Στάση "τρίτος φοίνικας αριστερά", εξυπηρετεί...

Είναι σαν τους πολιτικούς στην Ελλάδα, τους "επιβάλλει" η "Δημοκρατία". Δεν χρησιμεύουν σε τίποτα, αλλά δημιουργούν μόνο προβλήματα, κυρίως σε αυτούς που πιστεύουν πως "δουλεύουν" και τους εμπιστεύονται. Έτσι και τα λεωφορεία στην Κύπρο. Τα επιβάλλει η Ευρωπαίκή Ένωση. Δεν χρησιμεύουν σε τίποτα, αλλά ταλαιπωρούν αυτούς που τα εμπιστεύονται. Κάνω ένα google τα δρομολόγιά τους κοντά στο σπίτι μου, διοργανώνω ολόκληρο σχέδιο μετακίνησης στην άλλη άκρη της πόλης, τσουπ, να 'μαι στη στάση, στην ώρα μου, στις 10.45. Περιμένω, περιμένω, "λάθος το πρόγραμμα, σκέφτομαι". Κοιτάζω τις ώρες στην πινακίδα, "ωχ, άλλο πρόγραμμα... Μάλιστα". Ε εντάξει σε μισή ώρα ήμουν μέσα στο πρώτο λεωφορείο. Τι σου είναι μισή ώρα κάτω από τον καυτό ήλιο της Ανατολικής Μεσογείου; Τίποτα, μια ελαφριά ηλίαση. "Ένα σκέπαστρο Χριστιανοί!!! Θα βόλευε, η αλήθεια είναι... τέλος πάντων". "Θέλω μετά να πιάω το 19, κάνετε στάση κάπου που να βολεύει;". "Ναι, φυσικά. Θα σου δείξω". Η αλήθεια είναι πως όλοι οι οδηγοί είναι εξυπηρετικοί και ευγενικοί. Κατεβαίνω από το όχημα. "Απέναντι θα περπατήσεις λίο και θα τη δεις τη στάση για το 19 προς Mall". "Ευχαριστώ". Περπατάω, περπατάω, πάνω, κάτω, αριστερά, δεξιά... τίποτα. "Υπάρχει κάποια στάση λεωφορείου εδώ κοντά;". "Τι στάση;". "Στάση πληρωμών" που είναι και της μόδας στην Ελλάδα. "Κατάλαβα...".

Τελικά, μετά από δεκαπέντε λεπτά, την είδα! "Στάση φοίνικας". Με προσφορά κουλουράκια για την αναμονή, όπως φαίνεται και στη φωτογραφία. Εμ, που να τη δω; Τελικά ήταν ακριβώς μπροστά στο μαγαζί του ανθρώπου που ρώτησα για "στάση". "Τραγικό".

Περιμένω, περιμένω. Βγαίνει ο άνθρωπος έξω. "Τη βρήκατε;". "Α, ναι εδώ είναι". "Που;". "Στον φοίνικα". Κάθε δέκα λεπτά έβγαινε από το μαγαζί και με περιεργαζόταν. Λες και ήμουν κατάσκοπος για τη βραδινή ληστεία στο μαγαζί του. Εμ βέβαια, πως να πιστέψει ότι περιμένω το λεωφορείο. Πώς βρίσκεις τον εραστή της γυναίκας σου στην τουλάπα και σου λέει "περιμένω το τρένο"... δεν τον πιστεύεις! Πάλι καλά που δεν κάλεσε την αστυνομία. Μετά από 48 λεπτά ακριβώς είμαι μέσα στο δεύτερο λεωφορείο. Είχα και τη σκιά από το φοίνικα, τα κουλουράκια, τον περίεργο μαγαζάτορα, ε πέρασε η ώρα... (λέμε τώρα). Επιτέλους φτάνω στον προορισμό μου. Κάνω τα ψώνια μου, μια χαρά. Υποθέτω, σωστά, πως το information desk θα γνωρίζει τις διαδρομές από και προς το Mall, οπότε πάω και ρωτάω "Καλησπέρα, συγνώμη, πότε είναι το επόμενο λεωφορείο για την παραλιακή από εδώ;". "Πέντε και σαράντα". "Τι πέντε και σαράντα;". "Το απόγευμα". "Μα, είναι μια μιση το μεσημέρι... το επόμενο είναι 17.40;". "Ναι, σε 4 ώρες". "Α, μάλιστα, Ευχαριστώ". Δύσκολη ώρα, που σε πιάνει ένας μίνι πανικός, μια μίνι απελπισία για μερικά δευτερόλεπτα, αλλά σε λίγο όλα γίνονται ξεκάθαρα. Θα περπατήσω για να βρω κάποια στάση, σκέφτομαι. Έτσι και έκανα. Σε ένα τεταρτάκι με τα πόδια, είχα επιτυχία.

Περιμένω, περιμένω... στη στάση χωρίς σκέπαστρο κάτω από τον ήλιο της Ανατολικής Μεσογείου και σε 75 λεπτά να σου το πρώτο λεωφορείο, μετεπιβίβαση, αναμονή στην άλλη στάση, σε 10 λεπτά να σου και το δεύτερο για την παραλιακή (το 30), που μετά τις 5 το απόγευμα γίνεται νυχτερινό (Ν30) μέχρι τις 22.45! Δεν μπορώ να πω, σε 5 ώρες και 5 λεωφορεία από τότε που έφυγα το πρωί, ήμουν στο σπίτι μου για ψώνια 15 λεπτών. Αν αναρωτιέστε τι διακριτικό έχουν τα λεωφορεία μετά τις 12 το βράδυ (η αλήθεια είναι πως τα βρίσκει κανείς σπάνια και μόνο αν η επομένη είναι αργία), η απάντηση είναι ΔΕ (από το Δράκουλας, Eξυπηρετεί).

Όχι και άσχημα, αν φανταστεί κανείς ότι το λεωφορείο του αεροδρομίου Λάρνακας σταματάει στη Βιομηχανική Περιοχή, όπου δεν υπάρχει καμιά πιάτσα ταξί, κανένας κόμβος λεωφορείων, κανένα άλλο λεωφορείο, αλλά οι τουρίστες βγαίνουν και ρωτούν "Ιs this the touristic area? Ιs this the center of the town?". "Α, όχι, πρέπει να καλέσετε ταξί!". Μα που να το πεις και να το πιστέψουν! Που; Τι να κάνει ο τουρίστας στη Βιομηχανική; Να πάει στις εκθέσεις επίπλων;  Θα μου πείτε συμφέροντα των οδηγών ταξί, που αναιρούν τη χρησιμότητα του λεωφορείου; Τι το βάζεις; Σου 'ρχεται ο τουρίστας, πέφτει στο δόλομα, τον αφήνεις στη μέση του πουθενά και αναρωτιέται "Tι κάνω τώρα; Που βρίσκομαι; Από που έρχομαι; Που πάω;  Από 'δω, όχι από 'δω!". Συγχίζεται!


P.S. Ναι, τελικά πήρα coffee grinder και όχι αμάξι... μζχσμς με το shopping therapy, να σε αναγκάζει να ζητήσεις στην κυριολεξία therapy.