A παπα παπα...

    Ούτε ένας από τους υπόλοιπους επιβάτες ήξερε πως πετούσα με μόλις 44 ευρώ μετ' επιστροφής. Για την ακρίβεια €43,80. Μια γερή δόση Ιαπωνίας, με λίγο Κορέα και μια δόση από Νότια Αφρική μας κάνουν "κερδίσατε ένα ταξίδι 24.500 μιλίων με την Hμάιρατ (Emirates), πληρώνετε μόνο τους φόρους". Χμμ... κάθομαι και σκέφτομαι λίγο, που θα μπορούσα να πάω με 24.500 μίλια; Ένας πρόχειρος υπολογισμός με πετάει για... Σύδνεϋ (8932.53 μίλια) και πίσω (x2) με γύρω στα 18.000 μίλια, οπότε έχω ένα περίσσευμα περί τα 6.500 μίλια. Χμμ... ε να πάω  επιπλέον μια Τεχεράνη (1385.59), πριν τη βομβαρδίσουν οι Η.Π.Α., και πίσω (x2) περί τα 2800 μίλια. Μην επιμένετε, αλλού δεν πάω. Aς έχω υπόλοιπο. Είναι αρχή μου το όριο των τεσσάρων ηλεκτρονικών εισιτηρίων ανά πάσα στιγμη. Έχω ήδη δύο. Μην επιμένετε σας λέω.

Μπαίνω στην ιστοσελίδα της Hμάιρατ, με την ανυπομονησία ενός ταξιδιού σε καινούριο προορισμό. Τα 24.500 μίλια έγιναν μόλις... 2.158 πραγματικά μίλια σε ευθεία... δηλαδή από Λάρνακα μέχρι τη Μάλτα των Ιπποτών του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη και πίσω. Διαφορετικά τα μετράνε τα μίλια στην Αραβική χερσόνησο; Μάλλον. Οι Άραβες μας έμαθαν περί τον δέκατο αιώνα τα αριθμητικά ψηφία όπως τα γνωρίζουμε σήμερα, λογικά θα τα χειρίζονται καλύτερα. Μάλτα, λοιπόν, it is, με όλο της το Βρετανικό παρελθόν φανερό στο αριστερό οδήγημα και τους αγαπημένους κυκλικούς κόμβους φοράς ρολογιού.

    Το Τάγμα των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη ιδρύθηκε αρχικά για να προστατεύσει τους πιστούς Χριστιανούς στο προσκύνημα τους στους Αγίους Τόπους, με "υποκαταστήματα" σε όλο το δρόμο προς την Ιερουσαλήμ, προσφέροντας μέχρι ιατρική περίθαλψη. Ο Σουλεϊμάν ο δεύτερος (μακρινός εγγονός του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή, της ομώνυμης τηλεοπτικής σειράς), έδιωξε το 1522 τους Ιππότες από τη Ρόδο. Ήτανε θέλημα Θεού η πόλη να τουρκέψει. Έτσι, οκτώ χρόνια αργότερα (κάτι σαν ελληνικό δημόσιο δούλευαν με οκτώ χρόνια σε εφεδρία;), ο Κάρολοθ ο πέμπτοθ της Ισπανίας αποφάσισε να τους μεταφέρει στη Μάλτα. Παρέχοντας, με αυτόν τον τρόπο, προστασία στην κοντινή Ρώμη, εξασφάλιζε μια αντίσταση ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και το Ισλάμ που δεν συμμαζευόταν με τίποτα εκείνη την εποχή. Για τα επόμενα 275 χρόνια, οι Ιππότες της Μάλτα, έχτιζαν εκκλησίες, παλάτια, κήπους και φρούρια.

Όσο για τις εκκλησίες... σε κάθε γωνιά από μία. Πολλές εκκλησίες. Σαν τα υποκαταστήματα της Τράπεζας Κύπρου, στην Κύπρο. Αν δεν υπήρχε εκκλησία, θα έβρισκες ένα άγαλμα ή μια εικόνα Αγίου. Πανδαιμόνιο, σας λέω, από τις καμπάνες κάθε περίπου δέκα με δεκαπέντε λεπτά, μέρα-νύχτα, στη Βαλέτα. Με την ευκαιρία να πω τον πόνο μου. Αν επισκεφτείτε τη Μάλτα να επιλέξετε ξενοδοχείο εκτός πρωτεύουσας, στις καθαρότερες, ήσυχες, διπλανές πόλεις Σιλέμα και Άγιος Ιουλιανός.

    Τι έλεγα; Α ναι! Για την Τράπεζα Κύπρου. Όχι, για τους Ιππότες που προστάτευαν τους πιστούς. Χμμ, το ίδιο είναι. Δεν είναι "εβραίος" γνωστό, ωστόσο το τραπεζικό σύστημα ξεκίνησε από τους Ιππότες. Μέχρι το 1150 οι Ιππότες είχαν προσθέσει στις αρμοδιότητές τους ένα επαναστατικό σύστημα προστασίας των υπαρχόντων των πιστών μέσω καταθετικών "εντολών". Οι πιστοί που ξεκινούσαν το μακρινό ταξίδι τους κατέθεταν τα υπάρχοντά τους στους Ιππότες στη χώρα τους, για προστασία. Έπαιρναν ένα πιστοποιητικό "κατάθεσης", το οποίο κουβαλούσαν ασφαλώς σε όλο το δρόμο του προσκυνήματος. Όποτε χρειαζόταν κάποιο χρηματικό αντίκρυσμα ένα "υποκατάστημα" Ιπποτών του Τάγματος, στην ξένη χώρα, τους προμήθευε μέρος της περιουσίας τους, με την επίδειξη του πιστοποιητικού. Έτσι, απέκτησαν την οικονομική ευρωστία τους οι Ιππότες, έχοντας τα μέσα για να χτίζουν εκκλησίες, πολλές εκκλησίες, πάρα πολλές εκκλησίες. Στη Μάλτα, όπως είπα, το παραέκαναν, η αλήθεια είναι. Μάλλον το ιπποτικό τραπεζικό σύστημα την εποχή της Μάλτας απέδιδε, ούτε οικονομική κρίση, ούτε τίποτα. Σε μια πιο εξελιγμένη μορφή του, το τραπεζικό σύστημα δεν δούλεψε για μένα στη Μάλτα. Η Αμέρικαν Εξπρές που με το "έτσι θέλω" μου παραχώρησε η Τράπεζα Κύπρου δεν έγινε δεκτή ούτε εκεί. Τις υποψίες μου τις είχα. Δεν είχε γίνει πουθενά στο εξωτερικό δεκτή. Μόνο εντός Κύπρου και σε αγορές ηλεκτρονικών εισιτηρίων στο διαδίκτυο δούλευε. Στη Μάλτα είπε το κύκνειό της άσμα. Σε ένα μηχάνημα πιστωτικών του British Hotel της Βαλέτα. Την επομένη αμέσως (Δευτέρα) την ακύρωσα, ωστόσο ακόμα εμφανίζεται στον ηλεκτρονικό μου τραπεζικό λογαριασμό. Μα πόσες μέρες πια παίρνει μια ακύρωση; Μήπως είναι πιο αποδοτικό να τη χάσω ή να μου την κλέψουν;

Ας έρθουμε όμως πίσω στο παρελθόν της Μάλτας. Άρρηκτα συνδεδεμένη, λοιπόν, η εκκλησία με την οικονομική δραστηριότητα της εποχής. Καμία σχέση με την Ελλάδα του 2012 που η εκκλησία κοντεύει να χρεοκοπήσει. Το είπε ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος. «Η Εκκλησία μας μετά από δυο μήνες δεν θα έχει να πληρώσει τους υπαλλήλους και αν δεν βρει τρόπο να εξασφαλίσει τα χρήματα για την πληρωμή των υπαλλήλων, δηλαδή 300 ανθρώπων, οι άνθρωποι αυτοί θα πρέπει να απολυθούν και να μείνουν άνεργοι. Είναι ένα "μεγάλο παραμύθι" τα όσα λέγονται για την μεγάλη εκκλησιαστική περιουσία», ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Ιερώνυμος. Η αλήθεια είναι πως την περιουσία δεν την έχουμε δει. Τα χρυσά καπέλα, Ευαγγέλια, οι χρυσές ράβδοι δεν είναι, φυσικά, περιουσία της εκκλησίας, αλλά η επίγεια λάμψη μιας ουράνιας Βασιλείας. Η εκμετάλευση μιας πίστης που άρχισε με τους Ιππότες στις απαρχές του τραπεζικού συστήματος και συνεχίζεται στις μέρες μας πολύ αποδοτικά. Λες και οι Βουδιστές στην απλότητα ενός προρτοκαλί και μόνο ενδύματος δεν προσφέρουν σωστά το δρόμο προς τη Νιρβάνα. Μήπως υπολογίζει ο Αρχιεπίσκοπος την περιουσία της εκκλησίας όπως η Ημάιρατ τα μίλια, δηλαδή κάτι χάνεται στη μετάφραση; Κάτι θα γνωρίζει παραπάνω, αυτός και ο άλλος με τις δύο TFT οθόνες για να μη χάνει οπτική επαφή ο πιστός στον Αγ. Ιωάννη Ελεήμονα Ηρακλείου Κρήτης ΤΚ 713 05. Πάντως τα τελετουργικά εργαλεία των Ινκάς και των Μάγια από χρυσό οι Ευρωπαίοι ηγέτες τα έλιωσαν για να γίνουν αυτή η "επίγεια λάμψη μιας ουράνιας Βασιλείας"... μήπως χρειάζεται να λιώσουν ξανά;

δεν έκανα ταξίδια μακρινά...

Μια φορά και έναν καιρό... "Ουφ κουραστικό. Γιατί όλα τα παραμύθια πρέπει να αρχίζουν έτσι;", είπε το κοριτσάκι που καθόταν στο παράθυρο. "Δεν ξέρω", απάντησε το αγοράκι, στη διπλανή θέση. "Τι σημαίνει «κουραστικό;". "Κουραστικό... να είναι αυτό... αυτό που κάνουμε τώρα". "Δηλαδή;". "Δηλαδή, να είμαστε μέσα σε τούτο το μεγάλο αεροπλάνο με τους 12 κινητήρες και τα τέσσερα φτερά τόσες μέρες, να περνάμε από πάνω από κάθε χώρα, πόλη, χωριό, φάρμα, θάλασσα ή λίμνη, για να επιλέξουμε που θα γεννηθούμε. Εσύ έχεις επιλέξει;". "Α νομίζω δεν ξέρεις τι λες. Αφού δεν μπορούμε να γεννηθούμε σε θάλασσα ή λίμνη, δεν είμαστε ούτε ψάρια, ούτε μύδια, αλλά άνθρωποι. Για παράδειγμα, αν ήμασταν ψάρια θα επιλέγαμε να γεννηθούμε σε Δέλτα. Να, βλέπεις, σε εκείνο το μεγάλο Δέλτα από κάτω. Νομίζω είναι το Δέλτα του Νείλου, βρίσκεται στην Αφρική. Όχι, δεν έχω επιλέξει ακόμα. Μου φαίνεται δύσκολο. Θες ένα γλειφιτζούρι; Να πάρε". "Ευχαριστώ πολύ! Ω! Κοίτα κάτω! Πω, πω τι ωραία χώρα που φαίνεται! Γαλάζια νερά, αμμουδιές, ωραία άσπρα-μπλε σπίτια. Κοίτα τα τόσα ωραία νησάκια που περνάνε από κάτω! Εδώ θέλω να γεννηθώ, είναι υπέροχ...", λέει το κοριτσάκι, ενθουσιασμένο.

Δεν πρόλαβε να τελειώσει την πρόταση. Τσουπ εξαφανίστηκε. "Α! Έφυγε! Μου πήρε το γλειφιτζούρι, ούτε ένα ‘γεια’", είπε λίγο λυπημένα το αγοράκι. Μια ζεστή αγκαλιά το περίμενε ακριβώς κάτω από το αεροπλάνο που τώρα περνούσε τα σύνορα για άλλες χώρες. "Είναι κοριτσάκι, είναι κοριτσάκι!". "Ουά, Ουά, Ουά...", ακούστηκε να λέει, ενώ πραγματικά ήθελε να πει "Α δεν πρόλαβα να χαιρετήσω τα άλλα μωράκια, δεν πρόλαβα να τελειώσω καν το γλειφιτζούρι μου που εξαφανίστηκε! Τι αγένεια!"... "Ουά, Ουά, Ουά...". "Καλώς όρισες στην Ελλάδα και τη Σαντορίνη", ακούγεται μια γλυκιά φωνή να του λέει. "Ουά, Ουά, Ουά...". Όπως καταλάβατε, πάλι κάτι άλλο ήθελε να πει το κοριτσάκι. Ευτυχώς, όμως, είμαι εγώ εδώ για να βοηθήσω τον αναγνώστη. Λοιπόν, ήθελε να πει "πεινάω, θέλω το γλειφιτζούρι μου", αλλά δυστυχώς εκείνη τη στιγμή έλειπε ο μεταφραστής από το δωμάτιο. "Ουά, Ουά, Ουά", που θέλει να πει "σε ποιά χώρα να επέλεξε τώρα το αγοράκι που μου έδωσε το γλειφιτζούρι να γεννηθεί;". "Ουά, Ουά, Ουά"...

Την ίδια στιγμή, επάνω στο περίεργο αεροπλάνο, το αγοράκι μιλούσε με τον συνταξιδιώτη του στο πίσω κάθισμα. "Πώς σε λένε;". "Α δεν με λένε ακόμα, δεν έχουν αποφασίσει οι γονείς μου. Δηλαδή, για να λέμε την αλήθεια, ούτε εγώ έχω αποφασίσει σε ποιά χώρα θα γεννηθώ, οπότε δεν έχω βρει ακόμα όνομα. Το όνομα, λένε, προέρχεται συνήθως από τη χώρα που θα γεννηθείς. Θέλω μια πόλη με μεγάλα κτήρια, πολλά φώτα, αυτοκίνητα, μηχανές, λεωφορεία, μ’ αρέσει να έχει πολύ θόρυβο, όπως βλέπουμε στις ταινίες εδώ στο αεροπλάνο". "Ουφ εγώ θέλω ησυχία. Θες να σου δώσω μια ζωγραφιά που έκανα πριν λίγο;". "Α ναι ευχαριστώ, πολύ ωραία! Ευχαριστώ!". "Τι λέτε εσείς εδώ;", ρώτησε ένα τρίτο αγοράκι που περνούσε εκείνη τη στιγμή από δίπλα τους, με ένα ποτήρι χυμό μήλου στο δεξί του χέρι. "Συζητάμε σε ποιά χώρα θέλουμε να γεννηθούμε". "Πω, πω έχει νυχτώσει. Τι ωραίο που φαίνεται το φεγγάρι και τα άστρα στον ουρανό". "Α, δεν ξέρω τι λέτε εσείς, εμένα μου αρέσει η φύση", λέει το αγοράκι με το νερό. "Θέλω να βρίσκομαι σε ένα λιβάδι, ανάσκελα, όλη μέρα, να βλέπω τ' άστρα στον ουρανό". "Χα, χα! Μα δεν γίνεται αυτό που λες! Τα άστρα δεν φαίνονται τη μέρα, παρά μόνο τη νύχτα. Τη μέρα ο ήλιος είναι τόσο φωτεινός που τα καλύπτει", του λέει ένα μωράκι από τη μπροστινή θέση". Τώρα πια είχε πάρει τη θέση στο παράθυρο, όπου καθόταν πριν το κοριτσάκι από την Ελλάδα. "Ε, εντάξει, δεν εννοούσα αυτό. Βολεύομαι να είμαι ξαπλωμένος, να βλέπω τ' άστρα μόνο τη νύχτα. Θέλετε να γίνουμε φίλοι;". "Ναι, μα φυσικά!".

"Κοιτάχτε! Ποιά είναι αυτή η πόλη από κάτω;", φωνάζει το αγοράκι από το πίσω κάθισμα που του αρέσει ο θόρυβος. "Δεν ξέρω, αλλά φαίνεται πολύ μεγάλη. Πω, πω φώτα! Θα έχει θόρυβο, αμάξια, ψηλά κτήρια. Θα σου αρέσει! Εμένα πάλι όχι, είναι τεράστια και θέλω ησυχία!". "Πάμε μαζί, θέλω παρέα!". Τσουπ, το αρπάζει από το δεξί μπράτσο και φωνάζει δυνατά "θέλω να γεννηθούμε εδ...". Δεν προλαβαίνει να τελειώσει ούτε αυτός τη φράση. Τσουπ... εξαφανίστηκαν, ενώ το μωράκι που κρατούσε το νερό έμεινε να κοιτάζει με ανοιχτό το στόμα τα άδεια καθίσματα! "Μα που πήγαν τώρα; Δεν προλάβαμε να πούμε ένα 'γεια'! Τι αγένεια!". "Ουά, Ουά, Ουά!", το ένα, "Ουά, Ουά, Ουά", το άλλο μωράκι σαν να βρίσκονταν σε συναυλία. "Ουά, Ουά, Ουά, μα γιατί με τράβηξες; Εγώ ήθελα μια ήσυχη πόλη, χωρίς αυτοκίνητα ή θόρυβο, τι είναι όλα αυτά τα ψηλά κτήρια;". "Ουά, Ουά, Ουά, μα εγώ ήθελα παρέα! Να αν κλείσουν αυτά τα παράθυρα δεν θα μπαίνει μέσα ο θόρυβος και θα είναι ήσυχα, θα σου αρέσει". "Είναι αγοράκια! Καλώς ήρθατε στο Κυότο και την Αυτοκρατορική Ιαπωνία", τους λέει μια γλυκιά φωνή. "Αχ είναι δίδυμα! Τι χαριτωμένα", λέει η μαμά τους. "Υ-πε-ρο-χά", φωνάζει ο μπαμπάς τους με τη γιαπωνέζικη προφορά του.

Την επόμενη στιγμή το αεροπλάνο περνούσε πάνω από τη Νέα Ζηλανδία. "Έι εσύ;", φωνάζει ένα κοριτσάκι μέσα στο αεροπλάνο. "Διψάω. Μπορείς να μου δώσεις λίγο νερό, αν δεν το θες όλο αυτό που έχεις στο ποτήρι σου;". "Μα, ναι φυσικά, , δεν θέλω άλλο, ορίστε". "Α ευχαριστώ, είσαι πολύ ευγενικός". "Εσύ είσαι που ήθελες λιβάδια για να ξαπλώνεις, να βλέπεις τα άστρα στον ουρανό;". "Ναι, ναι...". "Κοίτα από κάτω μια ωραία χώρα!", φωνάζει το κοριτσάκι. "Ουάου, Ουάου! Θες να γεννηθούμε εδώ μαζί;". "Α όχι, εγώ ψάχνω ένα μικρό νησί, εξωτικό, σε μια μεγάλη θάλασσα". "Ουάου! Υπέροχη χώρα! Ουάου! Εγώ Θέλω να γεννηθώ εδ.... Ουάου! Ουά, Ουά, Ουά ου!". Πάει κι αυτός. "Καλώς ήρθες στο Κράισττσερτς της Νέας Ζηλανδίας". "Είναι αγοράκι! Πω, πω κοίτα κάτι μεγάλα μάτια. Τι ωραίο που είναι", ακούει κι αυτό μια γλυκιά φωνή.

Την ίδια σχεδόν στιγμή, το κοριτσάκι που ζήτησε το νερό στο αεροπλάνο βρήκε αυτό που έψαχνε. Τα νησιά Φίτζι. Μόλις άνοιξε τα μάτια του αντίκρισε δύο στρατιώτες με τα όπλα τους να το σημαδεύουν. "Φύγετε από ‘δω! Το νοσοκομείο εκκενώνεται τώρα! Όλο το μέρος θα πλημμυρίσει!". "Ουά, Ουά, Ουά, τι έγινε; Γιατί φωνάζουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι και με φοβίζουν; Θέλω λίγο ακόμα νερό". "Φύγετε τώρα! Μα δεν ακούτε; Το νοσοκομείο θα γεμίσει νερά σε λίγο, θα πνιγούμε όλοι αν δεν φύγουμε!". "Ουά, Ουά, Ουά, δεν μ’ αρέσει αυτή η χώρα, θέλω να πάω πίσω στο αεροπλάνο, Ουά, Ουά, Ουά, θέλω να επιλέξω άλλη χώρα, δεν μ’ αρέσει καθόλου εδώ, όλο φωνάζουν, αυτοί οι κύριοι με τα όπλα με φοβίζουν, θέλω να φύγω! Θέλω να πάω στη χώρα με τα λιβάδια, να ξαπλώνω κι εγώ να βλέπω τα άστρα, Ουά, Ουά, Ουά". "Δυστυχώς δεν γίνεται", του λέει μια φωνή, όχι τόσο γλυκιά, όπως άκουσαν τα προηγούμενα παιδάκια. "Επέλεξες ήδη τη χώρα που θα ήθελες να γεννηθείς, αφού έκανες την επιλογή σου, καθώς πετούσε το αεροπλάνο από πάνω της, πριν γεννηθείς, δεν μπορείς τώρα να αλλάξεις. Δεν μπορείς να μπεις πίσω στο αεροπλάνο που μεταφέρει τα μωράκια στις οικογένειές τους. Είσαι πια μεγάλη! Δεν θα αντέξει. Εκείνο δεν ήταν ένα κανονικό αεροπλάνο που πάμε ταξίδια. Είναι ένα αεροπλάνο μόνο για προ-γέννητα, με 12 κινητήρες και 4 φτερά. Δεν προσγειώνεται, δεν απογειώνεται ποτέ, πάντα πετάει. Κάθε άνθρωπος μπαίνει μία φορά μέσα, όταν γεννιέται, μετά δεν ξαναβλέπει ποτέ αυτό το αεροπλάνο. Όλα τα άλλα αεροπλάνα απλά μας ταξιδεύουν για τις διακοπές ή τις δουλειές μας, δεν μας αφήνουν να επιλέξουμε χώρα για να ξανα-γεννηθούμε, μόνο να μεταναστεύσουμε".

Λίγο αργότερα, σε μια χώρα που λέγεται Κόστα Ρίκα γεννιόταν άλλο ένα κοριτσάκι. Φυσικά, εκεί δεν υπάρχουν στρατιώτες με όπλα για να φωνάζουν και να το τρομάζουν. Ο στρατός είχε καταργηθεί χρόνια πριν γι’ αυτό και ήταν η πιο ήρεμη χώρα του κόσμου. Το μωράκι γεννήθηκε σε ένα τεράστιο σπίτι στη μέση μιας μεγάλης ζούγκλας, δίπλα σε πανέμορφους καταρράκτες. Μόλις άνοιξε τα μάτια του αντίκρισε ένα στολισμένο δωμάτιο με όλων των ειδών τα παιχνίδια, ροζ κουρτίνες, ροζ τοίχους και γλυκές φωνές. "Καλώς όρισες στην Κόστα Ρίκα. Τη χώρα με τους πιο ευτυχισμένους κατοίκους του κόσμου. Εδώ θα χαμογελάς όλη μέρα". "Ουά, Ουά, Ουά, κάνει ζέστη, θέλω νερό, Ουά, Ουά, Ουά, θέλω νερό και εκείνο το μεγάλο ελεφαντάκι έξω από το παράθυρο. Είχαμε αναταράξεις όταν περνούσαμε τον Ειρηνικό με το αεροπλάνο και δεν μας έδωσαν παιχνίδια, ούτε νερό για αρκετή ώρα, Ουά, Ουά, Ουά".

Έτσι, γεννήθηκε η μικρή μας παρέα. Ένα παιδάκι στην Ελλάδα, δύο στην Ιαπωνία, ένα στη Νέα Ζηλανδία, ένα στα νησιά Φίτζι, που έχουν σχεδόν πλημμυρίσει, ενώ ένα άλλο στην Κόστα Ρίκα, την πιο ευτυχισμένη χώρα του κόσμου. Α! Ναι, συγνώμη! Λοιπόν, ναι! Η παρέα μας δεν είναι συμπληρωμένη. Λείπει το παιδάκι από την Αφρική! Η Αφρική είναι μια τεράστια ήπειρος. Μεγαλύτερη και από την Ευρώπη σε μέγεθος, αλλά σε χρόνια μεγαλύτερη από τον μεγαλύτερο άνθρωπο πάνω στη γη. Μπορείτε να σκεφτείτε τον μεγαλύτερο σε ηλικία άνθρωπο που έχετε δει; Ε λοιπόν, πιο γριά είναι η Αφρική. Την Αφρική επέλεξε ο πρώτος άνθρωπος που γεννήθηκε στη γη, καθώς το μεγάλο αεροπλάνο με τους 12 κινητήρες και τα 4 φτερά, στην πρώτη έκδοσή του, πετούσε για πρώτη φορά από πάνω της. "Να εδώ θέλω να γεννηθώ με όλα αυτά τα δάση, τη ζούγκλα, τα ζώα, τα φυτ...". Να σου τον από κάτω, με το γνώριμο "Ουά, Ουά, Ουάου", που θέλει να πει "Πώς μαύρισα έτσι;". "Α δεν το ξέρατε; Όσοι επιλέγουν την Αφρική και μάλιστα το κέντρο της, όπως π.χ. το Κονγκό, το Νίγηρα, το Σουδάν, την Ταζανία ή την Αιθιοπία ως χώρες, μαυρίζουν για να προστατευτούν από τον ήλιο. Ο Ήλιος στην Αφρική καίει πάρα πολύ, έτσι σκουραίνουν στο δέρμα για να μην τους καίει. Το πιο φυσικό αντηλιακό! Εξαιρετική επινόηση της φύσης. Φυσική Επιλογή, που λέμε. Τι έλεγα; Α ναι, δεν ολοκληρώθηκε η παρέα μας!

Επτά θέσεις μακριά και πιο πίσω από το κοριτσάκι με τα σπίρτα, ωχ, συγνώμη, το κοριτσάκι με το γλειφιτζούρι ήθελα να πω, μια και όπως όλοι ξέρουμε τα σπίρτα απαγορεύονται στα αεροπλάνα, βρισκόταν ένα αγοράκι που είχε ξυπνήσει λίγο στραβά εκείνο το πρωί. Ήταν όλο νεύρα. Ό,τι και να του έλεγαν έφερνε αντίρρηση. Μαύρο του έλεγαν, άσπρο έλεγε. Κόκκινο του έλεγαν, πράσινο έλεγε. "Θες νερό;". "Όχι, θέλω πάγο!". "Πάρε πάγο", "όχι θέλω νερό!". "Θες να γεννηθείς στην Ευρώπη;". "Όχι θέλω να γεννηθώ στην Αφρική, να εκεί με τα πολλά ζώα, το λιοντάρι, το ρινόκερο, τις τίγρεις, τους ελέφαντες, τους ιπποπόταμους, τα πουλιά, να εκεί στο ψηλό βουνό θέλω να γεννηθ...". Να σου το στην κορυφή του Κιλιμάντζαρο να αγναντεύει τις απέραντες σαβάνες της Κένυας και της Τανζανίας. "Ουά, Ουά, Ουά, πω πω ψηλό που είναι αυτό το βουνό! Σαν να είμαι ακόμα στο αεροπλάνο είναι!". "Καλώς ήρθες στην Τανζανία και την κορυφή του Κιλιμάντζαρο", ακούει μια γλυκιά φωνή και αμέσως κουνάει τα μαύρα ποδαράκια του σα να ευχαριστιέται πολύ για την επιλογή του.

Τώρα μάλιστα, ολοκληρώθηκε η παρέα μας! Μέγιστη παράλειψη η Αφρική! Πέρασαν τα χρόνια με τα παιδιά να μεγαλώνουν. Απέκτησαν και ονόματα. Η Αντιγόνη από την Ελλάδα, τα δίδυμα αδερφάκια Τακεχίρο και Τέιζο από την Ιαπωνία, ο Λεόν από την Τανζανία, η Αλεγρία από την Κόστα Ρίκα, η Ανσιού από τα νησιά Φίτζι και τέλος ο Τζόν από τη Νέα Ζηλανδία. Ο Τζόν καθόταν στο αεροπλάνο ακριβώς δίπλα στον Λεόν. Μόνο που δεν επέστρεψε ποτέ στη θέση του, καθώς με το νερό στο χέρι, αντίκρισε τη χώρα όπου ήθελε να γεννηθεί. Με τον Λεόν είχαν συζητήσει για τα σχέδιά τους. Τι θα γίνονταν όταν μεγάλωναν, σε ποιά χώρα θα ήθελαν να ζήσουν, για τα άστρα, τον ουρανό, την ωραία μέλλουσα Χατισέ στο παραδίπλα κάθισμα και τα λοιπά. Είχαν γίνει φίλοι τις πρώτες δυο ώρες που βρέθηκαν μέσα στο αεροπλάνο. Αντάλλαξαν χωνάκια παγωτό μια που ο Λεόν προτιμούσε τη γεύση κεράσι, ενώ ο Τζον τη βανίλια. Τους τα είχαν δώσει λίγο ανάποδα. Τι λίγο, δηλαδή, πιο πολύ δεν γίνεται! "Μπλιάχ", είχε πει ο Τζον μόλις δοκίμασε από το δικό του, "θες να αλλάξουμε; Μάλλον έγινε λάθος με τα παγωτά μας", είπε στον Λεόν. "Ναι, μα φυσικά, δεν μ' αρέσει καθόλου το δικό μου! Ευχαριστώ".

Στο αεροπλάνο εκείνο υπήρχαν ακόμα άλλα πολλά μωράκια που επέλεξαν χώρες όπως η Τουρκία, το Μεξικό, η Κίνα και άλλες. Μάλιστα η Αντιγόνη είχε γίνει αχώριστη φίλη με την Χατισέ που επέλεξε την Τουρκία. Είχαν συναντηθεί περιμένοντας τη σειρά τους να μπουν στην τουαλέτα στο πίσω μέρος του αεροπλάνου. Η Χατισέ μάλιστα της χάρισε ένα πάρα πολύ ωραίο φιογκάκι για τα μαλλιά της. "Αχ, τι ωραίο! Θα το βάλω αμέσως πάνω στα μαλλιά μου", είχε πει η Αντιγόνη.

Πέρασαν τα χρόνια. Τα παιδιά μεγάλωσαν κι άλλο. Εντάξει, δεν έγιναν μεγάλα σαν την Αφρική, αλλά μεγάλωσαν αρκετά, ώστε να τελειώσουν το σχολείο, να βρουν μια δουλειά. Η Αντιγόνη από την Ελλάδα έγινε δημοσιογράφος, τα δίδυμα από την Ιαπωνία ίδρυσαν μια εταιρία που πουλούσε ηλεκτρονικούς υπολογιστές με σηματάκι ένα φαγωμένο ανθό κερασιάς, η Χατισέ έγινε τραγουδίστρια, ο Λεόν έγινε αθλητής δρομέας του στίβου, ο Τζον απέκτησε μια φάρμα και έβοσκε προβατάκια στα λιβάδια της Νέας Ζηλανδίας, η Ανσιού έγινε γιατρός, ενώ τέλος η Αλεγρία σπούδασε τουριστικά οργανώνοντας εκδρομές με τουρίστες στη χώρα της, την Κόστα Ρίκα. Η Αντιγόνη βρισκόταν για δεύτερη μέρα στην Κόστα Ρίκα, που την είχε ήδη εντυπωσιάσει, σε αποστολή συγγραφής ενός ταξιδιωτικού οδηγού. Ναι, μα φυσικά, την οργάνωση του ταξιδιού την είχε αναλάβει εξ ολοκλήρου η Αλεγρία. Δεν είχε καμία ανάμνηση από το αεροπλάνο των 12 κινητήρων και των 4 φτερών, μα ούτε και η Αντιγόνη. Παρόλα αυτά έγιναν από την πρώτη μέρα κιόλας φίλες. Στην Κόστα Ρίκα βρέθηκαν και τα άλλα παιδιά, που ήταν πια μεγάλοι. Δεν είναι τώρα λογικό από τα 7 δισεκατομμύρια ανθρώπων πάνω στη γη αυτά τα 8 παιδιά, άντε μεγάλοι τώρα πια, να βρεθούν στην ίδια χώρα για διακοπές. Ωστόσο, συμβαίνουν αυτά, η πιθανότητα υπάρχει. Βρέθηκαν, μάλιστα, ακόμα και στο ίδιο αεροπλάνο της επιστροφής στα σπίτια τους! Αυτό το τελευταίο είναι πιθανότερο. Γιατί; Με ποιές χώρες έχουμε να κάνουμε; Τουρκία, Ελλάδα, Ιαπωνία, Τανζανία, Νέα Ζηλανδία και Νησιά Φίτζι, σωστά; Θέλουμε ένα ταξίδι επιστροφής με μια κοινή αφετηρία την Κόστα Ρίκα, σωστά; Λοιπόν, επειδή η Κόστα Ρίκα είναι πολύ μικρή χώρα και δεν διαθέτει μεγάλο αεροδρόμιο, δεν μπορείς εύκολα να πας απ’ ευθείας από όλες τις χώρες του κόσμου ή να επιστρέψεις σε αυτές χωρίς καμία στάση. Έτσι, πρέπει να μετακινηθείς από και προς μέσω μιας μεγαλύτερης, ενός σταθμού! Ορίστε!

Το Μεξικό που είναι μεγάλη χώρα και διαθέτει ένα μεγάλο αεροδρόμιο αποτελεί ένα τέτοιο σταθμό. Όλοι οι φίλοι μας, λοιπόν, μπήκαν στο ίδιο αεροπλάνο για το Μεξικό, από όπου θα πάρουν στη συνέχεια διαφορετικά αεροπλάνα για τις χώρες τους. Θα τους βάλω όλους τους φίλους μας να καθίσουν δίπλα, δίπλα στις θέσεις του αεροπλάνου. Εγώ δεν είμαι ο συγγραφέας; Ε ό,τι θέλω κάνω! Είναι λίγο δύσκολο και κουραστικό να τους βάλω να περπατάνε πάνω κάτω μέσα στο αεροπλάνο και να κινούνται για να συναντηθούν. Τόση κούραση είχαν στις διακοπές τους, να κολυμπήσουν στους ωκεανούς, να εξερευνήσουν τις ζούγκλες και τα τροπικά δάση της Κόστα Ρίκα, να δοκιμάσουν όλες τις σπεσιαλιτέ της τοπικής κουζίνας, να τρέξουν στις αμμουδιές, να ανέβουν σε βουνά, να κατέβουν λόφους... για λύπηση. Μην τους βάλω να πηγαινοέρχονται στο αεροπλάνο για ανταλάξουν μια κουβέντα... Επίσης, η Αλεγρία πάει διακοπές στο Μεξικό! Όλοι, λοιπόν, συναντήθηκαν ξανά στο αεροπλάνο, χωρίς να γνωρίζονται

"Θυμάσαι το βραδινό μπάνιο στον Ειρηνικό Ωκεανό; Νομίζω από τα καλύτερα που έχω κάνει", λέει η Αντιγόνη. "Μα ναι!", απαντάει η Αλεγρία. "Ανάσκελα να επιπλέεις στη θάλασσα και να κοιτάς τον έναστρο ουρανό τη νύχτα, χωρίς να ακούγεται τίποτα άλλο εκτός από την αύρα της θάλασσας. Τόσα πολλά άστρα! Μα τόσα πολλά!". "Συγνώμη που ενοχλώ, μιλάτε για τα άστρα; Νομίζω είμαι ειδικός στα άστρα", πετάγεται ο Τζον από τη Νέα Ζηλανδία. "Ξέρετε είμαι από τη Νέα Ζηλανδία, μ’ αρέσει να κάθομαι ανάσκελα στο λιβάδι και να παρατηρώ τα άστρα! Το βράδυ στα απέραντα λιβάδια δεν έχουμε πολύ φως από τις πόλεις, φαίνεται ξεκάθαρα μέρος του γαλαξία. Είναι ένα υπέροχο θέαμα". "Αυτό ακριβώς λέγαμε και εμείς! Απαντάνε οι φίλες Αντιγόνη και Αλεγρία με μια φωνή. Το κάναμε πριν μερικές μέρες, ανάσκελα να επιπλέουμε στον ωκεανό". "Υπέροχο! Από πού είστε;". "Εγώ είμαι από την Ελλάδα, η Αλεγρία από την Κόστα Ρίκα". "Α, Αλεγρία, έχετε μια υπέροχη χώρα! Πραγματικά πέρασα τέλεια στις διακοπές μου!". "Ευχαριστώ", του απαντάει η Αλεγρία, κοκκινίζοντας. "Ξέρετε", συνεχίζει ο Τζον, "πολλές φορές μπορούμε να δούμε κομήτες να πέφτουν στη γη! Αν κοιτάξουμε πολύ καλά στον ουρανό τη νύχτα. Πέφτουν και τη μέρα, αλλά είναι δυσκολότερο να τα δούμε, λόγω του ήλιου που φωτίζει τα πάντα. Πέφτουν στη γη, είναι τυχαίο σε ποια χώρα, όμως, θα πέσουν. Σαν τους ανθρώπους, είναι λίγο-πολύ τυχαίο σε ποια χώρα θα γεννηθούν, δε νομίζετε;". "Μα ναι! Οι άνθρωποι σαν τους κομήτες λέτε ότι πέφτουν στη γη; Είναι όλα τόσο όμορφα στον ουρανό. Δεν μπορεί κανείς να επιλέξει το καλύτερο. Τα βλέπεις σε ομάδες ή και μόνα τους να φωτίζουν. Όπως εμάς που είμαστε μέσα σε αυτό το αεροπλάνο, στον ουρανό, σε ομάδες ή μόνοι μας, θα καταλήξουμε σε διαφορετικά μέρη στον κόσμο, σε διαφορετικές χώρες και πόλεις, παρόλα αυτά ήμασταν μια ομάδα!". "Έχεις δει ποτέ κομήτη να πέφτει; Όταν πέφτουν οι κομήτες είναι που δείχνουν όλο τους το μεγαλείο. Φωτίζουν περισσότερο από ποτέ στον ουρανό και κάνουν αισθητή την παρουσία τους με μια φλεγόμενη ουρά", απαντάει ο Τζον στην Αλεγρία.

"Λοιπόν, μου δώσατε μια ιδέα για ένα παραμύθι!", πετάγεται η Αντιγόνη, "θα γράψω μια ιστορία! Φανταστείτε να ερχόμασταν στη γη έτσι, σαν τα άστρα που πέφτουν! Όλοι ίδιοι στην αρχή και μετά να επιλέγουμε τη χώρα μας από ψηλά. Ένα παραμύθι που θα προσπαθεί να διηγηθεί τις περιπέτειες 8 παιδιών από τη στιγμή που αρχίζουν να διαλέγουν χώρα για να γεννηθούν! Πώς σας φαίνεται;". "Ακούγεται παράξενη ιστορία!", πετάγεται ο Τακεχίρο από το πίσω κάθισμα που έτυχε να ακούει τη συζήτηση. "Και γιατί παρακαλώ 8 παιδιών και όχι 7, 9 ή 10;", μπαίνει στη συζήτηση η Χατισέ. "Διότι το 8 αν το φυσήξεις και πέσει δεξιά ή αριστερά, μετατρέπεται στο σύμβολο του άπειρου (∞).  Αυτό δηλαδή, που βρίσκει εφαρμογή σε μια μικρή ομάδα 8 ατόμων, βρίσκει στην ουσία εφαρμογή σε άπειρα άτομα. Όποιο άλλο νούμερο και αν φυσήξεις, δεν θα βγάλεις το άπειρο", είπε, χαμογελώντας η Αντιγόνη. "Όλοι ήμασταν ίδιοι ε; Τότε γιατί καταδικάζουμε τους ανθρώπους ανάλογα με το χρώμα του δέρματός τους ή τα χαρακτηριστικά, τη χώρα και τις επιλογές τους; Το σκούρο δέρμα ή τα σχιστά τους μάτια για παράδειγμα;", είπε και κοίταξε μια το δέρμα του και μια τα αδέρφια από την Ιαπωνία, κλείνοντάς τους το δεξί του μάτι. "Ίσως το έχουμε ξεχάσει πώς όλοι είμαστε ίσοι και πρέπει να έχουμε τις ίδιες ευκαιρίες ανεξάρτητα από τη χώρα όπου γεννηθήκαμε", λέει η Ανσιού που μπαίνει και αυτή με τη σειρά της στη συζήτηση...

Επιστημονικός Λόξυγκας...

Το όνομα 'Higgs' ακούγεται σαν λόξυγκας, που έχει πιάσει αυτές τις μέρες την πλειοψηφία της επιστημονικής ή μη κοινότητας. Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Θανάτου της π.Χ. (προ Χίγκς) επιστήμης και αναγέννησης του επιτυχημένου 'θεωρητικού' που προηγείται του 'πρακτικού' κατά πενήντα περίπου χρόνια! Σκεφτείτε την προετοιμασία ενός ταξιδιού. Το διάβασμα ταξιδιωτικών οδηγών ή blogs, ιστοσελίδων γενικά, για προορισμούς ή μέρη που δεν έχουμε επισκεφτεί ποτέ, με την προσμονή, την ελπίδα να τα δούμε στο μέλλον. Ο Ιούλιος Βέρν έγραψε το 'γύρο του κόσμου σε 80 μέρες' χωρίς να έχει ταξιδέψει ποτέ. Στην ουσία περιέγραψε ένα θεωρητικό ταξίδι, χωρίς τη φυσική εμπειρία ή απόδειξη. Αυτό ακριβώς είχε κάνει ο Higgs. Περιέγραψε την ύπαρξη ενός σωματιδίου, χωρίς την πειραματική (φυσική) απόδειξη. Όπως διαφαίνεται μάλλον είχε δίκιο. 'Μάλλον', διότι στην επιστήμη δεν υφίσταται ποτέ η έννοια της απόδειξης, αλλά μόνο της ένδειξης (ας είναι καλά η αρχή της αβεβαιότητας του Heisenberg). Γιατί, αυτή η πειραματική ένδειξη έχει ενθουσιάσει τόσο την επιστημονική κοινότητα, αλλά εξοργήσει το απανταχού παπαδολόι;

Είναι η ίδια αίσθηση όταν ζωντανεύει μια φωτογραφία σε ένα ταξιδιωτικό οδηγό γύρω σου. Να πλατσουρίζεις σε μια εξωτική παραλία. Να ζεις τις αράδες των ταξιδιωτικών περιγραφών, να μυρίζεις την εξωτική κουζίνα, να εμπλουτίζεται με ήχους και γεύσεις μια παράγραφος που διάβασες στο lonelyplanet. Από το γύρο του κόσμου σε 80 μέρες, του 1873 φτάσαμε σήμερα στο φεύγω από Αθήνα 18 Ιουλίου 13:25 (Αεροφλότ μέσω Μόσχας), φτάνω στο Τόκυο της Ιαπωνίας 10.20 το πρωί της επομένης. Αναχωρώ 15.30 από το Τόκυο με China Southern Airlines, μέσω Ghuangzhou στην Κίνα, φτάνοτας στις 18:50 της ίδιας μέρας, 19 Ιουλίου, στο Λος Άντζελες των Η.Π.Α. Περίπου τρεις ώρες αργότερα (21.35), με την American Airlines, πετάω για Νέα Υόρκη όπου φτάνω το επόμενο πρωί, 20 Ιουλίου, στις 5.55. Μια σύντομη επίσκεψη στα αξιοθέατα της πόλης, ενώ αργότερα, η πτήση της Lufthansa των 17.55 της ίδιας μέρας με μεταφέρει μέσω Φρανκφούρτης της Γερμανίας, στις 21.50 το Σάββατο το βράδυ 21 Ιουλίου πίσω στην Αθήνα. Ο γύρος του κόσμου σε 3 μέρες, 8 ώρες και 25 λεπτά. Κάπως έτσι αναμένεται να είναι η εξέλιξη της επιστήμης μετά την εύρεση του μποζονίου του Higgs. Από τις 80 μέρες, στις 3 και κάτι. Όχι επειδή ανιχνεύτηκε το συγκεκριμένο μποζόνιο, αλλά διότι έτσι πάντα είναι...

Το μοντέλο που ακολουθεί σχεδόν όλη η επιστημονική κοινότητα είναι σχετικά απλό. Η ύλη αποτελείται από πολύ μικρά σωματίδια. Ονομάζονται 'υποατομικά' καθώς είναι μικρότερα από τα άτομα, με το 'άτμητο' της ετυμολογίας των τελευταίων να χάνει την έννοια του. Κατά τη δημιουργία (Big Bang) από μια απίστευτα συγκεντρωμένη ποσότητα ενέργειας που ξεπήδησε από το 'τίποτα' (να 'ναι καλά πάλι η αρχή της αβεβαιότητας του Heisenberg), ξεπήδησαν όλα αυτά τα σωματίδια, που αρχικά δεν είχαν μάζα, όπως τα φωτόνια (το φως που μας έρχεται από τον ήλιο). Ευτυχως για εμάς ανάμεσα σε αυτά τα σωματίδια χωρίς μάζα υπήρχε το μποζόνιο του Higgs, δημιουργώντας μια 'χλαπάτσα μάζας'. Τα υπόλοιπα σωματίδια άρχισαν να κολλάνε σε αυτό τον χυλό 'μάζας' που τα καθυστερούσε στην κίνησή τους, αναγκάζοντάς τα να φτιάξουν άτομα, μόρια, πλανήτες, γαλαξίες. Όπως στο rugby που πέφτουν όλοι πάνω σε αυτόν που κρατάει τη μπάλα, εμποδίζοντάς τον να μετακινηθεί εύκολα. Έτσι, απέκτησε η 'ενέργεια' τη μάζα της. Τα μόνα σωματίδια που ξέφυγαν της επίδρασης των μποζονίων Higgs ήταν τα φωτόνια. Ανεμπόδιστα, χωρίς μάζα, εξακολουθούν να μετακινούνται με τη μέγιστη ταχύτητα στο σύμπαν, την ταχύτητα του φωτός. Η μάζα (η επίδραση των μποζονίων του Higgs) είναι το μόνο εμπόδιο στην κίνηση όλων των σωματιδίων με την ταχύτητα του φωτός. Θα μου πείτε 'ε και;'. Εδώ έρχεται η έννοια του ταξιδιού στο χρόνο ή των ταξιδιών στα πέρατα του σύμπαντος με τη θεωρία της σχετικότητας να αναλαμβάνει ενεργό ρόλο. Η τελευταία αναφέρει πως αν κάποιος έφευγε από τη γη με την ταχύτητα του φωτός και επέστρεφε, θα περνούσε πολύ περισσότερος χρόνος στη γη, από ό,τι στο όχημα του ταξιδιώτη, με αποτέλεσμα να προσομοιωνόταν ένα 'ταξίδι στο μέλλον'. Δυστυχώς ή ευτυχώς, όμως, ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να αποφύγουμε τα μποζόνια Higgs που μας προσθέτουν κιλά (και το τυρί φέτα στην περίπτωσή μου, δεν λέω), απομακρύνοντάς μας από το να 'πιάσουμε' την ταχύτητα του φωτός. Όσο γρηγορότερα τρέχουμε (πλησιάζοντας την ταχύτητα αυτή), τόσο περισσότερο δυσχαιραίνεται η κίνησή μας από τα μποζόνια Higgs. Το πρώτο βήμα, λοιπόν, στη 'δίαιτα' που χρειαζόμαστε, είναι η εύρεση του εχθρού.

Αυτό που κατάφεραν στο CERN είναι να απομονώσουν, να ξεχωρίσουν αυτά τα σωματίδια Higgs από τα υπόλοιπα σωματίδια στα οποία προσθέτουν μάζα. Για να συμβεί αυτό, χρειάστηκαν πολύ υψηλές θερμοκρασίες και συγκεντρώσεις, όπως ένας μαγνήτης χάνει το μαγνητικό του πεδίο σε υψηλές θερμοκρασίες, έτσι χάνουν αντίστοιχα την ικανότητά τους τα μποζόνια Higgs να προσθέτουν μάζα σε άλλα σωματίδια εμποδίζοντάς τα στην κίνηση. Ίσως σε μερικά χρόνια καταφέρουμε να 'απελευθερωνόμαστε' από αυτή την επίδραση των μποζονίων Higgs δίνοντάς μας την ικανότητα να κινούμαστε ανενόχλητα στο σύμπαν με την ταχύτητα του φωτός. Ένα φωτόνιο χρειάζεται μόλις 8 λεπτά για να ταξιδέψει την απόσταση ήλιος-γη (149.6 εκατομμύρια χιλιόμετρα). Αντίστοιχα, θα χρειαζόμασταν μόλις το ένα εικοστό του δευτερολέπτου (πολύ λιγότερο από όσο κρατάει ένα λοξυγκο-'higgs') για να διανύσουμε τα 15316 χιλιόμετρα από την Αθήνα στο Σύδνευ της Αυστραλίας. Η ταλαιπωρία ενός μακρινού ταξιδιού θα περιοριζόταν αποκλειστικά στο jet-lag της διαφοράς ώρας, χωρίς την κούραση 20 ωρών πτήσης σε μια άκρως οικονομική, αλλά καθόλου εργονομική θέση. Εδώ ταιριάζει το 'ο καθένας με τον πόνο του'.

 

Η ανακάλυψη του μποζονίου του Higgs κατά κάποιο μυστήριο τρόπο αντιτίθεται στα πιστευω του παπαδολογιού. Αλλά πιστεύω πως έχουν την ίδια αντίδραση με τον ανηψιό μου όταν ακούει λέξεις κλειδιά, χωρίς να συνειδητοποιεί στην ουσία την έννοια τους. Με το άκουσμα της ατυχούς μετάφρασης 'σωματίδιο του Θεού' αντιδρούν όπως ακριβώς ο ανηψιός μου όταν ακούσει τη λέξη 'πέτρα'. Τινάζει το δεξί του χέρι σε κίνηση 'πετάω πέτρα', χωρίς να μπορεί να συνειδητοποιεί ακόμα πως δεν είναι όλες οι πέτρες για πέταμα, μόνο μερικά κεφάλια για (πολλές) πέτρες. Τώρα αν έχω κάνει κανα λάθος στην ερμηνεία, δεν πειράζει, συγχωρέστε με, εγώ έτσι τα κατάλαβα... όπως με συμφέρει.

απ' το Μπραζίλ...

Γιέ μου που πας; Μάνα, θα πάω στην Αθήνα, τράνζιτ για Βραζιλία. Να προσέχεις, κλέβουν, σκοτώνουν, μην κρατάς λεφτά επάνω σου. Το ξέρω, θα προσέχω στη Βραζιλία. Ποιά Βραζιλία; Για την Αθήνα, λέω. Που θα πας στην Αθήνα; Μην πας κέντρο! Αν πας, μην κρατάς λεφτά. Για δέκα ευρώ σκοτώνουν. Οκ, δεν θα κρατάω. Μα, πώς θα πάρεις κάτι να φας; Ε αποφάσισε. Νηστικός-ζωντανός ή να πάω χορτάτος; Πιο πολύ ανησύχησε για την παραμονή μου στην Αθήνα, παρά στις φαβέλες του Σαλβαδόρ και του Ρίο ντε Τζανέιρο. Είμαι σίγουρος. Στην Αθήνα δύο τηλέφωνα το μισάωρο. Στη Βραζιλία έχουμε να μιλήσουμε 2 μέρες (εντάξει έχω μπόντι γκάρντ τον πατέρα μου, μάλλον γι' αυτό δεν τηλεφωνεί, μην είμαι άδικος). Αυτά πριν τις εκλογές, διότι τώρα, α τώρα άνετα πας κέντρο Αθήνα, άνετα μας δανείζουν όλοι, τα λεφτά επιστρέφουν στις τράπεζες. Αντωνίου του Σαμαρά, ανήμερα, μεγάλη η χάρη του. Πάει κι αυτό βγάλαμε κυβέρνηση. Τους τελευταίους μήνες δεν έχω πάει Ελλάδα με τον ίδιο πρωθυπουργό. Φεύγω με Παπανδρέου, επιστρέφω με Παπαδήμο, φεύγω με Πικραμμένο, θα επιστρέψω με Σαμαρά. Τράτζικ.

Από το αεροδρόμιο του Σαλβαδόρ, κιόλας, πήρα μια γεύση από το Acarajé, την τοπική τους "γυρόπιτα με απ' όλα" σε έκδοση ζυμαράκι από μαύρα φασόλια τηγανισμένο σε φοινικέλαιο ή στον ατμό (σε μπανανόφυλλο) με σαλτσούλες από γαριδες αλεσμένες, ξηρούς καρπούς, φοινικέλαιο. Βαρύ όσο ακούγεται. Γενικά, το φαγητό της Μπαΐα είναι ιδιαίτερο, μια μίξη από Αφρική με Λατινική Αμερική. Το Σαλβαδόρ, επίσης, μου θυμίζει ένα μείγμα από Στόουν Τάουν (Ζανζιβάρη) - Λίμα (Περού) σε συνδυασμό με καρυκεύματα καποέιρα και ποδοσφαίρου στις παραλίες.

Πολλή γαρίδα (camarão), όμως, πάρα πολλή. Θες να την αποφύγεις (διότι μετά τα 3-4 κιλά γαρίδες την ημέρα αρχίζεις να δυσανασχετείς), όμως δεν μπορείς. Δεν το ΄χουν, επίσης, με το αγγλικό, πουθενά μεταφράσεις ή μεταφραστές. Βρίσκεσαι στο έλεος ενός αμετάφραστου μενού ή ενός σερβιτόρου που απορει γιατί δεν του απαντάς στις ερωτήσεις του. Τα αγγλικά εδώ τα μαθαίνουν μόνο για σκοπούς ποδοσφαιρικούς. Μου πήρε λίγο μέχρι να αποφεύγω τα πιάτα με camarão. Το ΄χουν όμως το κρεατάκι τους, να μην παραπονιέται κανείς. Αν έχετε βρεθεί σε βραζιλιάνικο εστιατόριο, όπου περνούν ακατάπαυστα σερβιτόροι κρατώντας σούβλες με όλων των ειδών τα κρεατικά, κόβωντάς σου κομμάτια στο πιάτο, θα ξέρετε τι εννοώ (με τη διαφορά της ποιότητας του Νοτιο-Αμερικάνικου βοδινού συνδυασμένου με την αύρα της χώρας βλ. είμαστε μια χρυσή εποχή).

Το κρέας τους είναι η χαρά της Κυριακής του Πάσχα, με διαλείμματα από τηγανιτή μπανάνα και παρμεζάνα στα κάρβουνα ή σαλατούλες. Παρά τις προσδοκίες μου το φαγητό εδώ είναι ακριβό. Πολύ ακριβό. 42 ευρώ το άτομο στο εστιατόριο με τα κρεατικά μαζί με δύο κόκα κόλες, ένα ανθρακούχο νερό. Υπερβολή. Αν θυμάμαι καλά, στην Αθήνα κόστιζε 30-35 ευρώ, πάλι υπερβολή. Πρέπει να είναι η πρώτη φορά που βρίσκομαι σε ξένη χώρα με το τοπικό φαγητό να κοστίζει περισσότερο από ό,τι στην Ελλάδα (ή πιθανότατα γενικά). Ενδιαφέρον. Συνηθισμένο είναι εδώ το μπουφέ στα εστιατόρια. Γεμίζεις το πιάτο σου, το ζυγίζεις, πληρώνεις ανάλογα το βάρος του. Αυτό, αν το ξέρεις. Αν δεν το ξέρεις, απλά ψιλοκοκκινίζεις όταν συνειδητοποιείς πως έχεις αρχίσει ήδη να ψιλοτσιμπάς στο πιάτο σου πριν φτάσεις στη ζυγαριά του ταμείου (ντροπή με το camarão στο στόμα να σε κοιτάζει περίεργα η ταμείας).

Τις τοπικές σπεσιαλιτέ τις δοκίμασα, ήπια caipirinha, τα χότ σπότς του Σαλβαδόρ τα είδα, έβγαλα αρκετές φωτογραφίες των 18.2 Mpixel, αλλά κόντεψαν να μη φτάσουν μια που παντού εμφανίζονταν ευτραφείς Βραζιλιάνες των 18.19 Mpixel. Ίσα που τις χωρούσε η μνήμη της φωτογραφικής. Μα που είναι οι σωστές οι Βραζιλιάνες που βλέπουμε στην τηλεόραση στα καρναβάλια; Δεν είναι η εποχή τους; Πότε βγαίνουν; Πάντως στο Σαλβαδόρ, μία των προτύπων της σάμπα δεν είδα. Αναμένω στο Ρίο ντε Τζανέιρο, διότι θα ήταν μεγάλη απογοήτευση να φύγω έτσι με άδεια μάτια.

Λόγω που η Μπαΐα έχει τις περισσότερες επιρροές - εισροές από την Αφρική (οι κάτοικοι της Μπαΐα είναι απόγονοι Ινδιάνων, Πορτογάλλων και Αφρικανών), μου φαίνεται λογικό στην περιοχή να μην ευδοκιμεί το είδος "σάμπα". Δεν βλέπω την ώρα να πάω Ρίο ντε Τζανέιρο. Κυριολεκτικά δεν την έβλεπα εδώ και 3 μέρες που μου έσπασε το λουρί στο ρολόι. Ευτυχώς, σήμερα, το έφτιαξα με αποτέλεσμα να τη βλέπω πάλι. Αποτελεί, πια, ένα συλλεκτικό δείγμα Ιαπωνικής τεχνολογίας κίνησης, με μια σταγόνα βραζιλιάνικου ατσαλιού.

Επίσης, δεν έβλεπα την ώρα να πιω ενα καφέ της προκοπής. Μα είναι δυνατόν; Έρχεσαι στη Βραζιλία για τις σαμπα-Βραζιλιάνες, τον καφέ (ε καλά, δεν λέω, για το συνέδριο ταμπιέν), αλλά τις πρώτες μέρες η σκέτη απογοήτευση των γαλλο-αμερικάνικων καφέδων "φίλτρου" με τις ευτραφείς Βραζιλιάνες; "Άλλο, άλλο", που λέει και ο ανηψιός μου. Κοίταζα ξανά τη σφραγίδα στο διαβατήριό μου. Όχι, σωστά ήρθα, Βραζιλία. Ευτυχώς ανακάλυψα ένα δυο gourmet καφέ των 5+ ευρώ, όπου απολαμβάνω ένα καπουτσίνο ή λάτε της "προκοπής" (μισό σε μέγεθος, όπως το συνοδευτικό μπισκοτάκι, αλλά παρά καθόλου;). Όλα τα λεφτά, βέβαια, είναι η açúcar mascavo. Για καφέ ήρθα, ζάχαρη αγόρασα (1 kg).

Βέβαια, ευτυχώς, παντού δέχονται πιστωτικές κάρτες, όλων των ειδών. Ισως γιατί είναι λιγάκι επικίνδυνο να κυκλοφορείς με χρήματα πάνω σου (ναι! πιο επικίνδυνο από ό,τι στην Αθήνα). Αν και έχω περπατήσει νύχτα στο Σλαβαδόρ, η συμβουλή ήταν να μην απομακρυνθώ από την παραλιακή όπου υπήρχε κόσμος για τρέξιμο μέχρι αργά το βράδυ μαζί με αστυνομικούς του στρατού με όπλα, εξαρτήσεις κτλπ. Μια βόλτα δίπλα στον Ατλαντικό με το κύμα να σκάει "στα πόδια σου" και το Σταυρό του Νότου από πάνω, με τους δείκτες του, μια χειμωνιάτικη νύχτα των 33 oC και της 90% υγρασίας αποτελεί άκρως χαλαρωτική εμπειρία.

Από ευγένεια δεν μπορώ να πω πως ξεχυλίζουν οι Βραζιλιάνοι, ωστόσο, σε καμία περίπτωση δεν τους λες αγενείς. Όχι, είναι φυσιολογικοί, θα έλεγα. Δεν βρήκα ούτε την ευγένεια των Ασιατών, ούτε την αγένεια των Βερολινέζων. Ωστοσο, πρέπει να σημειώσω πως όλα τα παραπάνω αφορούν αποκλειστικά και μόνο την περιοχή της Μπαΐα. Συναντώντας κάποιους paulistanos, στον πηγαιμό για την Praia do Forte σήμερα, μου είπαν πως η Μπαΐα δεν έχει καμιά σχέση με την υπόλοιπη Βραζιλία... ίδωμεν αύριο εις το Ποτάμιν του Ιανουαρίου... θα λούγονται Βραζιλιάνες της σάμπα;

P.S. (Update) Ρίο είναι αυτό, δεν με απογοήτευσε. Βραζιλιάνες της σάμπα δεν λούγονταν, αλλά το είδαμε το κάτι τις μας. Μόνο στα αγγλικά είχαμε ένα θεματάκι, όπως και τον καφέ (πάλι)... αλλά με καλό ψάξιμο, όλα βρίσκονται. Το Ρίο είναι η θέα από τους λόφους, οι παραλίες (όχι του γούστου μου λόγω των φονικών κυμάτων), ωστόσο το εσωτερικό της πόλης θυμίζει μια ξεπεσμένη αίγλη, αξίζει all the way there... να το φανταστείς το '70, '80.

Είμαστε μια χρυσή εποχή, είμαστε... (στο ανάποδο)

Στην Κύπρο έχω Nova από Ελλάδα. Παρακολουθώ τα ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια όπως ακριβώς εκπέμπουν σε εθνικό δίκτυο. Κάτι χάνεται όμως. Παρακολουθώντας τα ίδια κανάλια, πάλι μέσω Nova στην Ελλάδα χθές, μου φαινόταν εντελώς διαφορετικά. Δεν μπορώ να το περιγράψω, παρά μόνο να το συσχετίσω, σε πάρα πολύ μικρό βαθμό, ως μια τηλεδιάσκεψη μέσω Skype με φίλους σε ένα καφέ. Η συζήτηση μπορεί να έχει ακριβώς το ίδιο περιεχόμενο, ο καφές την ίδια ακριβώς γεύση, ωστόσο κάτι χάνεται χωρίς τη φυσική παρουσία. Η "διακτίνιση" μέσω των ψηφίων 0, 1 δεν πραγματοποιείται με απόλυτη επιτυχία.

O Βουδιστικός Ναός Bonguesa στη Σεούλ, Νότια Κορέα.

Το πρωί σηκώθηκα, άνοιξα τον αποκωδικοποιητή της Nova, τυχαία στον ΑΝΤ1 και την πρωινή εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη, έβαλα τη σαντουιτσιέρα να ζεσταίνεται. Άρχισα να χτίζω το ταπεινό μου πρωινό με ψωμί, τσενταρ, φέτα (να 'ναι καλά τα GR Spata Duty Free στο Ελ. Βενιζέλος), σολομό και τοματίνια. Δεν πρόλαβα να βρω κυπριακό σπανάχι (με 'χ'). Διαπιστώνοντας μια άνοδο στην ένταση της συζήτησης, στην εκπομπή, έστρεψα το βλέμμα μου για να παρακολουθήσω καλύτερα. Τι; Μια άγρια επίθεση από ένα νεοναζί φασίστα ενάντια στο άλλο άκρο του πολιτικού σκηνικού της Ελλάδας (αντίθετα όσο η σβάστικα και το ανάστροφό της στους Ασιατικούς Ναούς, αν και ατυχές παράδειγμα). Σκηνές που κοροϊδεύαμε πριν μερικά χρόνια στα βουλευτικά έδρανα της Ταϊβάν ή της Νότιας Κορέας τα λουζόμαστε σήμερα. Μου 'πεσαν δυο τοματίνια και ένα μεγάλο κομμάτι φέτας στο πάτωμα με συνοδεία το ηχητικό "πλιτς" της άλμης. Θυμήθηκα την υπεύθυνη ελέγχου χειραποσκευών στο Ελ. Βενιζέλος. "Που την πάτε τόση φέτα; Πότε θα περάσετε πάλι από το αεροδρόμιο; Του χρόνου;". "Όχι, σε 10 μέρες...". Έμεινε η κοπελίτσα με ανοιχτό το στόμα. "Και δεν σας φαίνεται πως θα τη φάτε όλη". Έπρεπε να προσθέσω "...αλλά μπήκε η χρυσή αυγή στη βουλή, οπότε καταλαβαίνετε...".  Επιστρέφοντας στον ΑΝΤ1 και την επίθεση, παραφράζω το "ὃν οὐ τύπτει λόγος, τύπτει ράβδος" σε "όταν δεν ξέρω να μιλήσω, δέρνω". Αν παρακολουθούσα το περιστατικό στην τηλεόραση στην Ελλάδα, πιστεύω, θα είχα διαφορετική αντίδραση. Παραλληλίζοντάς το με τη συζήτηση στο Skype, είχα την ίδια αντίδραση με τη στιγμή που κάποιος ένοπλος θα έμπαινε στο καφέ της τηλεδιάσκεψης. Όχι όμως την ίδια αντίδραση, αν ήμουν στο καφέ.

Προσωπικά πιστεύω πως το φαινόμενο δεν αφορά μόνο τα κανάλια που αποκτούν διαφορετική "συχνότητα εκπομπής" σε ξένη χώρα. Ακόμα και το φαγητό αποκτά, στην προετοιμασία του, την αύρα της χώρας. Το ίδιο κλειστό, εισαγώμενο, πακέτο φέτας δεν έχει την ίδια γεύση όταν το αγοράζω εκτός Ελλάδας. "Πώς είναι το σούσι στην Ιαπωνία ή την Κορέα; Πώς είναι το κινέζικο στην Κίνα; Το λιβανέζικο; Μοιάζει με αυτό που έχουμε εδώ στα έθνικ εστιατόρια;". Όχι, δεν μοιάζει. Βασικά, δεν έχει καμία σχέση. Τα ίδια υλικά να χρησιμοποιήσει ένας από τους καλύτερους σεφ της Ιαπωνίας ή της Κορέας, το σούσι δεν θα έχει ποτέ την ίδια γεύση αν δεν σερβιριστεί στη χώρα του. Είναι, όπως έλεγε κάποιος, η αύρα του τοπου που του δίνει γεύση. Για παράδειγμα, αυτό που μισώ περισσότερο στα ταξίδια είναι η πρόσκληση σε ελληνικό εστιατόριο ή ελληνικό γεύμα. Ναι, το έχω κάνει, από ευγένεια, αλλά μετανιώνω πάντα. Δεν βρίσκω κανένα απολύτως νόημα να κάνει κάποιος 9400 χιλιόμετρα από την Ελλάδα, σε ένα ταξίδι αναψυχής, για να φάει τζατζίκι, καλαμάρι σουβλάκι εντ πέρφεκτ τραντίσιοναλ μουζάκα σε ένα ελληνικό εστιατόριο στο Μαϊάμι ή το Παρίσι (κάθε ομοιότητα με την πραγματικότητα δεν είναι τυχαία). Βρίσκω ελαφρυντικά σε περίπτωση που ζει κάποιος στο εξωτερικό, έχει μια νοσταλγία για το ελληνικό φαγητό ή ό,τι το προσεγγίζει καλύτερα. Σε κάθε άλλη περίπτωση μου είναι απλά αδιανόητο.

Παρόλ' αυτά, καταναλώνω ελληνική φέτα στο εξωτερικό, παρακολουθώ τα ελληνικά κανάλια. Ναι, μπορεί να μην έχω τις ίδιες αντιδράσεις, έχω ίσως όμως τις ίδιες σκέψεις (και σίγουρα τα ίδια φέτα/ντολμαδάκια-κιλά πάνω μου). Αναρωτιεμαι αν η κατάληξη της πρωινής συζήτησης ήταν προμελετημένη. Όταν βάζεις να καθίσουν δίπλα, δίπλα η ύλη με την αντιύλη, βάσει των νόμων της φυσικής, περιμένεις μια έκρηξη καθαρής ενέργειας. Δεν το σκέφτηκαν στο κανάλι αυτό; Δεν έπρεπε να πάρουν προφυλάξεις; Ίσως η Δημοκρατία, τελικά, να είναι σαν το ανοσοποιητικό σύστημα, με τον ιό της ανθρώπινης ανοσοανεπάρκειας (HIV) ή τα αλλεργικά σοκ να είναι μια χρυσή αυγή. Το ανοσοποιητικό σύστημα είναι μια θαυμαστή "μηχανή". Χρόνια εξέλιξης και διαφορετικοί συνδυασμοί στο γενετικό υλικό, που "παθαίνει" εκ προθέσεως μεταλλάξεις, την οδήγησαν στο να αναγνωρίζει όλους τους ιούς που υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν στο μέλλον.

Ίσως και η Δημοκρατια να χρειάζεται αυτές τις μεταλλάξεις ή συνδυασμούς στο γενετικό υλικό για να ανταπεξέλθει στους εχθρούς. Το ανοσοποιητικό σύστημα, λόγω αυτών των μεταλλάξεων και συνδυασμών, διαθέτει ένα "άπειρο" αριθμό κλειδιών, ώστε να τους κλείσει τις κατάλληλες πόρτες. Λες και έχει βάλει ειδικούς κλειδαράδες να φτιάξουν "άπειρα" είδη κλειδιών που θα ταίριαζαν σε διαφορετικές πόρτες (βλέπετε δεν έχει passe-partout ακόμα). Μόλις συναντήσει κάποιον ιό αντιγράφει πολλές φορές το πρότυπο κλειδί που διαθέτει και ταιριάζει στην πόρτα του. Γι' αυτό, όταν συναντήσει δεύτερη φορά τον ίδιο ιό έχει ήδη πολλά αντικλείδια έτοιμα για να του κλείσει γρήγορα και χωρίς συμπτώματα όλες τις κατάλληλες πόρτες. Πολλές φορές υπεραντιδρά κλείνοντας όλες ανεξάρτητα τις πόρτες, όταν νομίζει πως δέχεται επίθεση από ιούς, πράττωντας "άλλο έργο", με αποτέλεσμα να "πνίγει" κυριολοεκτικά τον ίδιο της τον εαυτό, σε ένα αλλ-εργικό σοκ. Πώς ανέβηκε ο Χίτλερ στην εξουσία το 1932; Με εκλογές σε Δημοκρατία! Πώς έπνιξε τους πολίτες του ένα χαλασμένο 'κομμουνιστικό καθεστώς' στη Βόρεια Κορέα; Ωστόσο, υπάρχει ένας ιός που δεν μπορεί να καταπολεμήσει διότι τη χτυπάει στα ίδια της τα θεμέλια, σπάζοντας όλες τις πόρτες πριν τον ανιχνεύσει, αφήνοντάς τις ανοιχτές για τους εχθρούς (ιούς, βακτήρια κτλπ). Το θέμα είναι να παίρνουν όλοι προφυλάξεις. Στην περίπτωση που παραμελούνται οι προφυλάξεις, υπάρχουν τα εμβόλια. Βοηθάνε το ανοσοποιητικό να φτιάξει άμεσα πολλά αντικλείδια, ώστε σε επαφή με τον ιό να κλείσουν γρήγορα οι κατάλληλες πόρτες. Στην περίπτωση της Δημοκρατίας δεν μπορούμε να απαγορεύσουμε την ψήφο στη χρυσή αυγή (επιπλέον, στο άλλο πολιτικό άκρο, δεν ενδιαφέρονται να κυβερνήσουν με την επιβεβαίωση του "too good to be true" του κομμουνισμού, βλέπε Βόρεια Κορέα, Σταλινική Ρωσία, Κίνα κτλπ). Ούτε το ελεύθερο σεξ μπορούμε να απαγορεύσουμε, όμως έχουμε δικαίωμα να ενημερώνουμε. Ας ελπίσουμε το εμβόλιο της 6ης Μάη να μην είχε έλλειψη για μερικούς, όπως τα περισσότερα φάρμακα στην Ελλάδα του 2012, ώστε στις 17 Ιούνη να έχουν ήδη έτοιμα τα αντικλείδια τους για τον HIV της Δημοκρατίας ή τα αλλεργικά σοκ.

Σεούλ (the real thing)

Από το checkpoint charlie στο Βερολίνο, μέχρι την οδό Λήδρας της Λευκωσίας, τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για το Panmunjom με το "δωμάτιο των διαπραγματεύσεων" και τη "γέφυρα της μη επιστροφής" στο check point 4 του 38ου παραλλήλου, στην Κορέα. Είναι το ίδιο συναίσθημα της ανατριχίλας, όπως όταν έχεις πλησιάσει κάτι τόσο απόμακρο που λες "δεν μπορεί, πλάκα μου κάνουν". Στο ένα μέτρο είναι άνθρωποι που δεν έχουν ποτέ πιάσει στα χέρια τους μια Coca Cola, ενώ έχουν για Θεούς τους τους Kim-Jongs. Είμαι σίγουρος πως όλοι αυτοί έκλαιγαν με μαύρο δάκρυ στην κηδεία του Kim-Jong-il πριν μερικούς μήνες.Υπάρχουν στ' αλήθεια! Άρχισα από το τέλος του ταξιδιού στην Κορέα διότι αυτό πραγματικά αποτελεί την εντονότερη εικόνα στο μυαλό μου. Οι σφιγμένες γροθιές των στρατιωτών. "Βρίσκονται σε μια συγκεκριμένη στάση του τάε κβο ντο, για να απαντήσουν γρήγορα στον εχθρό". Το μόνο εκνευριστικό στην όλη υπόθεση ήταν τα αμερικανάκια με σύνθημά τους "We are in front of them all!". Μήπως γιατί φυτρώνετε εκει που δεν σας σπέρνουν; Λέω εγώ τώρα...
Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ Βόρειας και Νότιας Κορέας δεν έχει αλλάξει μόνο τους ανθρώπους, αλλά και το τοπίο. Δεν υπάρχει ούτε ένα δέντρο από την Βόρεια πλευρά. "Τα έφαγαν όλα ή τα χρησιμοποίησαν για να ζεσταθούν πολύ καιρό πριν". Επειδή όμως δεν περιγράφεται με λόγια κάτι τέτοιο, σταματάω εδώ... "Δεν περιγράφω άλλο". Ισχύει το "what you see is what you get". Νομίζω κανένας ταξιδιωτικός οδηγός δεν μπορεί να σου περιγράψει το αίσθημα να βλέπεις ένα χάσμα μεταξύ ανθρώπων, που δεν επικοινωνούν, ενώ βρίσκονται τόσο κοντά. Παραφράζοντας τον Τολστόι: "Χάσαμε, διότι δεν είπαμε στους εαυτούς μας πως χάσαμε".

Ας περιγράψω, λοιπόν, κάτι που μπορώ. Σε-ούλα τα ασανσέρ μπήκα στο ξενοδοχείο. Δεν μπορούσα να επιλέξω τον 8ο όροφο. Πάνω, κάτω ο ανελκυστήρας. Έμπαινε κόσμος, έβγαινε κόσμος. Εγώ σταθερά μέσα. Ανεβοκατέβαινα μεταξύ των ορόφων Β3, Β2, Β1, 1, 2, 3, 4 και 6 για κανα μισάωρο (δεν κάνω πλάκα). Είχα απελπιστεί. Με έβλεπε ο πορτιέρης να μπαινοβγαίνω, να δοκιμάζω τα τρία ασανσέρ. Να 'μαι πάλι στον πρώτο. "Μα τι γίνεται ρε παιδιά;". Ευτυχώς αποφάσισε να έρθει μαζί μου, ίσως για να ανακαλύψει τι στο καλό σκαρώνω. "Πουτ κάρντ ντάουν σλόουλι...". "Ε πες το, μισή ώρα ανεβοκατεβαίνω... οι οδηγίες στην πόρτα του ανελκυστήρα, σε άπταιστα κορεάτικα. Τα αγγλικά δεν τα πολυχρησιμοποιούν. Το κατάλαβα από την πρώτη μέρα. Επιπλέον, λόγω, πρότερου Ιαπωνικού βίου, άρχισα τις υποκλίσεις. Τίποτα αυτοί. Ένα "καν σαμ χάμνι ντα", μισή υπόκλιση κι έξω από τον ανελκυστήρα. Μόνος μου χτυπιόμουν στις υποκλίσεις. "Α δεν το 'χουν, ούτε με τις υποκλίσεις εδώ". Ωστόσο, χωρίς τις υποκλίσεις, είναι πάλι ευγενέστατοι. Όπως όλοι οι Ασιάτες. Να μιλούσαν και αγγλικά, τα πράγματα θα ήταν ευκολότερα...
Επιτέλους ανέβηκα στο δωμάτιο. Η αλήθεια είναι πως δεν μύριζε τσιγάρο (άρα, άξιζε η μια εβδομάδα αναζήτηση ξενοδοχείου. Πάντως παιδιά δεν είδα...). Ωστόσο, σε καφέ και μερικά εστιατορια το κάπνισμα δημιουργούσε σύνεφο. Μάλλον ήμουν καλά πληροφορημένος (βλέπε 38ος παράλληλος Σεούλ).

Η τουαλέτα με επεξεργαστή Intel Xeon II στα 2.66 GHz. Έχει economy mode, μάλλον για τις "δύσκολες" περιπτωσεις. Ζεστό (ολίγον αηδιαστικό) το κάθισμα. Η τουαλέτα, φυσικά, κλέμμένη από τους δίπλα (Ιάπωνες). Προχωράω να δω τη θέα από το παράθυρο. Τι είναι αυτό στον τοίχο; "Descending life line". Παρακαλώ; Από κάτω μια εργαλειοθήκη με πλήρη εξάρτηση αναρίχησης. "Αν δείτε τα δύσκολα, πηδάτε", σε συντομία οι οδηγίες. "Από τον όγδοο;" Δεν πάμε καλά! Στην πόρτα, αντί το γνωστό escape plan προς τις εξόδους κινδύνου, συμβούλευε για το παράθυρο. Ωραιότατα! Φεύγω για μια πρώτη επαφή με τη Σεούλ. Στο μετρό παρατήρησα κάτι ενδιαφέρον: "Αν δείτε τα δύσκολα, φορέστε τη μάσκα", σε συντομία οι οδηγίες. Σα πολλά "δύσκολα να μαζεύτηκαν εδώ"...

Το αντίθετο! Θα έλεγα πως η Κορέα είναι η "easy going" Ιαπωνία. Ούτε παρανοϊκοί με την ανακύκλωση, ούτε πενήντα κάδοι ανακύκλωσης διαφορετικών χρωμάτων και ειδών πλαστικών, ούτε πενήντα υποκλίσεις το δευτερόλεπτο, ούτε άνθρωποι-ρομπότ, λένε ένα "όχι", αν χρειαστεί. Οι Ιάπωνες το ΄χουν σε κακό να ξεστομίσουν τέτοια λέξη. "Να αφήσω τη βαλίτσα στο ξενοδοχείο την Τετάρτη;", "Ναι, ναι ναι", σαράντα υποκλίσεις. Έρχεται η Τετάρτη. "Ορίστε τη βαλίτσα. Που να την αφήσω;". "Α συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη", 50 υποκλίσεις. "Από εδώ είναι το μανάβικο;". "Ναι". Τους δείχνεις άλλη κατεύθυνση. "Ή από 'δω;". "Ναι". Πας προς τα 'κει. "Συγνώμη, συγνωμη". Ε συγνώμη, κιόλας, αλλά αυτό το λέω "εκνευριστική ευγένεια, όχι ευγένεια" που έχουν οι Ιάπωνες.

Μην δείξεις κατεύθυνση σε Ιάπωνα, την πάτησες. Ρώτησέ τον απλά. Θα σε πάρει από το χέρι και θα σε οδηγήσει. Τέλος πάντων. Πίσω στην Κορέα (κλείνει η παρένθεση της Ιαπωνίας). Τι έλεγα; Α, ναι! Easy Going Japan. Η Ιαπωνία που θα ήθελα να μένω. Αλήθεια. Μόνο τα ηλεκτρονικά να ήταν λίγο φθηνότερα... σαν της Ιαπωνίας. Πώς είναι μέσα στην τεχνολογία με τόσο ακριβές τιμές; Όλοι με ένα πανάκριβο κινητό στο χέρι. Πάντως θα έμενα για λίγο έως μέτρια πολύ καιρό, νομίζω χωρίς πρόβλημα.

Έφτασα μέχρι το βουδιστικό Ναό Bongeunsa. Μου έδωσαν μαξιλάρι, νερό. "Τρίωρη λειτουργία πώς θα αντέξεις χωρίς μαξιλάρι και νερό;". Μες την ευγένεια, έχω να δηλώσω. Αν και ντράπηκα, της απάντησα, "Γιαγιά, στη μισή ώρα θα φύγω". "Γιατι; Γιατί; Κάτσε!". "Ε είπαμε, ένα μισάωρο προσευχή στον Βούδα είναι αρκετή. Έχουμε κι άλλα να κάνουμε". Τελικά, κάθισα, μια ώρα. "Από που είσαι;". "Από Ελλάδα". "Default, default!". Τι έγινε ρε παιδιά; Χρεωκοπήσαμε και το μαθαίνω στην Κορέα; "Problem, Problem!". "Δε λες τίποτα γιαγιά". Τι να σου κάνει κι αυτή. Ό,τι ακούσει στην τηλεόραση λέει. Να ένα καλό της κατάστασης στην Ελλάδα, έμαθαν δύο κορεάτες μια παραπάνω λέξη. Επισήμως γίναμε διεθνώς ρεζίλι. Το 2005 στην Ιαπωνία όταν άκουγαν Ελλάδα, μου απαντούσαν "Olympic Games 2004"... ναι από 'κει ξεκίνησε το default...

Η διπλανή φωτογραφία είναι η τελευταία που τράβηξε η κάμερά μου (sony dsc-l1). Στην Ασία την αγόρασα, στην Ασία έβγαλε την πρώτη της φωτογραφία, στην Ασία περέδωσε το memory stick της μετά από 7 χρόνια πιστών φωτογραφίσεων σε κάθε μου ταξίδι. Στην αλλαγή φρουράς την πάτησε. Αλλαγή φωτογραφικής, λοιπόν και... αλλαγή πτήσης;

Δεν ξέρω ακόμα. Αναμένω. Από χθές προσπαθούσα να κάνω online check-in στην πτήση της Emirates, αλλά δεν τα κατάφερα. Μες την αγωνία, μήπως βρεθώ για 13 ώρες ανάμεσα σε δύο υπέρβαρους κυρίους να προσπαθώ να κοιμηθώ. Φτάνω, λοιπόν, στο αεροδρόμιο, πηγαίνω κατευθείαν στα γραφεία της εταιρίας. "Η πτήση της Emirates είναι υπερ-φορτωμένη σήμερα, επειδή πάρα πολλοί Κορεάτες φεύγουν για μήνα του Μέλιτος. Είναι ειδική μέρα (πέτυχα τη μέρα να ταξιδέψω κι εγώ!). Επειδή έτυχε να περάσετε από το γραφείο μας, θα ήθελα να σας παρακαλέσω να μείνετε άλλη μια βραδιά στη Σεούλ και να φύγετε με την αυριανή πτήση. Το ξενοδοχείο θα είναι πληρωμένο. Επίσης, αν θέλετε, μπορείτε να πετάξετε σήμερα, αλλά με την Etihad που φεύγει μία ώρα μετά την Emirates. Δική σας η επιλογή. Απλά εθελοντικά αν θέλετε, να μην πετάξετε σήμερα με την Emirates, λόγω που έχουμε πολύ κόσμο, πριν δημιουργηθεί πρόβλημα και κάποιος άλλος δεν πετάξει". Πόσο, μα πόσο θα ήθελα να μείνω άλλη μια βραδιά... αλλά, δυστυχώς, πρέπει να βρίσκομαι στο γραφείο τη Δευτέρα. Δική μου επιλογή ε; "Αν τελικά όμως πετάξετε σήμερα με Emirates ή Etihad, για την ταλαιπωρία που θα πρέπει να υποστείτε αναμένοντας στη λίστα, θα έχετε business". "Θέλω και παράθυρο...", "Φυσικά παράθυρο"... Να ζητήσω μασάζ; Μπα, ας το παίξω δύσκολος και κάτι παραπάνω θα πάρω... "Βάλε μου δύσκολα..."....

ανθελληνικόν 2

Τουλάχιστο φέτος θα έχω μια άμεση ενημέρωση, να 'ναι καλά η Nova Greece. Δεν θα προσπαθώ να μάθω ποσοστά και προβλέψεις από το διαδίκτυο ή από sms φίλων. Θα βρεθώ εικονικά σε εκλογικά κέντρα της Ελλάδας όπου οι πολιτικοί θα ρίχουν την ψήφο τους. Μαζί μ' αυτή, φοβάμαι, τη μοίρα της χώρας πιο χαμηλά... πόσο πιο χαμηλά πια; Δεν πάει άλλο! Αυτή την ώρα θα οδηγούσα προς Λευκωσία, να πάω στην Ελληνική Πρεσβεία να ψηφίσω. Δυστυχώς, "άκυρο 2" για το 2012 (βλ. "άκυρο 1" του 2009 στο ληγμένον ανθελληνικόν... από τα παλιά). Θα μου πείτε... "Γιατί να καθορίσεις τη μοίρα της Ελλάδας εσύ που δεν μένεις στη χώρα; Δεν είναι άδικο;". Δυστυχώς με τη χώρα αυτή με δένει ακόμα ένα διαβατήριο, απαραίτητο στα ταξίδια, με μια καθαρά-τυπικά γραφειοκρατική ματιά. Έχει διώξει τόσους πολλούς εκτός συνόρων της, αλλά εξακολουθεί να τους τηλε-ταλαιπωρεί.

Δεν θα πήγαινα στη Λευκωσία χωρίς ένα τηλεφώνημα, να ειδοποιήσω για την άφιξή μου. Α όχι! Να ετοιμαστούν τα παιδιά, να βγάλουν κεραστικά, ένα ντολμαδάκι, λίγο τυρί φέτα, μια πορτοκαλόπιτα, το κάτι τις τους τέλοσπάντων. Μην πάθουν πανικό τελευταία στιγμή. "Ωχ δεν έχουμε τίποτα να τους κεράσουμε, είναι Κυριακή, τι θα κάνουμε τώρα; Να παραγγείλουμε", που λέει και η μάνα μου. Α πα πα... δεν θα τους το έκανα αυτό. Έχω κάποια ανατροφή από το σπίτι. Τη Δευτέρα το πρωί (30 Απρίλη) σήκωσα πρώτη φορά το τηλέφωνο, ώστε να επικοινωνήσω με την Πρεσβεία στη Λευκωσία. "One week notice" που λένε... χτυπούσε, χτυπούσε, τίποτα. Δοκίμασα και στο Προξενείο. Πολλές επιλογές... περίμενα, περίμενα... τίποτα. Προσπάθησα μάταια και την Τετάρτη (2 Μάη). Δεν το σήκωσε κανείς. Την Τετάρτη άρχισα να περιμένω στο ακουστικό σε μια-μια τις επιλογές. Περίμενα στο ακουστικό δέκα λεπτά για βίζα αλλοδαπών από Αλβανία και Πρώην Σοβιετική Ένωση. Τίποτα. Την Πέμπτη, έχοντας εξαντλήσει όλες τις άλλες επιλογές, επέλεξα το "ειδικά και έκτακτης ανάγκης θέματα". Δεν είναι δυνατόν! Δεν απάντησε κανείς! Κανείς! Μα στο "έκτακτης ανάγκης"; Θα μου πείτε οι εκλογές δεν είναι "έκτακτης ανάγκης". Υπάρχουν όμως μυριάδες άλλα θέματα "έκτακτης ανάγκης" όπου θα έπρεπε να μπορώ να επικοινωνήσω με την Πρεσβεία. Σα να σου κλείνει το τηλέφωνο στα μούτρα η χώρα σου, μετά που σου έκλεισε τις "πόρτες" της, με ένα "έξω". "Σε ποιά Ελλάδα θέλουμε να ξυπνήσουμε την 7η Μάη;". Σε καμιά βρε μ@$@κα! Σε άλλη χώρα θα ξυπνήσουμε. Εδώ, λοιπόν, μπαίνει η ψήφος των Ελλήνων του εξωτερικού. Θα έπρεπε να ψηφίζουμε διότι μας επηρεάζει η οποιαδήποτε πολιτική. "Το μαγαζί έκλεισε. Το παρόν κατεδαφίζεται. Πληροφορίες εντός, εκτός και επί τα αυτά (αν το σηκώσουμε)". Την Παρασκευή ήρθε μια επίσημη απάντηση πως οι Έλληνες δεν έχουν δικαίωμα ψήφου στο εξωτερικό, παρά μόνο στις Ευρωεκλογές. Φυσικά, μόνο στις Ευρωεκλογές. Μη γίνουμε ρεζίλι στην Ε.Ε. Το ίδιο δίστιχο που είχα ακούσει στη Βαρκελώνη το 2009. Φοβού τους "Εξωτερικού" και ψήφους φέροντες.

Σήμερα, 6 Μάη, είναι η παγκόσμια ημέρα κατά της δίαιτας. Εσείς, λοιπόν, που μπορείτε (να ψηφίσετε) φάτε τους! Εγώ μόνο το γνωστό σάντουιτς σολομού (στην έκδοση αραβική πίτα, σπανάκι, τσένταρ, σολομό, φέτα, τοματίνια) έχω φάει σήμερα μαζί με το φρεσκοαλεσμένο καφέ Σουμάτρας - λάτε. Δεν λέω, αταίριαστες γεύσεις. Περί ορέξεως... κολοκυθόπιτα. Επιπλέον, έχω σκοπό να μαγειρέψω ένα πολίτικο λαχανόρυζο με καρότα, σταφίδες και μυρωδικά... θα ήθελα πραγματικά όμως να φάω ένα πολιτικό σταφιδιασμένο σύστημα λάχανο...