ναι, μάλιστα... τώρα κατάλαβα.

Για να σωθεί η Ελλας, η Πατρίς, και η Θρησκέια, προσπαθούσε κάποιος παρανοϊκός να μας πείσει το 1967 για τον ‘‘ασθενή που εβρίσκετο επί της κλίνης του κομμουνισμού’’. "Δια" να σωθεί έπρεπε να του εφαρμόσει ‘‘γύψον’. Από το ένα κακό στο άλλο, δηλαδή. Επτά χρόνια κράτησε το παραμύθι. Για άλλους ακόμα κρατεί η "χρυσή εποχή". Τέτοιες στιγμές, όχι, δεν έζησα. Τα γνωρίζω από το διαδίκτυο ή προσωπικές γνώμες άλλων που ακούω. Ο φασισμός είναι εξ ορισμού κάτι απεχθές. Ο κομμουνισμός πάλι όχι. Είναι στη βάση του ίσως από τις σωστότερες πολιτικές ιδέες, ωστόσο σχεδόν πάντα αποτυγχάνει η εφαρμογή του για να καταλήξει στη δικτατορία. Δύο ημικύκλια που ενώνονται, χωρίς να ξέρεις την αρχή ή το τέλος. Είναι η ανθρώπινη φύση, λένε πολλοί για τον κομμουνισμό, που δεν ευνοεί τη σωστή εφαρμογή του. Το ίδιο πιστεύω για το χρήμα. Είναι το σωστότερο μέσο συναλλαγής. Πώς αλλιώς θα δούλευε το εμπόριο σε μεγάλο πληθυσμό; Το να ανταλλάζεις ραπανάκια με υπολογιστές μπορεί να δουλέψει για δέκα άτομα, όχι δισεκατομμύρια. Αλλά, η ανθρώπινη φύση αποτελεί πάλι το πρόβλημα.
 Παραδείγματα πολλά για κομμουνιστικές ή υπό δικτατορικό καθεστώς χώρες, όπως η Κούβα, το Λάος, η Κίνα, το Βιετνάμ, η Βόρεια Κορέα, η Σαουδική Αραβία. Ο κοινός παρονομαστής είναι το πλούσιο κράτος και οι πλούσιοι ακόλουθοι, με ένα φτωχό λαό ή μετανάστη, καθώς ο πλούσιος θα βρει διέξοδο στην εξουσία. Οι οικονομικά ισχυροί κινούν τα νήματα με τους πολιτικούς στις μαργιονέτες. Σε αυτές τις χώρες κατά κανόνα καταπατώνται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Επιπλέον, υπάρχουν πάντα σε ισχύ περιορισμοί στη διακίνηση νομίσματος εκτός της χώρας (πολύ συχνά και πολιτών).

Η Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα αναφέρει στα άρθρα 17-27 πως "Κάθε άτομο, μόνο του ή με άλλους μαζί, έχει το δικαίωμα της ιδιοκτησίας. Κανείς δεν μπορεί να στερηθεί αυθαίρετα την ιδιοκτησία του", "Καθένας έχει το δικαίωμα να προστατεύονται τα ηθικά και υλικά συμφέροντά του που απορρέουν από κάθε είδους επιστημονική, λογοτεχνική ή καλλιτεχνική παραγωγή του". Με τις ευλογίες, λοιπόν, τις Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.), εφαρμόστηκαν στην Κύπρο ορισμένα περιοριστικά μέτρα: α) Απαγορεύεται η ανάληψη μετρητών ανά πρόσωπο πέραν των €300 ημερησίως, β) Πληρωμές η/και μεταφορές χρημάτων μέσω πιστωτικών / χρεωστικών / προπληρωμένων καρτών απαγορεύονται πέραν του ποσού των €5000 ανά πρόσωπο ανά μήνα, γ) Απαγορεύεται η μεταφορά χαρτονομισμάτων σε Ευρώ ή και σε ξένο συνάλλαγμα πέραν του ποσού των €1.000 ή του ισόποσου σε ξένο συνάλλαγμα, ανά φυσικό πρόσωπο, ανά ταξίδι στο εξωτερικό, βάσει του "περί επιβολής περιοριστικών μέτρων στις συναλλαγές σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης νόμου του 2013". Οι πολίτες χαρακτηρίστηκαν υπόλογοι σε οικονομικά εγκλήματα για να τιμωρηθούν. Στερήθηκαν για πάντα μέρος της περιουσίας τους ή βλέπουν την περιουσία τους να αποτελείται από τίποτα περισσότερο από νούμερα σε ένα ηλεκτρονικό τραπεζικό σύστημα χωρίς άμεσο αντίκρισμα. Θα μου πείτε "εσύ χρειάζεσαι 6,000 ευρώ το μήνα στο εξωτερικό για να ζήσεις αξιοπρεπώς; Όχι, πολύ, πολύ λιγότερα, ωστόσο, στερείσαι του δικαιώματος της ελευθερίας να διαχειριστείς όπως θες την περιουσία σου, σαν ένας κοινός εγκληματίας σε φυλακή. Αν αυτό δεν αποτελεί "αυθαίρετη στέρηση της ιδιοκτησίας" ή της ελευθερίας, ποιό αποτελεί; Ούτε δάνεια πήρα, ούτε σπατάλες έκανα για να φτάσω να μην μπορώ να αγοράσω αυτά που θέλω. "Ο ασθενής εβρίσκετο επί της κλίνης της χρεοκοπίας’’. "Δια" να σωθεί έπρεπε να του εφαρμόσει ‘‘γύψον’ η Ε.Ε. Το 1974 πολλοί είχαν στερηθεί τότε πάλι τις περιουσίες τους στην Κύπρο, μετά από πραξικόπημα και εισβολή. Σε τι διαφέρει το 2013; Ότι δεν χάθηκαν επιπλέον ζωές; Θα χαθούν εν καιρώ, όταν οι Τράπεζες εκτός από καταθέσεις αρχίσουν να παίρνουν τα αυτοκίνητα, τις επαύλεις ή τις πισίνες από τα δάνεια.

Από την άλλη εγώ πιστεύω πως το τοπικό νόμισμα υποβαθμίστηκε. Ας υποθέσουμε πως κάποιος έχει τραπεζικό λογαριασμό 50,000 ευρώ στην Κύπρο (κάτω του μετρίου θα έλεγα). Στην ουσία εκτός Κύπρου μπορεί να ξοδέψει ένα μέγιστο ποσό 5,000 ευρώ με τη μορφή "πλαστικού χρήματος", ανά μήνα, λόγω των περιορισμών. Αν προσθέσουμε τα 1,000 ευρώ σε μετρητά που μπορεί να πάρει μαζί του ανά ταξίδι (συνοδευόμενα από δικαιολογητικά έγγραφα, δηλαδή;), το ποσό ανέρχεται στις 6,000 ευρώ. Αυτόματα το "κυπριακό ευρώ" υφίσταται μια υποτίμηση της τάξης του 88% στο εξωτερικό! Αν αυτό είναι καλύτερο από μια χρεοκοπία στο τοπικό νόμισμα και μετέπειτα υποτίμηση, θέλω να σκεφτώ τη λογική αρκετή ώρα για να την κατανοήσω. Όπως και τη λογική ενός "Όχι" που έγινε "Ναι". Αυτήν αρχίζω να την καταλαβαίνω. Ίσως να μην ήταν τόσο "θαρραλέο" όπως έτρεξαν να πουν πολλοί, αλλά "ανάσα" μιας εβδομάδας στους δισεκατομμυριούχους να τραβήξουν τις "παγωμένες" καταθέσεις τους από υποκαταστήματα Κυπριακών Τραπεζών που λειτουργούσαν σε Λονδίνο και Μόσχα. Όταν λες "Όχι", έχεις ακούσει κάπου αλλού το "Ναι", διαφορετικά έχει "λάκο η φάβα". Τελικά η Κυβέρνηση αποδεικνύεται πιο κομμουνιστική κι από την προηγούμενη.

Η Ιστορία, πάντως, έχει δείξει πως οι πετρελαιοπαραγωγές χώρες έχουν μαργιονέτες πολιτικούς-δικτάτορες με φτωχό λαό. Διότι οι κυβερνώντες θα έχουν πάντα πλήρη πρόσβαση  στην περιουσία τους για λόγους "ασφάλειας ή εθνικής σωτηρίας", σε αντίθεση με το λαό. Επιπλέον, αν η μετέπειτα πολιτική της Ε.Ε. είναι να μετατρέψει το τραπεζικό σύστημα σε ένα καζίνο μετοχών όπου οι πολίτες θα ρισκάρουν τις περιουσίες τους, μια λογική μετεξέλιξη - ίσως μονόδρομος - του καπιταλισμού, πρέπει να εξασφαλίσει έστω μια τράπεζα, λέγε με Deutsche Bank, που δεν θα έχει να φοβηθεί τίποτα, εξασθενώντας τις υπόλοιπες. Αυτό το τελευταίο είναι και το παράνομο. Αντί να μαζεύει ρωσικά κεφάλαια η Κύπρος στις Τράπεζές της, θα μαζεύει ευρωπαϊκά η Γερμανία. Έτσι είναι. Πριν μερικά χρόνια έρεε ρωσικό χρήμα στην Κύπρο ανενόχλητο, με τις ευλογίες της Ε.Ε, διότι έχτιζε μια Αχίλλειο πτέρνα, ένα Δούρειο Ίππο στα μάτια τους. Δίνονταν ανεξέλεγκτα δάνεια. Αφού δεν ήταν σε θέση οι αρμόδιοι να δράσουν μόνοι τους χρεοκοπώντας τις προβληματικές Τράπεζες, η Ε.Ε. άρπαξε την ευκαιρία με το βάφτισμα του ρωσικού χρήματος "παράνομου" για να εξοντωθεί, όπως τον Σαντάμ, τον Καντάφι... κτλπ. Μόνο που η μπάλα τα πήρε όλα... όχι μόνο το ρωσικό.
Νομίζω πως το 1996 όταν περνούσα τα σύνορα της Γαλλίας με λεωφορείο για το Βέλγιο και μας σταμάτησαν στρατιώτες για έλεγχο διαβατηρίων, με τα παραπετάσματα στο δρόμο να ανοίγουν ελεγχόμενα, αισθανόμουν πιο ελεύθερος από σήμερα που δεν βλέπω σύνορα.