Βιέννη Πράγα

Από το "καζάνι" της Ινδονησίας που "βράζει"  με τους ορυζώνες, στην Άνοιξη της Πράγας με τα κίτρινα χωράφια ελαιοκράμβης. Ο καιρός αλλοπρόσαλλος, όπως οι πολιτικές αναταραχές του '68 που οδήγησαν στη Βελούδινη Επανάσταση του '89. Τη μια μέρα είσαι με κοντομάνικο, την άλλη να μη σε φτάνει το μπουφάν με τη ζακέτα, η ομπρέλα και ο σκούφος. Αλλάζουν τα πράγματα γρήγορα με τον καιρό σε ασταθείς συνθήκες, όπως είναι η Άνοιξη. Μια μεταβατική κατάσταση ανάμεσα σε Χειμώνα και Καλοκαίρι. Τα αντιδρώντα του Χειμώνα ανεβαίνουν (ασταθή) ενεργειακά επίπεδα, όπως ο άνεμος που προσπαθει να ανέβει ένα βουνό καταχτυπώντας ανελέητα τις αδρές πλαγιές του, ώστε έπειτα, να κυλίσει από την άλλη πλευρά, αυθόρμητα προς τα καλοκαιρινά προϊόντα. Σε τέτοια κατάσταση έφτασα στην Πράγα.

Αδιαμφισβήτητα ωραία πόλη. Από τις ωραιότερες. Ιδιαίτερα η Εβραϊκή συνοικία ή οι περιοχές Vinohrady και Vysehrad. Περπατιέται άνετα. Φαίνεται από τα 135,345 βήματα, τα 102,73 χιλιόμετρα και τους 291 ορόφους που κατέγραψε το fitbit (fitbit.com) μου σε 7 ημέρες περπάτημα. Το τσέχικο φαγητό δεν ήταν του γούστου μου, ωστόσο βρίσκει κανείς άνετα πληθώρα από εστιατόρια για όλα τα γούστα. Το χοιρινό κότσι με σάλτσα χρένου και λάχανο ή οι υπέροχες ζουμερές μοσχαρίσιες μπριζόλες ψημένες "rare-medium", όπως ακριβώς θα έπρεπε να τους φερθεί ένας καλός σεφ, καθησύχαζαν στο έπακρο τις γευστικές μου ανησυχίες. Οι τιμές τους ήταν τραγικά χαμηλές, φτάνοντας το ένα πέμπτο αυτών σε Ελλάδα ή Κύπρο. Τα μόνα γκρίζα συννεφάκια, από το κάπνισμα στους εσωτερικούς χώρους, Ελλάδα αλάϊκ. Είδα ό,τι περίμενα από τις φωτογραφίες που είχα ψάξει στο διαδίκτυο, περπάτησα την πόλη αργά το βράδυ, σε ερημικά στενά, χωρίς κανένα φόβο, όλα δούλευαν άψογα. Στομαχικές διαταραχές ή τροφικές δηλητηριάσεις ανύπαρκτες. Όλοι αναγνώριζαν στο δρόμο πως είμαι Έλληνας και όχι Ισπανός. Ελληνικά ακούγονταν παντού από τουρίστες που η μνήμη της φωτογραφικής τους είχε τουλάχιστο εκατό selfies με τη γέφυρα του Καρόλου, το ρολόι, ή το κάστρο της Πράγας στο βάθος. Σε μερικά μαγαζια δέχονταν ακόμα και ευρώ. Όλα τόσο εύκολα.

Το τουριστικό προϊόν (που είναι πραγματικά, μοναδικό, ένα διαμάντι) το αξιοποιούν στο έπακρο οι Τσέχοι. Νομίζω δεν υπάρχει πουθενά αλλού κατι τόσο κοντά στο "comfort zone" ή "ζώνη άνεσης" ενός τουρίστα, τόσο όμορφα φτιαγμένο για να το θαυμάσει κάποιος. Δεν είναι τυχαίο που υπάρχουν τόσα ταξιδιωτικά πακέτα για "Βιέννη-Πράγα". Αν και ήρθα για δουλειά, αυτή την πρώτη φορά, είχα τη δυνατότητα να τη γυρίσω καλά. Θα ερχόμουν πίσω ξανά για το φαγητό, τις ωραίες πλατείες, το περπάτημα, αν τύχει. Είναι, λοιπόν, μερικές πόλεις όπως η Πράγα ή χώρες γενικά, που πρέπει να χρησιμοποιήσεις τα πιο ωραία λόγια για να τις περιγράψεις, καθώς τους αξίζει. Όσο περιγράφεις, τόσο πείθεις το ακροατήριό σου πως αξίζει μια επίσκεψη. Η Πράγα είναι στο κέντρο της Ευρώπης. Προσβάσιμη από παντού (αυτοκίνητα, τρένα, ποταμόπλοια, αεροπλάνα). Ένας φτηνός, όμορφος ευρωπαϊκός προορισμός στα γούστα μας. Όσο περιγράφεις, τόσο το ακροατήριο σου τη φαντάζεται και συνδυάζει  τις σποραδικές εικόνες που έχει στο μυαλό του από το διαδίκτυο, ώστε να έχει μια συνολική εικόνα. Αντικειμενικά όμορφη, όπως μια όμορφη γυναίκα που είναι ποθητή από πολλους, φυσικά.

Όμως, είναι και μερικές πόλεις ή χώρες που δεν σου βγάζουν τόσο όμορφα λόγια. Μερικές δεν είναι καν όμορφες. Το αντίθετο, μάλιστα. Πρέπει να βγει κανείς λίγο εκτός του "comfort zone" του, για να τις ταξιδέψει. Όσο τις  περιγράφεις δεν δίνεις παρά λιγοστό φως που περνάει από πολωμένο φίλτρο. Νιώθεις μια πυρηνική έκρηξη, που όμως βγαινει με ένα μικρό καπνό σε υπόκρουση ασθενούς "παφ". Πρέπει το ακροατήριό σου να τις ζήσει, να τις αισθανθεί, να τις μυρίσει, να τις αγγίξει. Είναι αυτό που λένε "θα σου αρέσουν ή θα τις μισήσεις". Δεν υπάρχει τίποτα το αντικειμενικό με αυτές. Πρέπει να βρεις τη σωστή χημεία και συχνότητα συντονισμού. Να βγεις από το δικό σου "comfort zone", ώστε να δεις πως η πραγματική "ομορφιά" είναι κάτι πιο βαθύ. Έχω ταξιδέψει αρκετά για να έχω δει τις δυο αυτές πλευρές. Για ταξίδι, ακόμα δεν μου Βιέννη να πάω Πράγα...