Βανκούβερ 2 ή αλλιώς 'ψυχή, φτάσαμε, ξύπνα'

Ήρεμο δεν με λες, μέσα στο άγχος, με λες. Από το 0 στο 200 σε 2 δευτερόλεπτα. Για κυβικά, κατανάλωση καυσίμου και εκπομπές CO2 δεν με έχω μετρήσει, ωστόσο θέλω τα χάπια μου για να χαλαρώσω. Είναι μετρημένα τα μέρη στον κόσμο που έχω επισκεφτεί και δεν θα τους έλεγα ποτέ 'αντίο', 'No Te Digo Adiόs'. Είναι τα μέρη που ηρεμώ σαν να έχω πιει lexotanil και το χλώριο περνάει ανενόχλητο από τα GABA χωνιά για να χαλαρώσουν οι νευρώνες μου. Παλιότερα, καθόμουν και αγνάντευα τη θάλασσα στο φεγγαρόφωτο, σε μια παραλία της Νότιας Κρήτης (λέγε με Τσούτσουρας). Όταν μεγάλωσα, βρήκα και άλλα φάρμακα. Η θέα του Angor Wat με τους ορυζώνες της Καμπότζης, οι θερμές πηγές στα βουνά και το Κυότο με τους κήπους του στην Ιαπωνία, ο Λαβύρινθος Horta στη Βαρκελώνη. Η θέα των λιμνών στα δάση της βροχής, με τα Rockies στο βάθος ή τα τοτέμ των Ινδιάνων στο Βανκούβερ.  Ακριβή αγωγή θα μου πείτε. Αλλά, έτσι είμαι εγώ, αγχωμένος, υπερβολικός και σε όποιον αρέσει. Το χαπάκι-Βανκούβερ είναι το τελευταίο που ανακάλυψα με ιδιαίτερα έντονη δράση στην περίπτωσή μου. Μεθοδολογία και δοσολογία όσο απλές γίνεται. Κάθομαι σε μια πέτρα, ένα παγκάκι και κοιτάζω. Η επίδραση είναι άμεση και με διάρκεια. 'Ψυχή ξύπνα, φτάσαμε'. Ο ορισμός της Νιρβάνας.

Μια και ανακάλυψα νέο χάπι, πρέπει να το προωθήσω σαν ιατρικός επισκέπτης. Είναι λίγο από Λονδίνο (το καλύτερο κομμάτι, διότι εμένα το Λονδίνο δεν μ' αρέσει), λίγο από Καμπότζη, λίγο από Ιαπωνία, λίγο από Αργεντινή της Γης του Πυρός, λίγο από Βαρκελώνη, λίγο από Θεσσαλονίκη, λίγο από Νότια Κρητη. Όλα στις σωστές δόσεις, σαν γλυκό που ικανοποιεί όλους τους γευστικούς υποδοχείς και απαιτεί ακριβή χημεία για το 'δέσιμο', με τα υλικά του να αναγνωρίζονται ένα-ένα. 'Νέα Υόρκη είναι αυτό ή Μπουένος Άιρες;'. 'Σε ποιό ταξίδι σ' έχω ξαναδεί;', που λέει και ο Μάλαμας (μάλλον).

Ενώ, λοιπόν, έχω ηρεμήσει σε σημείο νιρβάνας από τη θέα πολλών Τοτέμ, επιστρέφω στο δωμάτιο του ξενοδοχείου. Περνάω τις φωτογραφίες των Τοτέμ στο macbook pro και χτυπάει συναγερμός στην οροφή. Αναβοσβήνει ένα κόκκινο λαμπάκι. Πλησιάζω. "Fire Alert!". Τι; Μαζεύω το laptop, το διαβατήριο και το πορτοφόλι λες και δεν συνέβαινε τίποτα, απλά για να τα φυλάξω. Περπατάω μέχρι την έξοδο κινδύνου με τα απαραίτητα στον ώμο. Από τον 13ο στον 0ο σε λίγα δευτερόλεπτα. Μαζί μου και άλλοι. Εγώ ένιωθα όμως χαλαρός. Που να φύγει η επίδραση του χαπιού-Βανκούβερ; Παρθένος οργανισμός στο Βανκούβερ... στον κόσμο μου εγώ και κόσμος να χάνεται στις στροφές. Η αναισθησία σε ολο της το μεγαλείο. Τίποτα δεν ήταν, τελικά. Άρπαξε λίγο το λάδι στο τηγάνι μιας κοπελίτσας. Don't Worry! Ήρθε και η πυροσβεστική. Πανικός. Ήρεμος εγώ. Να ήταν κάτι πιο σοβαρό, από το διαβατήριο θα με αναγνώριζαν. Είπαμε διαμαρτυρήθηκα λίγο για το κρύο στην Air Canada (βλ. 'Βανκουβέρτες' από κάτω), μη καούμε κιόλας...

Με τους πέντε-έξι καφέδες την ημέρα (για το jet-lag, ξέρετε) κανονικά έπρεπε να τρέμω από την πολλή καφεΐνη, αλλά δεν. Γνώρισα τα καλύτερα καφέ που έχω πάει μέχρι τώρα. Να περνάς από τα Starbucks μπροστά και να μην μπαίνεις! Ούτε καν να τα μυρίζεις. Το ένα καλύτερο από το άλλο. Μ' ένα καφέ στο χέρι, λοιπόν, στη στάση του λεωφορείου για τη Yaletown του Βανκούβερ. Γεμάτη με μπιραρίες και μπαρ. Ο σολομός στα κάρβουνα και το μοχίτο με ανανά. Το κυριλέ με τη βερμούδα και το λερωμένο παντελόνι δίπλα στη γραβάτα. Η ευγένεια παντού στα επίπεδα της Νοτιο-Ανατολικής Ασίας και τα σούσι μπαρ να θυμίζουν πως η Άπω Ανατολή έχει στείλει πάρα πολλούς απογόνους στην άλλη πλευρά του Ειρηνικού. Στο λεωφορείο ένας Βραζιλιάνος μοιράζει κομμάτια αραβικής πίτας. "Do you want a bite?". "Σπούδαζα στο Σάου Πάουλο, ήρθα εδώ για ένα μήνα με ανταλλαγή φοιτητών. Αποφάσισα να μείνω μέχρι να λήξει η βίζα μου, μετά ίσως πάω στην Καλιφόρνια, ίσως στο Τέξας, να δω το Grand Canyon, θα επιστρέψω πάλι εδώ με νέα βίζα, μόλις λήξει πάλι, ίσως πάω Μεξικό, μετά με καινούρια βίζα πάλι εδώ. Ε θα έρθει ο καιρός να επιστρέψω και Βραζιλία, όταν μου λείψει. Αλλά θα έρθω πάλι εδώ". Ζήλεψα. 'No Te Digo Adiόs, Vancouver'. Βαρύ χειμώνα μου είπαν δεν έχει, λόγω του Ειρηνικού. Αλλά καλού κακού, εγώ καλοκαιρι θα έρχομαι, διότι Αυγουστιάτικα με σόμπες έξω στα εστιατόρια και 14-20 oC μέρα μεσημέρι δεν μου φαίνεται να αντέξω τον 'ελαφρύ' χειμώνα τους.
Τώρα πρέπει να βρω ένα γιατρό να μου γράφει τζάμπα αυτά τα χάπια στυλ Βανκούβερ. Να τα δικαιολογούν άραγε τα ταμεία; Ξέχασα και τα αεροπλάνα που βαριέμαι πια, ξέχασα και τις ταλαιπωρίες των ταξιδιών. Restart, boot και... σε ποιό ταξίδι θα σε ξαναδώ; Μπορεί να φταίει που δεν έψαξα τίποτα σχεδόν για το Βανκούβερ πριν έρθω εδώ. Μόνο ονόματα σε ταξιδιωτικούς οδηγούς και αυτά στα πεταχτά. Δεν είδα φωτογραφίες, δεν διάβασα απόψεις. Ο καλύτερος ταξιδιωτικός οδηγός δεν έχει γραφτεί ακόμα σε τέτοια μέρη, διότι όσο κι αν προσπαθήσει κάποιος να τα περιγράψει τα χάπια μου, θα χάσει στις 'παρενέργειες'.