ο κόσμος στην κούπα μου

Το κλασικό σκηνικό που με φαντάζομαι να γράφω είναι: στο Macbook Pro από Ιαπωνία, με την κούπα από το Σαν Φρανσίσκο, δίπλα. Και τα δυο σχεδιασμένα στις Η.Π.Α., συναρμολογημένα στην Κίνα. Η κούπα γεμάτη καφέ Latte, προέλευσης Σουμάτρας, αλεσμένο σε γερμανικό grinder Krups, εκχυλισμένο σε Ιταλική μηχανή Bialetti, να αχνίζει. Η αλήθεια είναι πως αυτή τη στιγμή δεν αχνίζει , διότι είναι  παγωμένος, αλλά εντάξει, ο καπνός δημιουργεί άλλη ατμόσφαιρα, οπότε ας  υποθέσουμε πως αχνίζει και έχει μυρίσει όλο το δωμάτιο. Στην ουσία, μόνο εγώ αχνίζω από τη ζέστη και την υγρασία. Έξω να  βρέχει καταρρακτωδώς. Ωραία, εντάξει, ούτε βρέχει, αλλά θα μπορούσε. Δημιουργεί ατμόσφαιρα, οπότε το αφήνω. Φέρνω την κούπα στο στόμα μου και κατεβάζω μια γερή γουλιά καφέ. Παράλληλα διαβάζω και ένα αφιέρωμα του National Geographic για τον καφέ. Ταξιδεύω σε όλα σχεδόν τα μήκη μεταξύ των Τροπικών Καρκίνου και Αιγόκερω, σαν να κάνω ανάλυση DNA στους εκχυλισμένους κόκκους. Φτου! Μια τρίχα, από τις κατσίκες που χοροπήδησαν για πρώτη φορά, σαν τρελές, όταν τον δοκίμασαν στην Αιθιοπία, και μια Θεία Φώτιση από τους μοναχούς που έμειναν ξάγρυπνοι με τη βοήθειά του, αμέσως μετά. Τι είναι αυτό ανάμεσα στα δόντια; Αλάτι και άμμος! Από το περασμα της Ερυθράς θάλασσας στην Αραβική χερσόνησο, το 1000 μ.Χ. Εκεί ξεκίνησε και το ψήσιμο για να τον φέρει στη σημερινή του μορφή (ευτυχώς δηλαδή που δεν προσπέρασε για Ιαπωνία, γιατί ακόμα θα μασούσαμε ωμούς τους κόκκους, σαν τα κατσίκια). Από εκεί, μέσω των Μουσουλμάνων ταξιδευτών και όπου υπήρχε το Ισλάμ, μεταφέρθηκε πίσω στην Αφρική, την Ανατολική Μεσόγειο και... ωχ γεύση κάρυ; ...την Ινδία (ωχ η κοιλιά μου, με γαστρεντερίτιδα με κόβω). Έφτασε στους Τούρκους και από εκεί στην Ιταλία από έναν έμπορο (της Βενετίας) το 1615. Ma Que Caffè!

Τον έμαθαν και οι Ολλανδοί, οι οποίοι φύτεψαν το πρώτο καφε-ό-δεντρο το 1616 (μη δουν αυτοί δενδρίλιο, να το φυτέψουν! Καφε-σίς), ενώ το 1696 ίδρυσαν μια βιομηχανία καφέ στην Ιάβα της Ινδονησίας. Τέτοια επιτυχία σου λέει, που ο Λουδοβίκος ο 14ος δέχτηκε με χαρά ως δώρο ένα καφε-ό-δεντρο το 1714 στο Βασιλικό Βοτανικό κήπο. Αυτό ζήλεψε ένας αξιωματικός του Ναυτικού (ονόματι Gabriel Mathieu de Clieu) που οραματίστηκε τη Μαρτινίκα ως "Ιάβα της Καραϊβικής", έτσι πήρε μαζί του τμήμα του δέντρου περνώντας το απέναντι στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Ένας καβγάς... ωχ το μάτι μου... που έκοψε το δέντρο στα δύο, κάτι πειρατές, ένα μισο-βούλιαγμα του πλοίου... γκλου, γκλου... και η Γαλλική Γουϊνέα αποκτά τη δική της παραγωγή καφέ. Από εκεί 'κλέβει' ο Francisco  de Melo Palheta μερικούς σπόρους για λογαριασμό της Βραζιλίας. Έτσι, από το 1800 η Βραζιλία με τις τεράστιες καλλιέργειες καφε-ό-δεντρων αποτελεί την κυριότερη παραγωγό χώρα καφέ, μετατρέποντας το ρόφημα από προνόμιο μιας ελίτ ομάδας, σε ένα καθημερινό ρόφημα του απλού λαού. Ορίστε πες μας τώρα και απλό λαό!

Η αλήθεια είναι πως στη δική μου περίπτωση δεν είναι μόνο οι κόκκοι του καφέ σαν τους ταξιδιωτικούς οδηγούς του Lonely Planet. Το γάλα που δίνει το όνομα στο "Latte" είναι και αυτό που συνεχώς παίζει σε εθνικότητα και τόπο, τελικά. Αυτή τη στιγμή υψηλής παστερίωσης από τις Άλπεις, προχθές ελληνικό από Ροδόπη, πριν τρείς εβδομάδες αποκλειστικά κυπριακό (αλλά είπα να το κόψω, διότι κάτι δεν μου καθόταν καλά στους γευστικούς υποδοχείς της γλώσσας, υποθέτω ασυμβατότητα των TAS1R1-3 και TAS2R1-64 μου με τα συστατικά του κυπριακού γάλατος), το Πάσχα ελληνικό, το Φλεβάρη λίγο αμερικάνικο, πριν καιρό καταλονικό και πριν πολύ καιρό ιαπωνικό (που όταν έκλεινα το φως στο δωματίου, για εξοικονόμηση ενέργειας, εξυπηρετούσε και ως λαμπάκι νυχτός λόγω ραδιενέργειας). Σκέφτομαι next weekend να το κάνω βελγικό, αλλά χλωμό το βλέπω... είναι και οι προσφορές για το αμερικανικό cluster σε εξέλιξη, που να βρεθεί χρόνος... αν και δεν έχει περάσει ακριβώς ένας μήνας από το τελευταίο μου ταξίδι (εκεί ήταν βρετανικό...). Αλλά είναι αυτό που με πιάνει και δεν μπορώ να κάθομαι σε ένα μέρος για πολύ καιρό. Πάει αυτό είναι! Είμαι εθισμένος στον καφέ ή τα ταξίδια (θα αποφασίσει ο ψυχίατρος). Έχουν decaf στα αεροπλάνα;