, ναι ναι", σαράντα υποκλίσεις. Έρχεται η Τετάρτη. "Ορίστε τη βαλίτσα. Που να την αφήσω;". "Α συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη", 50 υποκλίσεις. "Από εδώ είναι το μανάβικο;". "Ναι". Τους δείχνεις άλλη κατεύθυνση. "Ή από 'δω;". "Ναι". Πας προς τα 'κει. "Συγνώμη, συγνωμη". Ε συγνώμη, κιόλας, αλλά αυτό το λέω "εκνευριστική ευγένεια, όχι ευγένεια" που έχουν οι Ιάπωνες.
Μην δείξεις κατεύθυνση σε Ιάπωνα, την πάτησες. Ρώτησέ τον απλά. Θα σε πάρει από το χέρι και θα σε οδηγήσει. Τέλος πάντων. Πίσω στην Κορέα (κλείνει η παρένθεση της Ιαπωνίας). Τι έλεγα; Α, ναι! Easy Going Japan. Η Ιαπωνία που θα ήθελα να μένω. Αλήθεια. Μόνο τα ηλεκτρονικά να ήταν λίγο φθηνότερα... σαν της Ιαπωνίας. Πώς είναι μέσα στην τεχνολογία με τόσο ακριβές τιμές; Όλοι με ένα πανάκριβο κινητό στο χέρι. Πάντως θα έμενα για λίγο έως μέτρια πολύ καιρό, νομίζω χωρίς πρόβλημα.
Έφτασα μέχρι το βουδιστικό Ναό Bongeunsa. Μου έδωσαν μαξιλάρι, νερό. "Τρίωρη λειτουργία πώς θα αντέξεις χωρίς μαξιλάρι και νερό;". Μες την ευγένεια, έχω να δηλώσω. Αν και ντράπηκα, της απάντησα, "Γιαγιά, στη μισή ώρα θα φύγω". "Γιατι; Γιατί; Κάτσε!". "Ε είπαμε, ένα μισάωρο προσευχή στον Βούδα είναι αρκετή. Έχουμε κι άλλα να κάνουμε". Τελικά, κάθισα, μια ώρα. "Από που είσαι;". "Από Ελλάδα". "Default, default!". Τι έγινε ρε παιδιά; Χρεωκοπήσαμε και το μαθαίνω στην Κορέα; "Problem, Problem!". "Δε λες τίποτα γιαγιά". Τι να σου κάνει κι αυτή. Ό,τι ακούσει στην τηλεόραση λέει. Να ένα καλό της κατάστασης στην Ελλάδα, έμαθαν δύο κορεάτες μια παραπάνω λέξη. Επισήμως γίναμε διεθνώς ρεζίλι. Το 2005 στην Ιαπωνία όταν άκουγαν Ελλάδα, μου απαντούσαν "Olympic Games 2004"... ναι από 'κει ξεκίνησε το default...
Η διπλανή φωτογραφία είναι η τελευταία που τράβηξε η κάμερά μου (sony dsc-l1). Στην Ασία την αγόρασα, στην Ασία έβγαλε την πρώτη της φωτογραφία, στην Ασία περέδωσε το memory stick της μετά από 7 χρόνια πιστών φωτογραφίσεων σε κάθε μου ταξίδι. Στην αλλαγή φρουράς την πάτησε. Αλλαγή φωτογραφικής, λοιπόν και... αλλαγή πτήσης;
Δεν ξέρω ακόμα. Αναμένω. Από χθές προσπαθούσα να κάνω online check-in στην πτήση της Emirates, αλλά δεν τα κατάφερα. Μες την αγωνία, μήπως βρεθώ για 13 ώρες ανάμεσα σε δύο υπέρβαρους κυρίους να προσπαθώ να κοιμηθώ. Φτάνω, λοιπόν, στο αεροδρόμιο, πηγαίνω κατευθείαν στα γραφεία της εταιρίας. "Η πτήση της Emirates είναι υπερ-φορτωμένη σήμερα, επειδή πάρα πολλοί Κορεάτες φεύγουν για μήνα του Μέλιτος. Είναι ειδική μέρα (πέτυχα τη μέρα να ταξιδέψω κι εγώ!). Επειδή έτυχε να περάσετε από το γραφείο μας, θα ήθελα να σας παρακαλέσω να μείνετε άλλη μια βραδιά στη Σεούλ και να φύγετε με την αυριανή πτήση. Το ξενοδοχείο θα είναι πληρωμένο. Επίσης, αν θέλετε, μπορείτε να πετάξετε σήμερα, αλλά με την Etihad που φεύγει μία ώρα μετά την Emirates. Δική σας η επιλογή. Απλά εθελοντικά αν θέλετε, να μην πετάξετε σήμερα με την Emirates, λόγω που έχουμε πολύ κόσμο, πριν δημιουργηθεί πρόβλημα και κάποιος άλλος δεν πετάξει". Πόσο, μα πόσο θα ήθελα να μείνω άλλη μια βραδιά... αλλά, δυστυχώς, πρέπει να βρίσκομαι στο γραφείο τη Δευτέρα. Δική μου επιλογή ε; "Αν τελικά όμως πετάξετε σήμερα με Emirates ή Etihad, για την ταλαιπωρία που θα πρέπει να υποστείτε αναμένοντας στη λίστα, θα έχετε business". "Θέλω και παράθυρο...", "Φυσικά παράθυρο"... Να ζητήσω μασάζ; Μπα, ας το παίξω δύσκολος και κάτι παραπάνω θα πάρω... "Βάλε μου δύσκολα..."....
Τουλάχιστο φέτος θα έχω μια άμεση ενημέρωση, να 'ναι καλά η Nova Greece. Δεν θα προσπαθώ να μάθω ποσοστά και προβλέψεις από το διαδίκτυο ή από sms φίλων. Θα βρεθώ εικονικά σε εκλογικά κέντρα της Ελλάδας όπου οι πολιτικοί θα ρίχουν την ψήφο τους. Μαζί μ' αυτή, φοβάμαι, τη μοίρα της χώρας πιο χαμηλά... πόσο πιο χαμηλά πια; Δεν πάει άλλο! Αυτή την ώρα θα οδηγούσα προς Λευκωσία, να πάω στην Ελληνική Πρεσβεία να ψηφίσω. Δυστυχώς, "άκυρο 2" για το 2012 (βλ. "άκυρο 1" του 2009 στο ληγμένον ανθελληνικόν... από τα παλιά). Θα μου πείτε... "Γιατί να καθορίσεις τη μοίρα της Ελλάδας εσύ που δεν μένεις στη χώρα; Δεν είναι άδικο;". Δυστυχώς με τη χώρα αυτή με δένει ακόμα ένα διαβατήριο, απαραίτητο στα ταξίδια, με μια καθαρά-τυπικά γραφειοκρατική ματιά. Έχει διώξει τόσους πολλούς εκτός συνόρων της, αλλά εξακολουθεί να τους τηλε-ταλαιπωρεί.
Δεν θα πήγαινα στη Λευκωσία χωρίς ένα τηλεφώνημα, να ειδοποιήσω για την άφιξή μου. Α όχι! Να ετοιμαστούν τα παιδιά, να βγάλουν κεραστικά, ένα ντολμαδάκι, λίγο τυρί φέτα, μια πορτοκαλόπιτα, το κάτι τις τους τέλοσπάντων. Μην πάθουν πανικό τελευταία στιγμή. "Ωχ δεν έχουμε τίποτα να τους κεράσουμε, είναι Κυριακή, τι θα κάνουμε τώρα; Να παραγγείλουμε", που λέει και η μάνα μου. Α πα πα... δεν θα τους το έκανα αυτό. Έχω κάποια ανατροφή από το σπίτι. Τη Δευτέρα το πρωί (30 Απρίλη) σήκωσα πρώτη φορά το τηλέφωνο, ώστε να επικοινωνήσω με την Πρεσβεία στη Λευκωσία. "One week notice" που λένε... χτυπούσε, χτυπούσε, τίποτα. Δοκίμασα και στο Προξενείο. Πολλές επιλογές... περίμενα, περίμενα... τίποτα. Προσπάθησα μάταια και την Τετάρτη (2 Μάη). Δεν το σήκωσε κανείς. Την Τετάρτη άρχισα να περιμένω στο ακουστικό σε μια-μια τις επιλογές. Περίμενα στο ακουστικό δέκα λεπτά για βίζα αλλοδαπών από Αλβανία και Πρώην Σοβιετική Ένωση. Τίποτα. Την Πέμπτη, έχοντας εξαντλήσει όλες τις άλλες επιλογές, επέλεξα το "ειδικά και έκτακτης ανάγκης θέματα". Δεν είναι δυνατόν! Δεν απάντησε κανείς! Κανείς! Μα στο "έκτακτης ανάγκης"; Θα μου πείτε οι εκλογές δεν είναι "έκτακτης ανάγκης". Υπάρχουν όμως μυριάδες άλλα θέματα "έκτακτης ανάγκης" όπου θα έπρεπε να μπορώ να επικοινωνήσω με την Πρεσβεία. Σα να σου κλείνει το τηλέφωνο στα μούτρα η χώρα σου, μετά που σου έκλεισε τις "πόρτες" της, με ένα "έξω". "Σε ποιά Ελλάδα θέλουμε να ξυπνήσουμε την 7η Μάη;". Σε καμιά βρε μ@$@κα! Σε άλλη χώρα θα ξυπνήσουμε. Εδώ, λοιπόν, μπαίνει η ψήφος των Ελλήνων του εξωτερικού. Θα έπρεπε να ψηφίζουμε διότι μας επηρεάζει η οποιαδήποτε πολιτική. "Το μαγαζί έκλεισε. Το παρόν κατεδαφίζεται. Πληροφορίες εντός, εκτός και επί τα αυτά (αν το σηκώσουμε)". Την Παρασκευή ήρθε μια επίσημη απάντηση πως οι Έλληνες δεν έχουν δικαίωμα ψήφου στο εξωτερικό, παρά μόνο στις Ευρωεκλογές. Φυσικά, μόνο στις Ευρωεκλογές. Μη γίνουμε ρεζίλι στην Ε.Ε. Το ίδιο δίστιχο που είχα ακούσει στη Βαρκελώνη το 2009. Φοβού τους "Εξωτερικού" και ψήφους φέροντες.
Σήμερα, 6 Μάη, είναι η παγκόσμια ημέρα κατά της δίαιτας. Εσείς, λοιπόν, που μπορείτε (να ψηφίσετε) φάτε τους! Εγώ μόνο το γνωστό σάντουιτς σολομού (στην έκδοση αραβική πίτα, σπανάκι, τσένταρ, σολομό, φέτα, τοματίνια) έχω φάει σήμερα μαζί με το φρεσκοαλεσμένο καφέ Σουμάτρας - λάτε. Δεν λέω, αταίριαστες γεύσεις. Περί ορέξεως... κολοκυθόπιτα. Επιπλέον, έχω σκοπό να μαγειρέψω ένα πολίτικο λαχανόρυζο με καρότα, σταφίδες και μυρωδικά... θα ήθελα πραγματικά όμως να φάω ένα πολιτικό σταφιδιασμένο σύστημα λάχανο...
Η λέξη "ταξίδι" ετυμολογείται από το ελληνιστικό "ταξίδιον" (τάξις+ίδιον), δηλαδή "εκστρατεία". Αντίστοιχα, τα "διαβατήρια" αφοροούσαν τελετές με θυσίες που πρόσφερε στους θεούς ο επικεφαλής μιας εκστρατείας, κάθε που επρόκειτο να περάσει τα σύνορα της χώρας του, είτε να διασχίσει ένα ποτάμι. Τα "σημαδια" της θυσίας ερμηνεύονταν και προέβλεπαν αν ο στρατός θα επέστρεφε στα σύνορα της χώρας "ταν ή επί τας" στο μεγαλύτερό του μέρος... αποτρέποντας τις αποτυχίες. Κάτι σαν τα σημάδια από σφραγίδες στα σημερινά διαβατήρια κάθε φορά που περνάμε τα σύνορα μιας χώρας εκτός Schengen. Ο υπάλληλος του αλλοδαπών αποφασίζει αν διαβεί κάποιος τα σύνορα επιτυχώς ή όχι. Ερμηνεύει τα σημάδια, δηλαδή, τις απαντήσεις σου στις περίεργες ερωτήσεις του. "Τι ήρθες παιδί μου να κάνεις εδώ;" (Why are you visiting us son?), ήταν η ερώτηση που μου έκαναν την πρώτη φορά που βρέθηκα στην Αμερική. Την τέταρτη φορά με είχαν ήδη βαρεθεί, οπότε δεν με ρώτησαν τίποτα. "Λάθος", θα με διορθώσει ο Antonio από τη Χιλή που γνώρισα ένα Σεπτέμβρη στο Μπιλμπάο. "Αμερική είναι όλη η Ήπειρος. Η.Π.Α. λένε τη χώρα, Αμερικανός είμαι και εγώ από τη Χιλή". Σωστά. "Διακοπές", απάντησα στον υπάλληλο, αν και πραγματικά ήθελα να πω "Ήρθα... διότι.... χμμ... δεν είχα ξαναέρθει; Από περιέργεια...". Άραγε γιατί ταξιδεύουμε;
Ας αρχίσουμε από την ετυμολογία της λέξης. Μα, φυσικά, για να "κατακτήσουμε" ή να μας "κατακτήσει" μια ξένη χώρα, θα απαντούσαν οι Αρχαίοι Έλληνες και ο επαγγελματικός στρατός τους. Σήμερα, θα μπορούσαμε να παραδεχτούμε το ίδιο σε κάποιο ποσοστό με τη μεταφορική σημασία της "κατάκτησης". Κάνουμε "κτήμα" μας μια άγνωστη χώρα με την απόκτηση γνώσεων σχετικά με αυτή ή μας "κατακτά" με τις ομορφιές της ή την ευγένεια των κατοίκων της. Το ταξίδι πηγάζει από την ανάγκη του ανθρώπινου είδους για τη "μετανάστευση" προς καλύτερα μέρη, ή Γαίες της Επαγγελίας, κατά τους Ισραηλίτες που έφυγαν από την Αίγυπτο. Σαν τ' αποδημητικά πουλιά, για πιο ζεστές χωρες. Πέρα από αυτό είναι η ηδονή της λειτουργίας του εγκεφάλου στο άγνωστο που σου προσφέρει το ταξίδι σε μια ξένη χώρα με την ακόρεστη δίψα της περιέργειας για νέα γνώση. Έχω παρατηρήσει πως την πρώτη μέρα της μετάβασής μου στο οδήγημα από τ' αριστερά στα δεξία ή αντίστροφα δεν οδηγώ μηχανικά όπως κάνω κάθε φορά. Ο εγκέφαλος συνεργάζεται με τα μάτια και τα χέρια για να υπερβεί το "μηχανικό". Υπερλειτουργεί σα να μαθαίνω πρώτη φορά να οδηγώ. Κάπως έτσι θα παρομοίαζα την εμπειρία να περιπλανιέται κάποιος χαμένος σε μια άγνωστη χώρα. Με τη λειτουργία της σκέψης να ξυπνά από μια νάρκη "μηχανικών κινήσεων" της ρουτίνας.
Το διαδίκτυο μας έφερε πιο κοντά στις ξένες χώρες. Μπορεί ποτέ να μην έχω πάει στην Αυστραλία, ωστόσο έχω δει άπειρες φωτογραφίες, ξέρω σχεδόν απ' έξω το λιμάνι του Σύδνεϋ με την Όπερα, γνωρίζω τα επικίνδυνα ζώα (δηλητηριώδη φίδια, βατράχια κτλπ) που ζουν εκεί, έχω δει φωτογραφίες του Uluru ή Ayers Rock στην έρημο της κεντρικής Αυστραλίας, ωστόσο γιατί δεν με ικανοποιεί αυτό το ψηφιακό ταξίδι; Γιατί; Για τον ίδιο λόγο που ενώ βλέπω και επικοινωνώ πολύ συχνά με την "πατρίδα" στο Skype, η αίσθηση μιας χειραψίας δεν αντικαθίσταται. Η αίσθηση από τα αραχνάκια στις τροπικές ζούγκλες που σου χαϊδεύουν το πρόσωπο δεν μπορούν να απεικονιστούν σε καμιά φωτογραφία ή να περιγραφούν σε κανένα ταξιδιωτικό οδηγό. Ακόμα και η ξεκούραση που σου χαρίζει μια βραδινή σύναξη στο μπαλκόνι ενός ξενοδοχείου αγναντεύοντας τη θάλασσα με φίλους δεν περιγράφεται με λέξεις.
Νομίζω στις παραπάνω δύο παραγράφους έχουν αναφερθεί αρκετοί στατιστικά σημαντικοί λόγοι για ταξίδι. Θα απομόνωνα μερικές λέξεις, όπως "...ο επαγγελματικός...", "...τη μετανάστευση...", "...η ηδονή...της περιέργειας...νέα γνώση...", "...η αίσθηση μιας χειραψίας...", "...η ξεκούραση...".
Έψαξα να βρω ποσοστά για όλα τα παραπάνω, μια στατιστική έρευνα, αλλά δυσκολεύτηκα πολύ. Ίσως διότι τα ποσοστά εξαρτώνται από τον κάθε άνθρωπο χωριστά ή οι λόγοι αναμιγνύονται τόσο καλά που η στατιστική ανάλυση δεν μπορεί να τους διαχωρίσει. Από την άλλη, μπορεί να μην είμαι πολύ καλός στο "Googling". Σαν σε συγκοινωνούντα δοχεία, κάθε φορά που αγοράζω ένα εισιτήριο, γεμίζω ένα από αυτά τα δοχεία. Για να μην πέσει το νερό στα δοχεία σε πολύ χαμηλά επίπεδα, αγοράζω περισσότερα για να γεμίσουν όλα σε υψηλό επίπεδο. Η αλήθεια είναι πως μένοντας στο εξωτερικό, το πιο ευρύχωρο δοχείο είναι αυτό της "χειραψίας". Θέλει πολλά εισιτήρια για να γεμίσει...
