Εξ Ορισμού...

Η λέξη "ταξίδι" ετυμολογείται από το ελληνιστικό "ταξίδιον" (τάξις+ίδιον), δηλαδή "εκστρατεία". Αντίστοιχα, τα "διαβατήρια" αφοροούσαν τελετές με θυσίες που πρόσφερε στους θεούς ο επικεφαλής μιας εκστρατείας, κάθε που επρόκειτο να περάσει τα σύνορα της χώρας του, είτε να διασχίσει ένα ποτάμι. Τα "σημαδια" της θυσίας ερμηνεύονταν και προέβλεπαν αν ο στρατός θα επέστρεφε στα σύνορα της χώρας "ταν ή επί τας" στο μεγαλύτερό του μέρος... αποτρέποντας τις αποτυχίες. Κάτι σαν τα σημάδια από σφραγίδες στα σημερινά διαβατήρια κάθε φορά που περνάμε τα σύνορα μιας χώρας εκτός Schengen. Ο υπάλληλος του αλλοδαπών αποφασίζει αν διαβεί κάποιος τα σύνορα επιτυχώς ή όχι. Ερμηνεύει τα σημάδια, δηλαδή, τις απαντήσεις σου στις περίεργες ερωτήσεις του. "Τι ήρθες παιδί μου να κάνεις εδώ;" (Why are you visiting us son?), ήταν η ερώτηση που μου έκαναν την πρώτη φορά που βρέθηκα στην Αμερική. Την τέταρτη φορά με είχαν ήδη βαρεθεί, οπότε δεν με ρώτησαν τίποτα. "Λάθος", θα με διορθώσει ο Antonio από τη Χιλή που γνώρισα ένα Σεπτέμβρη στο Μπιλμπάο. "Αμερική είναι όλη η Ήπειρος. Η.Π.Α. λένε τη χώρα, Αμερικανός είμαι και εγώ από τη Χιλή". Σωστά. "Διακοπές", απάντησα στον υπάλληλο, αν και πραγματικά ήθελα να πω "Ήρθα... διότι.... χμμ... δεν είχα ξαναέρθει; Από περιέργεια...". Άραγε γιατί ταξιδεύουμε;

Ας αρχίσουμε από την ετυμολογία της λέξης. Μα, φυσικά, για να "κατακτήσουμε" ή να μας "κατακτήσει" μια ξένη χώρα, θα απαντούσαν οι Αρχαίοι Έλληνες και ο επαγγελματικός στρατός τους. Σήμερα, θα μπορούσαμε να παραδεχτούμε το ίδιο σε κάποιο ποσοστό με τη μεταφορική σημασία της "κατάκτησης". Κάνουμε "κτήμα" μας μια άγνωστη χώρα με την απόκτηση γνώσεων σχετικά με αυτή ή μας "κατακτά" με τις ομορφιές της ή την ευγένεια των κατοίκων της. Το ταξίδι πηγάζει από την ανάγκη του ανθρώπινου είδους για τη "μετανάστευση" προς καλύτερα μέρη, ή Γαίες της Επαγγελίας, κατά τους Ισραηλίτες που έφυγαν από την Αίγυπτο. Σαν τ' αποδημητικά πουλιά, για πιο ζεστές χωρες. Πέρα από αυτό είναι η ηδονή της λειτουργίας του εγκεφάλου στο άγνωστο που σου προσφέρει το ταξίδι σε μια ξένη χώρα με την ακόρεστη δίψα της περιέργειας για νέα γνώση. Έχω παρατηρήσει πως την πρώτη μέρα της μετάβασής μου στο οδήγημα από τ' αριστερά στα δεξία ή αντίστροφα δεν οδηγώ μηχανικά όπως κάνω κάθε φορά. Ο εγκέφαλος συνεργάζεται με τα μάτια και τα χέρια για να υπερβεί το "μηχανικό". Υπερλειτουργεί σα να μαθαίνω πρώτη φορά να οδηγώ. Κάπως έτσι θα παρομοίαζα την εμπειρία να περιπλανιέται κάποιος χαμένος σε μια άγνωστη χώρα. Με τη λειτουργία της σκέψης να ξυπνά από μια νάρκη "μηχανικών κινήσεων" της ρουτίνας.

Το διαδίκτυο μας έφερε πιο κοντά στις ξένες χώρες. Μπορεί ποτέ να μην έχω πάει στην Αυστραλία, ωστόσο έχω δει άπειρες φωτογραφίες, ξέρω σχεδόν απ' έξω το λιμάνι του Σύδνεϋ με την Όπερα, γνωρίζω τα επικίνδυνα ζώα (δηλητηριώδη φίδια, βατράχια κτλπ) που ζουν εκεί, έχω δει φωτογραφίες του Uluru ή Ayers Rock στην έρημο της κεντρικής Αυστραλίας, ωστόσο γιατί δεν με ικανοποιεί αυτό το ψηφιακό ταξίδι; Γιατί; Για τον ίδιο λόγο που ενώ βλέπω και επικοινωνώ πολύ συχνά με την "πατρίδα" στο Skype, η αίσθηση μιας χειραψίας δεν αντικαθίσταται. Η αίσθηση από τα αραχνάκια στις τροπικές ζούγκλες που σου χαϊδεύουν το πρόσωπο δεν μπορούν να απεικονιστούν σε καμιά φωτογραφία ή να περιγραφούν σε κανένα ταξιδιωτικό οδηγό. Ακόμα και η ξεκούραση που σου χαρίζει μια βραδινή σύναξη στο μπαλκόνι ενός ξενοδοχείου αγναντεύοντας τη θάλασσα με φίλους δεν περιγράφεται με λέξεις.

Νομίζω στις παραπάνω δύο παραγράφους έχουν αναφερθεί αρκετοί στατιστικά σημαντικοί λόγοι για ταξίδι. Θα απομόνωνα μερικές λέξεις, όπως "...ο επαγγελματικός...", "...τη μετανάστευση...", "...η ηδονή...της περιέργειας...νέα γνώση...", "...η αίσθηση μιας χειραψίας...", "...η ξεκούραση...".

Έψαξα να βρω ποσοστά για όλα τα παραπάνω, μια στατιστική έρευνα, αλλά δυσκολεύτηκα πολύ. Ίσως διότι τα ποσοστά εξαρτώνται από τον κάθε άνθρωπο χωριστά ή οι λόγοι αναμιγνύονται τόσο καλά που η στατιστική ανάλυση δεν μπορεί να τους διαχωρίσει. Από την άλλη, μπορεί να μην είμαι πολύ καλός στο "Googling". Σαν σε συγκοινωνούντα δοχεία, κάθε φορά που αγοράζω ένα εισιτήριο, γεμίζω ένα από αυτά τα δοχεία. Για να μην πέσει το νερό στα δοχεία σε πολύ χαμηλά επίπεδα, αγοράζω περισσότερα για να γεμίσουν όλα σε υψηλό επίπεδο. Η αλήθεια είναι πως μένοντας στο εξωτερικό, το πιο ευρύχωρο δοχείο είναι αυτό της "χειραψίας". Θέλει πολλά εισιτήρια για να γεμίσει...