Λάβετέ το μεταξύ σας, βιαζόμαστε...

-->

Ο γνωστός παπάς (Αγ. Ιωάννης, Ελεήμονας, 713 05 Ηράκλειο Κρήτης) ξαναχτύπησε. Όποιος βιάζεται σκοντάφτει, έχω να πω. Μετά τα περσινά κεριά μέλισσας (βλ. «τα ανάποδα ενός λαού») και τις κληρώσεις πινάκων ζωγραφικής υπερ Full HD LED τηλεοράσεων της εκκλησίας (μεγάλη χάρη της LG), αποφάσισα να μην εκνευριστώ Μεγάλη Εβδομάδα αποφεύγοντας τις ολοκληρωμένες λειτουργίες. Παραβρέθηκα μόνο το βράδυ του Μ. Σαββάτου προς Κυριακή του Πάσχα. Παρόλα αυτά, πρόλαβα και άκουσα το «λάβετέ το μεταξύ σας, βιαζόμαστε [το Άγιο Φως]». Σαν σκηνικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου, στο ανάποδό του. Τι βιάζεσαι άνθρωπέ μου; Καταστρέφεις το μυστικιστικό της διαδικασίας. Την ατμόσφαιρα από την κατάνυξη στην Ανάσταση.

Πριν πέντε χρόνια (μα πότε πέρασαν;) βρέθηκα στη Σιγκαπούρη. Πρωινή λειτουργία στον πιο γνωστό Βουδιστικό Ναό της πόλης. Πουθενά τηλεοράσεις LCD. Το τελετουργικό θύμιζε υπερβολικά τη Θεία Κοινωνία. Λογής, λογής τροπικά φρούτα, σιτάρι και διάφορα άλλα φαγώσιμα βρίσκονταν μπροστά στο ομοίωμα του Βούδα, πάνω σε ασημένιους και χρυσούς δίσκους. Ένας, ένας δίσκος περνούσε από τα χέρια όλων των περεβρισκομένων, μπροστά στους 10,000 μικρούς Βούδες στους τοίχους. Οι μοναχοί με τα πορτοκαλί ράσα συμμετείχαν ως καθοδηγητές στο τελετουργικό, ψέλνοντας. «Χτυπάς τρεις φορές παλαμάκια στην είσοδο του ναού, σκύβεις το κεφάλι με τις παλάμες σε προσευχή, τραβάς το σχοινί που κρέμεται από την καμπάνα». Ανάψαμε και τα sticks που στη Δύση τα γνωρίζουμε ως «αρωματικά». Είναι το ανάλογο του κεριού των Χριστιανικών ναών. Απλώνεις τα χέρια και «λούζεσαι» με τον καπνό που βγάζουν. Ιαπωνικές συνήθειες που μου είχαν μείνει. Μια άλλη, είναι το πλύσιμο των χεριών με τις ξύλινες ή καλαμένιες κουτάλες μπροστά από το τρεχούμενο νερό, έξω από τους ναούς που έχουν σαν σύμβολό τους την ανάποδη σβάστικα. Στο τέλος μας μοίρασαν ροζ μηλοπιτάκια, το αντίδωρο. «Μην τα πετάξετε! Οι περισσότεροι τουρίστες τα πετάνε, δεν είναι όμως σωστό». «Δεν υπάρχει περίπτωση», απάντησα. «Θα τα φάμε». Γευστικότατα.

Από τη στιγμή που μπαίνεις σε ένα ναό διαφορετικής θρησκείας, από τη στιγμή που πατάς το πόδι σου μέσα, είτε καθολικός, ή Βουδιστικός, ή του Ισλάμ κτλπ, υπογράφεις ένα άγραφο συμβόλαιο με τους πιστούς της συγκεκριμένης θρησκείας. Αποδέχεσαι με την είσοδό σου τους κανόνες τους. Στην Ταϊλάνδη θυμάμαι μπήκαμε γονατιστοί με σκυμμένο το κεφάλι στο ναό του Σμαραγδένιου Βούδα. Στρατιώτες με όπλα ήταν παρατεταμένοι δεξιά και αριστερά, ώστε να ελέγχουν την πιστή τήρηση όλων των κανόνων. Μερικοί Ευρωπαίοι και Αμερικανοί διαμαρτύρονταν έντονα μέσα στο ναό, δεν ήθελαν να γονατίσουν, έβγαζαν φωτογραφίες παρά τις απαγορεύσεις, έκαναν φασαρία. Απαράδεκτο. Ανάμεσά τους και μια Ελληνίδα που ωρυόταν όταν της υπέβαλαν να σκεπάσει τους ώμους της με μια κάπα, στην είσοδο. «Αυτό το κάνω στα ελληνικά μοναστήρια, εδώ γιατί να το κάνω; Αφού δεν το πιστεύω!». Επειδή πιστεύουν αρκετοί που βρίσκονται εκεί και ίσως τους προσβάλεις; Μπα... όχι. Δεν την έπεισε κανείς. Τελικά, δεν μπήκε πιο μέσα. Θα έπρεπε να αντιμετωπίσει στρατιώτες με τα όπλα, οπότε δεν επέμεινε. Καλύτερα. Ένας άπιστος λιγότερος. Δεν παρεξήξησε ο Σμαραγδένιος Βούδας.

Κάποιος είπε πως αν αρνηθείς το φαγητό, τα έθιμα και τις συνήθειες των ντόπιων, σε ένα ταξίδι, καλύτερα να μείνεις σπίτι σου. Προσπαθώ να το τηρώ. Πολλές φορές, όμως, καταλήγω να μένω στο ξενοδοχείο. Τα bactrimel των 200 mg να ‘ναι καλά, διότι έχω και ένα ευαίσθητο στομάχι που δεν μπορώ να το παραβλέψω όταν μου επιβάλει να μείνω μια μέρα στο ξενοδοχείο με πυρετό από την «κοιλιακή νόσο των ταξιδιωτών». Νόμιζα πως θα είχα πια τα αντισώματα σ’ Ανατολή και Δύση. Αμ δε. Δείκτης υγιεινής έχω καταντήσει, με το θερμόμετρο να χτυπάει κόκκινο στις περισσότερες των περιπτώσεων. Το προτιμώ από το να αρνηθώ τις ντόπιες λιχουδιές. Βέβαια, έχω μια υποψία πως το αντίδωρο από τα χέρια του γνωστού παπά (φίρμα θα τον κάνω) δεν θα είχε αντίδοτο ούτε το bactrimel των 2 gr. Την καλύτερη δουλειά κάνει η φίλη μου η Manjula από τη Σρι Λάνκα. Το ένα σαββατοκύριακο προσεύχεται στο Χριστό και το άλλο στο Βούδα.