Σεούλ (the real thing)

Από το checkpoint charlie στο Βερολίνο, μέχρι την οδό Λήδρας της Λευκωσίας, τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για το Panmunjom με το "δωμάτιο των διαπραγματεύσεων" και τη "γέφυρα της μη επιστροφής" στο check point 4 του 38ου παραλλήλου, στην Κορέα. Είναι το ίδιο συναίσθημα της ανατριχίλας, όπως όταν έχεις πλησιάσει κάτι τόσο απόμακρο που λες "δεν μπορεί, πλάκα μου κάνουν". Στο ένα μέτρο είναι άνθρωποι που δεν έχουν ποτέ πιάσει στα χέρια τους μια Coca Cola, ενώ έχουν για Θεούς τους τους Kim-Jongs. Είμαι σίγουρος πως όλοι αυτοί έκλαιγαν με μαύρο δάκρυ στην κηδεία του Kim-Jong-il πριν μερικούς μήνες.Υπάρχουν στ' αλήθεια! Άρχισα από το τέλος του ταξιδιού στην Κορέα διότι αυτό πραγματικά αποτελεί την εντονότερη εικόνα στο μυαλό μου. Οι σφιγμένες γροθιές των στρατιωτών. "Βρίσκονται σε μια συγκεκριμένη στάση του τάε κβο ντο, για να απαντήσουν γρήγορα στον εχθρό". Το μόνο εκνευριστικό στην όλη υπόθεση ήταν τα αμερικανάκια με σύνθημά τους "We are in front of them all!". Μήπως γιατί φυτρώνετε εκει που δεν σας σπέρνουν; Λέω εγώ τώρα...
Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ Βόρειας και Νότιας Κορέας δεν έχει αλλάξει μόνο τους ανθρώπους, αλλά και το τοπίο. Δεν υπάρχει ούτε ένα δέντρο από την Βόρεια πλευρά. "Τα έφαγαν όλα ή τα χρησιμοποίησαν για να ζεσταθούν πολύ καιρό πριν". Επειδή όμως δεν περιγράφεται με λόγια κάτι τέτοιο, σταματάω εδώ... "Δεν περιγράφω άλλο". Ισχύει το "what you see is what you get". Νομίζω κανένας ταξιδιωτικός οδηγός δεν μπορεί να σου περιγράψει το αίσθημα να βλέπεις ένα χάσμα μεταξύ ανθρώπων, που δεν επικοινωνούν, ενώ βρίσκονται τόσο κοντά. Παραφράζοντας τον Τολστόι: "Χάσαμε, διότι δεν είπαμε στους εαυτούς μας πως χάσαμε".

Ας περιγράψω, λοιπόν, κάτι που μπορώ. Σε-ούλα τα ασανσέρ μπήκα στο ξενοδοχείο. Δεν μπορούσα να επιλέξω τον 8ο όροφο. Πάνω, κάτω ο ανελκυστήρας. Έμπαινε κόσμος, έβγαινε κόσμος. Εγώ σταθερά μέσα. Ανεβοκατέβαινα μεταξύ των ορόφων Β3, Β2, Β1, 1, 2, 3, 4 και 6 για κανα μισάωρο (δεν κάνω πλάκα). Είχα απελπιστεί. Με έβλεπε ο πορτιέρης να μπαινοβγαίνω, να δοκιμάζω τα τρία ασανσέρ. Να 'μαι πάλι στον πρώτο. "Μα τι γίνεται ρε παιδιά;". Ευτυχώς αποφάσισε να έρθει μαζί μου, ίσως για να ανακαλύψει τι στο καλό σκαρώνω. "Πουτ κάρντ ντάουν σλόουλι...". "Ε πες το, μισή ώρα ανεβοκατεβαίνω... οι οδηγίες στην πόρτα του ανελκυστήρα, σε άπταιστα κορεάτικα. Τα αγγλικά δεν τα πολυχρησιμοποιούν. Το κατάλαβα από την πρώτη μέρα. Επιπλέον, λόγω, πρότερου Ιαπωνικού βίου, άρχισα τις υποκλίσεις. Τίποτα αυτοί. Ένα "καν σαμ χάμνι ντα", μισή υπόκλιση κι έξω από τον ανελκυστήρα. Μόνος μου χτυπιόμουν στις υποκλίσεις. "Α δεν το 'χουν, ούτε με τις υποκλίσεις εδώ". Ωστόσο, χωρίς τις υποκλίσεις, είναι πάλι ευγενέστατοι. Όπως όλοι οι Ασιάτες. Να μιλούσαν και αγγλικά, τα πράγματα θα ήταν ευκολότερα...
Επιτέλους ανέβηκα στο δωμάτιο. Η αλήθεια είναι πως δεν μύριζε τσιγάρο (άρα, άξιζε η μια εβδομάδα αναζήτηση ξενοδοχείου. Πάντως παιδιά δεν είδα...). Ωστόσο, σε καφέ και μερικά εστιατορια το κάπνισμα δημιουργούσε σύνεφο. Μάλλον ήμουν καλά πληροφορημένος (βλέπε 38ος παράλληλος Σεούλ).

Η τουαλέτα με επεξεργαστή Intel Xeon II στα 2.66 GHz. Έχει economy mode, μάλλον για τις "δύσκολες" περιπτωσεις. Ζεστό (ολίγον αηδιαστικό) το κάθισμα. Η τουαλέτα, φυσικά, κλέμμένη από τους δίπλα (Ιάπωνες). Προχωράω να δω τη θέα από το παράθυρο. Τι είναι αυτό στον τοίχο; "Descending life line". Παρακαλώ; Από κάτω μια εργαλειοθήκη με πλήρη εξάρτηση αναρίχησης. "Αν δείτε τα δύσκολα, πηδάτε", σε συντομία οι οδηγίες. "Από τον όγδοο;" Δεν πάμε καλά! Στην πόρτα, αντί το γνωστό escape plan προς τις εξόδους κινδύνου, συμβούλευε για το παράθυρο. Ωραιότατα! Φεύγω για μια πρώτη επαφή με τη Σεούλ. Στο μετρό παρατήρησα κάτι ενδιαφέρον: "Αν δείτε τα δύσκολα, φορέστε τη μάσκα", σε συντομία οι οδηγίες. Σα πολλά "δύσκολα να μαζεύτηκαν εδώ"...

Το αντίθετο! Θα έλεγα πως η Κορέα είναι η "easy going" Ιαπωνία. Ούτε παρανοϊκοί με την ανακύκλωση, ούτε πενήντα κάδοι ανακύκλωσης διαφορετικών χρωμάτων και ειδών πλαστικών, ούτε πενήντα υποκλίσεις το δευτερόλεπτο, ούτε άνθρωποι-ρομπότ, λένε ένα "όχι", αν χρειαστεί. Οι Ιάπωνες το ΄χουν σε κακό να ξεστομίσουν τέτοια λέξη. "Να αφήσω τη βαλίτσα στο ξενοδοχείο την Τετάρτη;", "Ναι, ναι ναι", σαράντα υποκλίσεις. Έρχεται η Τετάρτη. "Ορίστε τη βαλίτσα. Που να την αφήσω;". "Α συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη", 50 υποκλίσεις. "Από εδώ είναι το μανάβικο;". "Ναι". Τους δείχνεις άλλη κατεύθυνση. "Ή από 'δω;". "Ναι". Πας προς τα 'κει. "Συγνώμη, συγνωμη". Ε συγνώμη, κιόλας, αλλά αυτό το λέω "εκνευριστική ευγένεια, όχι ευγένεια" που έχουν οι Ιάπωνες.

Μην δείξεις κατεύθυνση σε Ιάπωνα, την πάτησες. Ρώτησέ τον απλά. Θα σε πάρει από το χέρι και θα σε οδηγήσει. Τέλος πάντων. Πίσω στην Κορέα (κλείνει η παρένθεση της Ιαπωνίας). Τι έλεγα; Α, ναι! Easy Going Japan. Η Ιαπωνία που θα ήθελα να μένω. Αλήθεια. Μόνο τα ηλεκτρονικά να ήταν λίγο φθηνότερα... σαν της Ιαπωνίας. Πώς είναι μέσα στην τεχνολογία με τόσο ακριβές τιμές; Όλοι με ένα πανάκριβο κινητό στο χέρι. Πάντως θα έμενα για λίγο έως μέτρια πολύ καιρό, νομίζω χωρίς πρόβλημα.

Έφτασα μέχρι το βουδιστικό Ναό Bongeunsa. Μου έδωσαν μαξιλάρι, νερό. "Τρίωρη λειτουργία πώς θα αντέξεις χωρίς μαξιλάρι και νερό;". Μες την ευγένεια, έχω να δηλώσω. Αν και ντράπηκα, της απάντησα, "Γιαγιά, στη μισή ώρα θα φύγω". "Γιατι; Γιατί; Κάτσε!". "Ε είπαμε, ένα μισάωρο προσευχή στον Βούδα είναι αρκετή. Έχουμε κι άλλα να κάνουμε". Τελικά, κάθισα, μια ώρα. "Από που είσαι;". "Από Ελλάδα". "Default, default!". Τι έγινε ρε παιδιά; Χρεωκοπήσαμε και το μαθαίνω στην Κορέα; "Problem, Problem!". "Δε λες τίποτα γιαγιά". Τι να σου κάνει κι αυτή. Ό,τι ακούσει στην τηλεόραση λέει. Να ένα καλό της κατάστασης στην Ελλάδα, έμαθαν δύο κορεάτες μια παραπάνω λέξη. Επισήμως γίναμε διεθνώς ρεζίλι. Το 2005 στην Ιαπωνία όταν άκουγαν Ελλάδα, μου απαντούσαν "Olympic Games 2004"... ναι από 'κει ξεκίνησε το default...

Η διπλανή φωτογραφία είναι η τελευταία που τράβηξε η κάμερά μου (sony dsc-l1). Στην Ασία την αγόρασα, στην Ασία έβγαλε την πρώτη της φωτογραφία, στην Ασία περέδωσε το memory stick της μετά από 7 χρόνια πιστών φωτογραφίσεων σε κάθε μου ταξίδι. Στην αλλαγή φρουράς την πάτησε. Αλλαγή φωτογραφικής, λοιπόν και... αλλαγή πτήσης;

Δεν ξέρω ακόμα. Αναμένω. Από χθές προσπαθούσα να κάνω online check-in στην πτήση της Emirates, αλλά δεν τα κατάφερα. Μες την αγωνία, μήπως βρεθώ για 13 ώρες ανάμεσα σε δύο υπέρβαρους κυρίους να προσπαθώ να κοιμηθώ. Φτάνω, λοιπόν, στο αεροδρόμιο, πηγαίνω κατευθείαν στα γραφεία της εταιρίας. "Η πτήση της Emirates είναι υπερ-φορτωμένη σήμερα, επειδή πάρα πολλοί Κορεάτες φεύγουν για μήνα του Μέλιτος. Είναι ειδική μέρα (πέτυχα τη μέρα να ταξιδέψω κι εγώ!). Επειδή έτυχε να περάσετε από το γραφείο μας, θα ήθελα να σας παρακαλέσω να μείνετε άλλη μια βραδιά στη Σεούλ και να φύγετε με την αυριανή πτήση. Το ξενοδοχείο θα είναι πληρωμένο. Επίσης, αν θέλετε, μπορείτε να πετάξετε σήμερα, αλλά με την Etihad που φεύγει μία ώρα μετά την Emirates. Δική σας η επιλογή. Απλά εθελοντικά αν θέλετε, να μην πετάξετε σήμερα με την Emirates, λόγω που έχουμε πολύ κόσμο, πριν δημιουργηθεί πρόβλημα και κάποιος άλλος δεν πετάξει". Πόσο, μα πόσο θα ήθελα να μείνω άλλη μια βραδιά... αλλά, δυστυχώς, πρέπει να βρίσκομαι στο γραφείο τη Δευτέρα. Δική μου επιλογή ε; "Αν τελικά όμως πετάξετε σήμερα με Emirates ή Etihad, για την ταλαιπωρία που θα πρέπει να υποστείτε αναμένοντας στη λίστα, θα έχετε business". "Θέλω και παράθυρο...", "Φυσικά παράθυρο"... Να ζητήσω μασάζ; Μπα, ας το παίξω δύσκολος και κάτι παραπάνω θα πάρω... "Βάλε μου δύσκολα..."....