Τάμπουλα Ράζα Ιντονέζια

Είναι κάθε φορά που αλλάζω διαβατήριο, λες και αρχίζω απ' την αρχή. Λες δεν έχω ταξιδέψει ξανά στο εξωτερικό. Πρωτάρης, περιμένοντας την πρώτη σφραγίδα να προσδιορίσει τις ταξιδιωτικές του εμπειρίες, να δώσει προσωπικότητα σ' ένα "Τάμπουλα Ράζα". Πέντε χρόνια πριν, με την πρώτη σφραγίδα, να σου ένας ταξιτζής που μου γύρισε ρέστα από πέντε και όχι πενήντα λίρες που του είχα δώσει για μια διαδρομή Ταξίμ - Αγία Σοφιά στην Κωνσταντινούπολη. Έπρεπε να προσέχω. Την πάτησα. Φέτος, μόλις μπήκε πάλι η πρώτη σφραγίδα στο καινούριο μου διαβατήριο, άλλος ένας ταξιτζής ξεγέλασε τουρίστα. Αυτή τη φορά στη Τζακάρτα της Ινδονησίας. Από το ξενοδοχείο στο σταθμό των τρένων Γκαμπίρ. Αντί είκοσι χιλιάδες ρουπίες του έδωσα διακόσιες χιλιάδες (αντί ενάμιση ευρώ, δεκαπέντε). Μοίραζα εκατοντάδες χιλιάδες ρουπίες ανά τους Τζακαρτιανούς ταξιτζήδες, μέχρι να μάθω να μετράω σωστά τα μηδενικά. Αυτοί μουγκοί στην απρόσμενη τύχη. Διότι τα τέσσερα από τα πέντε μηδενικά δεν είναι τόσο εύκολα διακριτά με μια γρήγορη ματιά. Μικρή η διαφορά στη μηχανική επεξεργασία στον εγκέφαλο για κάποιον που έχει συνηθίσει να μετράει το πολύ μέχρι δύο μηδενικά στα ευρω-χαρτονομίσματα. Μου 'ρθε μια ανατριχίλα, "βρε μπας να συνηθίσω να μετράω μηδενικά... πόσο θα είμαστε ακόμα στο ευρώ;". 

Τα χρώματα; Ε καλά... πικρή ιστορία. Μάλλον είχαν άλλα χρώματα, αλλά δεν τα έβλεπα. Γιατί; Διότι ήταν λίγο η Τζακάρτα που χάζευα, λίγο η πρωινή ανακατωσούρα από το χθεσινοβραδινό mixed grill E. Coli, λίγο τα λόγια του Βούδα στην Κυριακάτικη λειτουργία, λίγο που τα χαρτονομίσματα σα να είχαν μόλις μετά βίας περάσει ένα τεστ αντοχής... λίγο η αχρωματοψία, ε πολύ θέλει ο τουρίστας wannabe ταξιδιώτης;
Η "ατυχία" του πρωτάρη συνεχίστηκε για τις επόμενες μέρες. Ο Δυτικός τουρίστας μόλις δει ντόπιο με έθνικ ενδυμασία σε εξωτική χώρα, αμέσως να σταθεί δίπλα του για φωτογραφία. "Πλιζ κέν άι χάβ ε φότο γουϊθ γιού;". Α στη Τζάβα της Ινδονησίας δεν είναι έτσι τα πράγματα. Μας σταματούσαν οι ντόπιοι να μας βγάλουν φωτογραφίες με τα κινητά τους. Τα πάνω κάτω. Μόνο φωτογραφίες; Φωτογραφίες και συνεντεύξεις για το ποιοί είμαστε, που πάμε, από που ήρθαμε, αν μας αρέσει η Ινδονησία, αν επιστρέψουμε, πότε θα επιστρέψουμε; Του χρόνου; Σε δύο χρόνια; Σε τρία; Που να ξέρω κοπελιά; Δεν είναι δίπλα. Ακόμα να συνέλθω από το ταξίδι. Δεν είμαι συνηθισμένος εγώ απ' αυτά. Εγώ δεν λέω το "ναι" από την πρώτη σφραγίδα, στη δεύτερη εντάξει το παίρνω το κολάι. Το Ευρώπη-Τζακάρτα σαν το Ρίο-Αντίρριο το βλέπω, αλλά μετά.

Αμ το άλλο; Στη Τζακάρτα υπάρχει το πάρκο "Όμορφη Μικρή Ινδονησία" (Taman mini). Μια τεράστια έκταση όπου η κάθε επαρχία της Ινδονησίας έχει χτίσει σε φυσικό μέγεθος τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα της αρχιτεκτονικής της σε αναπαράσταση της καθημερινής ζωής στη χώρα. Στο χάρτη του κέντρου της Τζακάρτα, λοιπόν, που διέθετε το ξενοδοχείο, μεταξύ δυο λεωφόρων και μιας πλατείας αναφερόταν το όνομα του πάρκου, για να διαπιστώσει κάποιος φτάνοντας στο σημείο εκείνο πως φυσικά δεν είναι δυνατόν μια τεράστια έκταση στα τετραγωνικά του Central Park της Νέας Υόρκης να βρίσκεται σε ένα στενοσόκακο του κέντρου της πόλης. Βέβαια από την άλλη, η ένδειξη για το πάρκο δεν είχε κανένα λόγο να βρίσκεται στο χάρη του κέντρου της πόλης, πέρα από το να παραπλανήσει (;) για κάποιο άγνωστο λόγο; Όχι, όχι, το διαβατήριο φταίει. Κανονικά εγώ ψάχνω στο Google maps, δεν επαναπαύομαι σε χάρτινους χάρτες... λειτουργεί και λίγο το μυαλό, η εμπειρία... αλλά που εμπειρία; Με άδειο διαβατήριο;

Τέλος, μαγνητάκια για τα ψυγεία οικογένειας και φίλων πώς και δεν είδα πουθενά; Μα δεν είναι δυνατόν! Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς μαγνητάκια; Τα μαγνητάκια αυτά ήσαν μια κάποια λύσις. Όχι, όχι, φταίει που είναι καινούριο το διαβατήριο. Στο αεροδρόμιο της Τζακάρτα μόνο βρήκα κάτι μαγνητάκια... Μονάχου, Βαρκελώνης, Βερολίνου, Άι Λάβ Άμστερνταμ... άλλο πάλι τούτο.
Όχι, όχι, το διαβατήριο φταίει, που ήταν "άδειο". Στη δεύτερη σφραγίδα θα έρθω στα ίσα μου. Κάποιος είπε πως τουρίστας είναι αυτός που βλέπει ό,τι περιμένει, ταξιδιώτης αυτός που περιμένει να δει.  Θα αλλάζω διαβατήριο πιο συχνά, ώστε να επαναπροσδιορίζομαι σα Τάμπουλα Ράζα πριν κάθε ταξίδι, κάθε φορά, λες και είμαι πρωτάρης. Αυτό που έχω μυρίζει καφέ Σουμάτρας, τον δυνατό. Θα άνοιξε καμιά συσκευασία από τα πέντε πακέτα που κουβαλούσα... Τελικά όσα και να δει κανείς, δεν φτάνουν, πάντα κάτι μικρό μένει απροσδιόριστο σε κάθε χώρα όσο έμπειρος και να είσαι που σε μετατρέπει σε ερασιτέχνη. Άντε ήρθε η ώρα για το ντουέτο Βιέννη-Πράγα που το σνόμπαρα τόσο καιρό.